سلام ممنون بابت تاپیک در ایران دو چالش روبروی پدافند هوایی ایران قرار دارد اولین بحث وسعت کشور و دومین وجود رشته کوه ها و ارتفاعات متنوع در کشور است این هم عیبه هم مزیت در دوره قبل از انقلاب برنامه این بود که نقاط حساس توسط سامانه های نقطه ای مثل هاوک پوشش داده شوند و دید کلی توسط آواکس ها و نیروی هوایی ایجاد شود به هر حال ان برنامه بصورت نیمه کاره رها شد و جنگ را تجربه کردیم تجربه کشورهای شرقی هم نشون داد که پدافند هوایی زمین پایه صرف به راحتی شکست می خورد و بویژه در چند بحث ضد رادارها، جنگ الکترونیک، بمباران های رادارهای اصلی باتوجه به تجربه جنگ عراق، کشور به سمت استقلال مراکز دفاعی و در عین حال هماهنگی کنترل رادار در کل کشور رفت برای این کار زیرساخت فیبر نوری در سطوح کشور ایجاد شد که بخش زیادی از خطرات جنگ الکترونیک رو از ما دور می کرد در گام بعد پدافندهای متنوعی برای ارتفاع های متفاوت ساختیم که یک قابلیت ویژه داشتن و اون قابلیت لینک شدن به مرکز و همدیگر بود به این صورت که دیگر پدافندها هم می توانند اطلاعات لازم رو در اختیار پدافند درگیر بذارن و احتمال موفقیت رو بالا ببرن و حتی در صورت کور شدن توسط جنگ الکترونیکی یا خاموشی رادار سایت بتواند موشک خود را شلیک کند نکته سوم متحرک سازی پدافند بود که شانس آسیب دیدن در حملات دشمن را کم و هزینه دشمن را بالا میبرد نکته چهارم شنود کامل ارتباطات دشمن است که باز کار رو برای اون سخت و محدودتر میکنه نکته پنجم استفاده از دیده بان های مستقر در سطح کشور هست که عملا چشم واقعی پدافند در همه نقاط هستن و شانس غافلگیری و حتی کور شدن رادارها رو به شدت کم می کنه با توسعه و افزایش کمیتی پدافندها بخش زیادی از امنیت دفاعی برقرار خواهد شد ولی باز این سوال پیش می آید که پدافند هواپایه که بخش تکمیلی این پدافند هست خالی مانده در استراتژی کشور زدن پایگاه های هوایی کشور و زدن آواکس ها و هواپیماهای ترابری و سوخت رسان کلید شکستن کمر نیروی هوایی دشمن مبنا گذاشته شده است ولی باز این مساله باز است و دشمن روی اون حساب ویژه باز میکنه باتوجه به اینکه تفکر ما با تفکر دشمن فرق میکنه و سلاح و ابزارمون یکی نیست باید راهکاری خلاق برای این مورد ارائه بدیم یکی از راهکار ها که در این سایت هم مطرح شد لینک شدن رادار هواپیما های گشتی به رادار زمین پایه بود ایده ای دیگر استفاده از هواپیماهای قدیمی مسافربری مثل 747 یا هواپیماهای روسی برای ساخت آواکس های بومی بود ولی شاید بهترین ایده ساخت کشتی های هوایی بود که برای کشور ممکن هست

سلام دوستان * رونمایی غیر رسمی * در جریان تعقیب و شناسایی ناوهای آمریکایی وارد شده به " خلیج فارس " که توسط نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی صورت گرفت ، تصویری وجود داشت که در آن شناور تندروی جدیدی به چشم میخورد ( پایین تصویر ). http://s8.picofile.com/file/8346664442/n00660310_r_s_005.jpg زیر سازه ی شناور بسیار شبیه به زیر سازه ی " بلید رانر سراج ۱ " میباشد ، اما کابین آن تغییر یافته ( در ابعاد و احتمالا در مکان ) و حجیم تر شده است. http://s8.picofile.com/file/8346664484/New_seraje_1_.jpg " احتمالات " * اگر به پاشنه ی شناور جدید دقت کنیم و با شناور سراج ۱ مقایسه کنیم مشخصا " سیستم پیشران " و جایگاه نصب آن تغییر یافته است ( احتمالا پایین و کف شناور ) . * با توجه به " فرم و ارتفاع " پاشش آب از انتهای شناور به احتمال زیاد سیستم " انتقال قدرت و پروانه " ( یا پروانه ها ) نیز دچار تغییر اساسی شده است. کلیپ مربوط به این شناور در باشگاه خبرنگاران جوان https://www.yjc.ir/00SPLo پ ن " این پست پر از " احتمالات " ( دور یا نزدیک ) بود ، امیدوارم با " رونمایی رسمی " صحبت از قطعیات کنیم. http://s9.picofile.com/file/8346664500/RU_290.jpg

ممنون بابت تصویر و توضیح در مورد بحث رادار های هوا پایه چند نکته مورد توجه است 1- دید از بالا و امکان ایجاد زاویه های دید خوب رادار 2- تحرک 3- هزینه پایین 4- پایداری در محیط برای مدت طولانی 5- امکان حمل تجهیزات الکترونیکی با مصرف برق بالا شاید جالب باشه که نیازی نیست که فرستنده رادار میتواند در جایی غیر از کشتی هوایی باشد و راه رو برای موشک های ضد رادار مشکل کنه بویژه اگر این فرستنده و منبع امواج روی ارتفاعات باشه در مورد سوخت رسانی هوایی نیز در صورت موفقیت هواپیماهای مثل کوثر افزایش برد پروازی زیادی بدست می آورند

سلام علیکم این ایده کشتی های هوایی (بعنوان تانکر سوخت رسان با پایایی رزمی بالا یا حامل رادار) با توجه به وسعت کشور ، ایده ای هست که باید بیشتر روی آن فکر کرد (بلحاظ نقاط قوت و ضعف و کارکرد عملیاتی ) چند سال پیش (2005) هم یک چنین چیزی رصد شد که در نوع خودش جالب بود..

خبر آمد خبری در راه است بازدید وزیر ارتباطات از برنامه های سازمان فضایی . . . . .

چرخش در استراتژی نظامی آفتاب تابان ، ظهور مجدد نیروی هوایی ژاپن و پیامدهای منطقه ای آن از تلاش برای ایجاد برتری هوایی تا گسترش بی سابقه ناوگان ضربتی بخش یکم نیروی هوایی دفاع ازخود ژاپن ( ارجاع به عنوان "نیروی هوایی ژاپن" ) طبق شواهد و قرائن موجود قراراست تا به بزرگترین کاربرخارجی جتهای نسل پنجم اف-35 تبدیل گردد ، چنانکه حزب لیبرال –دموکرات هدف گذاری خود را برای اضافه نمودن حداقل 99 فروند جت نسل پنجمی ، در کنار 42 فروند سفارش قبلی بطور رسمی اعلام نموده است . براساس گزارشات منتشر شده ، این سفارش جدید ، شامل گونه B از جنگنده اف-35 است که قابلیت فرود و برخاست عمودی (STOVL) را برای عملیات از روی حامل های شناور بالگرد بر سبک نظیر شناورهای 27000 تنی کلاس ایزومو (Izumo Class) و همچنین اجرای عملیات نظامی از فرودگاه های موجود در جزایر دورافتاده که برای جتهای متعارف چندان مناسب نیستند ، فراهم می آورد . بر همین اساس ، به نظر می رسد که تاکید ارتش ژاپن برای خرید گونه B ،یک برنامه ریزی از پیش تعیین شده برای افزایش قدرت تهاجمی نیروی هوایی است . با عملیاتی شدن کامل ناوگان اف-35 بی در سازمان رزم این نیرو ، ژاپنی ها برای نخستین بار پس از پایان جنگ دوم جهانی به سال 1945 ، جنگنده های بال ثابت تهاجمی را بر روی حامل های شناور خود بکار خواهند گرفت که از یک نظر ، بازگشت یک تهدید قدیمی برای نیروی دریایی و هوایی کره جنوبی و ارتش خلق چین تحلیل می شود . در همین راستا ، نوسازی و افزایش توان هوایی ارتش ژاپن که مدتهاست نظر تحلیلگران را بخود جلب نموده ، ، برنامه ریزی برای خرید گونه F-35A که نسخه نشست برخاست متعارف آذرخش محسوب می شود ، می تواند به یک تغییر رویکرد جهش وار تعبیر شود که دولت شینزو آبه ( بعنوان حافظ غیررسمی سُنت ارتش امپراطوری .م ) ، اولویت مشخصی را بدست آورده است . به اعتقاد برخی ناظران با ورود تدریجی جتهای اف-35 به نیروی هوایی ژاپن ، پیامدهای مشخصی بصورت دومینووار رخدادی فراتر از مدرن سازی در این نیرو رُخ خواهد داد . نیروی هوایی ژاپن در طول جنگ سرد ، به گونه ای تشکیل و روزآمد سازی شد که بتواند برتری هوایی منطقه ای را در شرق آسیا و به شکل مشخص برعلیه نیروی هوایی چین و سپس کره شمالی ، ایجاد نماید ، به همین دلیل ، این نیرو بصورت مستمری به فناوری آمریکایی ( البته بدون برانگیختن حساسیت کشورهایی نظیر چین و تحاد شوروی .م ) مسلح می شد . با این حال ، نقطه اوج برای ژاپنی ها ، به سال 1968 رُخ داد ، چرا که در این سال نخستین جنگنده های دوموتوره F-4J به نیروی هوایی این کشور تحویل گردید که در آن زمان ، پیشرفته ترین فناوری تحویلی محسوب می گردید که در مقایسه با همنوعان شرقی خود ، توانمندی های به مراتب افزون تری را عرضه می نمود . فانتوم های تحویلی به ارتش ژاپن ، به شکل نسبی ، همان نمونه ای بود که نیروی هوایی ایالات متحده به صورت گسترده ای آن را بکار می گفت و با مجهز شدن به رادار کنترل آتش AN/APQ-120 توانایی حمل موشکهای هوا به هوای میانبرد اسپارو درکنار مهمات فروسرخ سایدویندر و یک قبضه توپ را پیدا می نمود . تحویل این سامانه تسلیحاتی به ارتش ژاپن ، برای اولین بار ، قابلیت درگیری با جتهای متخاصم ، فراتر از محدوده بصری را در اختیار خدمه ژاپنی قرارمیداد . بااین حال ، فانتوم های ژاپنی بیشتر با هدف ایجاد برتری هوایی به این کشور تحویل داده شده بودند و به همین دلیل سامانه های حساس تری نظیر رایانه محاسبه بالستیک AN/AJB-7 از فانتوم های ژاپنی حذف شدند تا نقش برتری هوایی بصورت تخصصی تر دنبال شود . پنل رایانه محاسبه بالستیک AN/AJB-7 بدین ترتیب ، حداقل 140 فروند از گونه F-4EJ تولید و به نیروی هوایی ژاپن تحویل شد با این تبصره که به غیر از 2 فروند ، مونتاژ یکصد و سی هشت فروند باقی مانده تحت امتیاز ایالات متحده در مجموعه صنایع سنگین میتسوبیشی صورت پذیرفت . با تحویل کامل این جتها ، نیروی هوایی ژاپن حداقل برای یک نسل کامل تا اوایل دهه 90 میلادی ، از هر سخت افزار موجود درنیروی هوایی ارتش خلق چین جلو افتاد و همزمان میتوانست به یک تهدید جدی برای اسکادران های نیروی هوایی اتحاد شوروی و کره شمالی در شرق آسیا تبدیل گردد . ازسویی دیگر ، اف-4 ، یک جنگنده – بمب افکن نسل سوم دوموتوره محسوب میشد که عمدتا" برای عملیات از روی حامل های دریایی طراحی شده بود و بلحاظ هزینه های عملیاتی ، برای شرکای درجه یک ایالات متحده ( نظیر ژاپن ، بریتانیا ، آلمان ، و ایران " درزمان پهلوی دوم " .م ) به صرفه بود ، درنتیجه ، شرکای درجه دو نظیر تایلند و فیلیپین ، مجبوربودند تا از پیکربندی های رزمی ارزان تری نظیر اف-5 برای ایجاد قابلیت رزم هوایی استفاده نمایند . اما در اوایل دهه هشتاد میلادی ، با افزایش تنش ها در شرق آسیا ، نیروی هوایی ژاپن تصمیم گرفت تا با هدف گسترش توانایی هایی رزمی خود ، جنگنده- بمب افکن های F-15J را به سازمان رزم خود اضافه نماید که اولین جنگنده برتری هوایی نسل چهارم مجهز به سامانه های آنالوگ برای ایفای نقشی مشابه F-4EJ محسوب میشد .این جنگنده ، همانند سلف خود ، یک عقاب دو موتوره محسوب میشد که توانایی حمل مهمات بیشتری را ارائه می کرد و تا آنزمان ، تنها به 3 کشور فروخته شده بود . بدین ترتیب 220 فروند از این جت ، تحت امتیاز صنایع سنگین میتسوبیشی ، تولید گردید که هم اکنون نزدیک به 190 فروند به شکل فعال در خدمت این نیرو قرار دارند . براساس اطلاعات موجود ، ایگل های نیروی هوایی ژاپن ، هنوز استخوان بندی اصلی قدرت هوایی این کشور ( 7 اسکادران از 12 اسکادران عملیاتی ) را تشکیل می دهند که میبایست ادامه دهنده ماموریتهای اف-4 های در شرف بازنشستگی باشند که هم اکنون در قالب دو اسکادران ، آخرین ماه های پرواز عملیاتی را طی میکنند .. ازسویی دیگر ، ناوگان عملیاتی نیروی هوایی و دریایی ارتش ایالات متحده مستقر در ژاپن ، بتدریج از ادامه استفاده از جنگنده های برتری هوایی سنگین دست شُسته و براین سعی قرارداد تا تعداد کمتری از این هواگردها را در کنار تعداد افزون تری از جتهای چند مامورته سبکتر ، نظیر اف-16 و اف-18 بکار گیرد . این مساله در کنار راهبرد نیروی هوایی ژاپن در ادامه عملیاتی نگاه داشتن سه اسکادران جتهای بومی تک موتوره / تک سرنشینه میتسوبیشی اف-2 ، که هم اکنون 88 فروند از آنها در حال خدمت است ، تحلیل مشخصی را در اختیار ناظران تحولات شرق آسیا قرار میدهد ادامه دارد ................ بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

عقب نشینی ارتش ایالات متحده از سوریه دگرگونی در استراتژی یا زمینه سازی برای دخالت افزون تر !!!! رییس جمهور دونالد ترامپ به شکل رسمی از تصمیم کشورش برای خروج واحدهای رزمی از خاک سوریه خبرداد و اعلام نمود که اجرای کامل این برنامه تا ابتدای سال 2019 بتدریج تکمیل خواهد شد . از یک نظر ، مهمترین دستاویز دولت آمریکا برای اعزام واحدهای رزمی به سوریه ، ازمیان بردن سیطره شبه نظامیان داعش ( یا بنابر ادبیات مورداستفاده تحلیگران غربی ، دولت اسلامی . م ) محسوب می شد ، اما مقامات تصمیم گیر در واشنگتن ، از همکاری با سایر طرفهای درگیر در سوریه نظیر روسیه باهدف ازمیان بردن شبه نظامیان شورشی خودداری کرده و به شکلهای مختلف ، عناصر منتسب به روسیه ، جمهوری اسلامی ایران و ترکیه را متهم به زمینه سازی و تقویت این گروه ها می نمودند . بدین سان ، تا حال حاضر نزدیک به 2000 نفر از نظامیان آمریکایی (برخی این ارقام را بالاتر از برآوردهای فعلی محاسبه می کنند .م ) به این کشور اعزام شده اند و به اعتقاد برخی ناظران ، حضور این نیروها به مانعی برای اقدام دولت سوریه و متحدانش برای اقدام برعلیه توانمندی های رزمی داعش محسوب میشد . این مساله ، بعنوان پیش فرض کلیدی برای منتقدین حضور ایالات متحده در سوریه مورد استفاده قرار میگرفت و این ادعا مطرح میشد که ارتش ایالات متحده ، بصورت علنی ،از شبه نظامیان شورشی سوریه حمایت میکند . علاوه براین ، شدت گرفتن حملات داعش از مناطق تحت کنترل ایالات متحده بر علیه مواضع ارتش روسیه ، سوریه و متحدین شان باعث شد تا سیل اتهامات بسوی واشنگتن روانه شود. با این حال ، اگر چه حضور مستقیم ارتش ایالات متحده ، مانع اصلی اتحاد بخش های مختلف تحت کنترل دولت دمشق بشمارمی آید ، اما این مساله نتیجه نامطلوب مشخصی را برای طرفهای غربی نیز به بار آورده و آن نزدیکتر شدن همکاری های نظامی ، امنیتی روسیه ، کره شمالی و ایران با هدف مقابله با استراتژی " تغییر رژیم " کشورهای غربی و همچنین افزایش آسیب پذیری نظامیان آمریکایی مستقر در پایگاه های ثابت در درون خاک سوریه بود . به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، بدلیل وجود تنش های پنهان میان ایالات متحده و ایران و همچنین پشتیبانی پنهان و پیدا جمهوری اسلامی و حتی روسیه از این نیروها ( حزب ا... . م ) ، باعث شده تا ارتش ایالات متحده ، بصورت فزاینده ای نسبت به حملات واحدهای منتسب به حزب ا.. لبنان آسیب پذیر گردد . اما برخی نیز معتقدند که ماهیت حضور این نیروها در سوریه و پشتیبانی همه جانبه از سوی عناصر تهاجمی نیروی دریایی و همچنین سنجشگرهای اطلاعاتی مستقر در فضا ، نقطه قوتی برای ارتش محسوب می شود و درصورت هر گونه اقدام به حمله ، بطور قطع ، پاسخی همه جانبه را از سوی آمریکایی ها در پی خواهد داشت . A "...... اما تحلیگران دسته نخست براین عقیده اند که آسیب پذیری دارایی های ارتش آمریکا در سوریه ، در اکتبر 2018 به عینه به نمایش گذاشته شد ، چرا که دراین دوره زمانی ، پرنده های بدون سرنشین ایرانی که گونه ای برگرفته از RQ-170 محسوب میشدند ، به حملات تهاجمی دقیقی ، بر علیه مواضع شبه نظامیان شورشی داعش ، درست در نزدیکی پایگاه های نظامی ایالات متحده دست زدند . گفته میشود ، این حملات که در غافلگیری کامل طرف آمریکایی صورت پذیرفت ، تنها زمانی این امر برای فرماندهان آنها در منطقه روشن شد که ایرانی ها حملات دقیقی را با استفاده از موشکهای بالستیک از مبداء خاک خود به اجرا گذاشتند ...... A " این درحال است که واحدهای رزمی ارتش ایالات متحده ، زیرساختهای متعددی را در مناطق تحت کنترل خود ایجادنموده و برای پشتیبانی آتشبارهای سنگین توپخانه را در اختیار دارند که قدرت آتش قابل توجهی را در اختیار آنان می گذارد ، اما وقوع این رویداد در آینده ، درصورتی که با شدت و پراکندگی بیشتری برخوردار باشد ، موجبات آسیب شدید را برای این موقعیتها فراهم می کند . اما خروج دارایی ها و پرسنل ارتش آمریکا از سوریه ، ازیک نظر می تواند منجربه افزایش تنش ها میان ایالات متحده با ایران وحتی ایجاد جرقه جنگ میان حزب ا... و اسراییل گردد واین به نوبه خود ، به معنای مقدمه چینی برای سخت تر شدن موضع ایالا متحده نسبت به این دو باشد . از سویی دیگر ، مقابله مستقیم ، فرصت قابل توجهی برای تسویه حسابهای قدیمی میان طرفین خواهد بود . چنانکه در صورت وقوع این شرایط ، شکل چینش عناصر تهاجمی ایالات متحده در منطقه به گونه ای است که اجرای حملات هوایی وموشکی برعلیه سایتهای ثابت دشمن در سراسر منطقه فراهم است ، در حالی که پس از اتمام برنامه عقب نشینی ، عملا" تهدیدی متوجه واحدهای آمریکایی ( حداقل در ظاهر . م ) وجود نخواهد داشت . با این حال ، واحدهای عملیات ویژه ارتش ایالات متحده ، بدلیل برخورداری از تحرک بسیار بالا ، همچنان حضور نامحسوس خود را در خاک سوریه حفظ خواهند نمود و این دقیقا" همان شرایطی است که برای واحدهای عملیات ویژه سایر کشورها درگیر در سوریه نظیر ترکیه ، ایران ، کره!!!!!!!!!!!!!! ، اسراییل و بریتانیا مصداق خواهد داشت . پی نوشت : به پارگرافی که با حرف A مشخص شده ، با دقت بیشتری ملاحضه بفرمایید . وجود دو بازوی هوایی و موشکی در کنار هم ، تا چه اندازه خواهد توانست توان تهاجمی را به دشمن اثبات کند .... ، این تحلیلی است که در چند سال اخیر بارها و به شکلهای مختلف در میلیتاری بیان شد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

بسم الله الرحمن الرحیم هفدهم سپتامبر 2010 بود که ژاپن با انتشار استراتژی جدید نظامی خود نخستین «نشانه های جدی» برای خروج از «انزوای نظامی» را نشان داد. ژاپن برای این استراتژی نظامی، رقمی بالغ بر 280 میلیارد دلار برای پنج سال (2010 تا 2014) اختصاص داده و اعلام کرد قصد دارد در این سال ها مواضع دفاعی خود در جنوب و غرب این کشور(مناطق مرزی چین) را تقویت کرده، روی پروژه های موشکی بالستیک سرمایه گذاری کند. در این استراتژی همچنین بر گسترش روابط با همپیمانان کلیدی از جمله آمریکا و افزایش شمار زیر دریایی‌ها و .... تاکید شده است. اکنون در سال 2014 هستیم و نزدیک به 5 سال از انتشار این استراتژی می گذرد که خبر می رسد، ژاپن برای نخستین بار پس از جنگ جهانی دوم اعلام می کند ضمن شرکت در عملیات نظامی برون‌مرزی، به دنبال فروش تجهیزات نظامی در بازارهای بین المللی است. حضور ارتش ژاپن در عملیات جنگی برون مرزی نیز به رغم مخالفت‌های گسترده مردمی و محدودیت های قانونی گویا در حال عملیاتی شدن است. شاهد این ادعا اظهارات اخیر شینزو آبه، نخست وزیر ژاپن است که اخیرا از داشتن یک «ارتش قدرتمند» سخن رانده و گفته این ارتش حق دارد در جنگ های بین المللی حضور داشته باشد. طبق اعلام مقامات ژاپنی، این کشور در تلاش است محدودیت‌های قانونی در زمینه صادرات سلاح را نیز برداشته و به بهانه های مختلف از جمله گسترش فعالیت های اقتصادی، به جرگه صادرکنندگان تجهیزات جنگی بپیوندد و از قرار معلوم، آمریکا نخستین بازار ژاپن در این عرصه خواهد بود. قانون اساسی ژاپن در سال 1947 نوشته و با فشار نظامیان آمریکایی‌ها به این کشور تحمیل شده است. طبق این قانون، ژاپن اجازه داشتن «ارتش» به معنی مصطلح آن را ندارد و در مقابل می تواند نیروهای محدود نظامی موسوم به «نیروهای دفاع از خود» داشته باشد. البته بخشی از این محدودیت ها در ماه آوریل سال جاری( اواخر فروردین) برداشته شد و به احتمال قریب به یقین اواخر ماه جاری میلادی تصمیم نهایی در این زمینه نیز اتخاذ خواهد شد. اما سوالاتی که در اینجا مطرح می شود این است که آیا ژاپن حقیقتا به دنبال خروج از انزوای نظامی و احیای امپراتوری سابق است؟ موضع کشورهای غربی، چین و کشورهای آسیایی و همسایه به این تغییر استراتژی چگونه خواهد بود؟ به نظر می رسد، لا اقل بخشی از پاسخ این سوال را باید در روحیات خاص ژاپنی ها و در تاریخ این کشور جست و جو کرد. در طول تاریخ، برخي آيين ها و اعتقادات خاص مذهبي، همواره زمينه رشد افراط گونه روحيات ملي گرايانه و صد البته نظامي گري ژاپني ها بوده است. مقامات نظامي ژاپن به خصوص در دهه30 تحت تاثير فيلسوفي با نام «تويوما» به شدت اعتقاد داشتند كه خداوند ملت ژاپن را برگزيده و يكايك مردم اين كشور موظفند براي ايجاد «ژاپن بزرگ» بكوشند. براساس آيين معروف «شينتوي پاك» نیز امپراتور ژاپن خداي تمام دنيا معرفی شده و ملت ژاپن نيز «مأموريت» دارد سايرين را تحت هدايت بي چون و چراي این امپراتور درآورد. بحران شديد اقتصادي دهه 30 ژاپن نیز بر دامنه اين اعتقادات افزود و رشد شديد احساسات ملي گرايانه ايده توسعه ارضي و ايجاد جامعه بزرگ به زعامت ژاپن را در بين توده مردم اين كشور لازم و واجب نشان داد. ژاپن با چنین زمینه های تاریخی پس از پایان جنگ جهانی اول توانست یکی از پنج قدرت بزرگ نظامی و صنعتی جهان شده و در «شورای جامعه ملل» آن زمان، صاحب کرسی دائم بود. این کشور در همان ماه های نخست جنگ جهانی دوم توانست حدود 50 میلیون کیلومتر مربع از کره زمین(یک ششم جهان) را تحت استیلا و کنترل خود درآورد. اما به دنبال حملات ناجوانمردانه اتمی آمریکا، از حرکت باز ایستاد. البته نباید فراموش کرد، عده ای نیز معتقدند، ژاپن پیش از حمله اتمی آمریکا به این کشور شکست خورده بود و آمریکا با حمله به این کشور خواست هژمونی خود را به جهانیان تحمیل کند. این کشور به هر حال پس از جنگ جهانی دوم دیگر اجازه داشتن ارتش به معنی مصطلح امروز و اختیارات کامل را نداشت و خود نیز با وضع قوانینی، محدودیت هایی در ابعاد بین المللی حوزه نظامی وضع کرد. اما اکنون رشد اقتصادی بالا این کشور را از شرایط اسفناک پس از جنگ جهانی خارج کرده است و شرایطی که این کشور را به انزوای نظامی کشاند، دیگر وجود ندارد! پاسخ دومی نیز برای تحلیل چرایی اتخاذ چنین رویکردی از سوی چشم بادامی ها وجود دارد و آن چیزی نیست جز منافع اقتصادی و سیاسی. «جان ميرشاير» صاحب نظريه «رئاليسم تهاجمي» می گوید، قدرت‌هاي بزرگ هميشه مترصد فرصتي هستند تا قدرت خود را در برابر رقبا فزوني بخشند. وي سپس جمعيت و ثروت را به عنوان «پايه‌هاي اصلي قدرت نظامي» تعريف و تصريح مي كند چنانچه كشوري داراي اين مولفه ها باشد، فرصت لازم براي خروش مقابل قدرت ها را به دست آورده است. با توجه به مولفه هایی که در جامعه امروز ژاپن دیده می شود، هیچ بعید نیست که این کشور واقعا قصد خروش مقابل سایر قدرت‌ها را داشته باشد. ژاپن اگر چه به لحاظ سیاسی، استقلال لازم را هنوز کسب نکرده و مانند بسیاری از کشورهای غربی دیگر، پیرو سیاست های آمریکا است؛ اما این کشور حداقل در بعد نظامی، تحرکات جدی از خود نشان داده است. وجود پایگاه های متعدد نظامی آمریکا در ژاپن، همواره هزینه‌هایی برای توکیو داشته و این کشور با وجود تقاضاهای زیاد مردمی، هرگز نتوانسته آمریکایی ها را از این کشور بیرون کند. این ناتوانی حتی بعضا باعث سقوط رهبران این کشور شده، همان طور که گاهی شعار علیه حضور نظامی آمریکا، باعث روی کار آمدن رهبرانی در این کشور شده است. «یوکیو هاتویاما»، نخست وزیر اسبق ژاپن با شعار جمع آوری پایگاه‌های نظامی آمریکا بود که توانست بر رقیب قدرتمند خود پیروز شود. اما همین فرد به دلیل ناتوانی در عمل به وعده انتخاباتی اش، خرداد ماه سال 89 استعفا کرد و جای خود را به «نائوتو کان» داد. «کان» نیز ماه ها جرئت نکرد راجع به پایگاه های آمریکایی که یکی از قدیمی‌ترین و بزرگترین مشکلات مردم کشورش است، صحبتی به میان آورد. بنا بر این به نظر می رسد، ژاپن هنوز پیشرفتی را که در حوزه اقتصاد کسب کرده، در حوزه سیاسی به دست نیاورده است. «اقتصاد» نیز می تواند یکی از انگیزه های قوی برای ژاپنی ها جهت ورود جدی به عرصه نظامی باشد. ژاپن کشوری است که در حوزه اقتصادی جایگاه ویژه ای دارد. تولید ناخالص ملی ژاپن نزدیک به 6 تریلیون دلار و جمعیت این کشور نیز حدود 128 میلیون نفر است. دو فاکتوری که به اعتقاد «میر شایر» برای خروش کافی است! همین چند سال پیش بود که خبر رسید، غول خودروسازی آمریکا یعنی جنرال موتورز، جای خود را به تویوتای ژاپن داده است. آمریکا امروز خود یکی از واردکنندگان اصلی محصولات ژاپنی است. ژاپن در عرصه تکنولوژی و تجهیزات الکترونیکی نیز یکی از پیشرفته ترین کشورهای دنیا است. کشوری با چنین مختصات اقتصادی و جمعتی طبیعتا نمی تواند خود را محصور نگاه دارد. بنابر این ورود ژاپن به فاز صادرات تجهیزات نظامی را می توان از این منظر به تحلیل نشست.

بسم الله الرحمن الرحیم پوشش پدافند هوایی ایران سایت‌های پدافندی فعال در سرتاسر ایران ایران در طی سالهای اخیر، با استفاده از سامانه های موشکی مدرن، به گونه ای قابل توجه پدافند هوایی خود را بهبود داده است. سامانه های موشکی ایران غالبا در مناطق هسته‌ای و پایگاه‌های موشک‌های قاره‌پیمای ایران استقرار یافته است و محافظت از مراکز پرجمعیت در اولویت دوم قرار دارد. با توجه به تنش‌های شدید با اسرائیل، ایالات متحده و کشورهای حوزه خلیج فارس، به احتمال زیاد ایران آمادگی خود را افزایش خواهد داد. دکترین عملیاتی مسئولیت پدافند هوایی بر عهده قرارگاه خاتم الانبیاء ارتش و نیروی هوافضای سپاه پاسداران می باشد. رقابت بین ارتش و سپاه پاسداران همراه با کمبود زیرساخت های C4 ، مانع از توسعه یک سیستم پدافند هوایی یکپارچه شده است. (پدافند هوایی ایران چندین سال است که به صورت یکپارچه درآمده و مغز آن سامانه پیامبر اعظم (ص) ). در میان مدت و بلند مدت، معرفی سامانه‌های موشکی و راداری جدید، دکترین ایران را نسبت به سامانه های قدیمی تغییر خواهد داد. سامانه های بومی دارای دو شاخصه هستند 1- ویژگی های اصلی 2- نشانه هایی از مهندسی معکوس سامانه های آمریکایی، چینی و روسی. البته اثربخشی آنها به دلیل امنیت عملیات و عدم حضور در درگیری‌ها قابل بررسی نیست. قابلیت‌ها و کاربردها به دلیل تعداد سامانه‌های محدود ایران و همچنین گستردگی پهناور بودن این کشور ، تنها تهران و مناطق مرکزی ایران به دلیل وجود سایت‌های هسته‌ای/موشکی‌های قاره‌پیما و نهادهای دولتی ایران به طور کامل پوشش داده شده‌اند. بخشی از مناطق جنوب، غرب و شمال ایران نیز تحت پوشش پدافند است اما مناطق شرق ایران تقریبا توسط هیچ سامانه‌ای پوشش داده نشده و فاقد حمایت است. به صورت قابل ملاحظه‌ای رادارها کشور ایران را پوشش داده‌اند. 60 درصد جغرافیای ایران بیش از 1800 متر ارتفاع دارد و این باعث می‌شود رادارهایی که در ارتفاع پایین نصب شده اند در بخش‌ بزرگی از این کشور مسدود شوند. حلقه رشته کوه‌های زاگرس و البرز (با ارتفاع 2000-5000 متر) مانع دید رادارهایی که در فلات مرکزی ایران قرار دارند می‌شود. علیرغم چالش‌های جغرافیایی، ایران پیشرفت‌ اندکی در تهیه یا مدرن‌سازی هواپیماهایی (آواکس) کرده است که توانایی کاهش نقاط کور را دارند. تخمین می‌زنیم که یافته‌های ما که از منابع قابل دسترس می‌باشد تقریبا شامل 40-50 درصد از سامانه‌های موشکی عملیاتی است. سامانه‌های پدافندی تهران تهران تهران به عنوان پایتخت ایران دارای بهترین پوشش سامانه‌های موشکی است. شبکه پدافندی تهران از سایت‌های مختلف هسته‌ای و موشکی محافظت می‌کند. این سایت ها شامل تاسیسات تحقیق و توسعه، مکان‌های ذخیره‌سازی و سیلوهای پرتاب می‌‌‌‌‌‌شود. مراکز فرماندهی نظامی و پایگاه‌های اصلی نیز در پایتخت قرار دارند. دفاع هوایی منطقه‌ای تهران از سه لایه سامانه‌ی موشکی دوربرد تشکیل شده است که شامل دو سامانه‌ی S-300 PMU2 و یک سامانه S-200 VEGA است. S-300 PMU2 متخصص رهیگری اهداف با سطح مقطع راداری کم است مانند: موشک‌های کروز، جنگنده‌ها و موشک‌های بالستیک کوتاه‌برد (البته S-300 PMU2 توانایی رهگیری بعضی موشک‌های میان‌برد را نیز دارد.) S-200 VEGA ارتفاع عملکرد و برد بیشتری نسبت به S-300 PMU2 دارد اما تنها در برابر هواگردهایی که سطح مقطعی راداری زیادی دارند کاربرد دارد. مانند: آواکس‌ها، هواگردهای شنود الکترونیک (ELINT)، پرنده‌های نظارت و شناسایی (ISR) و تانکرهای سوخت رسان. تعداد زیاد سامانه‌های قدیمی و جدید ساخته شده کوتاه‌برد/میان‌برد، انبوهی از دفاع نقطه‌ای را به وجود آورده است. چهار سامانه‌ی قدیمی MIM-23 HAWK و یک سامانه‌ HQ-2 (نسخه چینی S-75) با حداقل ارتقاء، جزو پیوندهای ضعیف در زنجیره دفاع نقطه‌ای تهران می‌باشند. دو سامانه‌ی بومی تلاش که از موشک‌های صیاد 2 استفاده می‌کنند و یک سامانه‌ی رعد (تقلیدی از سامانه‌ی بوک) توانایی‌های دفاع نقطه‌ای تهران را تقویت می‌کنند. سامانه‌ی تلاش (صیاد2) درتهران ایران سرمایه‌گذاری گسترده‌ای برای بکارگیری موشک صیاد در سامانه‌های بومی خود کرده است. موشک‌های میان‌برد صیاد2 همه‌کاره، سازگار با پلتفرم‌های مختلف و تولید داخل هستند. این موشک براساس موشک های RIM-66 نیروی دریایی آمریکا ساخته شده‌است و می توان آن را از S-200 VEGA، تلاش و سایر لانچرها پرتاب کرد. صیاد3 و موشک صیاد4 که براساس موشک 48N6E2 ساخته شده است در باور373 به کار خواهند رفت. هارتلند پوشش سامانه‌های موشکی در هارتلند ایران (اصفهان) به صورت چندلایه و پرتعداد است. رینگ‌های پدافندی از بعضی مراکز مهم جمعیتی ایران مانند قم، اصفهان و نطنز محافظت می‌کنند. این منطقه همچنین میزبان سایت‌های کلیدی هسته‌ای/پرتاب موشک‌های قاره‌پیما است که شامل تاسیسات تولید اورانیوم در نزدیکی نطنز و مرکز غنی‌سازی اورانیوم و سیلوهای پرتاب موشک‌های قاره‌پیما در نزدیکی اصفهان است. سامانه‌های پدافندی هارتلند ایران سیستم دفاع منطقه‌ای اصفهان دارای دو لایه است. یک سامانهS-300 PMU2 و یک S-200 VEGA در نزدیکی فرودگاه بین المللی اصفهان قرار دارند. سه MIM-23 HAWK و یک سامانه تلاش2 برای پوشش این سامانه‌ها به کارگرفته شده است. سمانه ‌های دفاع نقطه‌ای برای همپوشانی سامانه‌های دوربرد و سایت‌های هسته‌ای/موشک‌های قاره‌پیما استفاده می‌شوند. سامانه S-200 VEGA در اصفهان منطقه نطنز توسط سامانه‌های دوربرد واقع در اصفهان و تهران تحت پوشش قرار دارد. سامانه‌های موجود در نطنز تنها شامل سامانه‌های میان‌برد، کوتاه‌برد و تعداد بسیار زیادی سامانه‌های با برد بسیار کوتاه با قابلیت تعامل محدود را می‌شود که نشان‌دهنده تمرکز آن برای مقابله با حملات موشکی پرتعداد است. دو سامانه‌ی HQ-2، دو سامانه SAM-6 و 3 سامانه‌ی TOR-M1E حلقه‌های محلی را تشکیل می‌دهند. سامانه‌های باتحرک بالای SAM-6 و TOR-M1E می‌توانند در هر منطقه‌ای مستقر شوند و تاکتیک شلیک کن-فرارکن را اجرا کنند. ما حداقل 12 سایت خالی پدافندی را در این منطقه شناسایی کرده‌ایم که می تواند جایگاه سامانه‌های بومی باشد. ساحل جنوبی سواحل جنوبی ایران دارای پوشش نامناسب پدافندی است که در حال انتقال به سامانه‌های جدیدتر می‌باشد. سامانه‌های منحصر شده در پدافند نقطه‌ای و شکاف بین سامانه‌های بوشهر و بندرعباس یکی از آسیب‌پذیرترین قسمت‌های فضای هوایی ایران است. سواحلی جنوبی ایران به دلیل نزدیکی به مناطق دفاعی و مسیرهای تجارت بین‌المللی، منطقه‌ای استراتژیک حیاتی است. سامانه‌های ایران برای تامین امنیت فضای هوایی جنوب و نظارت بر خلیج فارس و تنگه هرمز مستقر شده‌اند. نیروی دریایی سپاه پاسداران مسئول حفاظت از خلیج فارس و ارتش ایران مسئول حفاظت از دریای عمان و اقیانوس هند است. ستادهای عملیاتی و 90 درصد از پایگاه‌های نیروی دریایی سپاه پاسداران و ارتش در سواحل جنوبی (خوزستان، بوشهر، هرمزگان و بلوچستان) واقع شده‌اند. پایگاه‌های هوایی تاکتیکی (TAB) میدان‌های نفتی حیاتی و نیروگاه هسته‌ای در نزدیک ساحل قرار دارند. سامانه‌های پدافندی بوشهر خلیج فارس تنها منطقه‌ از سواحل جنوبی است که به‌صورت کامل تحت پوشش است (احتمالا منظور نسبت به سواحل دریای عمان و ورودی اقیانوس هند) .یک S-200 VEGA ریل‌سوار و یک S-300 PMU2 (در سال 2017 جایگزین MIM-23 HAWK شده است.) در تب6 (فرودگاه بین المللی بوشهر) قرار دارند. سامانه‌ی S-300 PMU2 در بوشهر یک سامانه‌ی MIM-23 HAWK قدیمی و یک سامانه‌ی تلاش که از موشک صیاد2 بهره می‌برد حفاظت هوایی را برای این منطقه فراهم می‌کنند. درکنار پایگاه‌های نیروی دریایی، سامانه‌های پدافندی پرتعداد وظیفه‌ی حفاظت از نیروگاه هسته‌ای بوشهر را بر عهده دارند که احتمالا این نیروگاه در لیست هدف‌های دشمن قرار دارد. S-200 VEGA واقع در بوشهر یک پوشش نسبی اما غیرقابل اطمینان (به دلیل محدودیت دامنه) را برای بندر ماهشهر فراهم می‌کند. این باعث می‌شود که بندر ماهشهر به یک فضای باز برای حملات هوایی تبدیل شود زیرا تنها یک سایت MIM-23 HAWK از آن حفاظت می‌کند. با این حال حداقل 3 سایت خالی پدافندی آماده میزبانی برای سامانه‌های موشکی در آینده است. سامانه‌های پدافندی سواحل جنوبی ایران تنگه هرمز دارای پوشش نصفه و نیمه است. S-200 VEGA مستقر در بندرعباس منطقه را در برابر جنگنده‌های پیشرفته، موشک‌های کروز با سطح مقطع راداری کم و پهپادها آسیب‌پذیر می‌کند. پوشش دفاع هوایی این منطقه به عهده‌ی یک MIM-23 HAWK و یک HQ-2 چینی است. در حالیکه این سامانه‌ها بر روی نقاط کم ارتفاعی که سامانه‌ی S-200 VEGA قادر به پوشش آن نیست تمرکز کرده‌اند اما در برابر اهداف با قابلیت مانور بالا و جمینگ شدید، ناتوان هستند. جزیره ابوموسی به عنوان یک سایت پیشاهنگ هشدار اولیه و نقطه‌ شروع عملیات برای نیروهای عملیات ویژه است. باتوجه به موقعیت استراتژیک این جزیره در نزدیکی خطوط کشتیرانی بین‌المللی اما ابوموسی از تجهیزات نظامی عمده بهره‌مند نمی‌باشد. سایت MIM-23 HAWK با هدف افزایش قابلیت بقای دارایی‌های مهمتر مانند رادار و پرتابگرهای موشکی در جزیره مستقر شده است. در کنار آن تعداد نامعلومی از سامانه‌های پدافندی که توسط قایق‌های سپاه حمل می‌شوند پدافند بیشتری را در تنگه‌ی هرمز ارائه می‌هند. نیروی دریایی سپاه پاسداران درنظر دارد در آینده‌ی نزدیک آخرین نسخه دریایی صیاد را دریافت کند. اخیرا یک MIM-23 HAWK در چابهار مستقره شده است که تنها سامانه‌ پدافندی مستقر در ساحل خلیج عمان است. باتوجه به اینکه سرمای‌گذاری چند میلیارد دلاری در چابهار در حال انجام است و این شهر در حال تبدیل به بندر کلیدی آب‌های عمیق ایران می‌باشد، احتمالا این منطقه یکی از اولین دریافت‌کنندگان سامانه‌های صیاد 3 یا صیاد 4 باشد. این منطقه میزبان دو پایگاه بزرگ نیروی دریایی سپاه پاسداران و نیروی دریایی ارتش است و به عنوان درورازه‌ی تنگه‌ی هرمز و فضای هوایی شرق ایران می‌باشد. غرب غرب ایران در حالیکه میزبان چندین پایگاه هوایی و سایت‌های هسته‌ای/موشک‌های قاره‌پیما در نزدیکی پایگاه‌های نظامی آمریکا در عراق و کویت است اما پدافند ضعیفی دارد. S-200 VEGA در تب 3 (فرودگاه همدان) واقع شده است پدافند هوایی استان‌های همدان، کرمانشاه و کردستان را به عهده دارد. رادار بردبلند فتح 14 در نزدیکی تب 3 تحت پوشش قرار دارد اما فاقد یک لایه پدافند هوایی نقطه‌ای است. رآکتور IR-40 و تاسیسات غنی‌سازی اورانیوم در نزدیکی اراک توسط دفاع هوایی منطقه‌ای S-200 VEGA همدان و S-200 VEGA تهران تحت پوشش هستند. دو MIM-23 HAWK در مجاورت سایت‌های هسته‌ای یک لایه‌ی اضافی برای دفاع نقطه‌ای ارائه می‌دهند. سامانه‌های پدافندی شمال غرب ایران- تبریز منطقه‌ی تبریز در شمال‌غربی ایران درای هیچ پوشش سامانه‌ی بردبلندی نیست. سایت‌های نظامی این منطقه تنها تحت حمایت یک MIM-23 HAWK و یک سام6 هستند. با توجه به موقعیت ژئو‌استراتژیک منحصر‌به‌فرد شمال غربی ایران، پوشش این منطقه به صورت یک پازل تکه تکه است. سازه‌های پیچیده‌ی زیرزمینی پرتاب موشک‌های قاره‌پیما نزدیک تبریز به طور بالقوه بخشی از اروپا را در محدوده‌ مناسبی از برد موشک‌های شهاب ایران قرار می‌دهد. سامانه‌ی HQ-2/ تبریز فضای هوایی جنوب غربی حتی آسیب‌پذیری بیشتری دارد. تنها سامانه‌ی موشکی در این منطقه یک MIM-23 HAWK است که در تب4 (فرودگاه دزفول) مستقر است. چندین سایت خالی سرتاسر این منطقه دیده می‌شود. پوشش سامانه‌ی MIM-23 HAWK در مشهد شرق فضای هوایی شرق ایرن تقریبا به‌طور کامل بدون هیچ حمایتی است. بیش از 760000 کیلومتر مربع (40 درصد از وسعت ایران) از جمله مشهد دومین پرجمعیت ایران به طور کامل فاقد هرگونه سامانه‌ی موشکی است. فقط یک MIM-23 HAWK، پوششی ضعیف برای تب 14 (فرودگاه بین المللی مشهد) و یک تاسیات پرتاب موشک‌های قاره‌پیما در نزدیک مشهد ایجاد کرده‌است. استراتژی پدافندهوایی در شرق ایران متکی به تاکتیک‌های جایگزین است. رادارهای‌ هشدار زودهنگام و فرا افق (به عنوان مثال رادار نذیر با برد 800 کیلومتر) اهداف را کشف و شناسایی می‌کنند. رهیگری توسط هواگردهای بال ثابت خارج از رده‌ی مسلح به موشک‌های هوا به هوا انجام می‌گیرد که دائما در آمادگی بالا هستند. همچنین استراتژی پدافندهوایی در شرق ایران شامل استفاده از تجیهزات جنگ الکترونیک است. جنگ الکترونیک ایران در گذشته نشان داده که در برابر پهپادهای ایالات متحده کارآمده بوده است. ما معتقدیم ایران در اولین فرصت یک یا دو سامانه پدافندی بردبلند را در شرق کشور مستقر خواهدکرد.پدافند هوایی مدرن برای حفاظت تهران و مناطق مرکزی ایران از حملات دورایستای ناشناس، ضروری است. استقرار اف 35های آمریکا در پایگاه هوایی قندهار افغانستان و یک ناوهواپیمابر در خلیج فارس، ایران را وادار به تسریع پیشرفت‌های پدافندهوایی در شرق این کشور می‌کند. ترجمه توسط GHIAM برای انجمن میلیتاری منبع : https://t-intell.com/2018/12/05/the-ayatollahs-shield-sam-deployments-and-capabilities-of-the-iranian-air-defenses-imint/

بسم الله الرحمن الرحیم پیرو درخواست جمعی از دوستان سایت که داوطلب مشارکت در هزینه های نگهداری و توسعه سایت میلیتاری هستند، اقدام به نصب درگاه اختصاصی برای سایت میلیتاری کردیم تا دوستان بدون مشکل و بدون قید کردن نام و اطلاعات کاربری شان، امکان مشارکت و پرداخت داشته باشند. در حال حاضر امکان پرداخت 50 هزار تومن فراهم شده تا به طور متوسط قابل پرداخت برای همه دوستان باشد و دوستانی که مبلغ بیشتری مد نظر دارند، می توانند چند مرتبه پرداخت انجام بدهند بدون کسر کارمزد. لازم به ذکر است که این مبالغ در بخشی از هزینه های سایت شامل: شارژ ماهانه سرور، خدمات فنی شامل خرید لایسنس نرم افزار های مورد استفاده و پیشبرد و رفع مشکلات فنی سایت خواهد شد. اگر مبلغی هم اضافه بر هزینه های نگهداری در اختیار ماند که برای ماه های آینده مشکلی نداشته باشیم، این مبالغ را صرف تهیه یک سیستم سرور اختصاصی برای سایت خواهیم کرد تا به صورت بلند مدت از هزینه های سایت کاسته شود و با انتقال به دیتاسنترهای داخلی تنها هزینه پهنای باند را پرداخت کنیم. که پیش از این در این مورد توضیحاتی داده شد. لینک پرداخت برای میلیتاری: حمایت مالی از میلیتاری باتشکر والسلام.

ما قبل انقلاب 37 سامانه پدافندی هاوک از امریکا خریدیم حالا اگر سامانه مرصاد رو درنظر نگیریم حداقل 30-37 سامانه هاوک باید داشته باشیم داخل اون نقشه گفته شده 170 سامانه هاوک شما خودت تا ته قضیه رو برو *اتفاقا اکثر این سامانه های هاوک هم در شرق نصب شده

سرعت استال جنگنده ها بین 50 تا 300 mph هست و حداکثر سرعت کشتی های هوایی مربوط به جنگ جهانی 85 mph یعنی 130 km/s است https://en.wikipedia.org/wiki/LZ_129_Hindenburg سرعت استال اف 5 در حدود 237 km/s ذکر شده http://aeromax.com/index.php/areas-of-expertise/f5 با اضافه شدن تجهیزات به کشتی فضایی و اصلاحاتی روی جنگنده ها برای کاهش سرعت استال این امر ممکن هست در مجموع این کار سخت است ولی هنوز غیر ممکن نیست

یه سوال خیلی ساده و مهم آرکیو ۱۷۰ تو شرق کشور چجوری کشف شد با توجه به ادعا درباره کمبود سیستم پدافندی در شرق؟؟؟

مهمات جهنمی برای تانک های تی -80 بی وی ام اخباری از جزئیات بروزرسانی جدید تانک تی -80 بی وی نشان میدهد روسیه در بخش تثبیت کننده توپ و بارگذار این تانک بروز رسانی های را انجام داده است که موجب شده است این تانک بتواند از مهمات مدرن ارتش روسیه استفاده کند. این مهمات دارای شکافنده اورانیوم ضعیف شده هستند که موجب می شود تانک های تی -80 بی وی ام برای از بین بردن تانک های دشمن قدرتمند تر باشند. دو مهمات احتمالی برای تانک های تی -80 بی وی ام مهمات 3BM59 "Svinets-1" و مهمات 3BM60 "Svinets-2" خواهد بود. مهمات 3BM59 قابلیت نفوذ به زره 830 میلیمتری در فاصله 2000 متر با زاویه برخورد 0 درجه و یا نفوذ به زره 410 میلیمتر با زاویه برخورد 60 درجه را نیز دارد. همچنین مهمات 3BM60 نیز قابلیت نفوذ به زره 740 میلیمتری در فاصله 2000 متر با زاویه برخورد 0 درجه و یا نفوذ به زره 350 میلیمتر با زاویه برخورد 60 درجه را خواهد داشت. قرار دارد مجارستان و شرکت آلمانی KMW مجارستان یک قرار جدید به ارزش 565 میلیون دلار را با شرکت آلمانی KMW منعقد کرده است. مجارستان قرار است 44 دستگاه تانک اصلی میدان نبرد لئوپارد 2-آ7 +،24 دستگاه هویتزر خودکششی PzH-2000 و 12 دستگاه تانک لئوپارد 2آ4 ( این تانک ها برای آموزش خدمه استفاده خواهد شد) را خریداری کند. تجهیزات خریداری شده مجارستان قرار است یا تجهزات قدیمی ارتش مجارستان مانند تانک های تی-72 جایگزین شود.

دکترین جدید نظامی کشور هفتاد و دو ملت (هندوستان) ارتش هند به دنبال ایجاد گروه‌های رزمی یکپارچه (IBGs)، گسترش قابلیت‌های جنگ های سایبری و ایجاد سلاح های پرتوی (energy-directed weapon) و همچنین سیستم‌های مبتنی بر هوش مصنوعی برای مدیریت چالش‌های امنیتی چندگانه می باشد و این سرویس ها را برای دکترین رزمی خود در سال ۲۰۱۸ اعلام کرده‌ است. این دکترین بیان می دارد که گرو های رزمی یکپارچه ارتش هند شامل مجموعه ای از پنج تا شش گردان بوده تا به اجرای عملیات های جنگی متعارف اقدام کنند و انعطاف پذیری بیشتری در کاربرد نیروها را به ارمغان آورند . هر IBG می تواند بیشتر از 3000 نفر و کمتر از یک لشکر 10000 نفری نیرو داشته باشد که زیر نظر یک افسر دو ستاره ( two-star officer) عمل خواهند کرد و شامل پیاده‌ نظام، زره ‌پوش، توپخانه، دفاع هوایی و واحدهای پشتیبانی خواهند بود که تمامی آن‌ها با استفاده از هلیکوپتر مورد حمایت قرار خواهند گرفت. بر اساس این دکترین ، ارتش بر روی قابلیت های میان حوزه ای ، تسهیل همبستگی و یکپارچگی در میان سه سرویس بالا و بهینه سازی نیروها و منابع موجود برای پاسخ های موثر و قوی نظامی در محیط جنگی آینده تمرکز خواهد کرد. هندی ها به دنبال ترکیب نیروهای انسانی و ماشین ها هستند و به اینصورت که در برنامه ریزی های نظامی آینده شان به دنبال یکپارچه سازی سربازان ، هوش مصنوعی و ربات ها با یکدیگر در سیستم های جنگی برای بهره‌برداری از توانایی‌های موجود برای موفقیت در میدان نبرد می باشند . همچنین توسعه ریز ماهواره ها ، فرستنده های سبک تر و با ظرفیت بالاتر ، ماهواره های فضایی مانورپذیر و هوشمند با طول عمر کوتاهی که می توانند بر اساس تقاضا راه اندازی شوند در نیازمندی های آینده هند تعریف شده اند . ارتش هند همچنین استراتژی‌های خود را برای مقابله با خطرات ناشی از مناقشات مرزی رام نشدنی، پیچیده و فعال با پاکستان و چین و آنچه که آن را تروریسم تحت حمایت دولت در سراسر مرز می‌نامند ، اصلاح می‌کند . این کشور امروزه با سناریو نه جنگ ، نه صلح در مرزهای خود مواجه است که با جنگ های هیبریدی و نیابتی و اقدامات تروریستی فرامرزی همزمان شده است . این دکترین بیان می کند که هند به تجاوزات عمدی ارتش چین در طول خط مرزی مورد مناقشه خود با این کشور ، به صورت قاطعانه و محکم و مبتنی بر پروتکل ها و توافقنامه های موجود پاسخ خواهد داد . این امر پس از آن صورت می گیرد که ارتش های دو کشور در یک بازه 72 روزه در ماه اوت سال 2017 در منطقه Doklam، که در امتداد مرزهای مورد اختلاف بین هند، چین و بوتان قرار دارد، درگیر شدند. هندی ها بیان می دارند که رویکرد جدید در پاسخ به آن اتفاق صورت می پذیرد . این دکترین همچنین بیان می‌کند که ارتش هند به اجرای عملیات پاد شورش علیه پاکستان ادامه خواهد داد تا از طریق اقدامات تنبیهی به مانند حمله جراحی (surgical strike) برون‌مرزی در سپتامبر ۲۰۱۶ علیه شبه نظامیان مظنون در منطقه مرزی مورد مناقشه کشمیر به ایجاد بازدارندگی منجر شود . صرفاً برای میلیتاری / بن پایه ها : Jane's 360 , The Times Of India

مورد اشاره مقاله به سایت هاست قاعدتا. اینجا سه سایت اس-300 برای تهران و 3 سایت تور فقط برای اصفهان علاوه بر اینکه پراکندگی منطقی ای نمیتونه باشه ( منظور آراش دفاعی است ) در نهایت در برخی موارد تعداد سامانه های ما قطعا بیشتر از این حرفهاست. مثلا در مورد تورها قطعا همگی در اصفهان منطقی نیست مستقر باشند و اگر اونجا نیستند جای دیگه هم بهشون اشاره ای نشده. یا سامانه های فعلا کم تعداد سپاه که بهشون اشاره شد ولی خب هم در برد و هم در تعداد حتی سایت بیشتر از موارد ذکر شده است. و البته منطقی نیست کل کشور در پوشش پدافند برد بلند باشه که خودش نیاز به مراقبت داره و خصوصا در شرایط ما دفاع نقطه ای با کمبودها منطقی است. مناطق کمتر حساس را میشه به شیوه های دیگه مورد پوشش حداقلی و غافلگیرانه قرار داد. با تشکر از دوستمون قیام برای ترجمه دید کلی خوبی در اختیار میزاره برای درک کمبودها ( که البته فرمانده هوافضا هم بهشون اشاره کردند و امیدواریم بودجه هر چه زودتر و بیشتر تزریق بشه ) و امیدوار باید باشیم در کنار افزایش تعداد و کیفیت سامانه ها در برد و دقت، برنامه موازی نیروی هوایی در پرنده های مورد نیاز و تسلیحات هوا به هوا و آواکس(احتمالا) هم با بودجه مناسب پیش بره تا در بعد پدافندی حلقه ها تکمیل بشند.

من از یک منبع دیگه هم صحت ادعاهای نویسنده رو بررسی کردم که اون هم همین تحلیل نویسنده رو تایید می کنه. این تصویر نتیجه بررسی یک ایرانیه که با استفاده از گوگل ارث تونسته شبکه سامانه‌های موشکی ما رو رصد کنه. می بینید که این تصویر هم گفته‌های مقاله رو تایید می کنه. در ضمن ما سامانه‌ی میانبرد/دوربرد نداشتیم که بخوایم 12 عدد از اون رو تو جنوب مستقر کنیم فقط همین اس 200 بود که مکانش مشخصه و سامانه های بومی ما (صیاد2/3) با توجه به تازه ساخت بودنشون امکان استقرار در این تعداد زیاد رو نداشتن تا حالا. و هیچ تصویر ماهواره‌ای هم از اونها توی جنوب دیده نشده. فقط سامانه سوم خرداد در بندرعباس مستقر هست که نویسنده مقاله گفته سامانه رعد. به دلیل هزینه‌های بالای ساخت سامانه‌های پدافندی و محدودیت بوجه امکانش وجود نداره که فقط برای ساحل جنوبمون 12 سامانه‌ی میانبرد/دوربرد اون هم تنها توسط ارتش به کارگرفته بشه. شرق کشور هم تکلیفش معلومه با توجه به نبود پایگاه هوایی قابل توجه آمریکایی و تجمع پایگاه‌های هوایی اصلی آمریکا در خلیج فارس، قرارگاه خاتم ترجیح داده که اون منطقه پوششی نداشته باشه تا بتونن با امکانات محدود موجود نقاط حساس رو پوشش بدن. در ادامه و باتوجه به اینکه نقاط پدافندی در سال 1404 به 5000 نقطه خواهد رسید قطعا شرق کشور هم چندین سامانه‌ی پدافندی رو پذیرا خواهد بود.

قایق تندروی سپاه، از عرشه ناو استینز ، به نقل از rt.com ..

Project Pigeon در طول جنگ جهانی دوم، روانشناسی با نام اسکینر بودجه نظامی برای یک سلاح ظاهرا شگفت انگیز دریافت کرد : یک موشک هدایت شوند توسط کبوتران . این رفتار گرای مشهور این ایده را در هنگام تماشای یک دسته کبوتر در حال پرواز به دست آورد . او می گوید : من آنها را ابزاری دیدم که دید عالی و قابلیت تحرک فوق العاده ای دارند . آیا آنها نمی توانند یک موشک را هدایت کنند !؟ . پروژه ای که او در پی آن بود به همان اندازه ای که فوق العاده بود عجیب هم بود . اسکینر پس از استفاده از تهویه برای آموزش کبوترها برای انتخاب تصاویر از پیش تعیین شده – به عنوان یک ناو دشمن، پرندگان را در داخل یک موشک طراحی شده ویژه قرار داد. این کابین خلبان کوچک شامل یک صفحه پلاستیکی بود که تصویری از مسیر پرواز سلاح را نشان می داد . با نوک زدن به صفحه، کبوتران می‌توانستند مختصات این موشک را تغییر دهند و به طور موثر آن را به سمت هدف مورد نظر خود هدایت کنند. سیستم کنترل شامل یک لنز در جلوی موشک بود که تصویری از هدف را روی یک صفحه نمایش در داخل نشان می داد ، در حالی که یک کبوتر که در دستگاه تهویه آموزش دیده و شرطی شده بود در آنجا قرار می گرفت تا هدف را با نوک زدن به آن تشخیص دهد. تا زمانی که ضربات نوک در مرکز صفحه باقی می‌ماند، موشک مستقیم پرواز می‌کرد، اما زمانی که ضربه نوک باعث انحراف صفحه می گردید ، سیستم از طریق اتصال به کنترل‌های پرواز موشک ، باعث تغییر مسیر موشک می گشت . شبیه‌سازی‌های اولیه نشان داد که این پرندگان خلبانان عالی ای هستند و این پروژه موجب تایید فیزیک دان‌ها و روانشناسان گشت . اما برای اسکینر مایه تاسف بود که ارتش از تامین بودجه چنین ایده عجیبی طفره رفت . در اکتبر ۱۹۴۴، با اطمینان از اینکه کبوتر های کامیکازی هرگز در صحنه نبرد وارد نخواهند شد ، این پروژه کنار گذاشته شد . صرفاً برای میلیتاری / بن پایه ها : History - Cyberneticzoo

دقیقا با شما موافقم غیر از موشک و پهباد که اونم برخی وسایلش هنوز از خارج تامین میشه بقیه شوی نظامیه برای مصرف داخلی ما توان و امکانات و زیر ساخت های لازم برای ساخت تانک و جنگنده رو نداریم همون پهباد شاهد ۱۲۹ که میگن فلانه و انچنانه یک جا خوندم موتورش از خارج تامین میشه اسم کشورش الان یادم نمیاد اما این چیزا زیاد منو ناراحت نمیکنه چون بهر حال ما از نظر علم و صنعت نظامی بشدت تحریم هستیم چیزی که من و ناراحت میکنه گنده گویی و حرف های ضد و نقیض و این رونمایی های دروغین مسولان نظامیه یک جورایی حس نا امیدی ایجاد میکنه تو دل مردم مثل خودم که الان دیگه به هر رونمایی شک دارم حتی اگه واقعی باشه (البته امیدوارم اشتباه کنم )

ما نباید انتظار زیادی از سپاه و ارتش داشته باشیم بوجه کم فشار زیاد حدود 17 قطعه از قطعات ار دی 33 ساخته شده و همین الانم روش داره کار میشه اویونیک جدیدی هم که بدست آمده خوبه ولی باید روش کار بشه پروژه ها چرا متوقف میشن چون بوجه نیست بوجه باشه قاهرم پرواز میکنه شفقم میاد و... ما تکنولوژِ رو میتونیم بومی که کار نشد نداره مگه جنگنده از چی ساخته میشه از همین تجهیزاتی مثل موتور و اویونیک و.... پول بدن و حمایت کنن زوتر به نتیجه میرسیم کار نشد نداره

تفاوت انتهای ماکت نمایش داده شده توسط برایان هوک با قسمت انتهای موشک صیاد 2 ... برگرفته از کانال llskyhawkll

تا اینجای کار موتور هایی رو که مدلسازی کردم در کنار هم قرار دادم و خروجی گرفتم مدل سه بعدی ،موتور موشک ماهواره بر سیمرغ ، موتور موشک شهاب 3 ، موتور موشک وی 2 Simorgh Orbital Carrier Rocket Engine Shahab 3 Ballistic Missile Engine V2 Ballistic Missile Engine

ایده جالبی مطرح شد. همین اکثریت و دست برتر نداشتن حوثی ها در یمن شاید مورد جالبی باشه. جالبه تمرکز عربستان بر کشوریه که نه نیروی قابل توجهی داره و نه حتی اکثریت رو. ایران هم در حال حاضر انواع و اقسام مشکلات درونی و بیرونی رو تجربه می کنه و حتی در کمال پر رویی دارن گناه 11 سپتامبر رو هم گردن ما می اندازن! پس این وسط بی احتیاط و تهاجمی رفتار کردن بدون داشتن ابزارهای لازم می تونه همون نتیجه ای رو در بر داشته باشه که تسخیر لانه جاسوسی و یا حمله به افغانستان (در پس جنایت طالبان) یا همکاری با عراق در جنگ خلیج فارس بر علیه آمریکا می تونست برای ما در بر داشته باشه که الحمداله با کیاست و تدبیر اون دوتای دوم خطرش رفع شد. اگه با تامل به این قضیه نگاه کنیم به راحتی میشه نقشه به میان کشیدن پای ایران و گسترش جنگ رو حس کرد، نقشه ای که عملا در یمن و حتی سوریه شکست خورده و در سوریه نبرد تقریبا مغلوبه و در یمن به بن بست رسیده. به نظر بنده عاقلانه تر همین رویه است که از ضعف های عربستان( مثل ضعف رفتاری بن سلمان در قضیه خاشقچی، حریری یا حتی عبدالله دوم) با استفاده گاه و بیگاه از کارت ترکیه و.. بهره برد وگرنه شاید فعلا شرایط و ابزار بردن جنگ رو به سمتی جنگی متعارف و همه جانبه رو نداریم، بهتره به شیوه بیسمارک عمل کنیم تا هیتلر تا توسط اهریمنانی که بجز پلن A قطعا پلن B و حتی C رو در آستین دارن، سورپرایز نشیم.

کوثر به هیچ جایی نمی رسه چون توی خود وزارت دفاع در موردش اختلاف هست ... یک بخشی از وزارت دفاع فقط به عنوان پلتفرمی برای تست زیر سیستم ها بهش نگاه می کنه ... یک بخش دیگه به عنوان ابزار تبلیغاتی ... یک بخش دیگه هم می خواد تولیدش ( البته معلوم نیست نیروی هوایی زیر بار خریدش با این قیمت های نجومی که وزارت دفاع می گه ، بره --- از یک بنده خدایی شنیدیم که برای صاعقه در اون زمان که دلار 1200 بود ، قیمت 200 میلیاردی درخواست کرده بودن ، البته راست و دروغش با خودش چون اونجوری قیمت هر فروند صاعقه از اف 22 هم گرانتر می افتاد !!! ) اول باید بروند سراغ فرماندهی کل و ببینند اونها چه استراتژی و راهبردی دارند و اصلا می خواند روی نیروی هوایی سرمایه گذاری کنند یا نه ... بعد خود نیروی هوایی هست که آیا این جنگنده رو قبول می کنه یا خیر و بعد در نهایت باید مشکلات داخلی خودشون رو حل کنند ...