ملخ بالایی سالمه که نشون میده هنگام فرود موتور خاموش بوده

بسم ا اصطلاح belly landing یا gear-up landing در صنعت هوانوردی ، معمولا به حوادثی گفته می شود که 1- خلبان فراموش کرده باشدارابه را باز کند 2- ارابه فرود به خاطر نقص فنی باز نشود. با توجه به اینکه در عکس منتشر شده ، چیزی مشخص نیست ، ممکن هست ارابه فرود باز شده باشد ولی در جای خودش قفل نشده و ارابه فرود هواپیما بلافاصله بعد از لمس زمین ، به داخل دهلیز خودش برگشته و هواپیما از جاده آسفالت خارج شده باشد . اگر فلاپها را دقت کنید ، می بینید پایین داده شده ، یعنی خدمه جاده را دیدند ، چک لیست فرود اضطراری را مرور کردند ، فلاپها را دادند پایین تا سرعت فرود کمتر بشود ولی احتمالاچرخ ها درست در جای خودشون قفل نشدند ، که بطور طبیعی هم به محض فرود ، از مسیر خارج شدند . این اسکرین شاتی که از روی خبر رسانه ملی برداشته شده ، یحتمل باید مربوط باشد به تیم بررسی سانحه نیروی هوایی که مشغول مستند سازی حادثه هستند . حداقل از این زاویه ، چنین برداشتی میشود کرد . یک حادثه مشابه برای پی سی-7 نیروی هوایی مالزی ( ژانویه 2019 ) این هم یک حادثه مشابه نیروی هوایی ( ژوئن 2016 )

رعایت اصول اولیه حفاظت اطلاعات در جلسه اخیر مقامات اسرائیلی و امریکا مقایسه شود با انتشار تصاویر فرماندهان و مقامات نظامی دفاعی ایرانی توسط رسانه ها و یا خود سازمان ها...حتی نوشته های روی دیوار هم پنهان شده اند! اینهم تصویری از رعایت همان اصول با تشکر از جنابshiraz

بسم الله القاصم الجبارین با سلام خدمت تمامی اساتید ، دوستان و میلیتاریست های عزیز طبق خواهش دوستان بنابر ایجاد تاپیک در رابطه با این سلاح (؟) تصمیم گرفتم تا نقدی در رابطه با ذوالفقار بنویسم . بنده در همون ابتدای انتشار تصاویر در گروه های اجتماعی پی به ماکت بودن طرح بردم و با دوستان در این رابطه صحبت کردم اما از ارسال پست در انجمن حتی بعد از بالا آمدنِش بنا به دلایلی خودداری کردم ... در حال حاضر هم که جو و احساسات طرفداران رائفی پور فروکش کرده سعی می کنم در این تاپیک اون ها رو با واقعیات رو برو کنم امیدوارم اساتید و دوستان ، بنده رو در تکمیل کردن این تاپیک همراهی کنن از سلاح مصاف تا ماکت ذوالفقار ( کی بود ؟ کی بود ؟ ، من نبودم ) ویدیوی مربوط به سخنرانی ایشون : http://www.aparat.com/v/Pqzr9 آقای رائفی پور صراحتا در یکی از سخنرانی هایش به اسلحه ی مصاف ( مدل گاز پیستون ایرانی AR ) و ساخته شدن اسلحه های فجر 224 و 244 توسط افراد و موسسه اش اشاره می کنه و در ادامه متذکر میشه که مدرن ترین سلاح هجومی دنیا در حال ساخت توسط تیم ایشون هست ! فایل صوتی مربوطه : http://s8.picofile.com/file/8300423534/audio_2017_07_13_16_13_11.ogg.html ما میگیم ایشون نگفته ، شما هم بگین نگفته ... ذوالفقار هم مدرنترین سلاح (؟؟) هجومی دنیاست به هر حال ، این دست موارد زیاده و بهتره که موضوع اصلی که نقد خود ماکت و طرحش هست بپردازیم ماکت ذوالفقار پلتفرم و نمای کلی سلاح : همونطور که میدونید طبق استاندارد های جدید سلاح های انفرادی اکثرا از سیستم و پلتفرم مشابه با تغییرات ظاهری کم و متوسط از یکدیگر ساخته شدن و میشن استاندارد هایی مثل ، مولتی رول بودن ، سبک بودن ، داشتن قنداق قابل تنظیم و تاشونده ، دستگیره ی گلنگدن ، ضامن حالت شلیک ، ریلیز کننده ی خشاب و بولت در دو سمت ، گاز پیستون بودن و... موارد بالا نقش بسازیی در بالا بردن اورگنومی سلاح دارن و یک سلاح هجومی جدید که قراره ساخته و جایگزین بشه باید این ویژگی ها رو داشته باشه سلاح هایی مثل : CZ 805 beren , ACR , XCR , SCAR , HK433 , حتی پروتوتایپ هایی از AK و فاتح فلذا ماکت ذوالفقار هم از این قاعده مستثنی نیست ذوالفقار بر اساس مکانیزم نامعلوم با دارا بودن رسیور بالایی و اصلی طویل ، پذیرای دستگیره ی گلندگدن ، قنداق تنظیم شونده و تاشو ، لوله ، رسیور پایینی که شامل قبضه ، جعبه ی چکاننده ، ریلیز کننده ی بولت و خشاب هست ، می باشد . ماکت از ریل های پیکاتینی سراسری در بالای رسیور اصلی و پایین هندگارد برخوردار هست و در دو سمت هندگارد مکان های نصب ریل تعبیه شده است. تا بدین جا مشکلی متوجه ماکت و طرح نیست اما مشکل زمانی شروع می شود که تمامی اجزاء و قطعات را ریز مورد بررسی قرار میدهیم ... لوله : جنس ، کیفیت ، طول لوله به هیچ عنوان مشخص نیست و در واقع باید گفت ماکت از یک لوله ی بی پدر مادر بهره می برد و فاقد رزوه برای نصب فلش هایدر یا مازل بریک و هر گونه مازل دیوایس می باشد ... طریقه ی اتصال لوله به بدنه با شبهاتی همراه هست و در قرص و محکم بودن آن تردید جدی ای وجود دارد اما به گفته ی آقای رائفی پور فیری فلوتینگ می باشد ! تصویر چگونگی اتصال لوله به بدنه لوله توسط چهار پیچ ضعیف به رسیور متصل شده با این حال لرزش های فراوان و جا به جایی های زیادی رو در فیلم مشاهده می کنیم ( استاد و دوست عزیز بنده جناب سید محمد توضیحات مناسبی رو در رابطه با لوله ی شناور دادند و بنده از این کار اجتناب می کنم ، البته تعریف آقای رائفی پور از فیری فلوتینگ قطعا متفاوته ) در ویدیو زیر به راحتی می توانید تکان های لوله بر اثر کشیدن پیاپی گلنگدن و جابه جا شدن آن در حد نیم میل تنها با فشار انگشت دست را مشاهده کنید : http://www.aparat.com/v/2cGgU بلوک گازی : بلوک گازی مورد استفاده در این ماکت و متصل شده به لوله شباهت هایی به بلوک گازی AR دارد ، اما محل قرار گیری میله ی پیستون به شدت بد تراش و نامناسب می باشد و در مجموع نه در ظاهر و نه در عملکرد ( باز بسته کردن ، تنظیف ، تعویض و... ) شرایط مناسبی را دارا نیست . عدم وجود میله ی انتقال دهنده فشار گاز به بولت کریر گروپ !! بنا بر ادعا ماکت بر اساس سیستم کورس کوتاه هست ، اما طبق تصاویر ، میله ی مناسب انتقال نیرو مشاهده نمیشه یا اگر وجود داشته باش بسیار نازک و در فضای خیلی کم بالا پنهان شده ! شخصا اعتقاد دارم تنها یک رابطی وجود داره که دستگیره ی گلندگدنُ به بولت کریر متصل می کنه و با همین رابط عمل مسلح سازی کذایی انجام میشه و خبری از سیستم کورس کوتاهی همانند سلاح مصاف ، اسکار یا ACR نیست ... هندگارد : هندگاردی در این ماکت وجود نداره صرفا ادامه ی رسیور اصلی پوششی برای لوله ایجاد کرده که دارای شیار ها و حفره های جهت تسهیل خنک شدن لوله ای هست که هیچ وقت قابلیت شلیک نداره ... در دو سمت هندگارد روزنه های جهت اتصال ریل های پیکاتینی در نظر گرفته شده که با نمونه های واقعی غربی تفاوت ظاهری بالایی داره در مجموع ظاهر و طول هندگارد یا روپوش لوله با ارفاق مثبت ارزایابی میشه رسیور پایین : قبضه : ماکت ذوالفقار از قبضه ای به شدت بد تراش و نامناسب بهره می برد که صرفا تقلید کورکورانه ای از قبضه استاندارد AR می باشد ماشه ، برگه ی ناظم آتش و سیستم چکاننده : ماشه سلاح از ظاهری عجیب برخوردار است و برگه ی ناظم آتش ظاهرا دارای حالت ضامن و غیر ضامن می باشد و از سیستم چکاننده هیچ اطلاعاتی در دست نیست به هیچ عنوان مشخص نیست که جعبه ی چکاننده ی ذوالفقار استاندارد نظامی در کنار قابلیت اعتماد بالا را دارا می باشد یا خیر ریلیز کننده ی بولت و خشاب : مکان یابی و محل قرار گیری هر دو مناسب می باشد ولی نمی توان با قاطعیت در مورد عملکرد صحیح آن اظهار نظر کرد ... چرا که حتی ریلیز کننده ی AR هم در سرمای هوا و نفوذ رطوبت درون آن کاملا از کار می فتد و سلاح را با مشکل جدی روبرو می کند رسیور خشاب : دهانه ی پذیرنده ی خشاب از گشادی قابل قبولی برخوردار هست و روند بارگزاری را آسان می کند. خشاب : خشاب این ماکت ظاهرا از جنس پلیمر یا پلاستیک می باشد و به هیچ عنوان از استاندارد نظامی و بقاپذیری بالا به دلیل وجود حفره های فراوان در سطحش و ورود عوال خارجی در آن بخوردار نیست و تنها نکته ی مثبت آن همان گیره نگهدارنده ی خشاب دیگر است در ضمن در این تصویر خشاب دوم حتی فنر و قطعات داخلی خشاب را هم ندارد قنداق : ظاهر قنداق تاشونده ی ماکت مناسب بوده و نمی توان اشکالی در آن یافت اما قطعا کیفیت ساخت و مواد اولیه ی پایینی دارد . از تصاویر پیداست قنداق پلیمری تاشونده ی سلاح های با کیفیتی همانند ACR هم به راحتی می شکنند ... آیرون سایت یا شکاف درجه و مگسک : هیچ دلیل برای استفاده از این نوع آیرون سایت در این ماکت وجود ندارد ، طول لوله و رد دات هلوگرافیک مورد استفاده به هیچ عنوان وجود این نوع آیرون سایت را توجیه نمی کند ... شکاف درجه و مگسک تاشو باید طوری طراحی شود که در هنگام نصب رد دات هم قابل استفاده باشند ، یعنی بتوان از پشت لنز و شیشه رد دات همچنان با آیرون سایت نشانه گیری کرد. در مجموع ماکت ، از آیرون سایتی مناسب و طراحی شده برای بالستیک گلوله ی 51*7.62 برخوردار نیست ... رددات هلوگرافیک احتمالا از نوع سافت بال می باشد که برای استفاده نظامی به هیچ وجه مناسب نیست ، گیریپ زاویه دار هم به دلیل انحنای عجیب انتهای خود گرفتن اسلحه از قسمت دهانه ی خشاب را با مشکل جدی روبرو می کند ، زائده ی و پیشانی روبروی آن هم برای قرار گرفتن بر لبه های کاور مناسب می باشد تا تیرانداز به اسلحه تکیه دهد و نشانه گیری کند گیریپ عمودی به همراه دوپایه هم جهت رونمایی احتمالا مورد استفاده قرار گرفته ، چون بیشتر در DMR یا IAR کاربرد داره صحبت آخر کاری به حرف های ضد و نقیض رائفی پور ندارم ، طرح این ماکت و تلاشی که پشتش انجام گرفته قابل تقدیره اما خواهش بنده این تیم و آقای رائفی پور اینه که وارد این حوزه نشن توی این قسمت طراح های قوی ، انسان های زحمت کش زیادی داریم که متاسفانه ازشون استفاده ای نمیشه ... ولی دلیل هم نمیشه که شما ورود پیدا کنی معلوم نیست که وزارت دفاع قراره چقدر هزینه ی ساخت نمونه ی واقعی این ماکت کنه . جالبه مشابه این پلتفرمُ خیلی وقت پیش نیروی زمینی سپاه تست کرده ( سلاح فاتح ، واقعی هم بود ) در ضمن با وجود طرح قوی ای مثل مصاف که قرار بود نمونه 7.62 اون هم ساخته بشه ، دلیل عقلانی برای این عرض اندام مضحک وجود نداره به فکر آبروی ایران نیستین مثل این که ، هر سلاح شناس ایرانی و خارجی ای با اولین نگاه میتونه به عمق فاجعه بودن این ماکت پی ببره ... نکنین با مردم عوام بازی نکنین ، پول مملکتُ حیفُ میل نکنین اصن گیریم نمونه ی واقعی این سلاح ساخته بشه شلیک هم بکنه ... چند سال زمان میبره تا خیل عظیم ایراداتش گرفته بشه ؟ کیفیتش چطور خواهد بود ؟ قابلیت عبور از چند درصد از تست های کشنده ی نظامی رو داره ؟ اصن این طرح چه مزیتی نسبت به مصاف داره ؟ کی گفته کالیبر 7.62 ناتو از جلیقه ضد گلوله عبور می کنه ؟ بخش کوچیکی از صحبت های بنده مونده ، در ضمن نیازه به بخشی از صحبت های رائفی در مورد سلاح پاسخ داده بشه ادامه دارد ... فقط برای میلیتاری ، محمد سالم اسرمی

البته در این تصویر فقط یکی از سه پره ملخ قابل مشاهده است و دوتای دیگر احتمالا در برخورد با زمین دچار صدمه شدند . حالا چون عکس از زاویه خاصی گرفته شده ، نمیشود با قطعیت تحلیل کرد ولی احتمال اینکه موتور از کار افتاده باشد هم وجود داردولی در نهایت ، همین که خدمه آسیب ندیدند و تلفات انسانی نداشتیم ، اهمیت دارد ، چون هواپیما را می شود بعد از اورهال به خط پرواز عودت داد

همان گونه که بنده هم عرض کردم نقص فنی بوده ولی نه در ارتباط با ارابه های فرود. اگر ارابه های فرود نقص فنی داشتند هواپیما روی باند فرودگاه یا جاده آسفالت سینه نشینی می کرد نه جایی پر از سنگ و خاک. هواپیما احتمالا” دچار نقص فنی شده و تصمیم به فرود اضطراری گرفته ولی شاگرد و استاد فراموش کرده اند که چرخها را باز کنند.

با توجه به اینکه هواپیما جدیدا تحویل شده و هواپیما هم در فضای خارج از باند فرودگاه رود اومده فکر کنم در خبرها هم داشتیم فرود اضطراری، بنابراین محتمل ترین گزینه نقص فنی هست.

اینجا چند تا مساله هست که قبل از رفتن سر اصل مطلب نیاز هست بهش توجه بشه. اول اینکه طرح اولیه ای که به عنوان پروپوزال تو یه پروژه ارسال میشه، الزاما همون طرحی نیست که در انتها ساخته میشه. اول کمپانی ها پروپوزال های خودشون رو ارسال می کنن که در ابتدا صرفا در حد نمونه های مفهومی یا کانسپت هستند. ارگان صاحب پروژه مثلا در اینجا نیروی دریایی، تا زمان انتخاب یه طرح مدام رو اینا فیدبک میده و اصلاحیه رو این طرح ها انجام میشه و در هر مرحله بعضی از طرح ها کلا از دور کنار می رن، بعضی طرح هایی که صلاحیت بیشتری دارن برای ادامه کار به مرحله بعد پروژه ارسال میشن. یه نمونه معروف از این قضیه A-12 هست. تو تاریخ هوانوردی نظامی آمریکا 2 تا پروژه A-12 داریم. یکی آ-12 اونجر 2 که برای نیروی دریایی بود و قرار بود مکدانل اون رو بسازه که نهایتا لغو شد (قبلا در موردش تو یکی از تاپیک ها نوشتم) که اینجا آ کد بر اساس کد گذاری استاندارد بود مث سایر هواپیماهای این سری مث آ-6 یا آ-10. هواپیمای دوم آ که ساخت لاکهید و دفتر طراحی اسکانک ورکز به ریاست کلی جانسون بود (در تاپیک هوانوردی و جنگ سرد مفصل توضیح داده شده) ، آ در اینجا اسم گذاری داخلی خود کمپانی بود که روی طرح مونده بود و عدد 12 مربوط به شماره پروپوزال بود! لاکهید تا قبل از تصویب طرح نهایی 11 تا پروپوزال دیگه داده بود که رد شده بودن یا اصلاحیه خورده بودن. لذا اولا این طرح هم حتما مث خیلی طرح های دیگه ایراداتی داشته که شاید حتی به همون دلایل رد شده، و شاید اگه کار روش ادامه پیدا می کرد اصلاح می شد. به عنوان یه مثال دیگه یکی از پیش نمونه های لاکهید تو همین پروژه جی اس اف که حتی به تست های سطح بالا و ساخت ماک اپ تمام مقیاس و ... هم رسید دارای کانارد و شکل بال کاملا متفاوتی بود (که نظر شخصی من اینه که سرقت اطلاعات این بخش از پروژه به ساخت جی-20 منتج شد).که این داستان هم تو یه تاپیک دیگه توضیح داده شده .... اما برسیم به بررسی این کانسپ به خصوص.اول اینکه در مورد این طرح ها معمولا اطلاعات فنی منتشر نمیشه، حتی انتشار خود پروپوزال ها هم بعد از طی مدت زمان قابل توجه و به صورت خیلی محدود صورت می گیره و اونم نه الزاما برای همه طرح ها در همه پروژه ها... اما بر اساس اونچه از تصویر میشه برداشت کرد، در مورد شباهت به لیفتینگ بادی ها، بله در طراحی این کانسپت از مفهوم برازایی بدنه استفاده شده ولی به دلایلی که در ادامه میگم از دسته لیفتینگ بادی ها حساب نمیشه. در مورد سرعت تقرب اما، یه نکته اینکه سرعت تقرب هورنت که جایگزین تامکت شد هم به میزان قابل توجهی بیشتر از تامکت بود. اینجا یکی از جاهایی بود که مزیت بال متغییر تامکت به خوبی خودش رو نشون میداد. ولی در مورد این پروژه با توجه به زاویه زیاد پس روندگی و نسبت منظری کمی که داره به نظر می رسه سرعت تقرب واقعا زیادی داشته باشه. در اینجا 2 نظر رو میشه مطرح کرد، اول اینکه این دقیقا همون ایراد بزرگی (یا حتی بلند پروازی بزرگ) بوده که باعث شده طرح لغو بشه نظر دوم که با توجه به شواهدی به نظرم درست تره اینه که قطعا این موردی نبوده که مهندسان راکول ازش غافل بوده باشن، لذا این طرح هم با توجه به شواهد مورد اشاره در واقع یه طرح بال متغییر هست. در عکسی که می بینید بال دلتا شکل به صورت یک ساختار یک دست با پروفایل همگن دیده نمیشه، بلکه به وضوح یه قسمت مثلثی در انتها در کنار سکان های عمودی دیده میشه، که در واقع همون دم افقی پرنده هستن، و مابقی اون یه بال تو وضعیت کاملا عقب رفته و چسبیده به دم هست که شکل کاملا متفاوتی داره و همین بال داشتن باعث میشه که با یه لیفتینگ بادی تمام عیار مواجه نباشیم. تو عکس پایین سعی کردم محل حدودی این خط منفصل بین سکان افقی و بال رو نشون بدم، تو تصویر اصلی هم دقت کنید مشخصه تو عکس کمیاب دیگه ای که همین کانسپت رو از زاویه بقل نشون میده این ساختار بهتر و واضح تر دیده میشه و حتی طول بیشتر بال نسبت به سکان در محل فلش مشخصه

چند نکته در مورد این مقاله باید اشاره شود 1- بسیاری از مطالب گفته شده بر مبنای حدسیات نویسنده است. نویسنده از کجا مطلع شده که قابلیت جنگ الکترونیک این سامانه از اس 300 پایین تر است. اتفاقا قرار بوده در نهایت این سامانه از رادارهایی با باندهای مختلف بهره ببرد که باعث مقاومت بالا در برابر جنگ الکترونیک میشود. البته مشخص است که سامانه هنوز تکمیل نشده است. 2- سامانه پرتاب گرم بر خلاف نوشته مقاله مشکلی به درگیر شدن در تمام جهات را ندارد. البته ظاهرا به دنبال ساخت نمونه با پرتاب گرم نیز هستند.

سلام این موضوعی که بهش اشاره کردید قطعا جالب هست و اگر بنده درست متوجه شده باشم اکثر کشور ها در حوزه غیر نظامی پیشرفت فناوری و R&D وجود داره و نیرو های نظامی به دنبال کاربردی کردن و استفاده از فناوری ها در حوزه نظامی هست ولی در کشوری فرضا مثل آمریکا، دارپا و نیرو های نظامی و ... پیشگام فناوری های مختلف هستن که به دنبال دقیق تر شدن و کاربردی تر شدن و پیشرفت نیرو های و توانایی ها هستن حالا بخش غیر نظامی هم در کنار بخش نظامی همکاری میکنه و در نهایت این فناوری ها وارد بخش غیر نظامی میشوند برای تکمیل چرخه مثل GPS. به طور کلی اینکه فرض بگیریم پس از تجربه جنگ شهری ورماخت و آلمان به دنبال توسعه StG 44 رفت که خودش ختم شد به AK-47 و ... یعنی بر پایه نیازی که احساس میشد دست به توسعه و سرمایه گذاری هدفمند شد یا یک مثال دیگه، در طی ج.ج 2 و نبرد آتلانتیک نیروی دریایی آلمان احساس نیاز شدیدی می کرد برای توانایی ماندن در زیر آب به مدت طولانی و توانایی استفاده از موتور دیزل در زیر آب و متکی نبودن به باتری ها و... یک نیاز سبب استفاده و توسعه یک تکنولوژی ای شد که وجود داشت و تغیر ماهیت داده شد بهش. حالا مسائلی که باید بهشون توجه کرد شامل: 1- در زمینه فناوری توانمند ساز، پدافند هوایی در ماهیت خود دفاعی است و تنها یک قسمت از پازل توانایی عملیاتی ولی در کل میشه اشاره کرد که فناوری بومی که حاصلش باور 373 و ... هست حاصل از یک نیاز است، نیاز توانایی جبران ضعف نیروی هوایی ( که به طور کامل انجام شدنی نیست ) و خنثی کردن یکی از اصلی ترین نقاط قوت طرف مقابل، قدرت هوایی او و مجبور کردن او به متکی نشدن صرف به این نقطه قوت و استفاده از سایر ابزار درگیری که اگر ما برابر نباشیم در حد قدرت هوایی دشمن کاملا بدون قدرت مقابله موثر هم نیستیم و امکان گرفتن تلفات و آسیب زدن به طرف مقابل را داریم. حالا فناوری موشکی و اتمی هم فناوری های توانمند ساز هستند که اینجا مکان مناسبی برای مورد برسی قرار دادنشون نیست. 2- در رابطه با مهندسی فرایند و اینکه یک سیستم تسلیحاتی برای چه کسی ، در چه زمانی و در چه قالبی باید ایده پردازی ، طراحی و تولید بشود قطعا پیشرفت هایی صورت گرفته ولی هنوز ما در بحث R&D و ایجاد و پیشگام بودن در فناوری مشکلات فراوان داریم، هنوز به مرحله ای نرسیدیم ( بر باور من ) که احساس نیاز بشه در یک رابطه با توجه به تجربه کردن یا پیشبینی تغییر ماهیت نبرد و درگیری و سپس بیایم با توجه به نیاز خود دست به توسعه فناوری های مختلف و دقیق تر و هدفمند کردن سرمایه گذاری کنیم که حاصل آن فناوری توانمند ساز باشه که در غالب مهندسی فرایند در ابتدا تصمیم گرفته شده بود: 1- چه نیاز هایی داریم؟ 2- چه توانایی هایی داریم؟ 3- چه گزینه هایی برای رفع نیاز و پیشرفت در پیش رو داریم و 4- سیستم تسلیحاتی برای چه کسی ( که حالا خودش نیاز پیدا کنه و درخواست کنه که معمولا اینجوری هست ولی اشتباهه روند و به نظر بنده باید ابتدا برای طبق استراتژی و هدف ملی برای هر یک از نیرو ها و دارایی ها ماموریت و هدفی طرح ریزی کرد و با برنامه در قالب این هدف دست به پیشرفت بزنند و ... مثالش توسعه و استفاده خیلی گسترده از موشک های SAM و ASSM در اتحاد جماهیر شوروی با توجه به اهداف و نیاز ها و تهدید ها ) در چه زمانی ( آینده نگری و ... ) و در چه قالبی برای رسیدن به اهداف و ماموریت ها با توجه به نیاز و تهدید ها دست به ایده پردازی، طراحی، تولید و استفاده بشه. 3- در زمینه تغییر و تخصص سازی سازمان ها با توجه به ماموریت و اهداف صورت می پذیره، یکی از مثال هاش ایجاد ( Space Force ) هست که تنها امری سیاسی از طرف ترامپ نبود به نظر بنده و از اول با توجه به نیاز ها روش ها و شیوه های برای رفع اونا چاره اندیشی شده در کنار آینده نگری مختص به جنگ دانش بنیان ولی در اینجا با وجود سازمان های موازی با اهداف مشترک ( دلیلش چیز دیگری هست و بیشتر CP ... ) و رقابت های بین سازمانی فکر نکنم پیشرفتی حاصل شده باشه. در کل این مبحث جنگ دانش بنیان که جناب @MR9 اشاره کردن بهش جای بحث فراوان داره و اگر فرصتش پیش بیاد مقاله ای در این رابطه ترجمه میشه ولی هنوز به پرسش : آیا این تصمیم از طرف رهبری سیاسی گرفته شده برای جنبه های PR و Strategic Gesture یا اهداف دیگری وجود داشته که نقاط مثبت بر نقاط منفی و ریسک های این انتقال فرضی بیشتر بوده چونکه همانطور که اشاره شد هدف قطعا به صرف دستیابی به تجربه نظامی و عملیاتی نیست و دلایل دیگری وجود دارد اگر این انتقال صورت بپذیرد.

سلام علیکم و رحمت ا... فرض اگر بگیریم برای انتقال ، این ریسک را بگذارید براساس ورود نیروهای مسلح ایران به حوزه " جنگ دانش بنیان" (Knowledge-based Warfare ) . شما این جنگ را روی 3 محور باید جلو ببرید : 1- فناوری توانمند ساز ( که در اینجا حوزه پدافند را شامل می شود ) 2-مهندسی فرآیند (process engineering ) ( تعیین اینکه یک سیستم تسلیحاتی برای چه کسی ، در چه زمانی و درچه قالبی باید ایده پردازی ، طراحی و تولید بشود ) 3- تغییر سازمانی ( مهمترین جنبه جنگ دانش بنیان که درآن کارکردهای ساختاری یک سازمان دچار تغییر میشود ) برای تبیین این مساله باید گفت که در جنگ دانش بنیان ، ماهیت نبرد و درگیری موجب توسعه فناوری و دقیق ترشدن سرمایه گذاری برای تحقیق و توسعه میشود در حالی که برعکس ، الان صنعت در مفهوم عام خودش ، بدنبال کاربردهای نظامی ، فناوری می گردد . پی نوشت : حالا یک مقداری این فضای مجازی را جستجو کنید ، ببینید ، وقایع از این دریچه تا الان تحلیل شده ؟؟ در حالی که همه دنبال تحلیل پیچ و مهره سخت افزارهای نظامی هستند ، میلیتاری یک گام جلوتر ، روی مفاهیم کلان تر دارد مباحث را جلو می برد

سلام قبلا در بروزرسانی بحث انتقال پدافند ایران به عراق پیشنهاد شده بود که به این نتیجه رسیدیم که ریسک و خطری بسیار زیاد به همراه داره. در رابطه با انتقال سامانه ای که حاصل تلاش و هزینه های بسیار و آغازگر یک راه تکیه بر فناوری بومی هست بنده شک دارم این عمل از جانب ستاد کل پیشنهاد و عملی بخواهد بشه، این سامانه هنوز به حالت عملیاتی نرسیده و بر فرض محال انتقال آن به محیط درگیری ای همچون سوریه باید با احتیاط کامل قرار بگیرد، حالا نمیدونم بیشتر برای PR بوده یا یک اشاره یا حرکتی باشه برای مشخص کردن قصد و حضور در سوریه برای آینده. در کل به نظرم ریسکی هست که باید دید چرا قبول به ریسک کردن این دارایی ارزشمند شده اند، حالا اگر دست نیرو ها یا سازمان های متخاصم به این سامانه بیافته نتیجه اش فاجعه بار خواهد بود،بعضی از دوستان هم اشاره کردن که ممکن هست برای محدود کردن نیروی هوایی ترکیه باشه به صورت غیر مستقیم از طرف روسیه که قطعا امکانش هست ولی احتمال اینکه دلیل انتقال این باشد به تنهایی خیلی کم هست. باید پرسید طرف ایرانی و ستاد کل چه سودی در انتقال سامانه به طور فرضی دیده اند که بر ریسک ها غالب بوده، تجربه رزمی فکر نکنم دلیلش باشه چونکه الان این سامانه ( به طور خوشبینانه ) یک انیگما برای طرف مقابل هست و از توانایی های آن به طور کامل آگاه نیست که خودش یک مزیت قابل توجه به حساب میاد، و برای رسیدن به حالت عملیاتی ( Operating Status ) نیازی به تجربه رزمی وجود نداره، امیدوارم به خوبی مزایا و معایب این انتقال فرضی ( که هنوز تایید نشده ) را برسی کرده باشند و تنها یک دستور از طرف فرماندهی سیاسی برای Gesture و PR نباشد.

ارسال سامانه های پدافندی ایران به سوریه تغییر دهنده بازی .... تقویت دفاع هوایی دمشق یا ایجاد آمادگی برای عملیات تهاجمی درآینده در میانه ژوئیه 2020 ، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح ایران ، سرلشکر محمدحسین باقری ،در جریان یک سفر غیر منتظره به دمشق ، توافقنامه همکاری در حوزه پدافند هوایی را با جمهوری عربی سوریه ، بعنوان برجسته ترین شریک خود در جهان عرب ، نهایی نمود . در واقع ، امضای این توافقنامه همکاری ،بدنبال ملاقات با بشار اشد ،رییس جمهوری سوریه در دمشق بود که به گفته وی ، این مرحله از روابط میان ایران و سوریه ، نتیجه سالها همکاری برای مقابله با تروریزم ( اشاره به شورش مسلحانه عناصر افراطی در سوریه از سال 2011) بشمارمی آید . متقابلا" سرلشکر باقری نیز از "عزم دو کشور برای مقابله با فشارهای ایالات متحده " و تلاش مشترک برای خنثی سازی تهدیدات این کشور سخن گفت ،اما توضیحات بیشتری در این خصوص ارائه نداد . در واقع ، روند صحنه حوداث در سوریه نشان می دهد که ایران از نخستین روزهای حضور نظامی خود در سوریه ، در عملیات های ضدشورش مشارکت داشته و در کنار یگان هایی از کره شمالی !!! و حزب ا... در برابر عناصر مسلحی صف کشیدند که بلحاظ نیروی انسانی ، پول و تسلیحات نظامی از پشتیبانی کامل کشورهای عربی ، ترکیه و برخی از دولتهای غربی بهره می بردند . اگر چه در این میان ، روسیه نیز چهار سال پس از آغاز درگیری ها ( 2015 ) وارد سوریه شده و با ارسال کمکهای نظامی و حضور مستقیم تسلیحاتی ، به عقب زدن گروه های شبه نظامی تندرو کمک نمود ، اما دخالت نظامی طرفهای سوم ( شامل نیروی هوایی ترکیه ، اسراییل و همچنین موارد متعدد از سوی کشورهای عضو ناتو ) علیرغم اینکه موجبات نقض قوانین بین المللی را فراهم می آورد ،اما این روند گاه و بی گاه همچنان ادامه دارد . در این میان ، شبکه پدافند هوایی ارتش سوریه که از سالهای دهه 50 میلادی ، براساس الگوی روسی ایجاد و توسعه پیدا نموده و از میانه دهه 50 ، درگیر یک جنگ فرسایشی با نیروی هوایی اسراییل گردید ، در همان ابتدای درگیرها ، توسط شبه نظامیان شورشی ، هدف قرار گرفت و این با تمرکز نیروی هوایی ارتش سوریه برای اجرای حملات هوا به زمین در دو جنبه راهبردی و تاکتیکی ، ساختار پدافند هوایی این کشور را در وضعیت آچمز قرار داده و در مجموع ، توان رزمی آن برای مقابله با تهدیدات به ضعیف ترین حالت ممکن ، رسید . از سویی دیگر ، درخواستهای مکرر و مستمر ارتش سوریه در اواخر سالهای دهه نخست قرن بیست ویکم و اوایل سال 2010 برای خرید سامانه های دفاع هوایی S-300PMU.2 وهمچنین رهگیرهای میگ-31 بنابر دلایل مختلف از جمله فشار لابی اسراییل بر مسکو ، به جایی نرسید و این دسترسی کامل و بدون عیب و نقص نیروی هوایی ترکیه و اسراییل را به فضای هوایی سوریه تضمین می نمود . علیرغم تمامی این موارد ، گرچه پدافند هوایی سوریه به شکل نسبی ، موفقیتهای نسبتا" محدودی در برابر حملات موشکهای کروز و جتهای رزمی متخاصم ( از جمله سرنگون نمودن یک فروند هواگرد RF-4E فتوفانتوم نیروی هوایی ترکیه و یکفروند اف-16 نیروی هوایی اسراییل ) در کارنامه خود به ثبت رسانده ،اما همچنان اطمینان پذیری سامانه ای موجود این شبکه مورد سئوال قرار داشته ، چرا که اس-200 از ابتدا برای سرنگون نمودن پیکربندی های هشدار دهنده زود هنگام هوابرد طراحی شده بود و الزاما" ماموریت ساقط نمودن جنگنده های رزمی با ابعاد کوچکتر را بعنوان مامورتی ثانویه بر عهده داشت . با این حال ، به استثنای سامانه اس-200، ارتش سوریه فاقد هرگونه سیستم دفاع هوایی دوربرد است که توانایی جلوگیری از حملات مکرر هوایی ارتش ترکیه یا اسراییل را داشته باشد ، ضمن اینکه علیرغم استقرار سامانه های اس-300 بعنوان یک پیکربندی کاملا پیشرفته که قابلیت انهدام اهداف در بردی بیشتر از 200 کیلومتر و با سرعت بیشتر از 14 ماخ ( درصورت مسلح بودن آنها به آخرین موشکهای تولید شده روسی ) ، تمامی سیستم های موجود از سال 2019 تحت نظارت روسها قرار دارند و از این نظر ، محدودیتهایی در بکارگیری آنها وجود دارد . با توجه به اینکه مسکو حاضر نیست روابط دیپلماتیک خود را با تل آویو یا آنکارا ، به خطر بیاندازد ، سامانه های اس-300 همچنان در حالت غیر فعال ( حداقل در ظاهر امر ) قرار گرفته اند که بنابر برخی تحلیل ها ، ممکن است دلایل نظامی از جمله حذف قابلیت آزمایش این سامانه برای نیروهای هوایی متخاصم و تدوین اقدامات متقابل در درازمدت که ممکن است برای نیروی دفاع هوایی روسیه که خود از بزرگترین ومهمترین مشتریان این سیستم بشمار می رود بوجود آورد را نیز داشته باشد . علاوه برآن ، غیرفعال بودن سیستم اس-300 نیز ممکن است خواسته خود دمشق نیز باشد ، استراتژی بهینه ای که موجب شده ، علیرغم نقص مستمر فضای هوایی این کشور ، تا بازیابی توان نظامی هوایی وزمینی ارتش سوریه ، تنش با کشورهای همسایه در سطح مشخصی نگاه داشته شود . با توجه به تمامی موارد مطروحه ، ایران در یک دهه اخیر ، طیف متنوعی از سامانه های دفاع هوایی میانبرد و برد بلند را که می تواند بطور جدی شبکه دفاع هوایی ارتش سوریه را بدون اینکه اتکاء زیادی روی سیستم های روسی داشته باشد ، تقویت کند ، طراحی و بصورت نیمه صنعتی در دست تولید دارد . از جمله این سامانه ها ، سیستم دفاع هوایی سوم خرداد است که در کارنامه عملیاتی خود ، به زیر کشیدن یک فروند پهپاد RQ-4 به ارزش بیش از 200 میلون دلار را در تابستان 2019 میلادی ، به ثبت رسانده است . علاوه بر این ، پرکاربرد ترین سیستمی که میتواند برای سوریها ارزشمند واقع گردد ، سامانه باور-373 است که احمد وحیدی ( وزیر وقت دفاع ایران ) از آن ، بعنوان " سامانه موشکی پدافند هوایی برد بلند در ردیف اس-300 " یاد می نمود و برخی ناظران براین باورند که برخی قابلیتهای گونه های اولیه اس-300 را میتوان در نمونه ایرانی مشاهده نمود . این سامانه در اوایل سال 2010 رونمایی گردید و ازآن زمان تاکنون گزارشهای متعددی مبنی برارتقاء آن برای درگیری با اهداف متخاصم در برد200 کیلومتری منتشر شده است . با این حال برخی تحلیلگران معتقدند که توانایی ضد الکترونیک سیستم ایرانی در مقایسه با اس-300 ، در ردیف پایین تری قرار می گیرد و موشکهای مورد استفاده درآن بصورت قابل توجهی کندتر از نمونه های روسی ( احتمالا 9 ماخ ) بوده و در نهایت ، با تعداد کمتری از اهداف در یک زمان می تواند درگیر شود . در کنار سوم خرداد و باور373 ، سامانه موشکی 15 خرداد نیز از جمله سامانه های برد بلند ایران بشمار می رود که طبق گزارشها ،موشکهایی مشابه باور373 را حمل می نماید. ناظران بر این عقیده اند که این سیستم می تواند حداکثر 6 هدف را بطور همزمان ردیابی نموده و بنابر ادعای طرف ایرانی ، در بردهای کمتر نیز میتواند با اهداف پنهانکار درگیر شود . تحلیلگران نظامی معتقدند که بر خلاف سامانه های روسی ، کره شمالی وچین ، نمونه ایرانی فاقد قابلیت پرتاب سرد بوده و این بدان معنی است که موشکهای مورد استفاده ، قابلیت درگیری با اهداف از تمامی جهات را ندارند ، بنابراین ، سامانه ایرانی ، بر خلاف سیستم های غربی مشابه ، در قوس آتش ، با محدودیت روبرو هستند ، هر چند حضور آنها در خاک سوریه ، می تواند یک وزنه تعادل قابل توجه برای بازگرداندن وضعیت ، حداقل به شرایط قبل از سال 2011 بشمارآید ، چرا که درگیری ها در سوریه ، اگر چه بشدت گذشته نیست ، اما همچنان ادامه دارد . بااین حال ، قیمتی که سوریه برای حضور این سیستم ها در خاک خود خواهد پرداخت ، همچنان نامشخص است ( احتمالا پس از مخالفت ها طولانی روسها ، دسترسی خاص ایران به امکانات بندری در لاذقیه و طرطوس . م ) و ممکن است در نهایت به حضور بیشتر نظامی ایران در این کشور بیانجاند و یا اینکه در صورت پرداخت هزینه ها ، ارزان تر از سیستم های روسی برای دمشق تمام شود . نکته جالبی که در این میان می بایست مورد توجه قرار گیرد ، این است که سامانه های ایرانی به گونه ای طراحی شده اند که می توان از آنها بعنوان بخشی از شبکه دفاع هوایی در کنار سیستم های روسی استفاده نمود ، بدین معنی که درصورت فعال شدن اس-300 ، بصورت هدفمندی میتوان داده های بدست آمده توسط این دوسامانه را با هم به اشتراک گذاشت و این به معنای مکمل بودن سیستم ایرانی است . در مجموع ، اگر چه روند درگیری ها بصورتی است که شورشیان مسلح ، شکست خورده بحساب می آیند ، اما درگیری ها در سطح پایین تری در استان ادلب در نزدیکی مرز ترکیه همچنان ادامه دارد که با حمایت ارتش ترکیه و شبه نظامیان وابسته به القاعده میتواند بسرعت تشدید گردد . با این حال ، حضور پدافند هوایی ایران شاید مانع از عملیات نفوذ نیروی هوایی اسراییل نگردد ، اما میتواند حضور همه جانبه و بدون مانع نیروی هوایی ترکیه را که با استفاده از جنگنده های اف-16 و هواگردهای بدون سرنشین صورت میگیرد را وارد یک چالش جدی نماید . پی نوشت : 1-بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند./ MR9

حق باشماست من اشتباه کردم

این مطلب درست نیست اخوی٬ موشک باور بنا بر ادعای مسءولین که تصاویر منتشر شده هم تاییدش میکنه از فن آوری تغییر بردار رانش برخورداره و با توجه به عمود بودن لانچر میتونه به راحتی تمام زوایا رو پوشش بده٬ مثل موشک سامانه اس ۳۰۰. البته سامانه باور هات لانچ هست و اس ۳۰۰ کلد لانچ و از این منظر تفاوت دارن که در پوشش تمام زوایا تفاوتی ایجاد نمیکنه.

بسم ا... شاید(فرض محال ) در پوشش داستان ارسال باور ، دارند کار تحویل کامل اس-300 های سوری را به ارتش سوریه تمام می کنند ( اسم باور را هم آوردند که حساسیت زیاد ایجاد نشود ) و اگر این داستان آتش به اختیار روسیه به ایران ( یا سوریه ) که از سمت منابع اسراییلی درست باشد( که این هم سند و مدرک درستی ندارد و فقط ادعاست حداقل تا الان ) با توجه به اینکه ما در مقایسه با سوری ها سابقه بیشتری بعنوان کاربر اس-300 داریم ، احتمالا بحث انتقال تجربه هست ، چون قبلا ارتباطات جالبی بین ایران و اسراییل بر سر تبادل تجربه ماموریتهای ضد تشعشع وجود داشت . یعنی اگر تجربه به شیوه غربی ایران را در برابر پدافند شرقی ( جنگ با عراق ) با تجربه اجرای پدافند به شیوه شرقی سوریه ( جنگ با اسراییل ) با هم ترکیب کنند ، شاید فرض اگر اس-300 ر ا بدند کامل دست سوریها ، با کنترل عملیاتی ما ( حالا به شیوه های مختلف ) فضای هوایی سوریه مثل گذشته ، اتوبان چهار بانده برای خدمه هوایی غربی و عبری نباشد . باید دید چه تغییر یا معامله ای صورت گرفته که یک دفعه اعلام می کنند قصد ارسال سیستمی به سوریه را دارند که هنوز در ایران عملیاتی نیست !

باور مطالبه ملی هست و بعیده که متوقف بشه. خود اس 300هزار نسل و بروز رسانی داشته. اما حرف @Brave_Heart از اونجایی غیر دقیق هست که همزمان با ورود تور، آموزشهای مربوط به اس 300 به ایران ارائه شده بود. و نیروهای ایرانی پیوسته به روسیه برای تکمیل دوره ها رفت و آمد داشتند و چیز غریبی نبود. بالاخره ما ته تکنولوژی روز رو آوردیم و باید با باور373 نیاز آینده رو برآورده کنیم.

یک حرفی من میزنم درست یا غلطش رو شاید نتونم ثابت کنم چون به نظر خودم نمیشه گفت حتما حرف من درسته اما با توجه به علم کم خودم میدونم که : اسرائیل هیچوقت قبول نمیکنه تنها راه دخالتش در سوریه توسط ما محدود باشه ، پس در ابتدا تلاش هایی میکنه تا ما به هدفمون که امن کردن آسمان سوریه هست نرسیم ، پس یا به وسیله ی عناصرش یا به وسیله ادوات نظامیش تمام تلاشش رو میکنه که ما موفق به استقرار پدافند نشیم ،این رو هم باید بدونیم هیچ پدافندی در دنیا یا کلا هییییچ ساخته ی دست بشری وجود نداره که نقص نداشته باشه ، پس ما باید به گونه ای عمل کنیم که زدن پدافند ما در سوریه یک مشروعیتی به پاسخ دادن ما بده ، یعنی یک دلیل موجه برای گسیل بیشتر پدافند داشته باشیم ، به عقیده من بهترین کار، استقرار رسمی یک سیستم پدافندی در یک پایگاه که بصورت رسمی ، تاکید میکنم ، بصورت رسمی برای ایران در نظر گرفته شده است ، میتونیم یک پایگاه مشترک بین ایران سوریه و روسیه ایجاد کنیم تا وجود روس ها هم یک سپر برای هر حمله ی سنگین بشه ، اما در عین حال باید پدافند ما در این آسمان بی در و پیکر محافظت بشه ، یعنی یک سیستم باور و سوم خرداد ، یک سامانه ی بوک بومی یا سپر و یک سامانه ی فالانکس زمین پایه در اون پایگاه وجود داشته باشه که حداقل این پدافند ها بصورت منظم و مکمل هم از آسمان محافظت کنند هم از یک دیگر. در غیر این صورت هر پدافندی ، تاکید میکنم هررر پدافندی در سوریه شکست خواهد خورد ، اگر روس ها هم تا الان پدافندشون دوام اورده برای اینه که اولا ۹۹ درصد مواقع دخالتی نمیکنه دوما به مصلحت اسرائیل نیست با روس ها سرشاخ بشه ، اما این شرایط برای ما صدق نمیکنه . پس اگر قراره پدافندی بره باید اولا بصورت یکپارچه با پدافند عراق و سوریه لینک بشه دوما بصورت مکمل تماما توسط پدافند های دیگه ساپورت بشه . این حرف رو من از روی تفکر خودم میزنم و ممکنه حرفم اشتباه هم باشه اما این عقیده ی منه.

سامانه 3 خرداد سامانه خوبی است ولی یک سامانه مکمل است. این سامانه به تنهایی قادر به مقابله با نیروی هوایی اسراییل و جنگنده اف 35 نیست. علت اینکه صحبت باور مطرح شده این است که در انجا ایران با اف 35 مواجه است. البته من بالا نوشتم به نظر من گزینه مناسب تر از باور ترکیب پانزده خرداد و سوم خرداد با رادارهایی مثل معراج است. اسراییل در عمل به راحتی اجازه شکل گیری یک شبکه گسترده پدافندی را نخواهد داد بلکه از بدو شروع شکل گیری حملاتی را ترتیب خواهد داد. به جز پاسخ موشکی، بهترین راه این است که اول شبکه پدافند عراق را شکل داد. البته اگر امریکا بگذارد. بعد به تدریج از شرق سوریه و غرب عراق شبکه یک پارچه ای را گسترش داد تا دارای عمق پدافندی باشد. طبیعتا اگر به یکباره یک شبکه در سوریه شکل داده شود با توجه به اتوبان بودن فضای عراق از تمام جهات مورد تهاجم قرار میگیرد.

موافقم ولی موشکی که 200 کیلومتر برد داره رو در برابر موشک کروزی که در 20 کیلومتری میتونه ببینه با سرجنگی 30 کیلویی استفاده نمیکنند. باور اونجا تناسب رزمی نداره

با سلام. انتقال این سامانه به سوریه اشتباه هست، اگر بتونه شروع به کار کنه و حتی موفق به شکار پرنده‌های اسرائیلی هم بشه بازم با توجه به ضعف پدافند سوریه (عدم وجود شبکه یکپارچه و پشتیبانی و ...) و نبود سامانه مطمئن ارتفاع پست قطعا مورد هدف واقع میشه و پروپاگاندای بزرگی علیه این سامانه توانا شکل میگیره، عزیزان توجه کنند بحث ضعف باور نیست، حتی اگه اس 400 مدل مورد استفاده خود روس هارو هم بفرستید سوریه، در نهایت هدف قرار میگیره، این سامانه‌ها ثابت هستند و انتقالش به جایی مثل سوریه، با دشمنی مثل اسرائیل اشتباه بزرکیه. منتها می‌شود سوم خرداد را ارسال کرد چون سامانه تحرک پذیریه و احتمال بقای بیشتری داره، ولی اگه از من بپرسند میگم یک ریل دیگه هم بصورت دکوری به سامانه اضافه بشه تا در صورت هدف قرار گرفتنش بشه ادعا کرد بوک بوده و رزومه منفی برای سامانه نشه، ما اول راه پدافند هستیم و نباید بازار رو برای آینده در نظر نگیریم.

تصاویر انفجار ساختمان دفتر ارتباطات دو کره

رونمایی های دستاوردها و محصولات دفاعی رونمایی از دستاوردها به منزله ارائه یک محصول به منظور افزایش ارزش شرکت، بازاریابی اولیه، افزایش روحیه ملی و ایجاد بازدارندگی هست اگر به سمت مقاصد سیاسی و برداشت های سیاسی کشیده شود و بدون هدف گذاری رونمایی رخ دهد سبب شکست اطلاعاتی، کاهش بازدارندگی، کاهش ارزش تولید کننده، ضربه به غرور ملی و از دست رفتن بازارها می شود. این پایه ای ترین بحث برای رونمایی هست ولی ظاهر رونمایی شعبده بازی تصویربرداری و ارائه مطلب هست به بیان عامیانه کلاغ رو رنگ کردن و جای قناری فروختن در تصاویر به مقایسه کوتاه از تصویربرداری از رونمایی ها پرداخته می شود که بیشتر هنرمندی عکاس و زوایای و فکوس دوربین مدنظر است در تصویر زیر دود و خاک حاصل از شلیک بگونه ای گرفته شده که بر کیفیت عکس افزوده است همین اتفاق می تواند برعکس هم رخ بدهد و کیفیت عکس رو نابود کند و این هنر عکاس بوده است حتی شلوغی اطراف که معمولا ضعف تلقی می شود هم میتواند تبدیل به یک نکته قوت در عکس شود ، این بسته به نوع نگاه و تصویربرداری ما هست عکس زیر هم از نظر کادربندی مشکل دارد و هم اینکه فرد وضعی راحت برای شلیک ندارد و سریع کمردرد می گیرد سریعا نکته منفی منتقل می شود در عکس بعدی کادربندی رعایت شده ولی وضعیت راحت شلیک ندارد، شبیه نمایش است یا در این تصویر مشخص نیست عکاس به دنبال چه بوده است ولی عکس هایی پیدا می شود که تصاویر خوبی از رونمایی و تست سلاح گرفته اند و باید الگو گرفته شوند در مورد رونمایی از وسایل زرهی و نقلیه دوربین و فیلمبرداری تا جایی توان تغییر ماهیت مطالب را دارد ولی بعضی اوقات هیچ کاریش نمی شود کرد، چون ماهیت پدیده از درون مشکل دارد و قابل توجیه نیست یا در این عکس چه چیزی به عنوان تعمیرات یا ارتقا به این عکس می توان ضمیمه کرد؟ عکس در اصول ظاهری خوب هست ولی در ماهیت و باطن مشکل و دستاویز استفاده مسخره کنندگان هست این را درک می کنم که نگهداری از این تانک زحمت دارد ولی نگهداری کور و بدون هدف چه چیزی می تواند داشته باشد؟ اگر بگوییم برای تمرینات هست می شود پذیرفت؟ اگر بگوییم برای مناطق مرزی و درگیری با اشرار هست باز هم می شود پذیرفت؟ ولی خشک و خالی به عنوان تانک صحنه نبرد چگونه می توان توجیه کرد؟ در این صحنه چیزهای خوبی میشود شکار کرد ولی بی توجهی به مفهوم و استفاده کل کار را خراب می کند در مقایسه با یک تصویر مشابه خارجی متوجه اشتباه کارگردان صحنه (عکاس و تیم تبلیغات در اینجا) می شوید این تصویر تانک فلاق است اولین اشکال نماها و کادربندی و زاویه عکس بد است ، کادر رو درست کرده، زاویه بد شده و بلعکس این تنها عکس خوب می شود که باز جای بحث دارد دل آدم اینجا می سوزد که یک محصول و ایده می تواند فدا شود این محصول در آن سوی آب ها به عنوان یک پلت فرم برای مسیرهای صعب العبور و ساخت تجهیزات کنترل استفاده می شود هم سبک هست، هم چابک، و هم قابل مدولار شدن فرض کنید چنین چیزی برای نیروهای پیش قراول یا چترباز چقدر مفید است یک تصویر خوب و از سر ذوق باید دانست که تبلیغات کار دامنه دار و سریالی هست نمی شود یک رونمایی کرد و بعد رها کرد سریالی نبودن تبلیغات رو در این تصاویر می بینیم این تصاویر و محصولات و تصاویر خوبی هست ولی خبری از ادامه نیست، یعنی تبلیغات رسانه ای اینجا تمام می شود در حالی که هیچ چیزی بیان نمی شود آیا این ها نمونه هستند؟ اگر تولید بیشتر هستند تصاویری از آنها حین خدمت ارائه دهیم بصورت تبلیغاتی؟ یا در تصویر تانک کرار ، نه تولید اینفوگرافی رو شاهد هستیم و نه اخبار ادامه دار، گویی چشمکی زد و رفت این برای مخاطب اینطور تداعی میکنه که کار نصف و نیمه انجام شده و رها شده است وقتی پرونده ای رو باز می کنیم برای محصولی باید فکر درست بستن اون هم باشیم ، ممکنه تولید انبوه نشه و این طبیعی هست ولی دلیلی ندارد بدون بسته شدن پرونده رها شود ---------------- این نکته از رژه مانده بود که اینجا میگم طرح استتار تسلیحات دو جنبه دارد، جنبه نمایش و جنبه کاربردی نمی دونم این طرح چقدر کاربردی هست و کجا استفاده می شود ولی برای نمایش اصلا مناسب نیست استفاده از پرچم و نماد گرایی در تبلیغ موشک آرو 3

البته کسی که در آن سال اعدام شد شوهر عمه رهبر کره شمالی بود! (جانگ سونگ تائک) هرچند در مورد مرگ همین فرد داستان های زیادی گفته شده. ممکنه هنوز هم زنده باشه..

زمانی که می فهمی جناب کیم هم عقلانیت بیشتری در کارهاش داره و با شعار دادن کمتر ، داره بهتر از ما در همه ی زمینه های نظامی عمل می کنه .