نوشته های بر حق شما!!!! ملت آذربایجان!!!! هیچ ارتش و حکومتی که صرفا بر اساس نژاد باشد بر حق نیست چه برسه به کشوری که اصولا جعلی هست. دوست عزیز جنایت ترک های عثمانی در نسل کشی ارامنه لکه ننگی هست که هرگز پاک نمیشه . دیروز روز سردار ملی همه ما سردار خان بزرگ بود و ما مردم تبریز را با امثال ایشان میشناسیم که برای حفظ و کرامت کشورش ایران جنگید. قوم گرایی و نژاد پرستی جایی در اینجا نداره پ ن: تصاویر مربوط به کشتار وحشتناک ارمنی ها در لینک زیر هست https://faradeed.ir/fa/news/15915/تصاویر-کشتار-و-نسل-کشی-ارامنه

بسمه تعالی مقدمه نگارنده متن ذیل از دیدگاه راهبردی به مسئله قره باغ و احتمالات و پیامد های مربوط به آینده منطقه نگاشته است. هر جنگی در هر منطقه از دنیا بدون حمایت و عزم ملی یا مردمی که در حال جنگ هستند محکوم به شکست خواهد بود. از این رو جنگ در قره باغ امری بسیار وابسته به مسائل جمعیتی و افکار عمومی ست و از برای آن انجام میشود. مسئله فتح سرزمینی جنگ های فتح سرزمینی به سبک دوره فئودالی مدتهاست منسوخ شده، سازمان ملل و جوامع بین المللی بسختی با تغییرات در مرزها از طریق حملات نظامی کنار می آیند. پذیرفتن تغییر مرزهای کشورها از طریق تهاجم نظامی امریست که میتواند عواقب متقابلی برای کشورهایی که آن تغییرات را میپذیرند داشته باشد، این عواقب از تروریسم گرفته تا رفتن این پذیرش به حافظه تاریخی جهانی وبدل شدن به عرفی که امکان رخداد مجدد برای همان کشور پذیرنده نیز بوجود می آورد. صرف نظر از اینکه حق و باطل تاریخی این منازعات مرزی چگونه باشد، برنده منازعه، بعد از پیروزی باید هزینه های بسیاری در عرصه روابط بین الملل برای جلب افکار عمومی، سیاستمداران کشورهای مختلف جهت پذیرش رسمی مرزهای جدید پرداخت کند، علی الخصوص به اعضای دایم شورای امنیت سازمان ملل و شاید واکنش این اعضا در پذیرش این مرز جدید آنقدر طولانی شود که فرصت واکنش متقابل و بروز جنگی دیگر را رقم بزند. راهبرد نظامی جاری آذربایجان در قره باغ شیوه های رزمی طرفین این درگیری هرچه باشد از قواعدی قابل شمارش پیروی خواهد کرد، نه از آن جهت که بسادگی قابل پیش بینی هستند، بلکه تجربیات تاریخی زیادی نسبت به چنین درگیری هایی وجود دارد. از نظر جمعیت شناختی منطقه ناگورنوقره باغ جمعیت ساکنی عمدتا ارمنی تبار دارد، آذری ها بدون حمایت افکار عمومی ساکن در منطقه و پشتیبانی مردمی قادر پیشروی نخواهند بود، حتی در صورت پیشروی موفقیت آمیز قادر به حفظ سرزمین های فتح شده نخواهند شد. بنابراین بدیهی است که ترکیب جمعیتی منطقه ابتدا تغییر کند و این امر نه به یکباره امکانپذیر است و نه در یک نبرد کوتاه مدت. بلکه جنگی طولانی مدت، همراه با زیرآتش گرفتن مستقیم شهرها، کشتار ارمنی ها و مهاجرت دادن اجباری جمعیت ساکن در این مناطق میتواند راهبرد انتخابی طرف آذری باشد و این شکل از درگیری پیوسته و همراه با سکونت دادن آذری ها در منطقه ادامه پیدا کند تا ترکیب جمعیتی از ارمنی به آذری و ترک تغییر کند، تا در یک نبرد قاطع احتمالی بسیار بزرگ شرایط برای اشغال دایم فراهم شود و یا دست کم از طریق یک روند دمکراتیک مثلا رای گیری و تعیین سرنوشت از سوی ساکنان به نفع دولت باکو تغییرات مورد نظر آن دولت بدست آید. روشهای مورد بحث در بالا پیشتر از سوی اسراییل به کار گرفته شده اند، سبقه تاریخی طولانی دارند تا جایی که ماکیاوولی در شهریار به صراحت در مورد مهاجرت اجباری و تغییر جمعیت سرزمینی توسط حکام سخن رانده است. و شاید بتوان دلیل نزدیکی آذربایجان به اسراییل در گرفتن تجهیزات نظامی و مشاوره در خصوص بازسازی ارتش خود را در سطور بالا یافت. راهبرد دفاعی ارمنستان در برابر تهاجم آذربایجان تاکنون آنچه آذربایجان نشان داده، اتکا به تاکتیک سنتی رزمی در مناطق کوهستانی، نظیر استقرار توپخانه، ورود به شهرها، استفاده از موشک های کوتاه و میانبرد و همچنین داد و فریاد پروپگاندای خویش در سراسر دنیا پیرامون حقانیت و نبرد علیه تروریسم آذربایجانی ست، چنین سیاستی بدلیل وجود پایگاه جمعیتی در آرتساخ(قره باغ) و مورد تهاجم قرار گرفتن امری بدیهی است. ارمنستان با سرعت بسیار به سمت مظلوم نمایی وشکست پذیری احتمالی و نیاز به کمک پیش میرود. چنین وضعیتی به ارمنستان کمک میکند تا به جلب کمک های بین المللی از دولت های نسبتا ثروتمند مسیحی بپردازد، همچنین با توجه به در اختیار داشتن مناطق مورد مناقشه، به تحریک فشارهای بین المللی به سمت آذربایجان در جهت پایان جنگ بپردازد. تدریج گرایی منطقی در هیچ جنگی نمیتوان نتایج را از ابتدا به دقت بر شمرد، گفته اند آنچه در مورد آینده میتوان با دقت گفت، عدم پیشبینی درست آن است. اما بر اساس شواهد، تجربیات و دانش های موجود و نسبت به گذشته تمرین های نظامی آذربایجان و خریدهای نظامی های دو کشور؛ از دید نگارنده، پیش بینی میشود جنگی میان مدت و سپس یک نبرد تعیین کننده راهبرد آغازین جمهوری آذربایجان بوده باشد، گرچه ممکن است هیچ وقت چنین رخدادی به حقیقت نپیوندد. ولیکن، این یک الزام برای داشتن یک تفسیر راهبردی منطقی درآغاز جنگ است، گرچه یک گرند استراتژی(راهبرد فراگیر) محسوب نمیشود. هر راهبردی برای ورود به هر درگیری نیازمند راهبردی برای ادامه خروج از آن نیز خواهد بود. راهبردهایی که در ادامه اتخاذ میشود آنهایی هستند که در جبهه های نبرد آموخته میشوند، و جملگی خرده راهبردهایی هستند که ظهور کرده و دور از مسیر اصلی و هدف کلی نیستند. در موقعیت کنونی بدین دلیل که تشدیدگر این نبرد در این مقطع جمهوری آذربایجان است، این کشور ابتکار عمل را در اختیار دارد و تدریجا ارمنستان خود را در برابر ابتکارهای آذربایجان واکنش گر میبینید، آذربایجان تصمیم گیرنده اصلی در پایان دادن به نبرد یا تغییر شکل ماهیت جنگ خواهد بود. نیازمندی به راهبردی برای خروج و پایان دادن به جنگ در ابتدا، بدلایل پیشگری از ورود به جنگ دایمی، فرسایشی و یا بیرون کشیدن از درگیری در زمان مناسب طرح میشود، سپس در ادامه بر اساس موفقیت ها یا شکست هایی که کسب میشود تحت اثرات جبهه ها و افکار عمومی تغییر خواهد کرد. بنابراین بزرگترین رکن اصلی جبهه دو طرف نه روی زمین بلکه در رسانه ها و پروپگاندای جهانی آنان است. این موفقیت ها در پروپگاندای طرفین است که جنگ را به پیش خواهد برد و حتی سطح بروز خشونت ها و یا اقدام علیه اشغال سرزمینی و حتی میزان زیر آتش گرفتن پایتخت های یکدیگر تنظیم خواهد کرد. پیشبینی نسبت به رویه های آینده درگیری در قره باغ: آذربایجان در جبهه جنوبی پیشروی خوبی صورت داده است اما نکات زیر حائز اهمیت است؛ - همانطور که عرض شد، برای آذربایجان در مناطقی که پشتیبانی جمعیتی ندارد امکان پیشروی موفق بسختی ممکن است و در صورت پیشروی امکان حفظ و بهره برداری از پیشروی پیچیده تر خواهد بود. بنابراین انتخاب پیشروی از جنوب از این جهت منطقی است که ؛ o ممکن است بخواهد خود را با حمله سریع به نخجوان برساند، به دو دلیل 1- تکمیل اتصال سرزمینی 2-جلوگیری از ورود ارمنستان به نخجوان در برابر یک سناریوی پاسخ احتمالی به تهاجمات در غره باق. o این نکته حائز اهمیت است که در شمال ایران آذریها و ترک ها درصد تجمعی بیشتری نسبت به آذریهایی منطقه غره باق وجود دارد. بنابراین این احتمال وجود دارد که ارتش آذربایجان و ترکیه از طریق منطقه نخجوان بصورت مستقیم یا غیر مستقیم در منطقه به یکدیگر دست بدهند.(پشتیبانی هوایی ترک، پیاده نظام هایی شامل نیرومخصوص ترک در لباس تروریست های پانترک و نوعثمانی، و ارتش آذربایجان از شرق) o امکان تهاجم سریع در مناطق کوهستانی بسادگی میسر نیست و تنها با سرعت بالا از طریق عبور از مسیر رودخانه ارس ممکن است،با توجه به این امر، روستاهای مرزی ایران مانند عاشقلو، اوزان، کرانلو و ... در معرض تهدید تهاجم آذریها و احتمال پاسخ ارمنی ها در آن مناطق هستند o در صورت وقوع شورش های ساختگی و بحران کمبود منابع و تظاهرات، شرایط برای نفوذ نیروهای اطلاعاتی امنیتی هر سه کشور ترکیه، آذربایجان و ارمنستان جهت بهره برداری از آشوب ممکن است. و در ادامه پاسخ ایران در سرکوب تظاهرات و یا شورش، عواقبی نظیر نفوذ و دخالت بیگانه در حتی کوتاه هم خواهد داشت. o آنچه فضای بحران برای ورود به نبردهای چریکی و شورشهای اجتماعی تقویت میکند، آن است که دو کشور بزودی بسیاری از تسلیحات زرهی خود را از دست میدهند، سازمان نیروهای مسلح این کشورها اقدام به جذب نیروی مردمی خواهد کرد. این امر سبب میشود تا ارتش های منظم تبدیل به ارتش های پراکنده با ابعاد بالای استفاده از نیروی شبه نظامی شوند و به تجهیزات شبه نظامیان نظیر وانت های مسلح، موشک های دوشپرتاب و ضد تانک قابل حمل توسط نفر روی بیاورند. o وضعیت جنگ با استفاده از شبه نظامیان، سبب میشود تا حجم انبوهی از تجهیزات انفرادی جنگی وارد مناطق شمالی کشورمان شود. o جنگ با استفاده از شبه نظامیان نیز به تلاش های وسیعی از عملیات روانی و پروپگاندای سیاسی نیازمند است. o در میان مدت ممکن است جمیع موارد فوق ایران را وادار به ورود به یک جنگ هیبریدی با محوریت ترکیه و آذربایجان کند. اقدامات پیشنهادی در بخش تاکتیکی و سیاستگذاری برای ایران: در بخش تاکتیکی: اجرای مانور ترکیبی. - اقدام به اجرای سریع مانور ضد چریکی و ضد شورشی در مناطق مرزی کشور به سبک زیر؛ o تمرین استقرار و حرکت به سمت پاکتی از 5 تا 10 روستای مرزی در یک مسیر، به شکلی که چند تیم متحرک، به روستاهای در مناطق مرزی در بخش بندی های جغرافیایی مشخص وارد میشوند، و استقرار تیم های ثابت را امکان سنجی و مدیریت میکنند؛ 1- تیم های متحرک در دو بخش ابتدا بدون ظاهر نظامی به سپس به قصد تمرین تامین نظامی و سپس بصورت کاملا نظامی به قصد فراهم آوری امکان استقرار تیم های ثابت با تجهیزات وارد مناطق روستایی میشوند، با جمعیت پل ارتباطی ایجاد میکنند، و به ترتیب متوالی پس از استقرار تیم های ثابت به قصد روستای بعدی خارج میشوند. 2- سپس تیم های ثابت با استقرار تجهیزات بیمارستانی، امدادی، هلال احمر و کمک به مناطق روستایی وارد میشوند، در مدت زمان مشخص فعالیت های ارتباطات انسانی و اجتماعی را تمرین کرده و منتظر ورود دوم تیم های متحرک در تاریخ مقرر میشوند. 3- سپس تیم های متحرک دیگری به ترتیبی موازی به قصد کمک به جمع آوری تجهیزات ثابت وارد میشوند. و در پایان مانور اسکرت را تا فاصله ایمن را تمرین میکنند. دلایل اجرای مانور تاکتیکی فوق؛ - جدایی طلبها، شبه نظامیان، چریک ها و ارتش های دارای ابعاد هیبریدی که قادرند از طریق اجرای عملیات روانی، پروپگاندای سیاسی و پشتیبانی مالی در کنار ارتش های منظم خود اجرای طرح عملیاتی ترکیبی کنند، ابتدا با نفوذ، سپس ایجاد پل های ارتباطی و پس از آن شروع در نا امن کردن محیط های روستایی، اقدام به ایجاد معضلات روانی کرده، و در ادامه از ساکنان عدم همکاری با دولت مرکزی را طلب خواهند، ابتدا با تحریک و سپس با تهدید. در فضای ناامنی مردم روستایی از همکاری اطلاعاتی و امنیتی با دولت های مرکزی پرهیز میکنند و حتی ممکن است جذب این گروه ها شوند، مگر در شرایطی که احساس کنند فضای ایمن و قدرت غالبی توسط دولت مرکزی قادر به حمایت از آنان یا نابود سازی تحرکات ضد دولتی ست. - از طرفی دیگر در صورت بروز خشونت، و نفوذ بیگانه در مناطق مرزی ای که امروز نسبتا امن هستند، نیروی آموزش ندیده یا نیرویی که منطقه عملیاتی خود را تجربه نکرده باشد، بسختی میتواند با مردم ارتباط برقرار کرده و قادر نخواهد بود اقدامی که در شرایط عادی تمرین نشده است را در شرایط حاد بحران به اجرا بگذارد. - آن بخش از جریانهای فکری که در مناطق روستایی مرزی و در معرض تهدیدات مختلف امنیتی هستند، در صورتی که با هسته های خفته عملیاتی چریک های دشمن سمپاتی و هماهنگی برای روز شورش داشته باشند(آنچه در شهرهای عراق مانند رمادی، موصل و تکریت اتفاق افتاد) بسرعت دچار خطا، واکنش و یا تغییر نقشه خواهند شد، و در نتیجه اجرای این مانور این اقدامات قابل ردیابی خواهند بود. - بنیاد عملیات هیبریدی مرزی ضد کشور، از طریق کشتار و تروربه نام حکومت (مانند اقدام چریک های فدایی خلق در کردستان علیه پادگان های ارتش) و سپس ایجاد هسته های مقاومت علیه دولتها انجام میگیرد، جذب نیرو تنها در صورت خلاء قدرت و واکنش نابهنگام دولت مرکزی ممکن است، و از طرفی در صورت اقدام تند، سلطه آمیز و نابخردانه نیروهای نظامی دولتی، اوضاع از کنترل خارج و یا تشدید میشود.(مانند اقدامات دیر هنگام بشار اسد در شمال و غرب سوریه) - ولیکن این اقدام تند و سلطه آمیز برای هسته های نفوذی تا حدودی لازم و رعب آور است و محاسبات شانس، بخصوص بهره برداری از نفوذ های پیشین یا پل ارتباطی برقرار شده قبلی آنها را پایین می آورد، بنابراین حضور پیشدستانه و ایمن سازی جهت ایجاد قوت قلب برای ساکنان و دادن اطمینان برای اجرای مجدد وسریع چنین پاسداری مرزی، سبقه ای برای تحکیم قدرت حاکمیت کشور در مناطق مرزی ایجاد خواهد و فرصت بهره برداری از متجاوزان به اقتدار کشور را خواهد گرفت. در بخش راهبردی؛ اگر مناقشه امروز آذربایجان – ارمنستان را به ابعاد نظامی و روانی تقسیم کنیم، باید گفت این رابطه 20-80 خواهد بود. اقدامات نظامی که به شکست منجر شوند عواقب وخیم سیاسی بسیاری خواهند داشت با این وجود آنچه روی زمین رخ میدهد سهم 20 درصدی از واقعیت های آینده خواهد شد، و داشتن یک فیلم 5 دقیقه از حضور در مناطق تحت سیطره رقیب در افکار عمومی اثری به مراتب بیشتر از خود نشان خواهد داد. دولت پاشینیان با استفاده از اعتراضات گسترده و اجرای شورش خیابانی به قدرت رسیده است و شکست در صحنه نظامی برای وی شکست در صحنه سیاست و افکار عمومی نیز خواهد بود، آنچه وی روی زمین و در مانور نظامی در برابر باکو انجام میدهد در عمل در حکم اجرای مانور سیاسی برای بقای وی نیز هست، از طرفی باکو نیز تفاوت چندانی ندارد، اگر دولت تک حزب و شبه پادشاهی علی اف نتواند در جبهه ها پیشروی مناسبی داشته باشد، در صحنه افکار عمومی نیز شکست و بی تفاوتی مردم نسبت به دولت مرکزی را تجربه خواهد کرد. اگر بخواهیم ملاک های اقتصادی و راهبردی فتح سرزمینی در قره باغ را در نظر بگیریم، آنچه پس از این جنگ به هر نحوی باقی بماند برتری خاصی از این دو منظر ایجاد نخواهد کرد. بنابراین جنگ در قره باق امری کاملا سیاسی و برای کسب افتخارات سیاسی انجام میشود تا مبنایی نظامی و یا اقتصادی داشته باشد. در حین و پس از این جنگ: ارمنستان: - پاشینیان به شکل فزاینده ای خود را پلیس ضد تروریسم، و ضد شورش و بنیاد گرایی اسلامی در منطقه قفقاز معرفی خواهد کرد. - وی خواهد توانست از کشورهای ثروتمند مسیحی و از طریق کلیساهای بسیار، سرمایه لازم در حد لازم برای ادامه جنگ را فراهم کند. و شاید این جنگ راهی برای ورود تفکرات اوانجلیستی به ارمنستان باز کند. - دولت ایروان در محاصره ترکیه و آذربایجان است و بشدت احساس ناامنی خواهد کرد، بنابراین به دنبال ایران و روسیه خواهد دوید، نیروی هوایی، موشکی و پدافندی خود را بشدت تقویت خواهد کرد. - هر دو کشور تسلیحات بسیار زیادی در بخش زمینی از دست داده اند و خواهند داد، تمایل برای جبران تجهیزات زرهی و تقاضا برای تجهیزات دورایستا و موشکی به شکل فزاینده ای بازار تسلیحاتی بزرگی در منطقه قفقاز ایجاد خواهد شد. هر دو کشور به سمت بومی سازی تسلیحات و تبدیل شدن به قدرت های موشکی پیش خواهند رفت، و این امر مزیت موشکی ایران را تحت تاثیر شدید قرار خواهد داد. - ایروان مزیت های ذاتی بزرگی از نظر اقتصادی ندارد، و اگر امنیت خود را از دست رفته ببیند بشدت با آسیب های اجتماعی فراوان روبرو خواهد شد بنابراین دولت پاشینیان هرکاری برای جلوگیری از این وضعیت خواهد کرد، منجمله اجاره دادن پایگاه های نظامی به آمریکا و ناتو، و قرارگیری بجای ترکیه امروز. چنین اقدامی سبب خواهد شد تا هم امنیت لازم را بدست آورد و هم به مکانی امن برای سرمایه گذاری خارجی بدل شود. چه بسا امروز آمریکا به دنبال تنبیه ترکیه و خروج از اینجرلیک و پیمان اجاره تسلیحات اتمی ست، و ممکن است به سمت ایروان روی بیاورد. ایروانی که دولت پاشینیان با تکیه بر شعارهای ضد روسی در آن به قدرت رسیده است. - این امر برای روسیه بسیار آسیب زا خواهد بود بخصوص با توجه به مشکلات با گرجستان، بنابراین روسیه اجازه نخواهد داد و این اجازه ندادن به معنای گسترش وسیع ارتباطات با ارمنستان و حضور پیوسته در آن است. از طرفی برای ایران هم معضلات فراوانی ایجاد خواهد کرد بخصوص اینکه اسراییل در آذربایجان نفوذ گسترده ای پیدا کرده و اگر ارمنستان نیز به سمت آمریکا متمایل شود، محوز ضد ایرانی اسراییل و آمریکا میدان صلح، جنگ و کلیه تحولات منطقه قفقاز تا سالهای بسیار خواهند بود. آذربایجان: - آذربایجان از توان کشورهای اسلامی نظیر پاکستان، تروریست های اسلامگرا در سراسر دنیا استفاده خواهد کرد، بنابراین به تجربه ترکیه در اداره و مجتمع کردن این چریک ها نیازمند است، تا جایی که ممکن است ادامه جنگ را مستقیما ترکیه اداره کند. - این کشور تا پایان جنگ حجم بالایی تسلیحات مصرف خواهد کرد، و پس از جنگ وارد یک تقابل سرد تسلیحاتی با ارمنستان خواهد شد. اگر ارمنستان قدرت هوایی خود را تقویت کند، آذربایجان در برابر قادر به چنین کاری نخواهد بود. - آذربایجان هم اکنون نیروی هوایی ضعیف و قدیمی دارد که نمیتواند آنچنان قدرت تهاجمی و عملیاتی کافیاز خود نشان دهد. بعید است روسها بخواهند آذری ها را در سطح راهبردی مانند نیروی هوایی در برابر ارمنی ها تقویت کنند، آنها قبلا به ارمنستان جنگنده های گرانقیمت و راهبردی سوخوی 30 فروخته اند و ارمنستان را مشتری خود کرده اند، کشورهای غربی نیز بعید به نظر میرسد که بخواهند به آذربایجان در برابر یک دولت مسیحی دیگر اسلحه بفروشند، با این وجود جنگنده های غربی نیز بسیار گرانقیمت تر از گونه های روسی هستند و بعید آذری ها از عهده تهیه آنها بر بیایند. - با توجه به دو مورد فوق به نظر میرسد که آذریها به دنبال تهیه تسلیحات موشکی زمین به زمین کوتاه و میانبرد به شکل وسیع و در قالب راه اندازی خط تولید بروند. آنها از ترکیه موشکهای کروز و بالستیک خریداری خواهند کرد. ایران: - سیاست ایران هر چه باشد، در معرض اقدامات پیچیده دو کشور برای ورود به درگیری یا حمایت از یک طرف خواهد بود، هم برای ارمنستان بسیار مفید است که ایران را جلب کند وهم برای آذربایجان، ایران دچار وضعیتی انتخابی میشود، با اینکه این انتخاب حتی در اندیشه بسیار دشوار، ایران باید از آن اجتناب کند. - نخبگان سیاسی آذربایجان و ترکیه به صراحت از چشم داشت خود به خاک ایران سخن میگویند، اما از نظر اقدام در حال حاضر در جایگاهی نیستند که بتوانند کاری از پیش ببرند مگر در صورت ضعف شدید سیاسی و خلاء قدرت در ایران. به همین دلیل ایران هم به جلوگیری از شکل گیری یک اتحاد ضد ایرانی با محوریت "ارتش تورک" که در صورت موفقیت آذربایجان میرود به یک ایدولوژی نظامی سیاسی غالب تبدیل شود، باید بسرعت اقدام کند. - ایران و ارمنستان میتوانند برای شکل گیری یک نیروی نظامی محدود جهت عملیات ضد تروریسم در مناطق مرزی مشارکت کنند. ویراست نشده است، اگر ایرادی دیدید تذکر بدین تا اصلاح کنم: نسخه فارسی تهیه شده برای میلیتاری http://www.military.ir/ نسخه انگلیسی :https://msai.ir/

ارتش کره شمالی ، به مناسبت سالگرد بقدرت رسیدن حزب حاکم کمونیست ، رژه سالانه خود را در اکتبر2020 برگزار نمود . در جریان این مراسم که با سخنرانی پر از اشک و آه کیم جونگ اون همراه شد ، وی چالشهای پیونگ یانگ برای مقابله با ویروس کووید-19 و سازمان تحریم ها را مطرح و از اعضای نیروهای مسلح برای تلاشهایشان تشکر نمود . با این حال ، رژه فوق بلحاظ تاریخی ، در سطح بین المللی ، هیجان بسیار زیادی را تولید نمود و کشورهای شرق آسیا ، با اشتیاق همراه نگرانی ، شاهد به نمایش درآمدن سیستم های جدید تسلیحاتی کره شمالی بود . درواقع امر ، بر خلاف سالهای قبل ، رژه اکتبر 2020 شاهدی بر توانایی پیونگ یانگ در ایجاد چالشهای جدید برای امنیت و بازدارندگی هسته ای ایالات متحده و متحدانش محسوب میشد . در نمایش نظامی امسال کره شمالی ، آنچه که در کانون اصلی توجهات دنیا قرار گرفت ، نمونه های برگرفته از تانک اصلی میدان نبرد آرماتا ، سامانه تسلیحاتی متحرک ام-1128 ایالات متحده ، خودروهای زرهی سبک کوماتسو ژاپنی و درنهایت سامانه دفاع هوایی تور روسی بود . علاوه براین،ارتش این کشور ، یک خودروی مسلح به موشکهای ضد زره هدایت شونده را که ازابتدای معرفی درسال 2018 ، دیده نشده بود و همچنین یک موشک کروز جدید ضد کشتی را در معرض دید جهانیان قرار داد . در حوزه موشکهای بالستیک ، پیونگ یانگ موشک بالستیک قاره پیمای هواسانگ-15 (بعنوان دوربردترین موشک موجود در زرادخانه نظامی این کشور ) را بهمراه سامانه غول پیکر KN-25 (سامانه ای جدید که ترکیبی از راکت اندازهای چندگانه و موشکهای بالستیک کوتاهبرد بشمار می رفت ) را رونمایی نمود که گرچه در بدو امر ، به نظر می رسید که در شاسی مورد استفاده با مشکلاتی روبرو است . با این وصف ، قابل توجه ترین سامانه رزمی که در این رژه رونمایی گردید ، ظاهر شدن موشک بالستیک سوخت جامد قابل پرتاب از زیردریایی (SLBM) با شناسه پوگوگ سونگ-4 (Pukguksong-4) بود که با توجه به مشخصات اعلام شده برای آن ، امکان حمله به کره جنوبی وتمامی سرزمین ژاپن را با مسلح شدن به کلاهک هسته ای را خواهد داشت . ارزیابی های اولیه موسسه بین المللی مطالعات استراتژیک نشان میدهد که طول پوگوگ سونگ-4 از مدل قبلی (پوگوگ سونگ-3) کوتاه تر ولی قطر آن بزرگتر ( احتمالا 2.5 متر ) است که آن را در کنار موشکهای مشابه روسی ( بولاوا ) ، چینی ( جی ال-2 ) و آمریکایی ( ترایدنت -2 ) قرار می دهد . نشانه های بصری حاکی از آن است این موشک جدید به یک پیشرانه سوخت جامد جدیدتر مجهز شده ، در حالی که شنیده ها نیز براین مساله تاکید می کند که کره شمالی با تبدیل موشکهای قدیمی تر ( تولید شده در سال 2017 ) امکان ساخت و عملیاتی نمودن یک موشک سبکتر که با افزایش برد و محموله را همراه میشود را بدست آورده است . برخی منابع ، براین اعتقادند که پوگوگ سونگ-4 عمدتا برای تجهیز ناوگان زیرسطحی های ارتقاء یافته کلاس رومئو نیروی دریایی این کشور به 2 تا 3 فروند از این موشکها در نظر گرفته شده است ، اما نکته جالب دراین زمینه ، اسکورت حاملهای این موشک توسط پرسنل نیروی زمینی ( و نه نیروی دریایی ) است که می تواند این احتمال را پدید آورد که موشک جدید می بایست از مشتقات نسخه پوگوگ سونگ-3 باشد ، همانطور که موشک پوگوگ سونگ-2 نیز ، نسخه زمین پایه پوگوگ سونگ-1 ( بعنوان موشک بالستیک دریاپایه ) بشمارمی رفت . در حوزه توان حمل مواد انفجاری ، شکل کلاهک پوگوگ سونگ-4 نشان میدهد که قابلیت حمل 3 کلاهک را خواهد داشت که در پوشش یک حامل چندگانه با قابلیت ورود مجدد به جو ، به مانند نمونه های روسی ، بریتانیایی ، آمریکایی و فرانسوی در سالهای دهه 50 و 60 میلادی قرار گرفته است . با توجه به پیشرفتهای ذکر شده ، آنچه که بسیار محتمل است ، برد پوگوگ سونگ-4 بیشتر از سلف خود خواهد بود ،اما به تقریب ، قابلیت رسیدن به پایگاه های ارتش ایالات متحده در گوام را در اختیار ندارد . اما نگرانی عمده سازمان های اطلاعاتی غربی براین مساله متمرکز شده است که ارتش کره شمالی ، پوگوگ سونگ-4 را بصورت یک موشک بالستیک با لانچر متحرک جاده ای که قابلیت استتار در سایتهای مخفی را داشته باشد ، توسعه داده و به دلیل اینکه در مقایسه با سایر سیستم های بالستیک کره ای ، کوچکتر است ، قابلیت آماده سازی سریع و بطور طبیعی اجرای حملات غیر متعارف تنها در بازه چند دقیقه را بدست آورد. سرانجام ، بمب خبری رژه اکتبر 2020 کره شمالی ، همانطور که انتظار می رفت ، رونمایی از موشک بالستیک جدید با سوخت مایع که احتمالا هواسانگ-16 ( KN-27) بود که در این زمینه ، بخش عمده ای از کارشناسان بر این باورند که این موشک جدید با طولی برابر 25 تا 26 متر ، به بزرگترین موشک سوخت مایع متحرک جاده ای در جهان ( گرچه موشک سوخت مایع سارمات روسی که هم اکنون در دست توسعه است ، بزرگتر به نظر می رسد ) تبدیل شده است . قطر این موشک جدید بین 2.5 تا 2.9 متر است که مرحله اول آن با موتور سوخت مایع ، متشکل از یک خوشه شامل چهار پیشرانه RD-250 با رانشی 2 برابر موشک هواسانگ -15 شناسایی شده است . با این وصف ، ماهیت مرحله دوم این موشک همچنان در پرده ای از ابهام قرار دارد . علیرغم غافلگیری رسانه های غربی ، کارشناسان براین باورند که این موشک ، یک حامل / پرتابر متحرک جاده ای است که بلحاظ ابعاد غول پیکر خود ، صرفا در موقعیتهای خاصی می بایست مستقر شده و بدلیل برخوداری از پیشرانه سوخت مایع دربرابر حملات مقابل، آسیب پذیر خواهد بود . با این حال ، اندازه و ابعاد خودروی حامل و پرتابگر نشان میدهد که هم اکنون کره شمالی پتانسیل طراحی و تولید چنین سخت افزاری را بصورت بومی در اختیار داشته و این بدان معناست که تاثیر بازدارندگی آن قابل توجه خواهد بود . در مقام مقایسه ، وزن پرتاب موشک جدید کره ای چیزی در حدود 100000 تا 150000 کیلوگرم است که بصورت قابل توجهی ، از وزن موشک سوخت جامد قاره پیمای چینی DF-41 با وزن پرتاب 80000 کیلوگرم و موشک سوخت جامد ریلی اس اس -24 با وزن پرتاب 104500 کیلوگرم بیشتر به نظر می رسد . با توجه به این مشخصات ، این موشک قابلیت حمل محموله ای به وزن 2000 تا 3500 کیلوگرم شامل 3 تا 4 کلاهک را به هرنقطه ای از خاک اصلی ایالات متحده دارد ، در حالی که دریک آرایش رزمی متفاوت ، می تواند یک کلاهک را به مانند موشکهای بالستیک قاره پیمای روسی اس اس -18 علیه یک هدف خاص نیز حمل کند . دی اف- 41 بدین ترتیب ، اندازه و قدرت حمل این موشک به اندازه ای است که می تواند برای تخریب گسترده شهرهای آمریکای شمالی و همچنین مراکز راهبردی نظامی این کشور مورد استفاده قرار گیرد . مضاف براینکه به گفته ناظران نظامی ، ساخت این موشک احتمالا می بایست بطور خاص برای غلبه بر سامانه دفاع موشکی ایالات متحده که هم اکنون می تواند به ازای هر کلاهک ، 4 موشک رهگیر شلیک کند ، باشد. با این حال ، برآوردها نشان میدهد که ارتش آمریکا ، برای افزایش دقت اصابت به کلاهکهای مهاجم ، با هزینه ای در حدود 1 میلیارد دلار ، به 12 تا 16 شلیک نیاز دارد . بنابراین ، حتی یک نیروی کوچک از موشکهای جدید کره ای با محموله های سنگین فعلی ، می تواند همچنان تهدید آمیز به نظر برسد ،بدین معنی که بی دفاع ماندن برخی شهرهای آمریکایی شمالی ، به چالشی برای مدافعان تبدیل گردد . در مجموع ، اطلاعات موجود نشان میدهد که کره شمالی در حال توسعه یک استراتژی بازدارند ه هسته ای به مانند سایر قدرتهای هسته ای کلاسیک است که شامل طیف متنوعی از سامانه های رزمی استراتژیک است . علاوه براین ، جمهوری خواهان در ایالات متحده از این مساله نگرانند که آزمایش موشک پوگوگ سونگ-4 ، قبل از انتخابات ریاست جمهوری میتواند تاثیر قابل توجهی را بر نتیجه آن برجای گذارد . با توجه به این مساله ، هر دو سامانه راهبردی ارتش کره شمالی ، یک چالش قابل توجه برای منافع امنیتی ایالات متحده است و احتمالا موجبات ظهور رویکردهای جدید در حوزه هایی نظیر بازدارندگی هسته ای ، ساختار نیرویی ، دکترین های نظامی و کمیت نیروی موشکی این کشور خواهد شد . پی نوشت : 1-بن پایه 2- بن پایه 3-بن پایه 4- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . برگردان به پارسی ، اختصاصی برای بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ( MILITARY.IR) مترجم : MR9

از نظر راداری در آخر دفاع مقدس کاملا سوختن که زدن دوتا فانتوم توسط عربستان مثالش هست از نظر مکانیکی با تغییر نگاه و تجهیز به موشک های کروز و دور ایستا و ماهواره ای بخشی از نیازها رو جواب دادن بحث سر گذاشتن نیست، اول به اونها کد رو میده و بعد به ما جنگنده رو خوشبینانه هم اسرائیل از طریق هند یک نمونه سوخو 30 یا 35 رو میاره و باهاش تمرین میکنه در صورتی که به لبه تکنولوژی برسیم یا حتی تو مسیرش باشیم می تونیم برگ هایی رو بسازیم که حریف رو غافلگیر کنیم و این غافلگیری ها محاسبات دشمن رو بهم میزنه البته این نکته رو بگم که وقتی شما بر تکنولوژی مسلط باشی، میتونی با بهینه ترین و کمترین تغییرات سیستم رو ایمن کنی، یعنی دست به کلیت سیستم نزنی بلکه کدها رو عوض و تقویت کنی البته مسیر تکنولوژی رقابتی سخت و لب به لب هست در مثال تاریخی جاهایی روس ها جلو افتادن و جاهایی امریکایی ها ولی بدلیل زمان شناسی درست و جاسوسی های موفق ، امریکایی ها با تجهیزات روسی در مقاطعی برخورد کردند که دست بالا را داشتند فرانسوی ها کدها رو به آمریکایی ها دادن و به راحتی و بصورت جراحی سیستم راداری عراق فروپاشید عراق با آن همه تجهیزات دچار جمینگ بسیار بدی شد شاید باشد و شاید نباشد ولی لازم و ضروری هست و سرپل تقویت نیروی هوایی

در تایید فرمایش شما دیدم بهترین جمله رو جناب worrior در افتتاح تاپیک زیر گفتند. عین دو جمله اول رو نقل میکنم . راهکارتون هم جالبه ، زدن کنار اطاقک کنترل ، نه خود اطاق. البته این احتمال هست که به آنها مسیر از پیش تعیین شده و در یک ارتفاع مشخص داده اند و آنها وارد ایران شده اند. شک دارم هیچ کدام هم مهمات داشته باشند . در اینصورت از باکو ، حتی از تل آویو هم میتوانند این کار را انجام دهند.

در مورد باریکه ارمنستان دوستان حالا نمیخوام خیلی قطعی بگم ولی چند بار اشاره شد واقعا بعید هست. یک نوع خودکشی برای علیف هست و اصلا و ابدا در قواره این اقدام نیست، حتی ترکیه و اردوغان هم نمیتونه زیر بار اشغال خاک ارمنستان بره اونم وقتی مدام ورد زبانش مبارزه با اشغال هست. درسته اونقدر وقیحه که همزمان خودش سوریه را اشغال کرده اردوغان ولی تفاوت اینجاست میدونیم و میدونید که بنده خدا سوریه جزء اون استثنای خاص جهان فعلی است. یعنی وقتی منتسب به مقاومت در منطقه باشی که با اسراییل دشمنی داره؛ تمام قوانین بالعکس اجرا میشند: اشغال خاکت مجازه، ورود نزدیک به 40 هزار تروریست تکفیری که فرانسه حتی یکیش را تحمل نمیکنه با خطوط فرست کلس! ترکیش ایرلاینز به خاکت مجازه، تجاوزات هر روز یک رژیم با نیروی هوایی به خاکت از نظر سازمان ملل مجازه!، غارت آثار باستانی کشورت توسط ترکیه و مزدورانش مجازه، کشتار و به سیخ کشیدن دختر و پسر و مرد و جوان و نظامی و غیرنظامی و سربریدنشون مجازه، استقرار پایگاه در عمق کشورت توسط کشور خارجی مجازه، صدور شناسنامه!! در خاک کشور خودت برای اتباع مهاجر از جهان به اسم ترک! بودن مجازه، غارت نفت کشورت مجازه، همکاری با داعش در کشور (فقط کشور تو، در بقیه جهان این گروه تروریسته ولی وقتی اردوغان هزار هزار تانکر ازش نفت میخرید مجاز بود)، خلاصه هر بلایی سرت بیاد مجازه ولی ارمنستان خب سوریه نیست. با این تفاسیر برای ما خطر نه حتی همین باریکه است که به لطف اطمینان از عدم اقدام ایران سرابازن آذربایجان به کمک تکفیریها تصرفش کردند ( یعنی جنوب منطقه قره باغ و هم مرز ما ) که من بعد تمام مرزهای ما با آذربایجان به خاطر عملیات فریب اردوغان برای ما مشکل هست و یک تهدید (حتی الهام را در عمل انجام شده قرارد اد به این اسم که تو میتونی افتخار کنی قره باغ را آزاد کردی و من و سازمان میت هم استقرار مزدوران تکفیری و تغییر بافت جمعیتی در شمال ایران را برای برنامه های آتی پیش ببریم ) پس تهدید اصلی استقرار تکفیریهاست و تغییر بافت جمعیتی خصوصا در نقاط اشغالی است که کلی روستای فاقد جمعیت داره که همه امکانات برای مهاجرین! اردوغان هم فراهم هست.

باور 373 ناکافی در حلقه پدافند، پایان ناپذیر در دفتر دشمن. مقدمه هیچ نیروی مدافعی وجود ندارد که صرفا بخواهد یا بتواند با تکیه بر سلاح های دفاعی و پدافندی خود را حفظ کند، هر سیستم نظامی میبایست از حملات متقابل یا حتی پیشدستانه برای دفع قابلیت های تهاجمی دشمن بهره جوید، در کنگفو یک جمله معروف وجود دارد؛ دستی که برای حمله میرود برای دفاع بازمیگردد . هیچ سامانه پدافندی اختراع نشده که قادر باشد در برابر یک حمله وسیع و پرتعداد موفق باشد، حتی اگر بتواند با هر موشکی که دارد یک هدف از مهاجمان را بزند بالاخره موشکهایش تمام میشوند و مهاجم پرتعداد میتواند موفقیتی بدست آورد. با این وجود پدافند توانسته است امکان غافلگیر شدن را با ایجاد یک سد در گام نخست حمله دشمن، از بین ببرد، همچنان که ریسک و هزینه های حمله را ابالا برده است. دشمنان یک پدافند هوایی از پایین ترین ارتفاع که متعلق به پهپادهای سبک و موشک های کروز است تا ارتفاع بلند که متعلق به رادارهای هوابرد، موشک های بالستیک و حتی مدارگردهای لئو میتواند باشند، همیشه حرفی برای گفتن و طرحی برای عبور از پدافند دارند. اما پدافندها هم در همه این سطوح نیز اقداماتی در لیست دارایی خود تهیه دیده اند، از اخلالگرهای برد بلند، سلاح های انرژی مستقیم DEW تا موشک های پدافندی که از برد 500 متر تا 700 کیلومتر . اما آنچه در برابر یک پدافند امروزی بسیار مرسوم است و انتظار میرود در ساعات اولیه جنگ ها با آن روبرو شود، حملات پیچیده و پر تعداد کروز و پهپاد میباشد. رقبای منطقه ای ایران و دولت های دوست و همجوار، قابلیت های تهاجمی بسیار وسیعی دارند، بسیاری از آنها از موشک های کروز و بالستیک بهره مند هستند، عربستان سعودی، امارات و حتی قطر، بیش از 1000 فروند موشک کروز هواپرتاب استورم شدو (شاهین سیاه) در اختیار دارند که یک تهدید پیچیده جدی برای زیرساخت های نظامی و اقتصادی ایران محسوب میشود. ترکیه نیز با ساخت موشک بومی SOM توانسته است بخوبی به بازار تولید تسلیحات کروز وارد شود، ائتلاف غربی متجاوز در منطقه خلیج فارس و کشورهای اسلامی نیز به مقادیر انبوهی از موشک های کروز مجهزند. آمریکا قصد دارد بیش از 10هزار فروند کروز JASSM تولید کند، مقادیر سایر موشک های کروز و بمب های بالدار مشخص نیست، ولیکن انتظار میرود در شرایط قوی اقتصادی و در جغرافیای امن ایالات متحده مقدار این موشکها انتهایی نداشته باشد. در کنار این انبوهی موشک های کروز، پهپادهای لوییتر قرار دارند که بر علیه پدافند ها بسیار موفق عمل میکنند و حتی از نظر گونه نیز قابل شمارش نیستند چه رسد به شمارش تعداد از هر گونه. عربستان سعودی موشک های بالستیک چینی DF-3 و DF-21A با قابلیت حمل کلاهک هسته ای با برد بیش از 2000 کیلومتر در اختیار دارد که میتوانند تهران را هدف قرار دهند. اسراییل نیز از موشک های میانبرد جریکو با بردی بالغ بر 5هزار کیلومتر بهره مند است. موشک های اسراییل حتی قادرند موسکو را هدف قراردهند. گرچه شناسایی و رهگیری موشک های کروز بسیار دشوار است اما تجربیات مختلفی وجود دارد که میگوید میتوان با موشک های کروز بوسیله جنگنده های سبک مانند اف 5، یا پدافند های کوتاه برد و میانبرد، اخلال وسیع الکترونیک در مناطق هدف بخوبی درگیر شد و آنها را منهدم یا منحرف ساخت، راه های بسیاری برای انحراف انان وجود دارد و حملات اخیر بوسیله آنها از موفقیت زیر 60 درصدی سخن میگویند، تجربه های سوریه و عراق. اما موشک های بالستیک خیر، مقابله با آنها نیازمند زیرساخت پدافندی پیچیده ایست و هنوز جنگنده ها این امکان را بدست نیاورده اند که موشک های بالستیک را در آسمان منهدم کنند، تاکنون سلاح انرژی مستقیمی نیز دیده نشده که بتواند پاسخ موثری به این نوع از تسلیحات بدهد. کشور پهناور ایران برای مقابله با موشک های بالستیک تنها دو سامانه در اختیار دارد که هنوز موفقیت میدانی آنها به ثبت نرسیده است، اس 300 و باور 373. نیاز ایران به تولید انبوه پدافند های کوتاه برد. به بسیاری از تهدیدات کروز و پهپاد را نمیتوان در منطقه شروع تهاجم واکنش نشان، اما همه آنها به سوی اهداف مهم می آیند و آنجا جاییست که نیازی به برد بلند و اغماض در تعیین هدف نیست، در برد کوتاه و در منطقه هدف همه اهداف پرنده مهاجم اعم از دیکوی و یا تهدید واقعی میبایست بسرعت تجزیه و منهدم شوند. بنابراین، وجود پدافند های پرتعداد دفاع نقطه ای و کوتاه برد با برد هایی در حد افق دید، از 12 تا 20 کیلومتر بسیار حیاتی تر از داشتن سامانه هایی با برد های بالای 100 کیلومتر است. طرح های موجود در ایران نظیر تولید موشک ها تور، راپیر، اف ام 80، انواع دوشپرتاب و سامانه در دست ساخت و ناشناخته کوتاه برد نه دی با برد ادعایی 30 کیلومتر، نشان از توجه به این محدوده است. شکل 1تصویر موشک 9 دی در نمایشگاه اقتدار 40 محافظت از باور با روشهای نرم اگر سامانه های پدافندی را عنصری اساسی برای جلوگیری از جنگ فراگیر و آسان هوایی بدانیم، آنها را میبایست در طول نبرد حفظ کنیم، سامانه های انحراف دهنده موشک های ضد تشعشع برای حفاظت از فیلد های پدافندی و سامانه های برد بلند متحرک مانند باور و اس 300 طراحی شده اند. سامانه یاور از آن دسته از تجهیزات اقدام متقابل الکترونیک هستند که فیلد های پدافندی و رادارهای غیر واقعی را شبیه سازی میکند. شکل2 تصویر سامانه اخلال موشکی یاور در حاشیه نمایشگاه اقتدار 40 قرارگیری در مسیر برد های بلند تر. سامانه پدافند هوایی باور 373 را میتوان بزرگترین دستاورد مهندسی چند حوزه مختلف موشکی و الکترونیک دانست، موشک های صیاد قادرند با اهداف بالستیک در حال نزدیک شدن با سرعت 8 تا 10 ماخ درگیر شوند. به نظر میرسد باور برای موفقیت های بیشتر و انهدام اهداف بالستیک نیازمند تست های بسیاری باشد. اگر سامانه های دیگر کوتاه برد، جنگال و مدیریت میدان نبرد موفق ظاهر شوند، باور میتواند اهداف پرنده را در حداکثر مسافت خود مورد اصابت قرار دهد. این سامانه قادر است هواگرد ها را در فاصله 200 کیلومتری و ارتفاع 27 کیلومتری منهدم کند. برای موفقیت در این فاصله، آنچه نیازمند پیشرفت بیشتری در تجهیزات الکترونیک و دقت کشف این سامانه است که هم اکنون بنابر گفته هایی قادر است میان اس 300 و اس 400 را پر کند. ایران از رادارهای ماورا افق و پیش اخطارهای بلند برد قدرتمندی بهره مند است، اما از اقدام سخت در دور دست بازمانده و لازم دارد سامانه های پدافندی ضد سوخترسانها، رادارهای هوابرد و بمب افکن های دورپرواز در عمق آسمان و در دور دست صورت دهد، اما نه مشابه آنچه روسها در سامانه A-135 در اختیار دارند. بلکه سامانه پدافندی ابداعی که بتواند یک هواگرد شناسایی را در زمان جنگ از فاصله بیش از 500 کیلومتر منهدم نماید. از جهت زیرساخت، تحقیقات و امکانات، همه چیز برای ساخت چنین سامانه ای اماده است. توسعه روز افزون تکنولوژی باور در نسخه های بعدی. باور 373 راهگشای تجربیات و بروز رسانی های بسیاری خواهد بود، از آنجا که تولید این پدافند بصورت بومی انجام شده است، ایران قادر خواهد بود آن را به اشکال مختلف از ایجاد سیلوهای زیرزمینی مخفی و سخت حفاظت شده در برابر انفجار و ترکش در مکانهای ناشناخته، همراه با رادارهای ابتکاری که به ناگاه از موقعیت چریکی خود در فاصله ای غافلگیر کننده دشمن را پس از شلیک ردگیری میکنند بهره جوید، آسمان ایران از هم اکنون در برابر هیچ جنگ هوایی برای مهاجم ایمن نخواهد بود، وجود سامانه های بومی این امکان را فراهم می آورد که دشمن نتواند از اتمام آن یا حذف کامل آنها از روی زمین هیچ گاه مطمئن باشد، راه همیشه برای ورود بمب افکن های سنگین بسته میماند و اقدام به جنگ هوایی گسترده همراه با حضور فراوان جنگنده های دشمن تقریبا غیر ممکن خواهد شد. البته تهدیدات مربوط به هواگرد های جدید و بمب های دوربرد همچنان پابرجاست، ولیکن وظیفه مقابله با آنان بر عهده سامانه های کوچکتر و یا رده های دیگر پدافندی ست. اما ایران این قابلیت را بدست آورده که پدافند خود را متناسب با این تهدیدات توسعه دهد و محتاج سامانه های خارجی که هم داده های آن از قبل فروخته شده و هم مقدار دقیق تلاشی که مهاجم برای انهدام آن باید صورت دهد مشخص است، نخواهد بود. کلام آخر دشمن سامانه پدافندی ایران در محاسبات خود ممکن است در مورد خریدهای ایران که چند رادار از کشور سوم خریده است و با انهدام مثلا چند لانچر یا رادار رهگیر کل سامانه از رده خارج خواهد شد محاسبات راحتی داشته باشد، و با مقدار کافی شبیه سازی به هر چه میخواهد دست پیدا کند، اما در مورد تجهیزات بومی وضعیت متفاوت هست، تنها یک رادار بومی و یک موشک میتواند همیشه در جغرافیای ایران ناشناخته باقی بماند و تا پایان درگیری مشخص نشود که فضا برای کنترل آسمان امن است یا خیر... تهیه شده برای www.military.ir/forum https://msai.ir/2020/07/01/smells-like-deterrence-spirit/ @worior

به نظر من هم بحث را دوستان معطوف به جنگ کنند. اینجا یک سایت تخصصی نظامی است ، نه یک فوروم عمومی که بحثهای قومیتی در آن مطرح شود. ظاهرا همانطور که انتظار میرفت ، پهبادها کار خود را به خوبی انجام داده اند . عملا جبهه ارامنه در سمت جنوب از هم پاشیده است . به این ویدئو هایی که کاربر محترم eshqali نشان داده است باید دقیقتر نگاه کرد. ظاهرا پهبادها بقدری بیکار شده اند که در بعضی از موارد به جای ادوات زرهی و سنگرها ، افراد پیاده را هدف قرار میدهند. جدای از این مسئله که ارامنه هنوز نتوانسته اند تاکتیک دفاعی مناسب در مقابل این حملات را بکار گیرند. (عدم تجمع ، پنهان کردن تجهیزات و استتار و .....) یک مسئله اینجا بار دیگر خود را کاملا نمایان کرد : با تحویل آسمان به طرف مقابل ، شکست را پذیرفته ایم . مسئله فقط زمان است. از سال 1991 در جنگ کویت ما به طور متناوب شاهد این قضیه بوده ایم . آیا مسئولان دفاعی ما بعد از 30 سال متوجه هستند؟؟!!!

در بعضی موارد دانستن و شناخت بعضی تجهیزات به منزله سوختن آن ها است که در مورد تجهیزات راداری و کدینگ به شدت صدق می کند و در مورد تجهیزات مکانیکی بسیار کم هست و بیشتر مهندسی معکوس هست در مورد هواپیما استناد به روش اسرائیل شاید بهترین گزینه باشد ارتقا و تغییر کلیه کدینگ ها بگونه ای که سازنده نیز نتواند اون رو جمینگ کنه در اصل تمام اصل برمیگرده به جمینگ و اخلال در مورد عراق بله می دانست که جنگنده ما چه هست و مشخصات عملکردیش رو می دونست ولی در ابتدا توان مقابله نداشت و در سال های آخر جنگ وقتی میراژ ها و جمینگ رو پای کار اورد شروع کرد دردسر برای اف 14 ها یگان بالگردی کاملا مکانیکی بود ما چیزی برای جمینگ نداشت برای همین تنها وقتی پوشش هوایی رو در خیبر و بدر از دست داد ضربات سنگینی خورد بگذارید مثال بزنم سلاح کلاشینکف رو همه دارن ولی چون کاملا مکانیکی هست، نمیشه مختلش کرد و همون چیزی که هست هم میمونه حالا همین سلاح کلاشینکف رو به هدف گیر لیزری وصل کنید، راه برای اخلالش شروع میشه مثال دیگر رادارهای اس 300 یا تور ام که روسیه داد همه همگی دارای کیت های جاسوسی برای روس ها بودن و سیستم و الگوریتم رادار کامل در اختیار اسرائیل قرار داشت و برای جمینگ اون تمرین کرده بودند

با صحبتهای وزیر دفاع و صحبتهای امروز ظریف که ما قصد راه اندازی مسابقه تسلیحاتی نداریم و خریدهامون بسیار محدود خواهد بود و برخی اخبار دیگه بهتره انتظاران را بیاریم پایین. به هر حال نیروی هوایی نیاز به خون تازه داره ولی شاید محدودیتها خیلی زیاد هست (بودجه، سیاسی، بهانه کشورها و ...) باید نهایت تلاش را کرد ولی.

خودکفایی یعنی چه؟ یعنی بتونیم یه هواپیما با موتور و بدنه تحویل بگیریم و کل سیستم ایونیک و رادار و هیدرولیک و جنگ الکترونیکش و کنترل آتش و موشک هوا به هوا رو از صفر تا صد خودمون بسازیم؟(اون هم چیزی که در لبه تکنولوژی جهان باشه) و صرفا برای تامین موتور وابسته به خارج از کشور باشیم؟خوب یه کم تلاشمون رو بیشتر کنیم و موتور رو هم خودمون بسازیم! چند کشور توانایی این کار رو دارن؟و آیا اون هایی که ندارن نیروی هواییشون بی تاثیر، سوراخ سوراخ و پر هزینست؟ یا چیزی که در لبه تکنولوژی جهان هست رو خریداری بکنیم چیزی در حد سوخو 30 یا 35 با توانایی پشتیبانی و تعمیر و نگهداری در داخل و به آرامی شروع به ساخت پاد های اخلالگر براش بکنیم و موشک هوا به هوای بومی رو براش توسعه بدیم؟ یک تفکری هست که من درک نمیکنم و اون اینه که اگه در یک جنگ طرف مقابل بدونه ما چه در چنته داریم دیگه کارمون تمومه اگه بدونه که مثلا برد رادار هواپیمای ما چقدره دیگه اون هواپیما بلااستفادست یا بدونه که موشک هوا به هوای ما چقدر برد داره دیگه نمیتونیم ازش استفاده کنیم مگه در طول دفاع مقدس این گونه نبود؟مگه عراق نمیدونست فانتوم یا تایگر یا تامکت ما چه توانایی هایی داره؟مگه نمیدونست ارزشمند ترین دارایی ما در موشک هوا به هوا چیه و چقدر برد داره؟مگه نمیدونست یگان های بالگردی ما چه تسلیحاتی دارن؟نیروی هوایی سوراخ سوراخ و پر هزینه بود؟ مگه الان در زرهی مثلا نمیدونن چی داریم؟دیگه همه T72 ها رو گاو آهن بهش ببندیم و باهاش زمین شخم بزنیم که اینا به درد جنگ نمیخوره چون دشمن میدونه توپ این چه مقدار برد داره؟ هر چند نباید از عنصر غافل گیری و دست برتر رو داشتن غافل شد اما هر غافل گیری یک باره و دفعه بعد دست طرف خونده شده

من متخصص نیستم ، اما این Skystriker نیست؟ فکر میکنم با استفاده از پهبادهای انتحاری دارند پدافند ما رو تست میزنند. احتمال میدم کار خود صهیونیستها است که به اسم کارشناس رفتن اونجا ، با قربانی کردن چند تا پهباد انتحاری ، سعی میکنند تا نقاط کور پدافند رو پیدا کنند. ببینم میشه همین کار رو با خودشون کرد ؟ وقتی آروم و غیر فعال بشینیم فقط پهباد انتحاری که داره رسما تجاوز میکنه بزنیم ، رسما نشون دادیم که از هارت و پورت چند تا گرگ خاکستری وادادیم. یک بار که محکم جواب بدیم ، خود آذربایجان حضرات رو جمع میکنه.

ظاهرا آذریها و دوستان سلفی سوریشان به زنگیلان رسیده اند ، وضعیت ارمنستان نگران کننده است . آذریها فاصله چندانی تا مرز ارمنستان ندارند. این همان هشداری بود که بارها داده بودم . اگر این جماعت باریکه مرزی ارمنستان با ما را تصرف کنند ، دیگر آن را ترک نمیکنند. حتی اگر تحت تحریم های بین المللی قرار بگیرند ، حاضرند در بعضی مناطق دیگر گذشت کنند ، اما زیر بار تخلیه این دالان نروند. به نظر من مقامهای امنیتی باید سرعت عمل به خرج دهند. پای امنیت ملی وسط است. . این مسئله خیلی مهمتر از دل نگرانیهای عده ایست. این یعنی خیلی راحت خداحافظ قفقاز . یک صدای سوت بلند مثل خمپاره و توپ فقط بلند تر . علتش هم اینست که سرعت صوت سریعتر از سرعت پرتابه است. بنابراین وقتی پرتابه هوا را به سرعت میشکافد صدای زیری ایجاد میشود که یکی دو ثانیه قبل از خود پرتابه به محل اصابت میرسد .

بسم ا... ناامید کننده نیست به شرط محقق شدن .. فرض بر خرید ، باز تولید روند طی شده آبان سال 1347 هست .. جنگنده ها ، آروم وارد می شوند ، اسکادران ، تشکیل میشود ، آموزشها ، زیرساختهای تعمیر و نگهداری و ....

لغو کامل پروژه جنگنده های رزمی بدون سرنشین ژاپنی برای جایگزینی جتهای رزمی میتسوبیشی اف-2 نسل ششم جنگنده های سرنشین دار برای نیروی هوایی ژاپن نیروی دفاع هوایی ژاپن با رد کامل پیشنهاد جایگزینی جتهای رزمی نسل +4 میتسوبیشی اف-2 با جنگنده های بدون سرنشین ، بخشی قابل توجهی از تحلیلگران نظامی را دچار غافلگیری نمود . براساس گزارشهای موجود ، این پیشنهاد توسط وزیر سابق دفاع ، تارو کونو ، به منظور کاهش هزینه های رزمی ارائه شده بود . جنگنده های اف-2 در کنار جتهای سنگین تر F-15J که از اواخر دهه هشتاد وارد خدمت شدند و همچنین گونه F-4EJ که از دهه 1960 در خط مدم نیروی هوایی این کشور حضور داشتند ، بعنوان جدیدترین هواگرد سرنشین دار ارتش ژاپن بشمارمی آمدند . با این وصف ، نیروی هوایی این کشور با سفارش نزدیک به 100 فروند از جتهای نسل پنجم اف-35 قصد دارد تا 2021 تمامی جنگنده های اف-4 خود را بازنشسته کند ، در حالی که نیمی از ناوگان ایگل این نیرو نیز از خدمت خارج خواهند شد . ایگلهای باقی مانده نیزبا طیف وسیعی از فناورهای نسل پنجم بروزرسانی شده و همچنان در سرویس خواهند ماند . همزمان با این خریدها ، صنعت دفاعی این کشور ، در حال برنامه ریزی برای تولید جتهای رزمی نسل ششم است تا در نهایت جانشین تمامی ناوگان اف-2 و اف-15 فعلی تا اواخر 2030 گردد که تا پیش از این ، بصورت یک جنگنده بدون سرنشین دنبال میشد . نخستین گزارشی که از منابع داخلی این کشور مبنی بر توسعه یک هواگرد بدون سرنشین جدید منتشر شد ، از سوی خبرگزاری کیودو بود ولی وزارت دفاع ژاپن این خبر را بسرعت تکذیب نمود . اگر چه جزییات خاصی از این برنامه منتشر نشد ، اما به شکل خاص ،نشر این خبر همزمان با توسعه فناوری این نوع تسلیحات در کشورهایی نظیر روسیه ، چین ، ایالات متحده و بریتانیا که درآن جتهای نسل ششم بدون سرنشین ، موجبات جلب توجه ناظران گردید . ارتش ژاپن ، بعنوان یکی از پیشرفته ترین سازمانهای مسلح حال حاضر ، تنها ارتشی است که هواگردهای بدون سرنشین را به طور گسترده به کار نگرفته گرچه در حال حاضر مشغول بررسی خرید پهپاد گلوبال هاوک بلاک 30 است که نخستین سرمایه گذاری جدی در این زمینه بشمارمی رود . با توجه به تمامی این موارد ، درباره ماهیت این برنامه ، اطلاعات چندانی در دست نیست ، ضمن اینکه برنامه همکاری مشترکی برای توسعه فناوری جنگنده های نسل ششم با یک کشور خارجی نیز وجود ندارد و این بدان معناست که هرانچه درنهایت جانشین اف -2 خواهد شد ، بیش از گذشته براساس فناوری داخلی است . ارتش ژاپن از زمان پایان جنگ دوم جهانی ، تا کنون هرگز برنامه تولید جنگنده بومی را دنبال ننموده ، گرچه مجوز مونتاژ تمامی جتهای مور نیاز را در داخل خاک این کشور بدست آورده است . جت رزمی میتسوببشی اف-2 نیز که بعنوان یک برنامه بومی در نظر گرفته شده بود ، درنهایت به تولید یک گونه اصلاح شده از جنگنده اف-16 در تعداد 100 فروند ختم شد . با این وصف ، برنامه تولید اف-2 مختصاتی از قبیل نخستین جنگنده مجهز به رادار AESA ، کاربرد مواد ترکیبی جدید و ... تبدیل به نقطه اوج صنعت دفاعی این کشور گردید . اف-2 از سال 2002 وارد خدمت شد و امروز پروژه تجهیز آن به یک رادار جدیدتر و امکان حمل موشکهای ضد کشتی پیشرفته تر و حتی استفاده از فناوری های مدرن تری که قرار است برروی نمونه اولیه جتهای نسل ششم X-2 نصب گردد ، در حال برنامه ریزی است. پی نوشت : 1- بن پایه 2- صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

شکارچی راکت های قره باغ، کروتال یا تور؟ اتفاقا بالعکس چون رنگ دود به جا مونده بیشتر شبیه به tor-m1 هست تا خانواده کروتال رد دود کروتال رد دود tor-m1 اینم تصویر گرفته شده از انهدام

بسیار عالی البته ایران چهار پنج سال پیش طرح هایی داشت . من جمله سامانه علم الهدی که از دو نوع موشک استفاده میکنند. یکی از موشک ها با برد بسیار زیاد و از سری خانواده فاتح هست. چه بسا بشه از موشک بالستیک رعد درش استفاده کرد. با این موشک ها میشه اکثر اواکس ها و سوخت رسان ها رو مورد ازار و هدف قرار داد و کل ارایش اونا رو بهم زد. مخصوصا الان که هواپیماهایی مثل سی ۱۳۰ نقش هواگرد مادر رو برای پهپاد ها و حمله فوجی بازی خواهند کرد. بهم زدن ارایش در ان برد خیلی مهم. ایران علاوه بر علم الهدی و موشک های سری فاتح و در اینده موشک جدید باور ۳۷۳ رو پهپادهای کرار در برد زیاد هم کار کرده که میتونه نقش مزاحمت هوایی و هدف قرار دادن هواگرد های سنگین رو به خوبی ایفا کنه. البته ایران نشان داد در زمینه پدافند کوتاه برد با همین سامانه های فعلی هم حرفا برای گفتن داره . برای مثال هدف قرار دادن راکت های بسیار کوچک در آسمان خدا افرین و احتمالا با سامانه حرز نهم. البته جای اشاره سامانه های سپر و کمند زمین پایه و عقاب کمی خالیه. اینا زیادی کامل میکنند پدافند هوایی ایران عزیز رو

از دشمن بیاموزیم ! (قسمت دوم) تصویربالا مربوط به کاروان نیروهای امریکایی در سوریه است که در یک دهكده محلی در شمال شرقی سوریه در 11 اكتبر سال 2020 برای بررسی اوضاع و ارتباط با محلی ها در حاشیه جاده متوقف شده اند. بعد از توقف ستون خودروهای زرهی برای جلوگیری از غلافگیری ستون و تهدیدات احتمالی هر یکی از خودروهای رزمی برادلی با کمک دید مستقل فرمانده و دید توپچی به شکل جداگانه و در جهات مختلف در حال بررسی اطراف هستند. همچنین سربازان پیاده نظام نیز در اطراف ستون در حال بررسی محیط با چشم غیرمسلح هستند. اما سوالی که دراینجا مطرح است این مورد است که ایا بررسی محیط در همین حد برای شناسایی تهدیدات برای نیروهای زمینی کافی خواهد بود ؟؟ وسعت دید و زاویه دید با وجود سیستم های مدرن نظارتی مانند دید مستقل فرمانده برادلی محدودیت قابل توجه ای دارد . نیروهای متخاصمی که قصد نزدیک شدن به ستون را داشته باشند میتوانند با کمک گرفتن از عوارض طبیعی و مصنوعی به راحتی از دید سیستم های نظارتی و دید واحد های پیاده نظام مخفی شوند. در این بخش باید توجه داشت ستون خودروهای زرهی و سربازان پیاده نظام تنها نیستند! انها یک دیدبان در آسمان دارند. یک بالگرد تهاجمی آپاچی در اسمان و بالا سر ستون در حال گشت زنی است. با توجه به این موضوع که بالگرد در حال پرواز در ارتفاع است وسعت دید و زاویه دید بهتری دارد. در نتیجه به راحتی می تواند تهدیدات پیرامون را بهتر از واحد های زمینی رصد کند. اضافه شدن هواگردهای بی سرنشین/سرنشین دار در نقش رزمی/شناسایی به نیروهای زمینی در درک بهتر موقعیت محیطی که در آن قرار دارند کمک شایانی می کند. ستون متوقف شده نیروهای آمریکایی در شمال سوریه- واحدهای زمینی هر کدام جهت های مختلف را بررسی میکند تا غافلگیر نشوند. اما این ستون تنها نیست یک بالگرد تهاجمی اپاچی در اسمان در حال بررسی محیط است.

سالهای قبل این موردی کارا بود که در ذهن من بود که کردها رو به پدافند و سلاح سنگین تجهیز کرد که در ابتدا عراق و به ویژه منطقه شمالی به بزرگراه ترکیه بدل شه و بعد به ویژه این امر توهم هژمونی که اردوغان در خاورمیانه داره رو می تونه به چالش بکشه، در نگاه بزرگان کرد، هرآجا که کرد باشد ایران هست و کردها از قدیمی ترین نژادهای تشکیل دهنده ایران زمین بوده و ان شالله خواهند بود. در زمان جنگ عراق اتحادیه میهنی کمک های شایانی به رزمندگان اسلام کرد و به علت نزدیکی کردستان عراق به شهرهایی نظیر تکریت و موصل میشد خیلی از پتانسیل این منطقه در تحت فشار قرار دادن صدام استفاده کرد که یکی به علت استفاده نکردن درست از عنصر زمان و دیگری استفاده ناجوانمردانه رژیم بعث این امر صورت تحقق به خود نگرفت. علی رغم پیوستگی فرهنگی و سابقه همکاری کردها با ایران در اقلیم های دیگر ولی کردهای ایران که خودشون صاحب خانه هستند ولی چند موردی برای همکاری همه جانبه و اتحاد بین ایران و کردها در دیگر اقلیم ها وجود دارد: 1) عدم میل حکومت ها به مشارکت سیاسی عاملی که کردها را به تقابل با حکومت های کشورهایی که در آن حضور دارند گرایش داده است. کردها در ترکیه و سوریه درصد قابل ملاحظه ای از جمعیت را دارا هستند ولی فاقد وزن سیاسی تاثیرگذار در پیشبرد امور هستند و همین امر سبب گرایش آنها به سرکش بودن از بعد نظامی و سیاسی شده است. فقدان رهبری به مانند جلال طالبانی که با پست مهم ریاست جمهوری عراق نقش مهمی در گردهم آمدن کردها داشت سبب اغتشاش در تصمیم در بین این قوم در خاورمیانه شده است. چند دستگی و گرایش به سمت حکومت های مختلف و متضاد با هم سبب شده که وزن سیاسی و نظامی کردها در مواجهه با هم خنثی شود مثال این مورد اعلام استقلال از عراق بود که اقدامی اشتباه در زمانی اشتباه بود و با یکدست نبودن کردها جامع عمل هم پوشانده نشد. در تقابل با ترکیه هم کردها یکدست نیستند، برخلاف شعار بارزانی ها عملا این خاندان و نیروهای تحت امر آنها متحد ترکیه بوده و به جای پیوستگی کردها عملا باعث هرچه بیشتر متفرق شدن این اقوام دیرپا شده اند. 2) کردها در چهار کشور ایران، سوریه ، عراق و ترکیه حضور دارند. نمی توان با نزاع با هر چهار کشور و بدون اتکا به حداقل یکی از آن چهار کشور به استقلال حداقلی رسید. ایران وزنه ای قابل اتکا برای احقاق حقوق کردها در سوریه، ترکیه و عراق بود ولی عملا کردها با اینکه ایرانیان در زمانه های حساسی چون تهدید اربیل تمام قد دست یاری به سمت کردهای عراق دراز کردند ولی پاسخی درخور نیافتند. در عمل ترکیه متحد جاری و اسرائیل و آمریکا متحد نظامی این اقوام و اقلیم هاست و این سبب هرچه بیشتر دور شدن از این اقوام خواهد شد، این شرایطی است که آذربایجان هم مبتلا به آن است با این تفاوت که آذربایجان حکومتی مستقل و متکی بر سرمایه های عظیم نفتی و اتصال به دریای مازندران را دارد. ایران باید زمانی سلاح به ویژه سلاح سنگین به کردها باشد که بداند در مرزها و سرزمین داخلی ایران بر علیه خود حکومت ایران از آن استفاده نخواهد شد حال چنین تضمینی در عدم استفاده سلاح های فرضا از جانب کردها بر علیه خود ایران وجود دارد؟ به نظر بنده با توجه به تشتت آرا کردها فعلا خیر و همین امر سبب هر چه بیشتر شدن فاصله بین حکومت جمهوری اسلامی ایران و کردهای دیگر اقلیم ها خواهد شد. 3) یکی دیگر از موارد به مانند عدم تمرکز سیاسی و چند دستگی سیاسی مابین کردها، عدم تمرکز مذهبی و تقسیم مردمان کرد به گرایشاتی نظیر شیعه، سنی، اهل حق و حتی لاییسم است. هر حکومت باید تمرکز دینی هم داشته باشد البته لاییک بود خود گرایشی برای متمکرکز کردن پیشبرد امور هست ولی این جریانی نیست که لزوما خوشایند حکومت ایران باشد. 4) از ایراد کردها برای اتحاد تمام قد گفتیم، کمی هم باید به دغدغه های این قوم و بی توجهی حکومت ایران پرداخت. چه خوشمان بیاید یا نیاید حکومت ایران در توجه به گذشته پرافتخار و تاریخی ایران زمینه کوتاهی وافری کرده است و همین امر زمینه یاس خیلی از افرادی است که دل به ایران زمین و تاریخ پر افتخار گذشته آن دارند. اینکه مذهب اصلی و بیشتر گرایش ایران زمین به شیعه است امری غیر قابل چشم پوشی است ولی به نظرم میل به گذشته و تاریخ ایران تضادی با مذهب شیعه ندارد و می تواند هرچه بیشتر فرهنگ ایرانی را غنی کند در مقابل فراوشی تاریخ ایران زمین و گذشته آن می تواند سبب مشکلات فرهنگی و دور شدن اقوام اصیل ایرانی از سیاست های حکومت حال ایران شود.

چاپلوسی کن تا کامروا باشی .... اگر زمان حکومت سابق بود و سیستم هم بر اساس تعهد و خودی بودن بود ، احتمالا همین جملات رو اینجوری بیان می کرد ”اگر در پشت هواپیمای اف14، ما سوخوی ما و میگ ما یک خلبان وطن پرست و شاهدوست و یک خلبان پرورش‌یافته در سایه فر شاهنشاهی و عزت روز افزون آریامهر بنشیند، آن یک فروند برای ما می‌شود هزار فروند و ما آن را نباید یک فروند لحاظ کنیم. آن هواپیما می‌تواند کار هزار فروند هواپیما را انجام دهد؛ لذا نیروهای ما به این شکل آموزش دیده‌اند و به این شکل پرورش یافته‌اند و به این شکل در حال فعالیت هستند.” زمانی که درک کنیم که اصل بر اساس « منافع شخصی » هست ، از هیچ کدوم از این حرفها تعجب نمی کنیم ... نیروهایی که تحت این مکتب آموزش ببینید ، ارزش رزمی ندارند ...

خب ظاهرا در دقیقه ۱:۱۰فیلم تبلیغاتی رزمایش فردا یک موشک پدافندی جدید مورد تست قرار گرفت(شایدم هم تست هدف قرار دادن این موشک توسط باور ۳۷۳ باشه) این موشک با توجه به کیفیت فیلم احتمالا از نوع فاتح است.(همان سامانه علم الهدی مورد اشاره). نام این موشک با توجه به بنر ها سدید۶۳۰ است. حالا باید صبر کنیم ببینیم فردا شاهد استفاده از این موشک خواهیم بود یا فقط این یک تست برای باور۳۷۳ است.

تو فیلمها یکی دو سانیه قبل برخورد پهباد یا موشک سربازها سنگر میگیرن یا فرار میکنن علتش صدای پهباد یا موشکه یا خبردار میشن از یه طریقی؟ و هم اینکه فیلمها نشون میدن تو جنگهای امروزی چیزی به اسم سنگر و خاکریز و کانال .... معنی نداره فقط باید فکری به حال بالا سر سربازها کرد

سلام علیکم نکته اول اینکه نویسنده محترم این متن ، احتمالا باید استنادات خودشون را بفرمایند .. با این حال چند تا لینک هست ، خدمت شما ... سوخو-35 تک پیشرانه ...!!!!!! اعلام آمادگی چین برای صادرات نسل ++4 جت رزمی J-10C اژدهای آتشین سرخ برفراز سرزمین پارس آیا جی-10 نقطه پایانی بر 4دهه توقف بروزرسانی ناوگان نیروی هوایی ایران خواهد شد ؟ ارتباط نزدیک شیر واژدها از نوع سوم آیا پیمان 25 ساله راهبردی ایران و جمهوری خلق چین موجبات تقویت اقتصاد و نیروی های مسلح ایران را فراهم می آورد ؟؟؟ ایده صادرات جت کوثر چه کسی آماده خرید این جت جنگنده خواهد بود ؟!! چرا سوخو-35 !!!! واکاوی تلاش چین برای بخدمت گرفتن جتهای نسل چهارم ، همزمان با توسعه و عملیاتی نمودن جت رزمی نسل پنجم جی-20 نفس های آتشین اژدهای چینی پیشرفت در توربوفن های چینی ، کاهش وابستگی به پیشرانه های روسی ============ ببینید ، فرض محال هر خریدی که صورت بگیرد ، چند عامل در آن دخیل هست : 1- جو سیاسی موجود ( کشور خریدار ، کشور فروشنده ، طرف یا طرفهای ثالث ) 2- قدرت خرید کشور خریدار 3- جمع کل ارزش معامله 4- شیوه پرداخت پول 5- شیوه پشتیبانی در زمان صلح و جنگ 6- توان نیروی هوایی برای به پرواز در آوردن جنگنده ها و بودجه ای که داره 7- سطح تهدیدات 8- وضعیت موجود نیروی هوائی و... ما الان 3 تا مشکل عمده داریم : 1- تهدیدات فعلی در حوزه هوایی 2- تهدیدات میان مدت در حوزه هوایی 3- تهدیدات آینده در حوزه هوایی حالا با توجه به لینکهای که خدمت شما معرفی و مطالبی هم که عرض شدو جدول ذیل ، اگر احیانا مساله دیگری بود در خدمت هستم . پی نوشت: 1- برای هر کدام از مربع های قرمز ، 2 جلسه ، جمعا" 16 جلسه ( هر جلسه دو ساعت و سی دقیقه ) کار آموزشی انجام شده 2- نظر شخصی بنده این هست تا الان (علیرغم اینکه اصولا نه به روسها ، نه چینی ها و نه به غربی ها در حوزه سلاح نمیشود اعتماد کرد ) ولی بدلیل شکاف 4 دهه ای در حوزه بروزرسانی نیروی هوایی و انتخابهای مشخص موجود ، ما بالاجبار باید به این سمت حرکت کنیم ( با وجود همه تلاش های در حوزه پهپاد و بالستیکی و کروز ) بدلیل اینکه برای دفاع از فضای هوایی کشور ، پدافند زمین پایه ، یک حلقه مفقوده دارد و ما باید حداقل برای پاسخ به تهدیدات منطقه ای ( همسایگی با 15 کشور که حداقل 14 عدد انها با ما مشکلات مستقیم دارند ) روی این مساله متمرکز بشویم

بسم ا... اصولا قراردادهای تسلیحاتی همین شکلی هم هستند . اگر فرض کنیم پیش از این هیچ کاری برای ایجا زیرساختها برای جذب دانش فنی سیستم های جدید تسلیحاتی نشده باشد ، خرید هرنوع جنگ افزار ، نیازمند طی یک دوره زمانی خاص هست . در دوره قبل از انقلاب هم به شکل خاص برای نیروی هوایی ، همین طور بود . فاصله بین امضاء قرار داد خرید اف-14 ، تا آماده شده سوپر بیس ( پایگاه مادر ) تامکتها در اصفهان و تحویل جنگنده ها ، یک دوره زمانی مشخصی را باید طی می کرد که همین طور هم شد .

با سلام      پتروشیمی بصره      یكی از عملیاتهای مهم ما زدن تاسیسات پتروشیمی بصره بود. این محل بر خلاف اسمش كه غیرنظامی است، یكی از بزرگترین پایگاههای عراق بوده و در آنجا دو دستگاه رادار دوربرد كه از نظر نظامی اهمیت زیادی داشتند، نصب شده بود؛ به طوری كه برای عراقی، نگهداری از این رادارها بسیار مهم و برای ما هم انهدام آن یكی از ضروریات بود. عراق با تمام امكانات هوایی و زمینی خود، سعی در نگهداری آن داشت و ایران نیز به تمام نیروهای رزمی خود، اعم از زمینی، هوایی و هوانیروز ماموریت آزاد داده بود كه آنجا را منهدم كنند. یك بار نیروی هوایی یك بمب 5 تنی را با یك فروند F-4D روی ساختمان انداخت، ولی استحكام سطح ساختمان آنقدر زیاد بود كه آسیب كلی به رادار وارد نیامد. اهمیت این رادارها در این بود كه عملكردی مثل آواكس داشتند و مركز تجمع نیروهای ایرانی را ثبت می ‏كردند و توپخانه خود، گرا می‏ دادند.       تنها فرقی كه این رادارها با آواكس داشتند این بود كه آواكس، رادار سیار و دارای برد محدودی است، ولی این رادارهای ثابت بودند و میدان عمل خیلی وسیعی داشتند. هوانیروز برای انهدام آن، اقدامات زیادی كرده بود، ولی هنوز این مهم عملی نشده بود. خلبانهای هوانیروز ساعتها در اطراف رادار دور زده بودند كه موشك خود را روی آن قفل كنند، ولی هنوز موفق به این كار نشده بودند. البته برای این كار، فقط كبراهایی وارد عمل می ‎شدند كه موشك ماوریك داشتند. آن روز درگیری در غرب كارون، بسیار شدید بود و تمام منطقه را دود غلیظ حاصل از سوختن ادوات و چاههای نفت، فرا گرفته بود. ناگهان از نظرم گذشته كه پروازی روی پتروشیمی داشته باشم و به قول معروف، من هم شانسم را امتحان بكنم.            راست به چپ :   سرهنگ خلبان ، مهدی مدرس ، سروان خلبان ، رضا میبدی    فرمانده منطقه علیرغم اینكه من مسئولیتهای زیادی در هوانیروز داشتم، پیشنهاد پرواز مرا قبول كرد و قرار شد به همراه یك فروند 214 و یك فروند كبرا، كه حفاظت مرا برعهده داشت، به آنجا اعزام شویم. ساعت 9:30 هلیكوپتر من با دو موشك ماوریك از زمین كنده شد و به طرف هدف به پرواز درآمد. هلیكوپتر كبرای دوم و به دنبالش هلیكوپتر 214 كه یك گروه فیلمبرداری از برنامه «ایران در جنگ» را به همراه داشت، در اطراف من به پرواز درآمدند. در ارتفاع خیلی پائین پرواز می‏ كردیم؛ با این حال، زودتر از آنچه انتظار می‏رفت، عراق به پرواز ما پی برد و ابتدا هواپیماهای میگ 21 و پس از آن هلیكوپترهای «هایند» دشمن در ارتفاع بالا اقدام به تیراندازی به سوی ما كردند. علت پرواز هلیكوپترهای عراقی در ارتفاع بالا، این بود كه هم ما را هدف قرار دهند و هم پدافندشان بتواند به راحتی به سوی ما تیراندازی كند. با وجود آن همه موانع، بیش از هفت بار به طرف پتروشیمی پرواز كرده و به آن نزدیك شده بودم ولی موشك ماوریك روی آن قفل نشده بود. به فكر فرو رفتم تا علت را بیابم. ناگهان علت قفل نكردن موشك را فهمیدم. به ستوان میبدی گفتم: می ‏دانی چرا موشك قفل نمی‏شود؟ - نه. - برای اینكه ساختمان همرنگ زمین است و هرگز این موشك از این زاویه نمی ‏تواند كاری بكند. - سعی كن این فرصت طلایی را از دست ندهیم. - بهتر است از سمت غرب هم آزمایش كنیم. - آن منطقه ناشناخته است و مجاز به پرواز در آنجا نیستیم. - اهمیت این موضوع بیشتر از آن است كه ما معطل بكنیم؛ پس بهتر است فرصت را از دست ندهیم و كارمان را شروع كنیم.     او حرفی نزد و بلافاصله هم نظرمان را برای تغییر مسیر به هلیكوپترهای بعدی گفتیم و سپس به طرف غرب ساختمان پتروشیمی پرواز كردیم. پدافند عراق با شدت تمام شلیك می‏كرد و تعداد هلیكوپترهای عراقی كه ما را موشك باران می‏كردند، زیادتر شده بود، ولی هنوز منتظر فرصتی بودم كه موشك قفل كند و كارم را انجام دهم. سرانجام از سمت غرب به ساختمان نزدیك شدیم و با توجه به به سایه‏ای كه آفتاب در سمت غربی ایجاد كرده بود، موشك قفل كرد. بلافاصله خلبان 214 را مطلع كردم كه به فیلمبردارها بگوید كه آماده باشند. ستوان میبدی مرتب می‏ گفت: «بزن! این فرصت طلایی را از دست نده» سعی كردم خونسردی خودم را حفظ كنم. وقتی كه فیلمبردارها اعلام آمادگی كردند، با توكل به خدا و مولا علی، نگاهی به چراغ قرمز موشك كه علامت قفل شدن آن روی هدف بود، اندختم. چراغ قرمزتر از همیشه مرا دعوت به شلیك می ‏كرد! با توكل به خدا، كلید موشك را فشار دادم. موشك از هلیكوپتر جدا شده و رفت تا از دریچه‏ ای كه باز بود وارد ساختمان شد و لحظاتی بعد، ساختمان مجهز پتروشیمی به تلی از دود و آتش مبدل شد. خلبان 214 با خوشحالی گفت: «تبریك می‎ گویم مهدی، هم هدف را زدی و هم تیراندازی ‏ات توسط فیلمبردارها ثبت شد.» برای اطمینان كافی، موشك دوم را نیز پرتاب كردم. اثری از ساختمان پتروشیمی تقریباً برجای نمانده بود.   حالا من و میبدی از خوشحالی سر از پا نمی‏ شناختیم. همه عوامل پدافندی دشمن مشغول شلیك به سوی ما بودند. هلیكوپتر كبرای محافظ ما شروع به تیراندازی شدید و پرحجم به طرف آنها كرد. سپس منطقه را دور زدیم و هرچه آتش داشتیم برسر دشمن ریختیم و به منطقه خودی وارد شدیم. در منطقه خودی احساس كردم كه هلیكوپترم هر از چند گاهی یك بار ریپ می‏زند. با این حال كنترلش كردم و تا پایگاه رساندم. پرسنل هوانیروز در محوطه جمع شده و منتظر فرود ما بودند. فرمانده پایگاه تا نزدیكی هلیكوپتر آمد و نگاهی به من كرد. من با دست علامت دادم. به هر ترتیبی بود هلیكوپتر را بر زمین نشانده و از آن خارج شدم. ابتدا فرمانده منطق و پس از او سایر همرزمان دور ما جمع شدند و برایمان دست زدند و صلوات فرستادند. در حال حركت به طرف اتاق عملیات بودیم كه بازرس فنی به سراغم آمد و دستم را گرفت و گفت: «بیا هلیكوپترت را تماشا كن!» به طرف هلیكوپتر برگشتم. بدنه هلیكوپتر سوراخ سوراخ شده بود. غرق در تماشای آن بودم كه او ملخ اصلی هلیكوپتر را نشانم داد. با دقت نگاهش كردم. بیش از نصف پهنای ملخ اصلی ذوب شده بود. پاهایم سست شد و ضمن تحسین هلیكوپتر قدرتمند كبرا، خدا را سپاس گفتم.     پی نوشت :   تاریخ  این سرزمین ، هرگز جانفشانی های دلیرمردان ارتش جمهوری اسلامی ایران را فراموش نخواهد کرد ،  چرا که بخشی از امنیت کنونی ما ، حاصل جانفشانی های  این عزیران است .