مدل سه بعدی موشک ماهواره بر سیمرغ تصاویر درست و بدرد بخوری از موتور مرحله ی دوم دردست نبود .. اما مرحله ی اول رو سعی کردم یکم دقیق تر مدل سازی کنم مدل سازی موشک با نرم افزار راینو متریال و رندر با نرم افزار key shot Simorgh missile 3d model

سوریها لشگر چهارم گارد رو راهی لاذقیه کردن . این لشگر پیش از این بیابانهای سویدا رو از داعش پاکسازی کرد. قبل از اون درعا و قبلش حجرالاسود و قبل اون غوطه شرقی رو پاکسازی کرد این واحد یک لشگر هجومی و کارامدترین واحد ارتش عربی سوریه بعد از نیروهای نمر هستش دو دلیل میتونه داشته باشه یا یک عملیات محدود برای دورکردن نیروهای النصره از مواضع ارتش هستش یا مستحکم کردن مواضع ارتش در اون منطقه است تقریبا هر هفته شبه انتحاری های النصره به ارتش حمله میکنند دو هفته پیش هجده سرباز سوری کشته شدن هفته پیش هم چندین انغماسی در حمله ناکام کشته شدن که اجساد سه تاشون در منطقه باقیماند

با سلام خدمت دوستان عزیز امام صادق (ع): " هر گاه مومنی از جهان درگذرد و تنها یک برگ کاغذ از خود میراث بگذارد که بر آن دانشی نوشته باشد ،همان یک برگ ، پرده ای میان او و آتش دوزخ خواهد بود " حضرت آیت ا... خامنه ای ، فرماندهی معظم کل قوا : " ..... چیزی که که امروز به عنوان دانش نظامی در دنیا وجود دارد ، متعلق به یک ملت خاص ، دولت خاص و یک جناح خاص نیست ، این ذخیره تمدن و فرهنگ طولانی بشری است "

تاپ گان روسی داستان تولد اسکادران Aggressor نیروی هوایی اتحاد شوروی در اوایل دهه 70 میلادی ، فرماندهی ارشد نیروی هوایی اتحاد شوروی براین تصمیم شد تا یک مرکز آموزش رزم هوایی مشابه اسکادرانهای 64 و 65 نیروی هوایی ایالات متحده را برای ابداع تاکتیکهای رزم هوابه هوا و هوا به زمین جدید ، با انتقال یک هنگ هوایی به پایگاه نیروی هوایی این کشور واقع در جمهوری ترکمنستان ( که 365 روز سال ، هوای مطلوبی برای تمرین در آن وجود داشت ) تاسیس نماید . در گام نخست ، این هنگ آموزشی به جتهای MiG-21PFM,SMو در نهایت گونه UM مجهز گردید و براساس استاندارد های این نیرو ، برنامه آموزشی جدید با شناسه "Kavkaz" " نامگذاری گردید . با شروع برنامه ، خلبان های دست چین شده نیرو از هنگ های هوایی مستقر در سراسر خاک اتحاد شوروی به ترکمنستان اعزام شدند تا آخرین الگوهای موجود در نبردهای هوا به هوای یک به یک و گروهی را به شکل عملی تمرین کنند. از سویی دیگر ، تجارب بدست آمده از نیروی هوایی شوروی از نبردهای هوایی خاورمیانه ، برای این مرکز آموزشی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار بود ، به همین دلیل فرمانده نیرو تصمیم گرفت تا براساس اطلاعات در دسترس ، حداقل یک اسکادران مهاجم ( Aggressor Squadron) را برای شبیه سازی یگانهای هوایی غربی ایجاد کند . تا این زمان ، استخوان بندی جتهای آموزشی این پایگاه ، صرفا" به فیشبدهای دست دوم محدود می شد و خلبانانی که از تجارب نبردهای خاورمیانه ، ویتنام و همچنین دوره های رزمی این پایگاه ، فارغ شده بودند ، برای تشکیل این اسکادران جدید ، دست چین شدند . بدین ترتیب ، 5 سال پس از نخستین تلاش برای ایجاد این اسکادران ، نیروی هوایی شوروی جتهای جدید تری شامل جنگنده های MiG-23M و MiG-23UB را به این مرکز تخصیص داد . با آغاز سال 1979 ، تمامی جتهای میگ-23 مرکز ، استتار صحرایی با لکّه های سبز رنگ بخود گرفتند تا نقش مهماجمان را بهتر شبیه سازی کنند . اما 4 سال بعد ، مربیان آموزشی بدین نتیجه رسیدند که توانایی های جتهای موجود ، نیازهای آموزشی را برطرف نمی کند ، در نتیجه ، جنکنده های جدیدتر MiG-23MLD جایگزین تمامی پرنده های قدیمی تر شده و استتار مشابهی را دریافت نمودند . این جتها که پس از مدتی با گونه های اولیه میگ-29 تعویض شدند ، با داشتن شماره بدنه به رنگ آبی با حاشیه سفید از سایر جتهای روسی متمایز شده ، اما همچنان تشخصی انها در یک جنگ هوایی با عناصر مدافع بسیار مشکل بود ، در نتیجه تمامی فالکروم های موجود طرح دندان کوسه روی بخش جلویی بدنه را بخود گرفته در حالی که فلاگرهای موجود ، علائم دیگری را روی باله های شکمی خود دریافت کردند . شماره ثبت این جتها نیز با ابعاد بزرگ و بصورت برجسته روی بدنه هواگردهای حک گردید . اما به روال غیر رسمی ، خدمه حداقل دو نشانه دیگر شامل حک عدد "1" روی بال ( به رنگ زرد ) با یک پیکان قرمز در پس زمینه و یک پلنگ در حال پرش در کنار بدنه کابین خلبان را به این جتها اضافه نمودند .در سالهای پایانی حیات اتحاد شوروی ، برنامه های گسترده تری برای اعزام جتهای پیشرفته تر سوخو-27 به این مرکز طرح ریزی گردید ( پاییز 1991) اما بدلیل وقایع سیاسی هرگز صورت نگرفت و پس از فروپاشی نیز بدلیل واقع شدن این پایگاه در یک کشور خارجی ( جمهوری ترکمنستان ) کل برنامه لغو شد . این پایان داستان اسکادران مهاجم نیروی هوایی اتحاد شوروی بحساب می آمد . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

بسوی جنوب انتخاب تانک اصلی میدان نبرد VT4 از سوی نیروی زمینی ارتش پاکستان اسلام آباد : براساس اخبار منتشرشده ، ظاهرا" نیروی زمینی ارتش پاکستان ، تانک اصلی میدان نبرد VT4 ( قبلا" MBT3000) محصول شرکت چینی نورینکو را به منظور تامین نیازمندی ارتش این کشور به یک سخت افزار جدید زرهی انتخاب نموده است . به اعتقاد ناظران نظامی پاکستانی ، انتخاب این محصول چینی ، عمدتا" برای افزایش کمیت سازمان رزم واحدهای تانک نیروی زمینی پاکستان در کنار روند رو به جلوی توسعه کیفی آن صورت پذیرفته است . در همین راستا ، اخباری نیز در دست است که این تانک بعنوان استخوان بندی آینده واحدهای زرهی ارتش پاکستان به تایید نهایی رسیده و همزمان ، فاز نهایی توسعه تانک الخالد-2 نیز در جریان است . تانک اصلی میدان نبرد VT4 ، سومین نسل از محصولات زرهی شرکت نورینکو بشمارمی آید که درواقع گونه توسعه یافته تانک اصلی میدان نبرد الخالد ( با شناسه چینی MBT-2000) بوده و هم اکنون در سازمان رزم ارتش پاکستان مشغول خدمت است . جنگ افزار اصلی این تانک ، یک قبضه توپ 125 م.م مجهز به یک بارگذار چرخ و فلکی است . با این وصف ، ارتش پاکستان هنوز حاضر به تایید رسمی انتخاب این تانک چینی نیست و جزییات این مناقصه هنوز در پرده ای ابهام قرار دارد ، اما گزارشهایی در دست است که نیروی زمینی پاکستان حداقل 100 دستگاه از این گونه جدید را برای جبران خلاء ناشی از کمبود سخت افزار زرهی سفارش داده است . اخبار غیررسمی نیز حاکی از آن است که ارتش پاکستان VT4 را مورد ارزیابی قرار داده ، چنانکه در ششم ژانویه 2017 ، تصاویری از پرسنل رسمی ارتش پاکستان در یک مکان نامعلوم به همراه این تانک منتشر شده بود . تانک اصلی میدان نبرد VT4 ، به یک پیشرانه دیزلی خنک شونده با آب به قدرت 1300 اسب بخار ( به اعتقادبرخی منابع 1200 اسب بخار ) مجهز شده که سرعت جاده ای 70 کیلومتر در ساعت را در یک برد 500 کیلومتری بدان می بخشد. گفته می شود که ارتش پاکستان تانک اصلی میدان نبرد اوکراینی Oplot-P را نیزارزیابی نموده ، چنانکه در آوریل 2017 ، سفیر پاکستان در اوکراین ، طی یک نشست رسمی ، از اعلام آمادگی اوکراین برای فروش 100 تانک به این کشور خبر داد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

بسم رب الشهدا و الصدیقین دکترین بهمن سپاه پاسداران در دفاع مقدس مقدمه در اوایل جنگ تحمیلی دو روش جنگ کلاسیک (توسط بنی صدر-ارتش) و جنگ چریکی (شهید چمران- ستاد جنگ های نامنظم) ناتوانی خود در رسیدن به اهداف مورد نظر کشور را نشان دادند. در آن زمان نیرو های مسلح ایران با چند مسئله اساسی رو به رو بودند: ۱) آزاد کردن توان رزمی ایران که در مقابل هجوم عراق و اشغال خاک سرزمینی ایران زمینگیر شده بود. ۲) بازسازی و تدارک توان رزمی ارتش و سپاه ۳) گسترش توان رزمی از طریق خلق توانایی های جدید انسانی و تجهیزاتی و تسلیحاتی. ۴) دستیابی به دکترینی عملیاتی ، اصول و قواعد رزمی که قادر باشد عملیات ها را از سطح خرد به کلان گسترش و سپس آنها را موفق و پیروز گرداند. ن دک حل مسائل فوق چه در بعد رزمی و چه در بعد طراحی عملیات به یک روش تحقیق جدید نیاز داشت. این روش جدید بر اساس توسعه تجربی و بر محور یادگیری شکل گرفت. توسعه دانایی به توسعه معرفت علمی ، دانش فنی ، مهارت انسان و فن آوری بستگی دارد ولی دستیابی به آن به روش تحقیق علمی و روش توسعه تجربی حاصل می شود. روش توسعه تجربی نیازمند یک چهارچوب فکری و اصول منطقی است که با کمک آن مستند سازی، درک و انتخاب مفاهیم تجربی، تعمیم ، تلفیق و تولید دانایی ، تکمیل تجارب و نوآوری و خلاقیت و همچنین توسعه دانش تجربی در یک مدل علمی انجام پذیرد. در دفاع مقدس با کمک اندیشه دفاعی انقلابی و روش توسعه تجربی (( شهید باقری)) ، تجارب جنگ در سال اول به صورت اصول و قواعد رزمی یک نبرد نامتقارن درآمد و با کمک دکترین بهمن توانست سرزمین های اشغالی ایران را آزاد و با اصلاحاتی که بعد ها در آن صورت پذیرفت ، در نهایت جنگ را به پایان برساند. انشاءالله ادامه دارد ...

کنترل ناوهای جنگی با هوش مصنوعی و واقعیت مجازی از راه دور فناوری ای که پرسنل نیروی دریایی را قادر می سازد تا ناوهای جنگی را از ساحل کنترل کنند ملوانان نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا در آینده می توانند با استفاده از فناوری های نوین از راه دور کار کنند. فن آوری هایی مانند هوش مصنوعی و واقعیت مجازی به برخی از اعضای خدمه اجازه می دهد تا از ساحل کار کرده و بخش های کلیدی کشتی ها را از هزاران مایل دورتر کنترل نمایند . در نتیجه کشتی های جنگی می توانند نیمه اتوماتیک شده و با خدمه های کمتر در معرض آسیب های کمتری قرار بگیرند. اصول این کار به مانند کنترل هواپیماهای بدون سرنشین توسط اپراتورها از هزاران کیلومتر دورتر می باشد . ملوانانی که می توانند شغل خود را از راه دور انجام دهند، وظایفی مانند کنترل سنسورها و سلاح ها را از پایگاه هایی که در آن از آتش دشمن در امان هستند، انجام می دهند. حتی کاپیتان کشتی می تواند در ساحل باقی بماند و کشتی های خود را از پایگاه های دریایی بر روی زمین فرماندهی کند. بر اساس گزارش تلگراف ، BAE Systems ایده جدیدی را بنا نهاده که می تواند برای نیروی دریایی بریتانیا مفید واقع شود . بر این اساس بر خلاف اتاق های کنترل درون ناوها که در آن افسران معمولا نشسته اند در اتاق کنترل زمینی افسران اجازه حرکت آزادانه در سرتاسر اتاق را دارند . هواپیما ها به لحاظ منطقی اولین سیستمی بودند که از راه دور کنترل شدند . آنها به طور معمول با خدمه های کوچک دو یا کمتر پرواز می کنند و مأموریت های کوتاه پروازی را انجام می دهند که نیازی به تعمیر و نگهداری در هنگام ماموریت ندارند . اما از سوی دیگر کشتی ها توسط ده ها خدمه اداره شده که این خدمه ها صدها وظیفه مختلف را انجام می دهند و ماه های طولانی را بر روی آب باقی می مانند و اغلب فاصله صدها مایلی از ساحل دارند که به راحتی می تواند هزینه های زیادی را تحمیل نماید . پیچیدگی که استفاده از کاربری از راه دور در ارتباط با کنترل ناو توسط هوش مصنوعی و واقعیت مجازی ایجاد می شود در اینجا اتفاق می افتد (م . تنظیم فعالیت ها مابین خدمه داخل کشتی و کاربران ساکن در پایگاه زمینی). مشکل دیگری که برای خدمه واقع در ساحل وجود دارد این است که آنها باید ناو جنگی خود را بدون انتشار سیگنال های راداری و ارتباطی که نیروهای دشمن بتوانند از آنها استفاده کنند کنترل نمایند و یا ممکن است ناو دچار آسیب در بخش قدرت یا ارتباطات شود . اگر ارتباط بین کشتی و ساحل از بین رود ، وظایف پرسنل زمینی، ممکن است در در بدترین زمان ممکن انجام نشود . با این وجود BAE Systems در حال آزمایش سیستم تکمیل شده ای است که به "افسر دیده بان مسئول ایمنی کشتی اجازه می دهد در خارج از اتاق عملیات کار کند و همچنان بتواند اطلاعات تاکتیکی و سایر اطلاعات حیاتی را ببیند". این فن آوری از Hololens مایکروسافت استفاده خواهد کرد و برای اولین بار در سال 2019 در IW19 (INFORMATION WARRIOR 19) مورد آزمایش واقع خواهد شد . صرفا برای میلیتاری / منبع : Popular Mechanics

ناو محافظ های سبک ساخت داخل بیشترین مذیتی که برای ما داشتند کسب تجربه ایی بوده که تو این سال ها بدست اوردیم به هر حال از تصمیم ساخت این ناوها بیش از یک دهه هست که میگذره و الان خیلی جلوتر هستیم از اون زمانی که راه افتاده بودیم دور دنیا تا بتونیم متخصص ایرانی پیدا کنیم تا بفهمیم اصلا از کجا باید شروع کنیم !! به هر طریق که بوده ما تا اینجا سه ناو جنگی ساختیم و به مرور بر اساس تجربیاتی که داشتیم طرحمون رو کامل تر و بهینه تر کردیم . از اونجایی که نه تجربه ایی داشتیم و نه علمی تنها راه معقول استفاده از پلتفرم های موجود بود که خوب همگی قدیمی و غیرمنطبق با شرایط روز دنیا بودند که البته چاره ایی هم نبوده و راهی بود که باید طی میشد . از نظر من ساخت و ادامه پروژه موج سوای نمونه های تکمیل نشده مثل شیراز باید با همین سه فروند ناو جنگی پروندش بسته بشه . تا قبل زمان حال هر سرمایه گذاری که روی ساخت این ناو ها کردیم بخاطر کسب تجربه و دانش ساخت توجیه پذیر بود ولی از الان به بعد (شخصا اعتقاد دارم دماوند باید اخرین نمونه میبود) بخاطر شرایط کشور چه سیاسی و چه مالی به علاوه تجربه و دانش مناسبی که تو این سال ها بدست اوردیم از نظر من ادامه ساخت این ناو ها دور ریختن سرمایه و از دست دادن زمانه ! این ناو ها بر اساس پلتفرم های قدیمی و منسوخ شده ناو های انگلیسی ساخته شدند در شرایط حال در مقابل ناوگان دشمن بخاطر ذات ساختاریشون نه توان تهاجمی دارند و نه توان دفاعی نه میتونند با چهار موشک کروز 300-400 کیلومتری ساده برا ناوگان دشمن تهدیدی باشند و نه میتونند برابر تهدیدات اونها یا هر تهدید بالقوه دیگری از خودشون دفاع کنند این ناوها حتی از ظرفیت های نظامی خود ما هم عقب تر هستند مثلا همین رادار عصر از توانایی شناسایی اهداف از فاصله و به تعداد مناسبی بر خوردار هست ولی نمیتونیم ازش استفاده کنیم چون فقط 4 تا موشک داریم یا برا فاز دفاعی باز هم رادار عصر قابلیت خوبی داره ولی ما اصلا موشک پدافندی نداریم ما باید تجربه و سوادمون رو از این به بعد صرف پلتفرم های به روزتری کنیم که حداقل بتونه از ظرفیت های خودمون استفاده کنه داشتن 4 موشک کروز 300 کیلومتری هیچ جوره توجیح نمیکنه که ما بخاطرشون پول و زمان صرف کنیم برای ساخت ناو مگر اینکه از تعداد و قابلیت مناسب برخوردار بشه . توانایی این ناو هارو برا مثال با دو ناوشکن امریکایی مقایسه کنیید که پارسال 60 موشک کروز 2500 کیلومتری زدند به سوریه ولی باز هم توان تهاجمیشون حفظ شد کاری هم با ان موشک پدافندیشون ندارم

اینکه شما بیای در هر پرتاب 10 میلیون دلار هزینه کنی برای قرار دادن 100 کیلو در مدار 250 کیلومتری لئو هر کیلو میشه 100 هزار دلار یا حدود یک میلیارد تومن بر اساس دلار ده هزار تومنی ولی اگر با 20 میلیون دلار 10 تن رو در همان مدار 250 کیلومتری قرار بدی هر کیلو میشه 2 هزار دلار یا 20 میلیون تومن! تفاوت هر کیلو ماهواره یک میلیارد تومن یا هر کیلو ماهواره بیست میلیون تومن مهمترین دلیلی هست که ایران باید به سمت پرتابگرهایی با حمل بار تجاری و اقتصادی حداقل دو تن به لئو حرکت کنه اصولا کشورهایی که به سمت پرتابگرهایی با حمل بار اقتصادی و تجاری نرفتن عملا در مقطعی با اقتصادی نبودن هزینه پرتاب برنامه فضایی اونها به موزه رفت ادعای هزینه بر بودن توسعه حامل برای کشوری مثل ایران از صد کیلو به چند تن در حالی که باعث صرفه جویی شدید در نرخ قیمت به عملکرد Price–performance ratio ( نسبت قیمت به عملکرد ) و نیز توانایی پرتاب ده ها ماهواره کوچک صد کیلویی در یک پرتاب به چند مدار مختلف و تشکیل یک منظومه با یک پرتاب میشه کاملآ در تناقض هست ماژول های انتقالی هم در صورتی که نخواهیم ماهواره رو مستقیم به مئو یا ژئو پرتاب کنیم باز نیاز به توسعه راکت حامل داره...

اون سمت اب خبرهایی هست سمت راست سهند بالا گوشه چپ تصویر. یکی دیگه توی راهه

بسم الله الرحمن الرحیم نهمین نمایشگاه بین المللی صنایع هوایی ایران روز دوشنبه با مشارکت ۱۱۰ شرکت داخلی و خارجی و حضور مقام‌های عالی رتبه کشوری و لشکری در جزیره کیش گشایش یافت. همزمان با برگزاری این نمایشگاه بین المللی در جزیره کیش، کنفرانس بین المللی هوانوردی عمومی ایران با همکاری پژوهشگاه هوا و فضا و اساتید صنعت هوایی برگزار می‌شود. دبیر اجرایی نهمین نمایشگاه بین المللی هوایی ایران در مراسم افتتاح این نمایشگاه گفت: امروز شاهد اتفاق بزرگی در جزیره کیش هستیم و برگزاری این نمایشگاه با حضور بیش از ۱۱۰ شرکت داخلی و خارجی می‌تواند نشان از چشم انداز بسیار مناسبی برای صنعت هوانوردی ایران باشد. بیژن بانکدار افزود: این نمایشگاه ۱۶ سال پیش در جزیره کیش پایه‌گذاری شده و امروز با وجود تحریم‌های ظالمانه آمریکا علیه صنعت هوانوردی ایران شاهد نهمین نمایشگاه بین المللی هوایی ایران در جزیره کیش هستیم. بانکدار ادامه داد: این نمایشگاه در وسعت ۱۴ هزار متر مربع در منطقه آزاد کیش برگزار می‌شود و وسعت آن نسبت به آخرین نمایشگاه هوایی در کیش ۱۰ درصد نیز افزایش یافته است. وی یاد آور شد: برای کنفرانس بین المللی هوانوردی ایران که همزمان با نمایشگاه هوانوردی برگزار می‌شود، مقالات متعددی به دبیرخانه آن ارسال شده است که از بین ۸۵ مقاله علمی ۳۴ مقاله آن بصورت سخنرانی و ۳۱ مقاله آن به صورت پوستر همزمان با برگزاری این نمایشگاه به علاقه‌مندان ارائه خواهد شد. دبیر اجرایی نهمین نمایشگاه بین المللی هوایی ایران گفت: نیروی هوافضا سپاه، نیروی هوایی ارتش، در نمایشگاه امسال حضور دارند که طی چهار روز از ساعت ۱۴ تا ۱۶ به همراه تیم زنبور‌های بالتیک (۶ فروند جت L۳۹) و ۷ فروند میگ ۲۹ روسی نمایش هوایی برگزار می‌کنند. وی پیش‌تر نیز گفته بود: تیم مذاکره کننده سوخو روسیه برای فروش هواپیمای سوخو ۱۰۰ در نمایشگاه حضور خواهند داشت، نمایشگاه هوایی، اتفاق مهمی است که هر دو سال یکبار در ایران روی می‌دهد و در واقع صحنه اقتدار جمهوری اسلامی ایران و تعامل با کشور‌های دیگر است. در این نمایشگاه قرار است از کپسول ایرانی حامل انسان به فضا رونمایی شود. گفتنی است؛ نهمین نمایشگاه بین المللی هوایی ایران که از پنجم تا هشتم آذرماه سال جاری برپا خواهد، امروز با حضور امیر سرتیپ امیر حاتمی وزیر دفاع و پشتیبانی نیرو‌های مسلح، مرتضی بانک مشاور رئیس جمهوری و دبیر شورای عالی مناطق آزاد کشور، امیر سرتیپ خلبان عزیز نصیرزاده فرمانده نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران، ستاری معاون علمی و فناوری رئیس جمهوری اسلامی ایران، مدیر عامل سازمان منطقه آزاد کیش و دست اندرکاران صنعت هوانوردی کشور رسما کار خود را آغاز کرد. همزمان با برگزاری این نمایشگاه تیم‌های آکروبات از کشور‌های روسیه و لتونی و تیزپروازان نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران و نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نمایش‌های هوایی خود را در جزیره زیبای کیش انجام خواهند داد. به گزارش روابط عمومی وزارت دفاع، درحاشیه نهمین نمایشگاه و جشنواره بین المللی هوائی که از امروز به مدت سه روز در جزیره کیش در حال برگزاری است از سه فناوری ساخته متخصصان صنعت هوائی وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح رونمائی شد. فناوری (LAP JOINT) این فناوری اتصال لبه به لبه است که مورد استفاده صنایع هوایی و هوانوردی و حتی دیگر صنایع است.مهمترین استفاده از این فناوری قابلیت جدا سازی دو فلز بعد از اتصال آن بدون آسیب رساندن به قطعه یا فلز می باشد. بالگرد 212 اورژانس این فناوری ساخته متخصصان صنعت هوائی منحصرا به بالگردی با ویژگی حمل بیمار و ادوات پزشکی تو سعه داده است. قابلیت حمل چند برانکارد و سیستم های احیا(CPR) بیمار از ویژگی های آن محسوب می شود محفظه احتراق موتور فوکر 100 محفظه احتراق موتور فوکر 100 نیز از جمله فناوری های مهم در عرصه هوائی است که به دست متخصصان سازمان صنایع هوائی ساخته شده است. http://www.mizanonline.com/fa/news/470718/نهمین-نمایشگاه-بین-المللی-صنایع-هوایی-ایران-در-کیش-افتتاح-شد http://www.defanews.ir/news/رونمائی-از-سه-محصول-فناورانه-در-حوزه-هوائی-با-حضور-وزیر-دفاع https://www.tinn.ir/بخش-هرمزگان-122/178037-تصاویری-از-نمایشگاه-هوایی-کیش https://www.aparat.com/v/Bz1AT

نوشته های جناب اسکای هاوک در کانالشون رو در اینجا می گذارم : طرحی گرافیکی بر اساس اطلاعات ارائه شده از موشک ماهواره بر قائم. تصور میشود که ماهواره بر قائم موشکی دو منظوره است که مراحل دوم،سوم و چهارم آن به صورت بالقوه میتوانند به موشک قاره پیمایی با برد ۱۰ تا ۱۵ هزار کیلومتر(مشابه توپول ام و مینتمن)تبدیل شوند. مرحله اول این موشک دارای قطر ۳.5 متر و طول ۲۰ متر است و مراحل دیگر به صورت فرضی طراحی شده اند. در واقع اینطور که از گفته های دکتر فتح الله امی مشخص است، قطر موشک قائم رفته رفته کمتر میشود که این خود میتواند موید فرضیه دو منظوره بودن موشک باشد. در سمت راست تصویر، نمایی احتمالی از موشک بالستیک قاره پیما بر اساس مراحل دوم،سوم و چهارم قائم طراحی شده است. در تصویر دوم، نمونه ارتقاء یافته قائم با دو بوستر سوخت جامد طراحی شده که میتواند محموله های سنگین تری را به مدار برساند. تعدادی از اظهار نظرها در خصوص ماهواره بر قائم: سردار محمد طهرانی‌مقدم(برادر شهید)گفت: «این پروژه در حال تست نهایی بود. پروژه هم مربوط به موشک بالستیک قاره‌پیما بود و در مراحل نهایی‌ قرار داشت. این پروسه کاملاً های‌تک و محرمانه بود». یک سال بعد یعنی آبان‌ماه 1391 سردار سرلشکر محمدعلی جعفری، فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، جزئیات بیشتری از این پروژه بزرگ را اعلام کرد. سرلشکر جعفری در حاشیه اولین سالگرد شهید حسن طهرانی‌مقدم با بیان اینکه یک‌سال از شهادت شهید طهرانی‌مقدم و یارانشان می‌گذرد، گفت: روزی که حسن طهرانی‌مقدم به شهادت رسید در آستانه یک تست مهم و بسیار حیاتی برای موشک پرتاب ماهواره بسیار مهم بود که مجموعه‌ای از این سیستم‌ها باید در کنار هم قرار می‌گرفت تا این کار انجام شود. جعفری ادامه داد: پروژه‌های شهید طهرانی‌مقدم مربوط به پرتاب ماهواره موشکی با سوخت جامد در «مدار ژئو» است که این مدار بسیار بالاست و تا به حال در جمهوری اسلامی پرتاب ماهواره‌های بالای 100 کیلوگرم در چنین مداری سابقه نداشته است. چند روز پس از اظهارات سرلشکر جعفری، مجید بکایی،جانشین سابق وزیر دفاع نیز در این‌باره اظهارنظر کرد و گفت: ایران در طول سال‌های آینده به فناوری ماهواره‌‌های ژئو دست می‌یابد و هم‌اکنون موتور پرتاب این ماهواره طراحی شده است اما ماهواره‌بر یک موتور نیست بلکه مراحل مختلفی از جمله هدایت و کنترل را شامل می‌شود، ساخت موتور ماهواره‌ ژئو گام بزرگی برای رسیدن به نتایج مهم‌تر است بکایی درباره پرتاب ماهواره‌های جدید از سوی ایران به فضا اظهار داشت: پس از پرتاب ماهواره سفیر تصمیم داریم از این پس هر چند وقت یک بار ماهواره‌های سنگین‌وزن را به مدارهای بالاتر پرتاب کنیم. وی افزود: برنامه‌ریزی ده ساله‌ای را برای ساخت و پرتاب ماهواره به فضا طراحی کرده‌ایم که پنج سال از آن گذشته و تلاش می‌کنیم ظرف پنج سال آینده به مرحله‌ای برسیم که با ارسال ماهواره به فضا موجود زنده را در مدار زمین قرار دهیم؛ تحقق این امر مستلزم دستیابی به فناوری‌های بالاست که باید توسط دانشگاه‌ها و مراکز مختلف تحقیقاتی به آن دست یابیم اما جانشین سابق وزیر دفاع درباره ماهواره‌های ژئو نیز گفت: ماهواره‌های ژئو در مدارهای ژئواستیشنری قرار دارند یعنی سی و شش هزار کیلومتر با زمین فاصله دارند و از فناوری پیچیده‌ای بهره‌مند هستند چرا که ماندگاری آنها در این مدار زیاد است. اینم مدل 3D که خودم ساختم از این طرح :

ما می‌گوییم برای تقوی معیار بگذارید که قابل قبول همگان باشد. ولی تقوی چیست؟ آیا ریش گذاشتن است؟ آیا ادعاهای گزاف بافتن است؟ کسانی ادعای تقوی می‌کنند که در نظر من بی‌تقواترین آدم‌ها هستند. اسم اسلام و انقلاب را ضایع می‌کنند؛ دروغ، تهمت، شارلاتانی، زدوبند و حقه‌بازی، لجن‌مال کردن مردم بی‌گناه،شایعه دروغ ساختن و مخالفان خود را با قلدری و زرنگی از میدان به در بردن؟ اینها متقی نیستند. مصطفی چمران

تانک T-90SM هستن ایشون. بسیار هم شیک و مجلسی. ولی اگه خدای نکرده یه وقت کرار رونمایی بشه واقعا روح تازه ای در کالبد زرهی ایران دمیده میشه که عواقب بدی مثل بروز شدن زرهی، تجهیز شدن با تانک های جدید، تسهیل در نابود سازی اهداف و خیلی موارد دیگه اتفاق می افته که دلاور مردان عرصه ی تلاش رو به این وا میداره که از همون تی 72 های عهد عتیق استفاده بکنن. جدا هشدار میدم که این کرار ها هیچوقت عملیاتی نشن چراکه باعث ارتقاء سطح نیرو های مسلحمون میشه واین خیلی بد هست

یکی از نقاط ضعف های تانک کرار بی حفاظ ماندن بخش حلقه برجک است. نحوه چینش زره های واکنشی بر روی برجک تانک با وجود نقاط قوتی مانند پوشش کامل برجک یک نقطه ضعف قابل توجه دارد. شکل چینش زره های واکنشی موجب می شود حلقه برجک بی دفاع بماند و در صورت اصابت پرتابه های ضد زره به این بخش از تانک احتمال نابودی تانک وجود دارد. البته راهکارهای برای بهبود حفاظت این بخش از تانک نیز در دسترس است. ارتش روسیه در نظر دارد تا بسته های بروز رسانی جدیدی برای تانک های تی-90 آ تولید نمایید. این بسته های ارتقا با نام های تی-90 ام شناخته می شود. نکته قابل توجه در این بسته ارتقا استفاده از زره های واکنشی رلیکت است تا سطح حفاظت تانک افزایش یابد. نحوه چینش زره های واکنشی رلیکت در تانک تی -90 همانند تانک کرار باعث می شود. حلقه برجک بی دفاع بماند. روسها با دانستن این مسئله در نمونه اولیه تانک تی-90 ام با اضافه کردن زره های قفسی سعی در رفع این نقص دارند. در نمونه ی بعدی تانک تی-90 ام یک توری ضد راکت برای حفاظت از حلقه برجک تانک نصب شد. پس می توان از ایده روسها در بهبود تانک کرار استفاده کرد. نمونه اولیه تانک تی-90 ام - برای حفاظت از حلقه برجک از زره های قفسی استفاده شده است نمونه بعدی تانک تی -90 ام که به شکل غیر رسمی به نمایش در امده است - برای حفاظت هر چه بیشتر از حلقه برجک از توری ضد راکت استفاده شده است نصب توری ضد راکت به شکل سراسری در اطراف برجک روس ها برای حفاظت از حلقه برجک، این بخش حیاتی تصمیم به نصب توری های ضد راکت گرقته اند. البته فقط روسها به فکر حفاظت از حلقه برجک نبوده اند. در این بین می توان به مواردی مانند استفاده از ورقه های لاستیکی توسط اوکراین و زره های گوی وزنجیر در بسته بروز رسانی پی تی -16 لهستان اشاره کرد. تی-72-120 اوکراینی مجهز به زره های واکنشی به همراه ورقه های لاستیکی در برجک - ورقه های لاستیکی می تواند در برابر راکت های ضد زره برای حفاظت از حلقه برجک موثر باشد

  از نکات خوب باز هم "صاایران" هست. همون بخشی که روی سامانه ی دفاع فعال هم کار میکنه. برای همین در خبر بود که بر روی تانک کرار هم قراره تست بشه یا شده؟ شاید.

هنوز چیزی دقیق مشخص نشده... به هر حال ما به یک تانک مدرن و قابل اتکاء نیاز داریم... اما نمیشه به سادگی از کنار تانک ها فعلی نظیر تی 72 گذشت... شخصا از اینکه پروژه بروز رسانی تانک های فعلی انجام بشه خوشحال میشم... چیزی شبیه کار لهستان بر روی تی72 ها که برادر کرش در تاپیکی بیان فرمودند... و در کنار این بروزرسانی باید روی تانک جدید هم کار بشه...

یک تفاوت قابل توجه در مورد تانک کرار با تانک تی -90 ام اس را اضافه کنم   در تانک تی -90 ام اس در سمت راست برجک، جعبه  تجهیزات نصب شده است که با توجه به تصاویر مشاهده می شود تانک کرار فاقد این جعبه است و به جای آن و برای حفاظت از محفظه مهمات، زره های قفسی ادامه پیدا کرده است و به زره های واکنشی برجک متصل شده است. در سمت چپ برجک نیز در تانک تی 90 ام اس  بخشی از زره های واکنشی قرار دارد که در تانک ایرانی و مدل تی 90 ام اس  مدل ورژن 2013 این زره واکشنی حذف شده است و به جای آن زره های قفسی نصب شده است.هدف از حدف زره واکنشی و جایگزینی آن با زره قفسی این است که برای بخش ذخیره مهمات محافظت شده نیازی به تمرکز بیش از اندازه در بحث حفاظت نیست و این بخش به اندازه کافی محافظت می شود .   بخش های که در تانک کرار حذف شده است و به جای آن زره قفسی اضافه شده است   مقایسه زره واکنشی کناری برجک تانک کرار،تی 90 ام اس وتی 90 ام اس ورژن 2013- در تانک کرار وتی 90 ام اس ورژن 2013 قسمتی از بلوک زره واکتشی کناری برجک حذف شده است

گزارش مشرق از دستاورد جدید دفاعی؛ T90 ایرانی با چهار ویژگی مهم رونمایی شد/ تانک کرار؛ روایتی زرهی از «آنچه خوبان همه دارند» +عکس حفاظت تانک کرار توسط دو یا سه نوع مختلف از صفحات زرهی تامین می‌شود و در عین استفاده از «سیستم هشدار قفل لیزری» روی این تانک، می‌توان شاهد نصب یک جایگاه تسلیحاتی کنترل از راه دور برای فرمانده تانک نیز بود. به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، یکی از عرصه هایی که نیازمند به روزرسانی و حرکت همگام با نیازهای روز نیروهای مسلح ایران است، عرصه زرهی است و خوشبختانه این مسئله نیز از چشمان تیزبین متخصصان و صنعتگران دفاعی ما به دور نمانده است. از این رو صنعت دفاعی نسبت به ارائه محصولات مختلفی در این زمینه اقدام کرده و در بخش زرهی سنگین (تانک ها) عمده به روزرسانی ها و محصولاتی که تاکنون ارائه شده از سوی جهاد خودکفایی نیروی زمینی ارتش بوده که از آن میان میتوان به تانک ذوالفقار (در مدل های 1 تا 3)، صمصام (ارتقای ام 60)، سبلان (ارتقای ام 47)، تانک مبارز (ارتقای چیفتن) و ... اشاره کرد. البته سخن مهمی که چندی پیش از سوی وزیر دفاع کشورمان در خصوص ساخت تانک مدرنی به نام «کرار» بیان شد، حکایت از ورود جدید وزارت دفاع به این عرصه مهم داشت. سردار دهقان در بهمن سال گذشته با بیان اینکه "طراحی این تانک از صفر تا 100 در صنعت دفاعی صورت گرفته و اگر ویژگی‌های آن بهتر از تانک T90 (روسیه) نباشد، کمتر هم نیست"، افزود: این تانک در رده پیشرفته‌ ترین تانکهای جهان است. البته غیر از اشاره به تانک مشهور روسی، اطلاعات دیگری از سوی مسئولان وزارت دفاع در این خصوص منتشر نشده بود تا تاینکه در بخشی از نماهنگ تبلیغاتی وزارت دفاع به مناسبت روز صنعت دفاعی، تانکی جدید و ناشناس در معرض دید عموم قرار گرفت که بنا بر احتمالات مطرح شده، همان تانک کرار است که وزیر دفاع از ساخت آن خبر داده بود. البته در ابتدای امر، مسئله مطرح در مورد ماهیت این تانک به عنوان یک تانک کاملا جدید یا یک استاندارد ارتقا برای تجهیزات جدید، خواهد بود که با توجه به تصاویر منتشر شده میتوان این احتمال را مد نظر قرار داد که کرار یک استاندارد به روزرسانی بر روی تانک های تی 72 ایران باشد و در حقیقت تانکی است براساس تی 72. ایران صدها دستگاه از تانک تی 72 در مدل های اس و ام 1 را در اختیار دارد و طبیعی و منطقی است که در جهت حفظ قابلیت ناوگان این تانک ها، نسبت به ارائه یک بسته یا استاندارد ارتقا برای آن ها اقدام کند تا همچنان از امکان استفاده از تانک های تی 72 به عنوان یک تانک اصلی میدان نبرد با قابلیت تامین نیازها برخوردار باشد که البته این برنامه نیز ارزشی کمتر از ساخت یک تانک جدید ندارد.   تانک های تی 72 اس ایران ه روزرسانی بر روی تانک ها نه تنها در ایران بلکه در چهارچوب جهانی شامل سه حوزه "حفاظت، قدرت آتش و تحرک" است. این سه حوزه در حقیقت بخش های اصلی در قابلیت های رزمی یک تانک هستند که ارتقا بر روی هر کدام، موجبات بهبود و افزایش توانایی های رزمی تانک را فراهم می آورد. ذکر این نکته خالی از لطف نیست که یک به روزرسانی شاخص و مطلوب، شامل ارتقای همه جانبه و کامل در هر سه مورد مطرح شده (قدرت آتش، حفاظت و تحرک تانک) می باشد که علی القاعده در تانک جدید نیز مد نظر قرار خواهد گرفت. کرار با T-72 چه تفاوتی دارد؟ تانک کرار به نسبت تانک تی 72 دارای به روزرسانی حفاظتی قابل توجهی است که شامل "نصب صفحات زره اضافی" در جلوی شاسی و برجک و خصوصا کناره های شاسی و برجک است. تانک تی 72 و به طور کلی تانک های روسی، در بخش های کناری شاسی و برجک، از سطح حفاظت پایینی برخوردار هستند و این مسئله در تانکی همچون تی 72 که مجهز به سیستم بارگذار خودکار مستقر در شاسی است، ضعف حفاظت را تشدید می کند. بر این اساس، هرگونه پرتابه ای که از کناره شاسی، به تانک اصابت کند میتواند مهمات داخل بارگذار را مورد تهدید قرارداده و موجبات انهدام فوری و کامل تانک شود اما در تانک کرار (بر فرض صحت این فرض که تانک به تصویر کشیده شده در این نماهنگ، همان کرار وعده داده شده باشد) با افزودن صفحات پوشش دهنده کناره شاسی سعی در رفع این ضعف شده است. حفاظت تانک کرار با توجه به تصاویر منتشر شده تا امروز (که فاقد کیفیت هستند)، به صورت تخمینی توسط دو یا سه نوع مختلف از صفحات زرهی تامین میشود که شامل زره قفسی، صفحات زره ترکیبی (کامپوزیتی) و شاید واکنشگر است و بر این اساس، از جهت الگوی ارتقای حفاظت در مجموع میتوان گفت که کرار مشابه تانک تی 90 ام اس روسیه است. یکی از موارد حفاظتی تانک که میتوان در کرار به آن امیدوار بود، نگهداری مهمات در محفظه ایزوله و جدا از محفظه خدمه در عقب برجک است. در تانک تی 72 مهمات تانک علاوه بر سینی بارگذار خودکار، به صورت پراکنده در بخش های مختلف شاسی نیز نگهداری میشوند. استفاده از مخازن سوخت داخلی با کاربری دوگانه "مخزن سوخت/محفظه نگهداری مهمات" در تانک تی 72، مشکل حفاظت مهمات آن را دو چندان کرده بود. یکی از راهکارهای موجود، حذف محفظه های ذخیره سازی داخل شاسی و انتقال آن به یک محفظه ایزوله و جداسازی شده در عقب برجک تانک است. با توجه به طراحی برجک تانک کرار و بخش کشیده انتهای آن، میتوان به وجود چنین محفظه ای برای مهمات امیدوار بود. این مسئله در تانکی همچون تی 90 ام اس نیز وجود دارد و این تانک دارای محفظه ایزوله مهمات در عقب برجک است که از کابین خدمه به صورت کامل جدا شده و سطح حفاظت در نگهداری مهمات تانک را به میزان قابل توجهی افزایش داده است.   فرم کلی برجک کرار که به تانک تی 90 ام اس شباهت دارد   نمونه ای از محفظه ذخیره سازی مهمات در عقب برجک تانک تی 90 ام اس   یکی از محفظه های دو منظوره سوخت/نگهداری مهمات تانک تی 72 که در داخل شاسی قرار میگیرد همچنین در تانک کرار بلوک حفاظتی توپ به شکل گسترش یافته ای دیده می شود که بخش های قابل توجهی از ابتدای لوله توپ را پوشش داده. باید توجه داشت که در اصابت پرتابه ها به جلوی برجک، یکی از بخش هایی که ممکن است در اثر موارد جنبی تهدید (همچون ترکش) دچار آسیب دیدگی شود، بلوک توپ و بخش های ابتدایی لوله توپ است. لذا با افزایش سطح حفاظت بلوک توپ و گسترش آن در طول لوله میتوان از این مسئله تا حدود زیادی جلوگیری کرد. البته پوشش روی توپ میتواند جهت موارد دیگر از جمله اختفای حرارتی لوله در دید سیستم های تصویربرداری حرارتی نیز موثر باشد (البته این مورد در تانک کرار چندان صدق نمیکند چرا که جهت اختفای حرارتی میبایست بخش عمده توپ پوشش داده شود)   بلوک محافظ توپ، پوشش محافظ کناره شاسی و زره قفسی محافظ بخش های عقبی البته ذکر این نکته هم مهم است که این نوع پوشش توپ که در تانک جدید ایرانی به کار رفته است، قبلا در تصاویر گرافیکی و مدل های کوچک ساخته شده از تانک روسی آرماتا نیز دیده شده بود. ذکر این نکته هم البته مهم است که طرح نهایی تانک آرماتا متفاوت از این تصاویر و مدل ها شد.     نمونه های اولیه تانک آرماتا در مجموع میتوان گفت که کرار از جهت حفاظت و خصوصا میزان پوشش آن در سطح بدنه تانک (از جمله بخش های جانبی شاسی و برجک) به میزان قابل توجهی نسبت به تانک های تی 72 اس (به عنوان بهترین مدل موجود از تانک تی 72 در ایران) پیشرفت داشته و الگوی حفاظتی خوبی را ارائه کرده است. البته موارد گفته شده تمامی مسائل لازم در مورد حفاظت تانک را بررسی نمیکند از جمله حفاظت بخش های تحتانی شاسی که جهت مقابله با تهدید مین و بمب های کنار جاده ای لازم است و یا میزان مقاومت صفحات زره نصب شده بر تانک و اثربخشی آن ها در دفع تهدید پرتابه های مختلف (انرژی جنبشی یا پرتابه های مجهز به سرجنگی خرج گود) که بر اساس تصاویر فعلی، امکان بررسی آن فراهم نیست. اخلالگر بومی؛ حافظ کرار ایرانی همچنین یکی از اجزای حفاظتی قابل رویت بر روی تانک کرار "سیستم هشدار قفل لیزری" است. از این سیستم جهت کشف پرتو لیزر تابیده شده از سیستم های هدایت تسلیحات یا سیستم های مسافت یاب لیزری ادوات دشمن، اعلام هشدار و نیز استفاده ازنارنجک های دودزا جهت ایجاد پرده دود استتاری به منظور محافظت از تانک در برابر تسلیحات هدایت لیزری استفاده میشود.   سیستم هشدار دهنده قفل لیزری ساخت داخل   نقطه قرارگیری سیستم هشدار دهنده در تانک کرار در این بخش نیز به نظر می رسد با استفاده از تجهیزات بومی ایرانی، در کنار استفاده از صفحات زرهی مختلف، تدابیر مناسبی جهت حفاظت از محصول جدید نیروهای مسلح کشورمان به کار گرفته شده است. توپی کار آزموده برای کرار پس از حفاظت، مسئله "قدرت آتش" مطرح میشود که این بخش نیز شامل مباحثی چون دقت آتش، توانایی نظارت و هدفگیری در روز و خصوصا شب را در بر میگیرد. مسئله شاخص در زمینه ارتقای قدرت آتش تانک کرار، نصب یک جایگاه تسلیحاتی کنترل از راه دور برای فرمانده تانک است. جایگاه های تسلیحاتی کنترل از راه دور یا کنترل از داخل ضمن عدم نیاز به خروج خدمه جهت استفاده از سلاح و در معرض تهدید قرار گرفتن آن ها، طیفی از گزینه ها جهت تسلیح تانک را فراهم میکنند. در جایگاه های تسلیحاتی میتوان علاوه بر استفاده از سلاح هایی همچون تیربارهای کالیبر 7.62 و 12.7 میلیمتری، از نارنجک اندازهای خودکار در کالیبرهای مختلف نیز بهره گرفت که سلاح های موثری برای مقابله با پیاده نظام و ادوات (غیر زرهی) دشمن هستند. در عین حال، سلاح اصلی کرار به نظر همان توپ 125 میلیمتری مورد استفاده در تانک تی 72 باشد و در این زمینه تانک تغییری نداشته که البته این مسئله نیز در نهایت با اعلام مسئولین امر و یا ارائه تصاویر با کیفیت از تانک به صورت قطعی مشخص خواهد شد. از موارد مطرح دیگر در بخش ارتقای قدرت آتش تانک جدید، بهبود دقت آتش و در یک کلام افزایش قابلیت های نظارت و هدفگیری آن است که از طریق نصب سیستم های نظارت و هدفگیری جدید و به روز میسر میشود. در عمده به روزرسانی های تانک های ایرانی از سیستم کنترل آتش KAT-72 استفاده شده که در حقیقت نمونه ایرانی و مشابه سازی شده ای از سیستم کنترل آتش EFCS-3 است. این سیستم در به‌روزرسانی تانک های تی 72 ام 1 سپاه پاسداران نیز مورد استفاده قرار گرفته و نصب آن بر روی تی 72 مسئله جدیدی نیست. در یک گمانه زنی میتوان استفاده از این سیستم در تانک کرار را نیز پیش بینی کرد. در این مورد نیز به دلیل نبود تصاویر با کیفیت لازم نمیتوان نظر قطعی داشت و صرفا میتوان به گمانه زنی هایی پرداخت که در ادامه مطرح میشوند.   تی 72 ام 1 ایرانی مجهز به سیستم کنترل آتش KAT-72 با وجود کیفیت پایین تصاویر، میتوان گفت که در کلیپ منتشر شده، سیستم نظارت و هدفگیری توپچی تانک کرار فرم و ظاهر متفاوتی نسبت به سیستم EFCS-3 دارد. مسئله دیگر آن است که چنانچه سیستم نظارت و هدفگیری دیگری برای توپچی تعبیه نشده باشد (که این مسئله به جهت کیفیت پایین تصاویر قابل اثبات و برداشت قطعی نیست) میتوان گفت که سیستم EFCS-3 بر روی کرار نصب نشده چرا که این سیستم فاقد مکانیزم هدایت لیزری جهت هدایت موشک های توپ پرتاب مورد استفاده در تانک تی 72 (و طبعا کرار) است و در به روزرسانی های پیشین تانک های تی 72 ام 1 ایرانی که از این سیستم استفاده شد، سیستم کنترل آتش 1A40-1تانک تی 72 بر روی تانک حفظ شده و سیستمEFCS-3 به عنوان سیستم نظارتی ثانویه (جهت نظارت و هدفگیری در شب) بر روی تانک نصب گردید. دلیل اصلی این مسئله همان موردی است که پیشتر درباره سیستم EFCS-3 مطرح گردید (عدم قابلیت هدایت موشک های توپ پرتاب و نیاز به استفاده از این نوع مهمات در تانک) در نهایت گزینه محتمل ساخت یک سیستم کنترل آتش جدید و نصب آن بر روی تانک کرار است. از آنجا که ایران تجربه ساخت نمونه مشابه سیستم کنترل آتش نسل دومی EFCS-3 را دارد میتوان انتظار داشت که با توسعه تکنولوژی در تانک کرار، سیستم "کنترل آتش" نسل جدیدی که از قابلیت های بالاتری برخوردار است، تعبیه شده باشد (از جمله برخورداری از سیستم های تصویربرداری حرارتی نسل جدید که امکان نظارت و هدفگیری در برد بالاتری را فراهم میکنند).   سیستم نظارت و هدفگیری توپچی کرار   اجرای آتش توسط تانک کرار یکی از ویژگی های مطرح در تانک های مدرن امروزی، وجود سیستم نظارت و هدفگیری مستقل برای فرمانده تانک است. با وجود این سیستم فرمانده میتواند مستقل از توپچی به جستجو و کشف اهداف (خصوصا اهداف با اولویت مقابله بالاتر) بپردازد در نتیجه توانایی تانک در مقابله با تهدیدات و اهداف به میزان قابل توجهی افزایش میابد. وجود یا عدم تعبیه این سیستم در تانک کرار و ایضا محل قرارگیری آن به صورت قطعی مشخص نیست و صرفا میتوان گفت که ممکن است چنین سیستمی برای فرمانده تانک کرار به صورت یکپارچه شده با جایگاه تسلیحاتی کنترل از راه دور تانک تعبیه شده باشد. در عین حال میتوان سیستم نظارت و هدفگیری فرمانده را با جایگاه تسلیحاتی کنترل از راه دور به صورت یکپارچه درآورد تا هم، کنترل آتش تیربار (یا دیگر تسلیحات نصب شده در جایگاه تسلیحاتی) را در اختیار داشته باشد و هم امکان نظارت و هدفگیری مستقل از توپچی برای سلاح اصلی تانک (توپ 125 میلیمتری). تصاویر منتشره همچنین نشان می دهد در بخش پایینی جایگاه تسلیحاتی، بلوکی قرار دارد که به نظر میتواند امکان نصب و تعبیه سیستم نظارتی فرمانده را داشته باشد.   نمونه ای از ترکیب جایگاه تسلیحاتی با سیستم نظارت و هدفگیری در زمینه موضوع سوم یعنی در زمینه تحرک این تانک، فعلا مسئله خاصی را نمیتوان مطرح کرد خصوصا که در تصاویر موجود محفظه پیشرانه تغییر خاصی نداشته که شاید در نتیجه عدم تغییر در پیشرانه باشد. همچنین از جمله موارد دیگری که میتوان به عنوان گزینه های بلقوه برای نصب بر روی این تانک در نظر داشت، سیستم اخلالگر فروسرخ و پوشش های اختفای حرارتی/راداری هستند که هر دو مورد در ایران به ساخت رسیده اند. در نهایت باید گفت کرار گزینه یا استانداردی مناسب جهت ارتقای ناوگان تانک های تی 72 ایرانی و تطبیق آن ها با الزامات روز میادین نبرد است تا بدین صورت زرهی ایران در بخش ادوات سنگین (مشخصا تانک) از وضعیت فعلی فراتر رفته و به معیارهای قابل تحسین در این زمینه تبدیل شود. در عین حال، این رونمایی غیررسمی نشان داد می توان با تکیه بر دانش و توانمندی های داخلی، تانکی مدرن و به روز در اختیار نیروهای مسلح قرار داد و نیازی به خرید از خارج از کشور در شرایط فعلی نخواهد بود، همچنانکه باور 373 نیز توانمندی بومی در حوزه پدافند هوایی را به خوبی نشان داد و انشاء الله اثبات خواهد کرد.

تصاویر جدید تانک کرار               پ.ن : کلیپش رو باید ادیت کنم اپلود کنم....بازه زمانی 14 تا 21 آپلود می کنم

برخی امکانات مثل سیستم دفاع فعال و .. علاوه بر گره های تکنولوژی برای کشور ما با بودجه دفاعی معین و صدها عتصر تهدید در همه ی بخش ها به نظر از لحاظ مالی سخت میشه مدیران را توجیه کرد به سمتش برند. همون ترجیح میدند خطرات مستقیم ضد زرهی را فعلا به جان بخرند تا زمانی که وقتی تا حدی لااقل در همین خود زرهی به یک مرحله ای برسند. چون به هر حال شاید بشه با یک به روز رسانی هم تکمیل کرد کار را ولی الان افزوده شدن هزینه ها تنها شاید به کنسل شدن پروژه ها منجر بشه بیشتر.

http://upload7.ir/imgs/2014-10/12500629171333747395.jpg   سلام دوستان نظرتون راجع به ساخت یه همچین هواپیمایی و استفاده از اون تو پایگاه هایی با امکانات مناسب دفاعی نزدیک به مرز(مثلا 200 کیلومتری مرز) چیه؟ مثلا برای منطقه ی مرزی سراوان میشه از ایرانشهر پرواز کنه و حدود 20 تا 30 دقیقه بعد لب مرز باشه و البته 7تا 10 ساعت پرواز عدد مناسبی هست که برای این هواپیما اعلام شده. http://en.wikipedia.org/wiki/AHRLAC_Holdings_Ahrlac درضمن من یه ایده ای دارم و اون اینه که میتونیم همین رو مقداری بزرگتر کنیم با موتور توربوپراپ تو محدوده ی 1000 تا 1200 اسب، وزن خالی کمتر از 4 تن، با دو موتور کوچیک جت کمکی و با باک مختص به خودش(مثل موتور کرار، البته فکر کنم قدرت اون دو موتور باید با محاسبه تعیین بشه) جهت افزایش سرعت تا 900 کیلومتر در ساعت (یا هرچه بیشتر اما زیر صوت) که فقط برای رسیدن سریع تر به منطقه ی عملیات از اون دو موتور استفاده بشه و به محض رسیدن به منطقه خاموش و با موتور توربوپراپ به گشت زنی در منطقه و انجام عملیات بپردازه، اون دو موتور هم میتونن توی پایه هایی که دم رو نگه میدارن قرار بگیره (فقط نمیدونم تو سرعت 900 کیلومتر در ساعت برای پره موتور اصلی مشکی پیش میاد یا نه). این پرنده میتونه یه توپ 20 یا 30 میلی متری تو دماغه داشته باشه (مثل عکسی که گذاشتم یه توپ 20 م م داره) و تو نوک پرنده یه سیستم اپتیکی با فاصله یاب لیزری باشه مخصوص این توپ که کمک خلبان هدف رو با سامانه ی اپتیکی زیر پرنده تعیین کنه و با دستور خلبان خود هواپیما شیرجه بره و هدف رو بزنه مثل سیکر سر موشک های اپتیکی عمل کنه با این تفاوت که فاصله یاب لیزری افت گلوله رو هم محاسبه می کنه. اگر این پرنده ساخته و عملیاتی بشه میتونه در کمتر از 15 دقیقه خودش رو از ایرانشهر(ایرانشهر رو برای مثال گفتم که فاصله ای حدود 200 کیلومتر با مرز سراوان داره) به مرز برسونه و عملیات کنه. این طر به درد همه ی مناطق مرزی میخوره و البته اگر از دو موتور توربوپراپ با قدرت 500 تا 600 اسب به صورت روی هم استفاده کنیم میشه برای گشت دریایی سبک هم ازش استفاده کرد. البته اون هواپیمای ساخت آفریقای جنوبی رو هم میشه با این کار تبدیل به گشت دریایی کرد و میشه از دو موتور جت رنجر برای اون استفاده کرد. به نظر خودم حداقل از پرواز هلی کوپتر ارزون تر میشه (البته سنگین تره شاید گرون تر بشه) و البته تعمیر اون خیلی راحت تر و ارزون تره و میشه تبدیل به پهپاد هم کرد اون رو اگر ماژولار طراحی بشه مثلا بشه کاکپیت رو یه تیکه خارج کرد و با سیستم های کنترل جایگزین کرد یا کاکپیت سر جاش بمونه و فقط خلبان نداشته باشه و از قبل سیستم های کنترلی توش تعبیه بشه. شاید بشه از موتوری ساده تر و ارزون تر هم استفاده کرد. مثل http://en.wikipedia.org/wiki/Northrop_Grumman_Firebird

بسم الله الرحمن الرحیم       تانک T-80، تانک بسیار معروف روسیه که در دسته ی سوم نسل جدید تانک ها قرار دارد، به وسیله ی مهندسین اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شد. این تانک، در اثر توسعه ی تانک T-64 پدید آمده است که پس از طراحی، در سال 1976 وارد خدمت ارتش شد. تانک T-80، اولین تانکی است که در روسیه با موتور گاز توربین مجهز می گردد و دلیل انتخاب این موتور برای این تانک، نیروی محرکه ی بالا و قدرت زیاد است. تانک T-80U آخرین نسخه ی تولیدی کمپانی Omsk روسیه در کنار T-80UD و T-84 اوکراین است که تانک T-80 و نسخه های مختلف اش هم اکنون در کشور هایی نظیر بلاروس (روسیه سفید)، قبرس، قزاقستان، پاکستان، روسیه، چین، کره جنوبی و اوکراین در حال خدمت است. مهندس ارشد طراح پروژه ی ساخت T-80، Nikolay PoPov  روسی است.   تاریخچه ی طراحی پروژه ی ساخت اولین تانک با موتور توربینی روسیه در سال 1949 آغاز گردید. طراح این پروژه، Ch.Starosienko بود که در کارخانه ی Kirov Plant لنینگراد مشغول به کار بود. این تانک هرگز ساخته نشد، به این دلیل که موتور توربینی که در دسترس بود، قدرت و توان کافی و همینطور کیفیت مورد نیار برای نصب شدن بر روی تانک را نداشت. در سال 1955 دو نمونه ی اولیه موتور توربینی  با توان 1000 اسب بخار که معادل 746 کیلووات است، تحت نظارت و مدیریت G.A.Ogloblin طی برنامه های مشابه ساخته شدند. دو سال بعد، یک گروه با سرگروهی طراح مشهور تانک های فوق سنگین، Zh.Y.Kotin، دو نمونه ی اولیه تانک Ob`Yekt 278 را طراحی کرد. آن دو نمونه تانک، یکی تبدیل به IS-7 و دیگری تبدیل به T-10 فوق سنگین شدند. این دو تانک دارای یک موتور توربینی هستند که با توپ 130 میلیمتری مجهز می گردند و در کل 53 تن وزن دارند. این موتور توربینی به تانک اجازه میدهد تا با سرعت 57 کیلومتر در ساعت براند و 1950 لیتر سوخت مصرف کند، اما تنها می تواند 300 کیلومتر برد داشته باشد. این دو نمونه تحت آزمایش ها و تست های مختلفی قرار گرفتند اما سر انجام کار بر روی آنها به دلایلی متوقف گردید. در سال 1963، صنایع سنگین موروزو دو تانک T-64 و T-64T را طراحی کرد که از یک موتور GTD-3TL توربینی قدرت می گرفتند، موتور نصب شده بر روی این تانکها می توانست حداکثر 700 اسب بخار قدرت داشته باشد که این معدل 522 کیلووات است. تانک پس از طراحی تا سال 1965 تحت آزمایش های مختلف قرار گرفت. در همان زمان، صنایع سنگین Uralvagonzavod روسیه با استفاده از یک تیم به سرپرستی L. N. Kartsev، تانک Ob`yekt 167T را ساخت. این تانک از یک موتور GTD 3T استفاده می کرد که دارای 801 اسب بخار قدرت بود و این مقدار معادل 597 کیلووات انرژی که تانک را با تمامی متعلقات به حرکت در می آورد. در سال 1966، اولین نمونه ی آزمایشی Ob'yekt 288 که یک تانک راکت انداز بود، با استفاده از موتور GTD-350 که 691 اسب بخار قدرت تولید می کرد، ساخته شد. آزمایش انجام شده بر روی این تانک نشان داد که نیروی محرکه ی دو گانه کارایی خاصی از خودت نشان نداد، با وجود اینکه این موتور، یعنی موتور توربینی چندین سال در KB-3 صنایع Kirov Plant و WNII Transmash تحت آزمایش قرار گرفته بود. تانکی که توسط Nikolay PoPov طراحی شده بود، با یک موتور توربینی مجهز می شد که از صنایع Kirov Plant بیرون آمد. این تانک در سال 1969 وارد تولید شد و بعد از آن Ob'yekt 219 SP1 طراحی شد. این تانک همان T-64T بود که از یک موتور GTD-1000T گاز توربین استفاده می کرد که قابلیت تغذیه از چند نوع سوخت را داشت که اصطلاحا Multi Fuel نامیده می شود. همانطور که از نام موتور پیداست، دارای قدرتی معادل 1000 اسب بخار است. بعد از انجام آزمایش های متعدد بر روی تانک، برای سازندگان واضح بود که افزایش وزن و همینطور مولفه های داینامیکی یک طراحی دوباره را می طلبید که این کار توسط شرکت caterpillar track system صورت گرفت. دومین نمونه ی اولیه Ob'yekt 219 SP2 نام داشت که دارای چرخ دنده های بزرگتر و همینطور رولر های بازگشتی بود. تعداد چرخ ها در این تانک، از 5 به 6 افزایش یافتند. برجک این  تانک نیز دستخوش تغییراتی قرار گرفت و برخی مولفه ها همانند توپ 125 میلمیتری 2A46، بارگذار خودکار و محل قرار گیری مهمات به برجک افزوده شد. برخی از این تجهیزات از تانک T-64A به ارث برده شد. پس از اینکه شرکت صنایع سنگین kirov Plant چندین نمونه ی اولیه از تانک Ob'yekt 219 SP2 ساخت، بعد از گذشت 7 سال این تانک تبدیل به تانک T-80  گردید.   تانک T-80BV     توصیف تانک T-80 همانطور که میدانید، تانک T-80 بسیار شبیه به T-64 است و در ظاهر تقریبا اینچنین به نظر می رسد. بخشی که راننده در آن قرار دارد درست در مرکز بخش جلویی تانک قرار دارد و در برجک نیز دو نفر، یک فرمانده و یک توپچی قرار دارد که فرمانده در سمت راست و توپچی در سمت چپ قرار می گیرد. با این چینش، موتور نیز در بخش تحتانی تانک یعنی در عقب قرار می گیرد. پس از همه ی اینها، به این تنیجه می رسیم که وجه تشابه های میان این دو تانک بسیار زیاد است. تانک T-80 از یک موتور گاز توربین با قدرت 1000 اسب بخار استفاده می کند که در مقابل نسخه ی دیزلی، 250 اسب بخار بیشتر قدرت دارد؛ یعنی موتور دیزلی دارای 750 اسب بخار است، اما در نسخه های بعد تانک T-80 به جای موتور توربینی از موتور های دیزلی استفاده شد. جعبه دنده ی این تانک کمی متفاوت است، این جعبه دنده دارای 7 دنده به جلو و یک دنده به عقب است، در این تانک 5 دنده به جلو و 1 دنده به عقب است. سیستم تعلیق تانک از سیستم pneumatic به سیستم تعلیق Torsion Bar تغییر پیدا کرده، همچنین 6 چرخ جاده استیل-آلومنیوم با کفشک های مخصوص پلاستیک است که در هر دو طرف ایجاد شده است که چرخ دنده های تانک با قرار گیری در عقب در کنار چرخ ها تانک را هدایت می کنند. زره های ورقه ورقه ای شیب دار که برجک استیلی را محافظت می کنند، بر روی تانک نصب می شوند. تانک T-80 با یک توپ 125 میلیمتری بدون خان 2A46 تانک T-72 مجهز می شود که توانایی شلیک موشک های ضد تانک هدایت شونده یا ATMG را داراست. تانک T-80 کمی پهن تر و دراز تر است نصبت به تانک T-64 که این مسئله موجب می شود تا به زمین فشار کمتری وارد شود. بارگذار خودکار نصب شده بر روی این تانک نسخه ی Korzina (کورژینا تلفظ می شود) است. این بارگذار قادر است تا 28 گلوله دو قسمتی را به صورت چرخ و فلکی درون خود جای دهد که در بخش زیرین برجک مجتمع می گردد. مابقی مهمات، مهمات اضافی و همینطور تخصصی درون برجک انبار می شوند. مهمات قابل استفاده در این تانک عبارت اند از APFSDS، HEAT یا HE-Frag هستند که می تواند موشک های دو زمانه را نیز شلیک کند. بارگذار Korzina  هم تاثیر پذیری بیشتری دارد و هم اینکه قابل اعتماد است، سیستم عملکرد این بارگذار تقریبا از میانه ی دهه 60 میلادی به این سمت آزمایش شده و امتحان خود را پس داده است. خرج پرتابگر در کارتریج های نیمه آتشزا قرار می گیرد که که از موادی با قابلیت آتشزایی بسیار بالا قرار ساخته می شدند.   ضرر ها و خسارات زیاد در طول جنگ چچن یکی از موارد آسیب پذیری تانک T-80BV بود، یکی از این موارد منفجر شدن تانک به صورت وحشتناک و مهیب بود که تانک و خدمه همگی از بین می رفتند. پاسخی که کارشناسان آمریکایی و همینطور روسی به این سوال  دادند که چرا تانک های T-80BV منفجر می شوند این بود که آسیب پذیری فوق العاده بالای مهمات و همینطور خرج پرتابگر های نیمه آتشزا و موشک ها، هنگامی که یک گلوله با سر جنگی HEAT به تانک بر خورد می کرد، به درون برجک نفوذ می کرد و فلز موجود را ذوب کرده و به بخش مهمات سرایت می کرد و در نتیجه انفجار مهیبی رخ میداد. این آسیب پذیری در نسخه های بعدی حل شد و چنین مشکلی دیگر برای این دسته از تانک ها به وجود نیامد. زمانی که تانک های غربی طراحی خرج پرتابگر هایشان را از غیر آتشزا به نیمه آتشزا تغییر دادند، تصمیم گرفتند تا بخش ذخیره سازی مهمات را از خدمه با قرار دادن لایه های زرهی بسیار قوی از بخش خدمه جدا کنند تا هنگامی که اتفاقی برای قسمت مهمات می افتند، بخشی که خدمه در آن قرار دارند کمترین آسیب پذیری را داشته باشد.   بارگذار خودکار تانک زمانی بین 7.1 الی 19.5 ثانیه اتخاذ می کند تا توپ اصلی را مسلح کند، البته این زمان به این بستگی دارد که جایگاه بارگذار خودکار در کجای تانک قرار گرفته است. بخش بدنه و برجک تانک های T-80 از زره کامپوزیتی ساخته شده است و sideskirts ها با پوشش های زرهی از طرفین تانک و همینطور بخش پایینی بدنه محافظت می کنند. نمونه های جدید تر تانک T-80 از زره های واکنشگر انفجاری و همینطور زره به مراتب قوی تری از نسخه های قبلی استفاده می کنند، مانند نسخه ی T-80U و T-80U-M1. سیستم های حفاظتی دیگری نیز بر روی تانک نصب شده اند، مانند سامانه اشتورا-1 و Arena APS و همینطور تعدادی از تانک های T-80U با سامانه ی Drozd APS مجهز می شدند.     در ابتدا برخی از تحلیلگران ویا به اصطلاح آنالیزور های غربی تانک T-80 را یک سرافکندگی در برابر تانک T-72 دانستند و به گونه ای آنرا بزرگنمایی کردند، آنها می گفتند که این دو تانک حاصل طراحی دو کمپانی متفاوت اند. تانک T-80 از Kirov Plant لنینگراد و تانک T-72 از Uralvagonzavod نیزانی تگیل روسیه. این دو تانک به لحاظ ظاهری تقریبا (تقریبا) مشابه هم هستند، اما T-80 مبتنی بر نمونه ی پیشین خود T-64 است و تانک T-72 دارای طراحی متفاوت است و ویژگی های جدیدی را با خود یدک می کشد. در واقع تانک T-64 در زمان خود، یکی از پیشرفته ترین تانک های تکنولوژیک بود که به وسیله ی دفتر طراحی موروزو اوکراین برای جایگزین کردن با T-54/55 و همینطور T-62 در نظر گرفته شد. تانک T-80 حدود 90 سانتی متر از تانک T-64 دراز تر است و میان T-80 و T-72 تفاوت های بزرگی هست، با وجود شباهت ها در این دو تانک، از لحاظ مکانیکی و تخصصی تفاوت هایی با هم دارند. تانک T-72 از لحاظ مکانیکی ساده تر، راحت تر و همینطور انعطاف پذیر تر است و خدمت در میدان نبرد با این تانک بسیار راحت تر است. تانک T-72 برای تولید انبوه و همینطور سلاح عملیاتی شوروی در نظر گرفته شد و تصمیم بر این شد تا به شرکای سیاسی و کشور های بلوک شرق فروخته شود. طراحی تانک T-80 در چندین مرحله دستخوش تغییرات و بروز رسانی ها شد تا کمتر شبیه به نسخه ی قبلی خود یعنی T-64 باشد. در نظر گرفتن یک موتور گاز توربین  در نسخه ی اصلی (که برای سالیان متمادی از نظر تحلیلگران غرب رد شد) و به کارگیری ترکیبی از سیستم تعلیق تانک T-72، مسائلی بود که این تانک را قدرتمند تر برای تحرک و جابجایی نسبت به دیگر تانک های در حال خدمت می کرد. اگرچه مشکلاتی همانند برد نهایی تانک، وجود موتور گاز توربین و مشکلات تامین سوخت نیز در این تانک وجود داشتند ( اگرچه کارخانه ی صنایع سنگین موروزو در نسخه هایی که بعدا طراحی، تانک T-80UD را از موتور گاز توربین به موتور تجاری توربو-دیزل تغییر داد که هم مشکلات سوخت و مشکلات نگهداری را در تانک برطرف می کرد). رقیب این تانک،  M1 Abrams بود که با موتور قدرتمند 1500 اسب بخاری  گاز توربینی اش یکی از جدیدترین تانک های روز دنیا بود. اما تانک T-80 42 تنی در مقایسه با آبرامز 61 تنی کمی عاقلانه به نظر می رسید که دارای قدرت کمتری باشد. البته باید متذکر شد که تانک T-80 در برابر M1 آبرامز از قدرت مانور پذیری به مراتب کمتری بر خوردار است که این نیز در اثر تفاوت میان دو موتور می باشد. تانک T-80 می تواند برخی از موشک های ضد تانک هدایت شونده مانند 9K112 Kobra یا AT-8 Songster را همانند تانک T-64 با استفاده از توپ اصلی خود، شلیک کند.         تانک اصلی میدان نبرد، T-80U (این کلمه ی U که به انتهای T-80 افزوده شده به معنای بهبود یافته است، به روسی می شود uluchsheniye) که تحت عنوان SKB-2، بدنه اش در لنینگراد و برجک و زره اش در دفتر صنایع سنگین موروز تولید گردید. این تانک یک نسخه جدید تر است که نسخه ی پیشین آن T-80A نام دارد که با یک موتور GTD-1250 گاز توربین مجهز می شود که قادر است 1250 اسب بخار قدرت تولید کنید. این موتور یک گام جلو تر از موتور GTD-1000T و GTD-1000TF است که این موتور ها بر روی نسخه های پیشین این تانک در کارخانه ها بر روی تانک ها نصب می شدند. موتور های گاز توربینی که بر روی T-80 نصب می گردد، قادر است از سوخت جت، همانگونه که دیزل استفاده می کند، با روغن گاز اکتان پایین تغذیه شود. در نتیجه ی این عمل، ثبات و پویایی خوب، طول عمر خدمت و همینطور اعتماد پذیری بیشتری را در پی داشت. موتور GTD-1250  دارای یک سیستم توکار که به صورت خودکار عمل می کرد، بود که توانایی جلوگیری از ورود گرد و غبار و همینطور گرد و خاک به درون موتور را داشت. تنها مشکلش این بود که باید تانک ها دائما در حال سوخت گیری بودند، چون سوخت بسیار زیادی را مصرف می کرد و در طول جنگ چچن این مورد برای سربازان غیر قابل قبول بود. اما در مقابل، این تانک با یک سیستم کنترل آتش 1A46 و یک برجک تازه مجهر می شد، تانک T-80U با نسل دوم زره های واکنشی انفجاری کنتاکت 5 پوشیده می شد که می توانست از قابلیت نفوذ گلوله های APFSDS تا حد زیادی بکاهد (مانند گلوله ی M828A1 Silver Bullet). زره کنتاکت 5 برای پوشش نواحی برجک، بدنه و همینطور قسمت پایین تانک به کار می رفت. مانند تمامی مدل های T-80، تانک T-80U دارای یک پوشش side skirts با طول ثابت  که از طرفین تانک محافظت می کرد، بود اما فقط از سه چرخی که در ابتدا قرار داشت محافظت می کرد که بعدها حفاظت از 3 چرخ دیگر نیز فراهم شد. این تانک می تواند موشک هدایت شونده ی 9M119 Refleks و زره پوش دوربرد HVAPFSDS 3BM46 را شلیک کند. مسلسل تمام خودکار فرمانده ی تانک با نسخه ی قبلی و با یک میله ی نسبتا بلند جایگزین شده است. استتار ویژه ای که برای این تانک در نظر گرفته شده کارایی تانک را برای اختفا بسیار بالا برده است، به گونه ای که خیلی کم در دوربین های مادون قرمز می توان آن را مشاهده کرد. سیستم کنترل آتش 1A46 تانک T-80U دارای یک مسافت یاب لیزی، یک کامپیوتر بالستیک و تعدادی تجهیزات پیشرفته مانند سایت دیدبانی 1G46 برای توپچی که قابلیت دید حرارتی را نیز دارد، نصب می شود. این تجهیزات میزان قدرت آتش تانک T-80U را نسبت به دیگر نسخه های T-80 بالا می برد و باعث می شود تا T-80U محبوبیت خاصی در میان این سری داشته باشد. با کمک سیستم های جدیدی که بر روی این تانک نصب شده اند، توپ 125 میلیمتری بدون خان D-81TM یا Rapira-3 می تواند بدون هیچ شک و تردیدی اهدافی را که در فاصله ی 5 کیلومتری اش قرار دارند را نابود کند، این عمل می تواند با گلوله های ATGMs و HV/APFSDS امکان پذیر باشد.   تانک T-80U-M در دهه ی 90 میلادی با یک سایت دیدبانی حرارتی TO1-PO2 Agava که برای توپچی نصب شده بود به همراه موشک های 9M119M Refleks-M و بعد ها نسخه ی بهبود یافته ی توپ 125 میلیمتری یعنی 2A46M-4 و یک سایت دیدیبانی 1G46M که برای توپچی بود، تولید شد. شاید به این مشکلات سوخت و همینطور میزان کارایی بسیار ضعیف موتور گاز توربین در نسخه ی قدیمی T-80BV در روز های اول جنگ چچن خود را نشان داد و ارتش روسیه تصمیم گرفت تا بر روی پروژه ی استاندارد سازی صنایع سنیگن Uralvagonzavod به نام T-90 کار کند ( تانک T-90 نسخه ی تغییر یافته ی تانک T-72BM است اما بسیاری از تکنولوژی هایش مربوط به T-80 است) و  تواسنت تعدادی را نیز به کشور هند بفروشد. تمامی تانک های T-72، T-80 و T-90 باید تا سال 2025 با تانک جدید روسیه که هم اکنون تحت پروژه ای با صدها مهندس و طراح مشغول انجام شدن است، جایگزین گردند. صنایع Omsk Plant در سیبری نسبت به صنایع تانک سازی اوکراینی توجه خیلی کمتری به T-80 کردند، در حالی که اوکراین با آغوشی باز تانک T-80 را پذیرفت و دستمایه بسیاری از طراحی های خودش کرد و توانست به چندین کشور آنها را صادر کند. کشور روسیه تنها توانست به چین و کره جنوبی تنها تعداد کمی از تانک های T-80 را بفروشد و هم اکنون در حال انجام کاری است تا بتواند تانک های T-80 را برای صادرات آماده کند. روسیه تصمیم دارد تا تانکهای T-80U-M1 که با سیستم حفاظت فعال مجهز می شود و همینطور تانک پیشرفته ی T-80U-M2 عقاب سیاه را با یک سری آماده سازی ها برای صادرات حاضر کند. البته باید توجه داشت که خط تولید تانک های T-80 برای ارتش روسیه پایان یافته است و این به معنای آن نیست که نتوان از آن برای صادرات استفاده کرد.     تانک T-80UD اوکراین   تانک T-80U-D اوکراین در کنار کشور روسیه که تانک T-80U به صورت عمومی از آن استفاده می شد، شرکت صنایع سنگین موروزو اوکراین نیز در حال ارتقاء و توسعه ی تانک T-80 بود که با یک موتور دیزلی مجهز می گردید و نام آن T-80U-D بود. تانک T-80U-D با یک موتور 6TD-1 6 سیلندر که توانایی تولید 1000 اسب بخار قدرت داشت، چند سوخته و دوزمانه با سیستم توربو پیستون دیزل که مشکل مصرف سوخت بالا را حل کرده بود و اطمینان می داد که دیگر در این موتور چنین مشکلی وجود ندارد، همینطور باعث شده بود تا برد تانک نیز به صورت چشمگیری افزایش یابد. طراحی منحصر به فرد موتور به تانک این قابلیت را می داد تا در محیط های گوناگون با دمای 55 درجه ی سانتیگراد و درون آب بدون آماده سازی با عمق 1.8 متر فعالیت کند. تانک T-80U-D اغلب قابلیت ها و بروز رسانی های T-80U را یدک می کشید اما تنها وجه تمایز برجسته میان آن دو موتور آنها بود که در T-80U موتور گاز توربین و در T-80U-D موتور دیزل به کار برده شد. همچنین آرایش قرار گیری پرتابگر های نارنجک دودزا در تانک T-80U-D با نسخه ی روسی متفاوت بود  محل آنها در برجک با هم فرق می کرد. مسلسل خودکار فرمانده ی تانک بدون تغییر باقی ماند. تقریبا نزدیک 500 دستگاه تانک T-80U-D در Malyshev plant اوکراین در طی سالهای 1987 الی 1991 ساخته شدند که نزدیک به 300 دستگاه نیز در کارخانه بعد از فروپاشی شوروی باقی ماند و آنها نیز طراحی دوباره شدند و به خدمت ارتش اوکراین درآمدند. تانک های T-84 و همینطور T-80 ها در قرن بیست و یکم، تانک های سازمانی اوکراین به شمار می روند.   نسخه ی جدید تر و بهبود یافته ی تانک T-80U-D، T-84 نام دارد. این نسخه ویژگی های جدید تر و همینطور بهتری را نسبت به نسخه ی قبلی خود دارا می باشد که از جمله ی آنها زره های اضافه شده به برجک، یک موتور 1200 اسب بخار 6TD-2، زره واکنشی انفجاری کنتاکت 5، سامانه ی حفاظت فعال اشتورا، سایت دیدبانی با قابلیت دید حرارتی، سیستم بازگشت دهانه و قرار دادن یک دستگاه واحد تامین نیروی کمکی که در کنار موتور تانک می تواند یا خاموش باشد یا از آن استفاده شود. تانک T-84U (1999) حاوی اصلاحات زیادی بود، مانند وجود Side Skirt های بلند تر، زره حفاظت فعال پیشرفته، آنتن راداری کوتاه تر که نزدیک دریچه ی فرمانده قرار می گیرد و در نهایت فضای بزرگ تر و بهتر برای قرار گرفتن دستگاه تامین انرژی کمکی که در عقب گلگیر سمت راست قرار دارد. بر خلاف روسیه (روسیه نتوانست در صادرات تانک T-80 موفق عمل کند) اوکراین توانست قابلیت ها و کارایی های تانک های T-80و T-84 را بهتر بشناسد و آنها را شکوفا کند، به همین منظور توانست به مشتریان خارجی بسیار بیشتری این تانک ها را بفروشد. قبرس با مشاهد عملکرد تانک های بهبود یافته ی اوکراینی تصمیم گرفت تا برای ارتش کوچکش تعدادی از آنها را خریداری نماید. پاکستان نیز به دلیل اینکه با کشور هند از لحاظ نظامی درگیری بود، با مشاهده ی اینکه روسیه به هند T-90 فروخته بود، تصمیم گرفت تا تعدادی T-80U-D از اوکراین برای نیروی زمینی اش خریداری نماید. تانک T-84 Oplot با یک برجک نسبتا شلوغ و همینطور کمی بهبود یافته تر برای بازار داخل در نظر گرفته شد. تانک T-84-120 Yatagan نیز برای صادرات به دیگر کشور ها طراحی و ساخته شد. از ویژگی های این تانک می توان به برجک بسیار بزرگ و همینطور توپ مورد نظر ناتو یعنی 120 میلیمتری به عنوان توپ اصلی این تانک، اشاره کرد. در سال 2010 کشور بنگلادش یک سفارش بزرگ از تانک های T-84 یاتاقان را به اوکراین داد. در سال 2011 آذربایجان نیز از اوکراین تعدادی تانک T-84 Oplot را خریداری کرد و بعدها نیز تانکهای T-90 را از روسیه خریداری کرد.     T-84 Oplot اوکراین   مدل های مختلف تانک T-80: لیستی که هم اکنون آن را مشاهده می کنید، شامل مدل اهی مختلف تانک T-80 ساخته شده در شوروی، روسیه و اوکراین است و ضمنا تاریخ وارد به خدمتشان نیز در کنار نام تانک نوشته شده است. لازم است تا نکاتی را در مورد نام گذاری های تانک های T-80 خدمتتان عرض کنم. برای مثال نسخه ی فرماندهی تانک با حرف K نمایش داده می شود، این بدین معنی است که این تانک در هر نسخه ی، تانک فرماندهی است (برای مثال تانک T-80BK، در اینجا در میان تعداد تانک های T-80B، تانک های T-80BK نسخه ی فرماندهی هستند.) و دارای یکی سری تجهیزات و متعلقات مخصوص به خود است، مانند رادیو های قوی تر  و سیستم های مدیریت میدان نبرد پیشرفته تر، کلمه ی فرماندهی در روسی komandirskiy است. تانکهایی که دارای زره های اضافه شونده و همینطور زره قوی تری هستند، با V نشان داده می شوند، این تانک ها دارای زره واکنشی انفجاری هستند که به روسی vzryvnoy معنی می شوند.  برای مثال T-80BV. نسخه های ارزان تر که بدون قابلیت پرتاب موشک هستند نیز دارای علامت 1 می باشند، برای مثال T-80B1.   تانک T-80U T-80 (1976): مدل پایه و مادر تمامی نسخه ها، با یک موتور گاز توربین که قادر است 1000 اسب بخار نیرو تولید کند، دارای تجهیزاتی همچون مسافت یاب لیزری است. این مدل توانایی شلیک موشک را ندارد و فاقد زره واکنشی انفجاری است. T-80B (1978): در این مدل یک برجک جدید به تانک اضاف شد ، سیستم کنترل آتش نیز بهبود یافت و بار گذار خودکار قابلیت شلیک موشک های ضد تانک 9M112-1 Kobra پیدا کرد. زره کامپوزیتی این تانک نیز بهبود یافت. موتور تانک نیز دستخوش تغییراتی قرار گرفت که قدرتش به 1000 اسب بخار افزایش پیدا کرد که در سال 1980 به تانک اضافه شد. این تانک با زره های واکنشی فعال در سال 1985 مجهز شد و با زره های 400 میلیمتری تانک را در برابر گلوله های با سر انفجاری HEAT محافظت می کرد. T-80BV (1985):  تانک T-80B با زره واکنشی انفجاری فعال. T-80A (1982): یک جهش برای اسنتاندارد سازی تانک، بهبود زره و همینطور برجک بهینه  و سیستم کنترل آتش بروز رسانی شده. T-80U (1985): نسخه ی جدید تانک T-80 که با زره واکنشی انفجاری فعال کنتاکت 5 مجهز می شد و سایت هدفگیری تانک نیز بهبود یافت. همچنین قابلیت شلیک 9K119 Refleks نیز بر روی تانک ایجاد شد و در سال 1990 یک موتور جدید 1250 اسب بخاری بر روی تانک ایجاد شد. T-80UD Bereza (1987):  نسخه ی اوکراینی با موتور دیزل 1000 اسب بخاری 6TD و همینطور مسلسل کنترل از راه دور ضد هوایی برای شلیک به هواپیما ها و همینطور بالگرد ها. T-84 (1999): آخرین نسخه ی توسعه یافته ی T-80UD اوکراین که با یک موتور قدرتمند 1200 اسب بخاری و همینطور زره جدید تری مجهز می گردد. Black Eagle Tank: (نمونه ی اولیه: کنسل شد) چندین نمونه از نسخه های بروز رسانی شده ی تانک T-80 که با یک شاسی بزرگ تر و همینطور یک چرخ جاده ی بیشتر بود و برجک بسیار بزرگتری داشت و می توانست مهمات خیلی زیادی را با خود حمل کند، اما این پروژه کنسل شد.   تاریخچه ی استفاده:   تانک T-80 در موزه ی نظامی Khabarovsk اتحاد جماهیر شوروی در سال 1985، نزدیک 1900 دستگاه تانک T-80 وجود داشت. بر اساس داده های موجود در روسیه، نزدیک به 2256 دستگاه T-80 در بین سالهای 1986 الی 1987 در آلمان شرقی مستقر بودند. ناتو توجه بسیار زیادی به تانک جدید ساخت شوروی داشت، زیرا می توانست تنها در طی 2 هفته کشور های حوزه ی آتلانتیک را تصرف کند و متد ها و روش های مقابله با شوروی که در اروپا و در ناتو تدوین شده بود، تنواند جلوی آنها را بگیرد. همین کار باعث شد تا به صورت ناگهانی موشک های ضد تانک زمین پرتاب و هوا پرتاب به سرعت ساخته شوند. در سال 1991 هنگامی که اتحاد جماهیر شوروی از هم فرو پاشید، نزدیک به 4.839 دستگاه تانک T-80 از همه ی مدل ها در حال خدمت بودند.   تانک T-80 هرگز آنگونه که روس ها انتظار داشتند، استفاده نشد و آنها قصد داشتند تا در تصرف اروپا به صورت بسیار عظیمی از این تانک ها استفاده کنند که متاسفانه فقط در حد آرزو باقی ماند. در طول تغییرات سیاسی و اقتصادی شوروی، در سال 1990، فرماندهان نظامی و همینطور بسیاری از متفقین سعی کردند تا کنترل شوروی را بر عهده بگیرند و مانع از فروپاشی اش شوند، اما هر کاری کردند نتوانستند میخائیل گورپاچف را از این کار منصرف کنند، حتی تعداد زیادی تانک های T-80UD از لشکر چهارم سپاه پاسداران Kantemirovskaya نیز به خیابان های مسکو آمدند اما کودتایشان شکست خورد و شوروی از هم فروپاشید.       روسیه زمانی که تعدادی از تانک های T-80 در کشور های اوکراین و بلاروس و قزاقستان خدمت می کردند، روسیه یکی از بزرگترین اوپراتور و دارندگان این تانک بود.  در سال 1995 تعداد تانک های T-80 به 5000 دستگاه افزایش پیدا کردند اما در سال 1998 تعداد این تانک ها به 3500 دستگاه کاهش پیدا کرد. ارتش روسیه نزدیک به 3044 دستگاه تانک T-80 و نسحه های مختلف را در خدمت نگه داشت و 1456 دستگاه از آنها را به حالت ذخیره در آورد. این کار در سال 2008 صورت گرفت. هم اکنون تعداد 460 دستگاه تانک T-80UD در حال خدمت در لشکر دوم گارد محافظین موتوری تهاجمی  Tamanskaya و لشکر چهارم گارد محافظیت موتوری Kantemirowsk است. یک دستگاه تانک T-80BV در موزه ی Kubinka و یک دستگاه تانک T-80U در موزه ی فضای باز Saratov به نمایش در آمده است.   در طی بحران داخلی 1993 روسیه، رئیس جمهور یلتسین دستور داد تا تانک های ارتش روسیه علیه شورای عالی روسیه  و کنگره مردمی که علیه رئیس جمهور بودند، به خدمت گرفته شوند. در چهارم اکتبر 1993، شش دستگاه تانک T-80UD از لشکر دوازدهم گارد تانک ها و لشکر چهارم Kantemirovskaya سپاه  تانکها بر روی پلی که به سمت پارلمان روسیه بودند قرار گرفتند و به سمت پارلمان آتش گشودند. همچنین یک دستگاه تانک T-80 به فرماندهی سرگرد Igor Belyaev به داخل بخش مربعی شکل کاخ ریاست جمهوری رانده شد و لوله ی آن را به سمت ساختمان گرفت. این سرگرد این کار را به علت تعلیق چند ماهه ی حقوقش انجام داد و خسارتی در بر نداشت، این تانک چند ماه درون ساختمان ریاست جمهوری نگه داشته شد.         جنگ اول چچن تانک های T-80B و T-80BV هرگز در جنگ افغانستان در سال های 1980 مورد استفاده قرار نگرفتند، اما اولین استفاده ی این تانک ها در جنگ اول چچن بود. این جنگ اولین نبردی بود که تانک های T-80 به صورت واقعی در آن شرکت می کردند و نتیجه ی جنگ برای این تانک ها هرگز خوش آیند نبود. از این تانک ها برای تصرف شهر ها استفاده می شد، اما این عمل برای چنین تانک هایی اصلا مناسب نبودند. یکی از بزرگترین فاجعه های این جنگ، نابودی تانکها در تصرف شهر گروزنی چچن بود. نیرو هایی که برای تصرف شهر گروزنی انتخاب شدندف توانایی فراهم کردن زره مناسب برای عملیات درون این شهر را نداشتند و زمانی که شهر توسط نیرو های مدافع، اداره میشد، نیرو های بسیار کارکشته ای که در نبرد افغانستان به روش ها و شیوه های بسیار زیادی جنگیده بودند. تانک های T-80 که در این عملیات مورد استفاده قرار گرفتند دارای زره واکنشی انفجاری نبودند (T-80B) یا اینکه با زره مناسب مجهز نشده بودند (T-80BV) و مهم ترین و بزرگترین دلیل شکست یگان زرهی این بود که خدمه از قبل آمادگی شرکت در چنین جنگی را ندیده بودند، یعنی آموزش هایشان به گونه ای نبود که بتوانند در برابر کهنه کاران جنگ افغانستان دوام بیاورند، این بزرگ ترین دلیل شکست روس ها در چچن بود.   خدمه ی این تانک ها هیچ گونه دانشی از ظاهر و چگونگی معماری شهر نداشتند، زمانی که تانک ها مورد اصابت RPG قرار می گرفتند، شلیک کننده ها از داخل انبار های بزرگ یا ساختمان های بلند شهر آنها را شلیک می کردند. موشک های ضد تانک نیز نقاطی از تانک را هدف قرار می دادند که ضعف بیشتری نسبت به سایر قسمت ها داشت. در برابر انفجار هر تانک، 6 یا 7 موشک یا راکت شلیک می شد و این به معنای آن است که برای نابودی یک تانک معمولا 6 الی 7 موشک شلیک می شد تا تانک را نابود کنند. تعدادی از تانک به وسیله ی منفجر شدن بارگذار خودکار از بین می رفتند، یعنی بارگذار که به صورت عمودی قرار می گرفت، توانایی مقابله با شلیک موشک هارا نداشت و منفجر می شد. در طئوری، باید به وسیله ی چرخ های جاده محافظت می شد، اما وقتی تانک مورد اصابت اولین شلیک قرار می گرفت، بارگذار گلوله ی بعدی را مسلح می کرد، که این مورد باعث انفجار گلوله می شد. از تمامی خودرو های زرهی که جنگ اول چچن شرکت کردند، تنها در ماه اول 225 دستگاه نابود شد که این میزان 10.23% از مقدار کل از تانک هایی بود که در این نبرد شرکت کرده بودند. تانک T-80 در این نبرد بسیار ضعیف ظاهر شد، فرمانده لشکر زرهی که مسئول نبرد با چچن بود، ژنرال A.Galkin بعد از نبرد سنگین چچن، اعضای وزارت دفاع را متقاعد کرد که دیگر از تانک های با موتور گاز توربین قرارداد اخذ نکنند. بعد از آن دیگر هیچ وقت تانک های T-80 برای تصرف شهر ها و مناطق به اصطلاح Urban مورد استفاده واقع نشد و در عوض به جای آن از واحد های توپخانه با فاصله ی مناسب از شهر، جهت تصرف آنها اقدام می کردند. تحلیل گران مشکلات شکست تانکها در جنگ چچن را در دو فاکتور مهم ارزیابی می کنند: بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، به علیت مسائل فروپاشی، بعد از آن تاکتیک ها و متد های آموزشی برای خدمه تانک تدریس نشد و همان موارد قدیمی باقی ماند. تانک ها وقتی که به داخل شهر ها وارد می شدند، هیچ نیروی پشتیبانی و یا کمکی نداشتند. همین مورد باعث میشد تا به راحتی به هدفی متحرک برای دشمن تبدیل شوند. صادرات T-80 زمانی که اتحاد جماهیر شوروی تانک T-72 را به گوشه و کنار جهان و کشور های مختلف که از متحدین سیاسی اش بود، صادر می کرد، T-80 مانند T-64 سلاح سری بود که موقعیتش را نمی خواستند فاش کنند، به همین دلیل فرماندهان قصد صادرات آن را نداشتند. با وجود اینکه لهستان با شوروی بر سر خرید تانکهای T-72S و یا سری T-80 وارد مذاکره شد، قرار شد تا یک سری سلسله کارخانه جهت ساخت T-80 در لهستان ایجاد شود و وزارت دفاع لهستان نیز آماده ی ساخت تانکها شد تا اینکه در سال 1989 یک سری تحولات سیاسی در لهستان به وجود آمد که موجب شد تا لهستان از بلوک شرق خارج گردد. همین موضوع باعث شد تا این موارد در لهستان اجرا نگردد و در عوض لهستان نیز تانک PT-91 را توسعه داد.     انگلیس در سال 1992، انگلیس تعدادی تانک T-80U را برای تحقیقات و توسعه خریداری نمود. آنها این تانک ها را به صورت عمومی و در انظار عموم نخریدند، بلکه آنها را از طریق یک شرکت تجاری که مثل واسط عمل می کرد، در کشور مغرب، تانکها را خریداری کردند. قیمت تمام شده تانک ها 5 میلیون دلار بود و به خاطر اینکه به روسها اطمینان کافی نداشتند، مستقیما از آنها خریداری نکردند. انگلیس وقتی که تانکها را خریداری نمود، آنها را به Aberdeen Proving Ground در مریلند آمریکا فرستاد. انگلیسی ها و آمریکایی ها هر دو بر روی تانکها کار می کردند و نکات ریز و درشتی را بررسی کردند. در ژانویه 1994، سوالاتی از وزارت دفاع انگلیس در خصوص خرید تانکهای T-80U پرسیده شد و جوناتان آتکین، شخصی بود که از سمت وزارت دفاع برای پاسخ به این سوالات انتخاب شده بود، اینچنین پاسخ داد که "ما این تانکها را برای تحقیقات و توسعه ی علوم نظامی خریداری نموده ایم".   جمهوری دومکراتیک خلق چین برخی از منابع می گویند که در سال 199، روسیه با جمهوری خلق چین وارد عقد قرارداری شد که در طی آن قرارداد، چی 200 دستگاه تانک T-80U را از روسیه خریداری می کرد. از این 200 دستگاه تنها 50 دستگاه تحویل داده شدند و به علت عدم تامین مواد مربوطه در چین، مابقی تانکها تولید نشدند.     پاکستان همانطور که گفته شد، اوکراین در صادرات T-80 های UD بسیار موفق عمل کرد. در سال 1993 و 1995، اوکراین این تانکها را به پاکستان فروختند. پاکستانی ها در آن زمان به دنبال یک تانک می گشتند که نیاز های نیروی زمینی شان را برطرف کند. این تانک در آگوست 1996 در پاکستان به صورت آزمایشی تست شد و پاکستان تصمیم گرفت تا تعداد 320 دستگاه تانک T-80UD را از اوکراین به قیمت تمام شده ی 650 میلیون دلار خریداری نماید. این تانک ها در دو نوع استاندارد قرار داشتند، نوع Ob`Yekt 478B و نوع Ob`Yekt 478BE که برای صادرات در نظر گرفته شده بود. قرار بر این شد که تانکها در سال 1997 تحویل ارتش پاکستان داده شد. بعد از آن تعداد 15 دستگاه از راه زمینی منتقل شد و در فوریه 1997 کشور روسیه مانع از ارسال تانک ها به پاکستان شد. روسیه مدعی شد که اوکراین نمی تواند تانکهارا به پاکستان بدهد. با این وجود نزدیک به 70 درصد از مولفه ها و تجهیزات تانک T-80UD از خارج روسیه ساخته می شود. دلیل عدم ارسال تانکها به پاکستان این بود که در آن زمان روسیه با هند روابط حسنه و خوبی داشت و قصد از بین بردن آن با فروختن تانک T-80UD به پاکستان را نداشت. اما بعدها کشور اوکراین تعداد 20 دستگاه دیگر نیز به پاکستان در طی ماه می و فوریه ارسال نمود. اما مابقی تانکها به پاکستان تحویل داده نشد. تا اینکه اوکراین تصمیم گرفت 285 دستگاه باقی مانده را با کمی تغییر شکل به پاکستان تحویل دهد که خود کشور پاکستان نیز با این کار موافق بود در بین سالهای 1997 تا 2002 همه ی تانکهارا تحویل گرفت.   تانک T-80 در سن پترزبورگ روسیه   قبرس کشور قبرس اولین کشور خارجی است که به صورت عمومی تانکهای T-80 را از روسیه خریداری نمود. روسیه تعداد 27 دستگاه T-80U و 14 دستگاه T-80UK به قیمت تمام شده ی 174 میلیون دلاردر سال 1996 به قبرس فروخت. تانکها در طی دو مرحله به قبرس تحویل داده شدند. اولین مرحله تعداد 27 دستگاه تانک T-80U در سال 1996 تحویل داده شد و در دومین مرحله 14 دستگاه تانک T-80UK در سال 1997 به قبرس تحویل داده شدند. این تانکها موجب شدند تا به صورت قابل توجهی ارتشش را دوباره باز سازی کند. این خرید بعد از AMX-30B2 ها یکی از بهترین خرید های نظامی قبرس بوده است. تانک های جدید تحویل گارد ملی این کشور داده شدند. کشور قبرس به دلیل اختلافاتش با ترکیه در سال 2009 نیز تعداد 41 دستگاه تانک T-80U و T-80UK به ارزش هر دستگاه 117 میلیون یورو از روسیه سفارش داد که در مرحله ی اول در سال 2011 نیمی از آنها را تحویل گرفت.       کره ی جنوبی کشور کره ی جنوبی نیز 33 دستگاه تانک T-80U و دو دستگاه تانک T-80UK را از روسیه به عنوان بدهی های باقی مانده از زمان اتحاد جماهیر شوروی خریداری کرد که این تانکها در 3 مرجله تحویل کره ی جنوبی داده شدند. در مرحله ی اول تعداد 6 دستگاه تانک T-80U در سال 1996 تحویل داده شد، به دنبال آن 27 دستگاه تانک T-80U  در سال 1997 و در نهایت دو دستگاه تانک T-80UK نیز در سال 2005 تحویل داده شد. در اصل کره ی جنوبی تعداد 80 دستگاه تانک T-80U را در برنامه ریزی هایش برای خرید از روسیه در نظر گرفته بود که نصف آنها را خرید.     استفاده کنندگان تانک T-80 برای مشاهده ی عکس در اندازه کامل، لطفا روی تصویر کلیک کنید.     نویسنده و ترجمه: سیاوش سلطان ویس Military.IR Copyright تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است.   اگر سوالی هست خوشحال می شوم بپرسید، چون بنده و دیگر دوستان بهشون پاسخ میدیم.

پس موضوع تانک کرار (تی 72 بهینه شده) هم مشخص شد.. تانک جدیدی در کار نبود....