انجمن بزرگ میلیتاری

بله ، همه اینها درست هست ولی الان ما با دو تامسیر یا دو تا گزینه مواجهیم 1- نیاز فوری به بازسازی توان هوایی 2- نیاز به بومی سازی فناوری هوایی برای رفع نیاز در بلند مدت یا زمان جنگ بطور طبیعی ، قدم اول ما ، بازسازی توان هوایی هست برای خنثی سازی تهدیدات موجود . یعنی شما بعنوان برنامه ریز ستاد کل باید بشینید ، حساب کنید که تهدید امروز ماهیتش چی هست ، 10 سال دیگر تا 20 سال دیگر ( بیشترش هم حداقل برای ما یک مقداری بعید هست که مثلا برای 40 سال اینده قصد برنامه ریزی داشته باشیم ) با چه تهدیدی مواجه هستیم ، ان وقت بر مبنای این تهدید ، حساب کنید که کدوم مسیر باید برای رفع نیاز فوری طی بشود و کدوم مسیر برای رفع نیاز بلند مدت شماچینی ها را در نظر بگیرید ، از میگ- 15 و 19 و 21 شروع کردند ، وقتی دیدند اینها کافی نیست ، رفتند سراغ سوخو-27 .. فلانکر را خریدند و بعد تحت امتیاز تولید کردند ، بعد نمونه بومی اش را طراحی و تولید کردند و الان رسیدند به جی-10 و جی-20 و جی-31 حالا ما که سابقه قدیمی تری داریم ( کارخانجات هواپیماسازی ارتش در دوشان تپه که یک زمانی جنگنده های "شهباز" را مونتاژ می کرد ) و بعد در دوره جدید از اف-84 و اف-86 بگیرید تا اف- 5 و اف-4 و بعد اف-14 .... این پتانسیل خوبی هست که در کنار وجود یک تجربه فوق العاده در بازآماد جتهای غربی و شرقی ، بریم دنبال یک کار جامع تر ( عینا" کاری که قرار بود بل هلیکوپترز در ایران ایجاد کند ) یعنی خرید تعداد زیادی بالگرد ، بعد انعقاد قرارداد برای پشتیبانی و در نهایت ساخت بالگرد . این وسط ، فعلا غربی ها که به ما پیچ ایرباس را نمی فروشند ، چه برسد به جنگنده نسل فلان ، پس برای نیل به دو هدفی که در بالا خدمت شما عرض شد ، باید این لجاجت بی ثمر را کنار بگذاریم ، یکسری ضعفهای خودمون را قبول کنیم در فناوری ، برای برطرف کردنش هم تلاش خودمون را افزایش بدیم

سلام علیکم- خواهش می کنم پست جنابعالی را به تاپیک مرتبط منتقل کردم برای گفتگوی بیشتر ببینید ، بنده هیچ مخالفت یا تحلیلی که ضدیت با بومی سازی پتانسیل تولید هواگرد رزمی در داخل باشد ، ندارم و اتفاقا" باعث افتخار هست ولی یک نکته ای که این وسط باید مورد توجه قرار بگیرید و در بیشتر موارد نادیده گرفته میشود این هست که : 1- نیروی هوایی الزاما" نباید وارد تولید هواپیما بشود ، چون ماموریتهای تعریف شده برای نیروی هوایی مشخص هست 2- نباید به بهانه بومی سازی ، پروژه های موازی تعریف کنند. و بر عکس : 1- بایستی ارتباط را با کشورهای دارنده فناوری ایجاد و تقویت کرد . 2- مدیریت منابع را بشکلی انجام داد که از هدر رفت سرمایه محدود جلوگیری بشود . در مجموع ترکیب گزینه "خرید/ بومی سازی " به نظرم بهترین مسیری هست که باید دنبال بشود برای تقویت توان هوایی

تامکت های پارسی ..... بدون توقف .... بسوی آینده !!! تهران : نیروی هوایی ایران ( IIAF و IRIAF) در کنار نیروی دریایی ارتش ایالات متحده ، تنها کاربر جنگنده سنگین وزن اف-14 تامکت بشمار می رود که در اوایل دهه هفتاد میلادی ، نزدیک به 80 فروند ( 79 فروند تحویلی ) از این ابر رهگیر افسانه ای را به سازمان رزم خود اضافه نمود تا براساس روایتی که حداقل در میان عموم رایج است ، پدافند هوایی مستحکمی را در برابر جتهای بلند پرواز و سریع السیر میگ-25 فاکس بت فراهم آورد . ازیک نظر ، تامکت در میان جتهای رهگیرغربی ، یک استثناء محسوب میشود ، چرا که در مقایسه با همتایان خود در دهه هفتاد ، سنگین ترین جنگنده ای بود که به بازار صادرات تسلیحات رزم هوایی معرفی گردید ، در حالی که بطور همزمان ،نیروی هوایی ارتش ایالات متحده جتهای ارزان تر و سبک تر اف-15 را بخدمت گرفت و بصورت نسبتا" گسترده ای به سایر ارتشها از جمله نیروی هوایی سعودی و اسراییل نیزصادر شد. تامکت در زمان خود ،بدلیل مسلح شدن به مجموعه ای از حسگرهای قدرتمند و دسترسی به مهمات برد بلند ، یک رهگیر متمایز بحساب می آمد و اگر چه بر اساس ادعای یکسری منابع ، تامکت ها و فینیکس های تحویلی به ایران ، نسبت به همتایان خود در نیروی دریایی ایالات متحده ، در جایگاه پایین تری قرار می گرفتند ( تفاوت ها شامل سرعت پایین تر پردازش کننده رایانه تامکت و همچنین مجموعه صندلی پران . م ) اما نیروی هوایی ایران ، هنوز هم رکورد طولانی ترین شکار تاریخ هوانوردی را در اختیار دارد ( و ظاهرا هم قصدی برای شکستن آن وجود ندارد . م ) براساس اطلاعات مندرج در منابع هوانوردی غربی ، تامکت های نیروی هوایی ایران ، علیرغم محدود بودن دسترسی به قطعات حیاتی و مهمات کافی ، یک تنه ، نزدیک به 150 فروند از هواگردهای بال ثابت ، بالگرد وحتی موشکهای کروز ضد کشتی (شامل نمونه های ساخت اتحاد شوروی سابق و فرانسه ) را پایین کشیده و مزیت پراهمیت و قاطع وجود پتانسیل درگیری فامد ( فراتر از میدان دید ) را بخوبی به نمایش گذاشتند ، در حالی که بطور همزمان ، نیروی هوایی اتحاد شوروی نیز با الگوگیری از این قابلیت ، مشغول توسعه نسل جدیدی از رهگیرهای فراصوت خود بود که بعدها با شناسه MIG-31 فاکس هاوند معرفی گردید . در واقع ، تامکت، نخستین جنگنده نسل چهارمی بشمار می رفت که به یک درگیری تمام عیار وارد گردید وهنوز نیز در خدمت قرار دارد . در حالی که پیش بینی ها ، حاکی از آن است که نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (IRIAF) احتمالا" از اکتبر 2020 بتدریج هواگردهای رزمی چینی یا روسی را وارد خدمت فعال خود خواهد کرد ، تحلیلگران معتقدند که تامکتهای ایرانی همچنان ، در کنار جتهای جدید ، بخدمت خود ادامه دهند . این دسته از ناظران نظامی براین اعتقاد هستند که کمیت ناوگان تامکت های ایرانی در سالهای اخیر گسترش قابل توجهی داشته ، چرا که نیروی هوایی ایران ، در کنار شرکتهای خصوصی همکار با مجموعه وزارت دفاع این کشور ، با استفاده از فناوریهای جدید در دسترس ،با سهولت بیشتری قطعات مورد نیاز خود را برای عملیاتی نگاه داشتن ناوگان تولید کرده و این مساله به اسکادرانهای ایرانی اجازه داده تا تعداد بیشتری از جنگنده های موجود را از انبارها بیرون کشیده و بخدمت فعال وارد کنند . یک افسر سابق نیروی هوایی ایران ( ظاهرا با اسم مستعار " فرهاد " ) در مصاحبه ای با نشریات غربی اذعان داشته که نگاهی دقیق به پتانسیل رزمی اف-14 های نیروی هوایی ایران نشان میدهد که فرماندهان این نیرو توجه خاصی به توسعه توانایی های تامکت ، بخصوص در تسلیح آن به مهمات دوربرد و کوتاهبرد دارند . به گفته این افسر سابق نیروی هوایی ، خدمه تامکتهای ایرانی اکنون پتانسیل کاملی برای کشف اهداف متخاصم از فاصله 100 مایلی و انهدام آن برخوردارند و این به معنای آن است که سامانه رادار و کنترل آتش ( AWG-9) همچنان قابلیتهای خود را حفظ نموده ( با تشکر فراوان از پرسنل جهاد خودکفایی نیروی هوایی ارتش و وزارت دفاع . م ) ، در حالی که شایعاتی ( در خصوص بهبود توانایی کشف این رادار برضد اهداف پنهانکار .م ) در سالهای اخیر منتشر شده است . این خلبان سابق معتقد است که کیفیت آموزش در اسکادران های اف-14 به اندازه ای است که یک ستوان تازه کار تنها پس از 100 ساعت پرواز ، قابلیت ورود به یک داگفایت نفسگیر را داشته ، بطوریکه با بالا دادن دماغه تامکت با زاویه 75 درجه ، بنک زده ( چرخش حول محور طولی ) و حریف را با مهمات کوتاه برد سایدویندر منهدم کند . بااین وصف ، تامکتهایی که در دهه هفتاد به ایران تحویل شده اند ، از گونه A بوده وقابل مقایسه با تامکتهای سری D که درسال 1991 در عملیات طوفان صحرا وارد عمل شدند ، نیستند . تامکتهای سری D را برخی ناظران حوزه هوانوردی ، حتی از جدیدترین جنگنده هایی که هم اکنون در خدمت قرار دارند ، توانمندتر ارزیابی می کنند ،اما هزینه بالای نگهداری و قابلیتهای به نسبت محدود هوا به زمین ( و ایضا" دستهای پشت پرده کارتل های اسلحه سازی .م ) با عث شد تا این پرنده در سال 2006 از خدمت نیروی دریایی خارج گردد . در این میان ، برخی از افسران ارتش ایالات متحده معتقدند که بازنشستگی اف-14 ها ، قابلیت ناوگروه های هواپیما بر را در دفاع از خود ، بطور کامل بخطر انداخته است . اما در این سوی جبهه ، نیروی هوایی ایران بدلیل ارزان بودن نیروی کار و هزینه پایین تولید قطعات ، بخوبی بر مشکلات ناشی از پیچیده گی خارج از تصور عملیاتی نگاه داشتن ناوگان تامکت ، برآمده ، هر چند این تحلیل نیز وجود دارد که تامکتهای ایرانی ، به اندازه همتایان سری D خود توانمند نیستند ، اما نیروی هوایی ایران ، بنا برنیازهای روز افزون خود برای پاسداری از مرزهای هوایی اش ، تمامی جتهای موجود خود را ارتقاء داده و این توانایی های قابل توجهی را به باقی مانده جنگنده های موجود اعطاء نموده است . ناظران نظامی معتقدند که باقی مانده موشکهای فینیکس موجود ، بتدرج از خدمت خارج شده و به جای آن ، مهمات فکور-90 با برد ادعایی 300 کیلومتر به مهمات استاندارد تامکت تبدیل شده است . این مساله در کنار تجهیزاین هواگردها به حسگرهای جدید و سامانه های جنگ الکترونیک بومی ، نیروی هوایی ایران را قادر می سازد تا با اطمینان خاطر بیشتری از آسمان ایران دفاع کند . پی نوشت : بن پایه صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

یک افسر ، یک جاسوس سال ۱۸۹۳ اداره آمار و اطلاعات ارتش فرانسه پی برد که شوارتسکپن، وابسته نظامی سفارت آلمان در پاریس، با افسری فرانسوی ارتباط دارد و اطلاعاتی از مراکز حساس نظامی و تسلیحاتی ارتش، بین آن‌ها تبادل شده‌است. از این فرد که با نام مستعار «دی» فعالیت داشت، نمونه‌هایی به عنوان دست خطی که اطلاعات را در اختیار قرار داده به دست سرهنگ هانری از بخش آمار و اطلاعات ارتش افتاد.پس از آن از تمامی افسران مشغول به خدمت در مراکز حساس و ستادهای فرماندهی آزمایش خط انجام گرفت و دستخط دریفوس را با «دی» مطابق تشخیص دادند.دریفوس از خانواده‌ای مرفه و فرزند یک تاجر یهودی بود که به سال ۱۸۷۰ در پی اشغال آلزاس و لورن توسط آلمان برای حفظ تابعیت فرانسوی آنجا را ترک کرده بود. آلفرد در ۱۳ اکتبر ۱۸۹۴ به وزارت جنگ احضار شده و متهم به جاسوسی شد. دریفوس اتهام را رد کرد، اما با آزمایش دوباره دستخط شک مقامات به او بیشتر شد.همزمان با این، روزنامه‌ای ضدیهودی در مقاله‌ای با عنوان «خیانت بزرگ»، دریفوس را به خیانت متهم و خواستار مجازات شدید وی شد. پس از آن بود که فشارها بر دریفوس افزایش یافت؛ و فعالیت مطبوعات در رابطه با این موضوع شدت گرفت و حتی یهودیان مسئول شکست ۱۸۷۰ از آلمان معرفی شدند که تأثیر زیادی در جامعه داشتند. این فیلم به کارگردانی رومن پولانسکی ، ماجرای مشهور سرگرد آلفرد دریفوس را به تصویر کشیده است .

بسم ا.... نمایش مانورپذیری سوخو-34 ... نمایشگاه هوایی ماکس 2017 https://www.aparat.com/v/MGEDP

بسم ا... با تشکر فراوان . این تصویر در نوع خودش جالب هست ، تجربه نیروی هوایی ارتش سرخ در افغانستان ، بخصوص در زمان اجرای حملات هوابه زمین با فراگفوتها ، مشابهت های جالبی را با این تصویر نشان می دهد این تصاویر هم برای نیروی هوا-فضای سپاه و هم نیروی هوایی ارتش زنگ خطرهست که هواگردهای بال ثابت و بالگردهای خودش را بسرعت به سامانه های اقدام متقابل در برابر دوش پرتاب ها مجهز کند . امیدواریم که قبل از اینکه تجربه تلخی ایجاد بشود ، این کار را در صدر اولویتها قرار بدند .

اردک جهنمی روسی بلوغ جنگنده ضربتی سوخو-34 درآستانه سی امین سالگرد ورود به خدمت عملیاتی سیزدهم آوریل 2020، درست سی امین سالگرد نخستین پرواز جنگنده ضربتی سوخو-34 است که درواقع ، گونه ای برگرفته از جنگنده برتری هوایی سوخو-27 فلانکر طراحی شده در دوران اتحاد جماهیر شوروی که به شکل تخصصی ، اجرای حملات هوا به زمین و ضد سطحی را در نیروی هوایی روسیه بر عهده دارد ، است . این هواگرد رزمی از میانه دهه 80 میلادی ، در دفتر طراحی سوخو بعنوان جانشین بلافصل هواگرد بال متغییر سوخو-24 ام و گونه ای جاه طلبانه وبرگرفته از نسخه اولیه فلانکر بشمار میرفت که همزمان با توسعه گونه سوخو-30 ،اما با ترکیب بندی دو خدمه کنار هم ( دو قلو ) مد نظر نیروی هوایی روسیه قرار گرفت ودر مقایسه با نسخه های قبلی ، پایداری پروازی بیشتری را در اختیار کاربرش قرار می داد . در واقع ، فول بک ، ترکیبی از توانایی های پروازی و رزمی نمونه SU-27K و SU-27UBK برای اجرای عملیات بر فراز دریا و همچنین پتانسیل رزم هوایی سوخو-30 و سوخو-35 را در یک پیکربندی واحد به نمایش می گذاشت . بااین وصف ، طرح سوخو-34 ،یکی از دهها پروژه ای بود که با فروپاشی اتحاد شوروی به تاخیرافتاد یا لغو شد و این مساله با توجه به اتفاقات سالهای بعد ، موجب گردید تا این پیکربندی ، تنها در سال 2014 و در همان سالی که سوخو-35 نیز به دنیای هواگردهای رزمی معرفی شد ، به صحنه عملیاتی وارد گردد . با تمامی این اوصاف ، سوخو-34 یکی از اولین هواگردهایی بود که به صحنه عملیات در سوریه اعزام شد و بر خلاف سلف خود ( سوخو-24) ، قابلیت حمل موشکهای دوربرد هوابه هوا نظیر آر-27 یا آر-77 نیز در اختیار داشت . این جنگنده ها بسرعت به یک سوژه خبری در سوریه تبدیل شدند ، چرا که تمرکز اصلی حملات فول بک علیه تروریستهای القاعده در شمال غربی سوریه و بخصوص ادلب قرار داشت . اهمیت حضور این جنگنده ها ، تا جایی بود که نیروی هوایی روسیه ، به گزارش رسانه های عبری ، حداقل برای یکبار ، از این جنگنده برای رهگیری یک فروند جت F-16 I که برای اجرای حملات هوا به زمین وارد فضای هوایی سوریه شده بود ، استفاده کرده اند . درواقع ، سوخو-34 با توجه به مسلح شدن به طیف گسترده ای از تسلیحات هوابه زمین ، ضد تشعشع و موشکهای ضد سطحی ، پتانسیل قابل توجهی در حمل غلافهای اخلالگر و حسگرهای قدرتمند دارد و این مساله ، هواگرد روسی را به یک سلاح کارا تبدیل نموده است .از جمله مهمترین تسلیحات قابل حمل ، مجموعه موشکهای KH-65 وKH-SD است که توانایی انهدام اهداف مشخص در یکبرد 600 کیلومتری را بدان می دهد ، ضمن اینکه فول بک با مسلح شدن به مهمات KH-38 که بسته به هدف می تواند کلاهکهای متنوعی از جمله خوشه ای ، ترکشی و ضد زره را با خود حمل نماید ،به یک خطر عمده برای اهداف زمینی تبدیل می گردد . مضاف براین ، موشکهای KH-41 باس رعت سه ماخ و مهمات ضد کشتی KH-31 ترکیب مرگباری را برای حمله به اهداف سطحی فراهم نموده است . نیروی هوایی روسیه ، در حال حاضر ، بیشتر از 120 فروند جنگنده ضربتی سوخو-34 را در سازمان رزم خود بخدمت گرفته است که طبق گزارشها ، با هزینه کمتری نسبت به سوخو-35 تولید شده و پیش بینی میشود در تعداد بیشتری خریداری گردد . با این حال ، گرچه فولبک هنوز بعنوان محصول صادراتی روسیه ، در سبد فروش نظامی این کشور قرار ندارد ، اما پیشرانه AL-31FM2 این جنگنده به چین فروخته شده تا در جنگنده نسل پنجم J-20 چینی مورد استفاده قرار گیرد . با توجه به این مساله ، شاید سوخو-34 در حال حاضر ، توانمندترین جت ضربتی دنیای هوانوردی نظامی لقب داشته باشد ، جایی که رقبای سرسختی نظیر اف-16 و F-15E از سالها قبل جای خود را محکم نموده ودر نبردهای متعددی شرکت داشته اند . نیروی هوایی روسیه نیز به تقریب در 5 سال اخیر ، بارها این جنگنده را در عملیات رزمی واقعی در سوریه ، مورد استفاده قرارداده و به احتمال بسیار زیاد ، خط تولید فولبک ، مدتها پس از خاتمه تولید سوخو-35 و سوخو-30 ،ادامه خواهد یافت . پی نوشت : بن پایه صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

بمباران استراتژیک به شیوه سامورایی در سالهای پایانی جنگ جهانی دوم و زمانی که ارتش امپراتوری ژاپن ، بسرعت در حال عقب نشینی به سرزمین اصلی ژاپن بود و میزان سوخت جهت استفاده در بمب افکن ها به شکل محسوسی کاهش می یافت و از طرفی ، نیروی هوایی ایالات متحده ، بتدریج برتری هوایی و دریایی را بدست می گرفت ، یک گروه تحقیقاتی ژاپنی به سرپرستی ژنرال سویکی کوسابا، ایده جالب توجهی با شناسه فوگو (FU-GO) را تکمیل و اجرایی نمودند . در این طرح ، تعداد زیادی بالن از جنس ساقه برنج که می توانست یک تیر بمب آتش زا را از عرض اقیانوس آرام عبور داده و در شرق آمریکا رها نماید مورد استفاده قرار گرفت . البته ، این طرح ، سرانجام خوبی نداشت و به غیر از چند مورد به آتش کشیدن انبارهای علوفه ، آسیب دیگری وارد نیاورد و بقیه بالن ها بدلیل جریانهای شدید هوایی ، منحرف شده ، سقوط نموده و تعدادی نیز توسط جنگنده های آمریکایی سرنگون شدند . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

بسم ا...

بسم ا... ویدئوی تست سامانه دفاع هوایی A-235 و ویدئوی تشریح عملکرد سامانه اس-500 https://www.aparat.com/v/yg1rs https://www.aparat.com/v/OT8u5

چنگال جدید خرس روسی فرمانده نیروی دفاع هوایی ارتش روسیه : اس-500 درنقش جنگ افزار ضد – فضایی !!!! مسکو: در حالی که نیروی پدافند هوایی ارتش روسیه ، درماه آینده میلادی ( ژوئن 2020) نخستین آتشبار از سامانه برد بلند اس-500 خود را در اختیار شبکه دفاع هوایی خط مقدم خود قرار می دهد ، فرمانده سابق این نیرو ، ژنرال سرگئی خاتیلف ، نقش و قابلیتهای این سامانه به نسبت مرموز روسی را به تصویر کشید. ژنرال سرگئی خاتیلف به اعتقاد وی ، اس-500 در ارتش روسیه ، به هیچ عنوان ، جایگزینی برای سامانه اس-400 بشمار نمی رود ، بلکه در حقیقت امر ، نقش و تمرکز متفاوتی را بر عهده خواهد گرفت . بر همین اساس ، اس-500 در درجه نخست ،وظیفه خواهد داشت تا اهدافی با ارزش بالای نظامی در برد های بلند نظیر ماهواره ها ، موشکهای بالستیک بین قاره ای ، هواگردهای رزمی با قابلیت پرواز در مدار ، سامانه های هشدار دهنده راداری هوابرد ( ای وکس ) و بمب افکن های سنگین درگیر شده و آنها را مورد اصابت قرار دهد . این درحالی است که اس-400نیز قابلیت درگیر شدن با تمامی این اهداف را به نسبت در اختیار دارد ولی به اعتقاد تاکتیسین های روسی ، این سامانه قدیمی می بایست با تمرکز بر تهدیدات کلاسیک با ارزش نظامی کمتر نظیر تعداد افزون تری از هواگردهای پنهانکار ، موشکهای بالستیک تاکتیکی و کروز ، بار سنگین مواجهه را برای اهداف فوق الذکر از روی دوش اس-500 برداشته و قابلیت مانور بیشتری را در اختیار آن قرار دهد . به اعتقاداین ژنرال بلندپایه روس : " سامانه اس-500 پس از تکمیل چرخه استقرار در شبکه دفاع هوایی ارتش ، به شکل همزمان ، می بایست چند ماموریت خاص ، از جمله کشف و درگیری با اهداف کلاسیک رزمی ( هواگردهای بال ثابت و بالگردها ) ، موشکهای کروز و هر هدفی با سرعت پروازی بالا را بر عهده گیرد . علاوه براین ، اس-500 ماموریت خواهد یافت تا با اهداف بالستیکی مهاجم ، نه تنها در بخش نهایی پرواز ( ترمینال ) ، بلکه در تمام مراحل دیگر شلیک مقابله نماید . در این مراحل ، سرعت شلیک پرتابه های بالستیک ، فراتر از تصورات موجود است ( چند کیلومتر در ثانیه ) ، به همین دلیل آتشبار اس-500 از چند بخش تشکیل شده که درآن ، هر بخش وظیفه مکان یابی اهداف مهاجم در ارتفاع ها و سرعتهای مختلف از ارتفاع 30 کیلومتری تا نزدیکی سطح زمین را برعهده خواهد داشت ." راست : اس-400 ، چپ : A-235 این افسر ارشد پیشین نیروی دفاع هوایی روسیه معتقد است که اس-500 توانایی کشف و درگیری اهداف پرنده در برد 600 و در ارتفاع 200 کیلومتری را در اختیار کاربرانش قرار میدهد واین بدان معناست که سیستم دفاع هوایی جدید روسی ، بیشتر بعنوان یک سامانه دفاع ضد فضایی ، عملیاتی خواهد شد . تحلیلگران نظامی براین اعتقاد قرار دارند که اس-500 می بایست با تهدیدات در حال گسترش جدید غریی نظیر بمب افکن بی-21 ، هواگردهای رزمی مداری نظیر SR-72 و هواگردهای شناسایی برگرفته از آنها ، مقابله نماید . به همین دلیل درحقیقت امر ، اس-500 در ترکیب با سایر سامانه های دفاع هوایی و دفاع ضد موشکی روسی ، نظیر اس-400 ، اس-400 وی.4 و A-235 بصورت شبکه درخواهد آمد ولی به شکل خاص ، ماموریت رهگیری حمله موشکی بالستیکی بین قاره ای را در مرحله قبل از رسیدن به جو ، بر عهده می گیرد. پی نوشت : 1- بن پایه صرفا" برای میلیتاری /مترجم : MR9

این مورد را بنده کامل و بدون کم و کاست قبول دارم ، ولی این نکته قطعا" می بایست در نظر گرفته بشود که بخش عمده ای از مخاطبان ، چه در میلیتاری و چه در سایر رسانه ها ، با توجه به کثرت انتشار اخبار و اطلاعات در فضای وب ، دست کم ، از موارد اولیه برای تحلیل اطلاع داشته باشند ، حالا این جدای کسانی هست که سالها دارند اخبار نظامی را در حوزه های مختلف دنبال می کنند . طبیعتا" این انتظار هست که اگر قرار هست ما بعنوان انجمن میلیتاری ، پیشگام تحلیل باشیم ، دست کم پیش فرض در اینکه نشر وضعیت دشمن و اطلاع از پیشرفتهای نظامی آن ، به معنای ضدیت با انقلاب و نظام و پیشرفتهای نظامی کشور نیست ، باید وجود داشته باشد . مخصوصا" برای بچه حزب اللهی هایی که در این حوزه فعالند این مساله باید جا افتاده باشد ، حالا این را عرض میکنم ، برای بنده ، اطلاع از پیشرفتهای دشمن ، نه فضای تاریکی ایجاد میکند و نه حس ناخوشایندی . هر قدر در این زمینه مطالعه میشود ، بیشتر متوجه ارزش کارهای داخلی ( هر چند با وجود نقدهای جدی ) می شوم ، این وضعیت ، محقق و علاقه مند داخلی را از فضای بن بست و تاریکی که به دست خودش ایجاد شده ، نجات میدهد . این تلخی ها باید در زمان صلح دیده بشود ، تا در زمان بحران ، ثمره آن ( در هر کیفیت و سطحی ) دیده بشود . حتی اگر اتفاقی هم نیافتد ( فرضا") این ذهنیت وجود دارد که حداقل به سهم خودمون ( هر چند ناچیز ) کاری انجام شده .. این روند هست که باید در میلیتاری تبدیل به مطالبه اصلی شود ...

همین جا در تاپیک به شما هشدار داده می شود از چهارچوب موضوعیت کاری میلیتاری خارج نشید ، هر پستی که از موضوع میلیتاری خارج باشد ، بدون تعارف با ان برخورد می شود ، مثل 4 فقره اکانت قبلی ( 100 ، سوردمن ، بلندر و جویسر ) ضمنا" تصاویر خارج از اکانت را بصورت لینک بفرستید ، هر پستی خارج از چهارچوب ، کامل حذف میشود ( به مانند محرومیت بلند قبلی ، ادامه قانون شکنی ، موجبات اعمال قانون مجدد را فراهم می کند )

بسم ا... یک نکته ای هست وسط این فرموده ارزشمند جنابعالی در وب فارسی ( فضای وب داخلی و سایر رسانه ها ) از سالهای قبل یک جریانی شکلی گرفته و تبدیل به روند و ترند شده که هر کاربری ، قصد بررسی داشته باشد و این بررسی قطعا" شامل در نظر گرفتن هر دو یا چند سمت ماجراست ، از سمت یک عده ، مورد هجمه قرار می گیرد ، ما متاسفانه یادگرفتیم که صرفا" وضعیت داخلی را ببینیم و هیچ واکنشی نسبت به کاری که دشمن دارد انجام می دهد ، نداریم ، این مساله به صورت وضعیت حاد و غیر قابل باوری درآمده که صحبت یا نشر خبر یا آنالیز قابلیتهای رقبای متخاصم ( بطور قطع بصورت محترمانه و بدون توهین و فحاشی که متاسفانه در صدر کاری بخش اعظم رسانه های مجازی هست ) بصورت تبلیغ علیه صنعت و پیشرفتهای داخلی فرض میشود . این مساله باعث شده تا حریف بخوبی این وضعیت را تبلیغ و نشر بدهد و حتی به ادامه آن تشویق کند . این وسط تنها چیزی که فراموش شده و می شود ، نگاه به عمق جریان و مشکل هست ، هم از دید خودی و هم از دید دشمن . حالا منصفانه به این روند نگاه بفرمایید که در طولانی مدت چه کسی ضرر می کند ؟؟؟ ما یا حریف ؟؟؟

نیروی هوایی کره شمالی !!!!! پی نوشت : با تشکر از @bds110

ویدئوی تبلیغاتی هواگرد ترابری تاکتیکی Y-20 https://www.aparat.com/v/snrUP

بسم ا... شهید خلبان پاسدار غلامرضا میرزایی ، که در حادثه سقوط بالگرد میل در دریای کاسپین ( سال 1395 ) به شهادت رسید تصویر جالبی هست از نمونه ارتقاء یافته بالگرد AH-1J به استاندارد "طوفان" از نمای نزدیکتر

کنسول خدمه ناوبر / بمب انداز بمب افکن بی-52 رزمایش پرچم قرمز

اتفاقا هر قدر این بحث زنده باشد ، در مجموع به نفع همه است ، چون هر قدر جلوتر می ریم ، شدت و حدت نیاز به نیروی هوایی پای کار بیشتر حس می شود و استدلال هایی که دائم روی پدافند زمین پایه تاکید دارند ، بیشتر به چالش کشیده میشود و این خوب هست تبدیل به مطالبه نشده ، یعنی هنوز در مراحل جنینی خودش هست اگرشده ملت همه شب نان و پیاز بخورند ، باید این پول را اختصاص بدند ، چون اگر ندهند ، امنیتی وجود ندارد که بشود روی آن مانور کرد

انشا.. مورد استفاده قرار گرفته باشد ، یک پیش برنامه ریزی برای ادامه اش دارم ، ولی نیازمند مطالعه بیشتر هست ، ضمن اینکه الان یک ورژن جدید از این استراتژی منتشر شده ، ادبیات نبرد هوا- زمینی را باید به این نسخه متصل کنم تا ادامه پیدا کند

همین شک و شبهه ها در 4 دهه اخیر ، وضعیت ما را به جایی رسونده که با یک رزمایش نصفه و نیمه امارات ، مجبوریم موشک اندازهای خودمون را در جزایر فعال کنیم و د ر معرض نمایش عمومی بگذاریم ، در حالی که اگر یک نیروی هوایی آماده وجود داشت ، 48 ساعت قبل و 48 ساعت بعد ، یک cap پرحجم و متراکم برنامه ریزی می کردند ، طرف مقابل خودش پیشاپیش ، سرنیزه را غلاف می کرد ، ولی چون طرف مقابل اطلاع دارد که نیروی هوایی غیر قابل رقابت ایران در انتهای دهه هفتاد، با 500 فروند هواگرد آماده عملیات ، به روزی افتاده که مجبور هست برود دنبال جنس چینی ( نه بدلیل کیفیت ، بلکه بالاجبار ) ، برنامه های بومی خودش هم معطل موتور و سلاح هست و افتخار نیروی هوایی اش ، بازآماد جنگنده های 50 ساله هستند ، آن وقت برای ما "تره" هم خورد نمی کند ، نه تنها در روز روشن رزمایش برگزار می کند ، بلکه رییس پلیس اش ( یعنی اینقدر سطح تهدید علیه ما هجو آمیز شده ) جرات می کند ارتش ایران با سابقه 100 سال را تهدید کند . تمام اینها ، از جنگ الکترونیک ، زدن ای وکس ، حتی حوزه "پهپاد" ، 80 درصدش مربوط به نیروی هوایی هست و سامانه های زمین پایه تنها سیبل های متحرکی هستند که بدون پوشش هوایی ، براحتی شکار می شوند . این 2 فقره ویدئو را با دقت ببینید اگر باور ندارید ، از خدمه سامانه های سام-6 سوری در دره بقاع ( دهه 80 میلادی ) سئوال بفرمایید که چه شکلی iaf ، همه آنها را مثل جگر زلیخا به سیخ کشید البته تمرینات مشترک نیروی هوایی آمریکا و اسراییل هم برای تهدید ما نیست !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! تمرینات محرمانه اسکادرانهای اف-35 نیروی هوایی ارتش ایالات متحده وiaf در جنوب سرزمین های اشغالی

بسم ا... دو فقره ویدئو از پرزنتیشن J-10C ttps://www.aparat.com/v/x3bp8 https://www.aparat.com/v/uPrb1

فرض محال هر خریدی که صورت بگیرد ، چند عامل در آن دخیل هست : 1- جو سیاسی موجود ( کشور خریدار ، کشور فروشنده ، طرف یا طرفهای ثالث ) 2- قدرت خرید کشور خریدار 3- جمع کل ارزش معامله 4- شیوه پرداخت پول 5- شیوه پشتیبانی در زمان صلح و جنگ و ... برای تامین نیازمندی های جاری ،خرید جی-10 سی ، سریع ترین مسیر هست ولی نه بهترین ، سرعت افزایش تهدید علیه ما ، از خرید 300 فروند جی-10 سی هم بیشتر هست و ما باید مثل IIAF در دهه 50شمسی ، چهل سال آینده را ببینیم . سرمایه گذاری برای این بازه زمانی با توجه به اینکه فعلا قصدی برای صادرات جی-31 وجود ندارد و اینکه غربی ها هم عمرا" به ما جنگنده نمی فروشند ( در حد اف-35) که به درد بخورد ، صرفا" روسیه هست ، مگر اینکه چینی ها سیاست جدیدی را پیگیری کنند . ولی بحث اینجاست که فرماندهان نیروی هوایی و استراتژیستها ما ، از الان به فکر 40 سال دیگر هستند یا فقط دنبال ایجاد یک نیروی هوایی پرده پوششی ( صرفا" اسما" نیروی هوایی و نه نیروی هوایی واقعی ) خواهند بود !!! این هست که باعث نگرانی میشود حالا سئوال و ابهام ایجاد میشود که وقتی از یک نیروی هوایی واقعی صحبت می کنیم ، دقیق و مستند ، منظور چی هست بخشی از پاورپوینت واحد تدریس شده " نظامیان و سیاست " حالا مخاطب و تحلیلگر منصف ، می شیند و کلاه خودش را قاضی می کند که فرماندهان نیروی هوایی و افسران ارشد مسئول در ستاد کل ، چقدر روی این مبناء استاندارد دارند جلو می روند ؟؟؟!!! پی نوشت: برای هر کدام از مربع های قرمز ، 2 جلسه ، جمعا" 16 جلسه ( هر جلسه دو ساعت و سی دقیقه ) کار آموزشی انجام شده

اژدهای آتشین سرخ برفراز سرزمین پارس آیا جی-10 نقطه پایانی بر 4دهه توقف بروزرسانی ناوگان نیروی هوایی ایران خواهد شد ؟ براساس آنچه که در برنامه جامع اقدام مشترک ( برجام / JCPOA ) یا به اصطلاح عامه ، "توافق هسته ای" پیش بینی شده است ، اکتبر 2020 ، تحریم های تسلیحاتی سازمان ملل در خصوص خریدهای نظامی تهران به پایان خواهد رسید و این مساله بدان معنا خواهد بود که این کشور پس از این تاریخ می تواند به طیف گوناگونی از تسلیحات تهاجمی شامل شناورهای رزمی و جتهای جنگی را دسترسی داشته باشد . بدین ترتیب ، پس از یک دهه انتظار ، احتمالا" تهران تا پایان سال 2021 حداقل سفارش یک کلاس از جتهای جنگنده را اعلام خواهد کرد . این در حالی است که مقامات ارشد نظامی ایرانی در اوساط 2010 برای نیل به ایجاد یک تعادل منطقی در توازن نظامی منطقه ای ،درصدد بود تا جنگنده سنگین سوخو-30 را بخدمت گیرد و در حالی ناوگان نیروی هوایی خود را بروزرسانی نماید که پس از انقلاب 1979 و قطع همه روابط نظامی با ایالات متحده و جنگ 8 ساله ، عملا" فرصت مطلوبی برای بازسازی نیروی هوایی فراهم نگردید . انتخاب آشکار ؟!!!!! میگ-35 ، میگ-29 بدین ترتیب ، اگر نیروی هوایی ایران موفق شود ، جت رزمی سوخو-30 را بخدمت گیرد ، در دو حوزه برد و پایایی رزمی یک جهش را بخود خواهد دید و به ارتش این کشور اجازه می دهد تا در خاورمیانه و محدوده فراتر از آن ، پس از چهاردهه ، بار دیگر به یک وزنه قابل توجه رزمی تبدیل گردد ،در حالی که گمانه زنی های جدی دیگری در خصوص برنامه های این نیرو برای خرید سوخو-57 نیز به گوش می رسد . با تمامی این اوصاف ، برخی ناظران براین باورند که ایران ، به احتمال زیاد ، به موازات مذاکرات برای خرید سوخو-30 ، گوشه چشمی به یک جنگنده سبک تر و در عین حال پیش رفته تر وبا برد کوتاه تری دارد که بتواندآن را با هزینه عملیاتی کمتری بکار گیرد . علاوه براین ، شایعاتی نیز در جریان است که نیروی هوایی ایران با توجه به اینکه از ابتدای دهه 90 میلادی ، یکی از کاربران میگ-29 محسوب میشود ، براین قصد قرار دارد تا یک جنگنده میان وزن با پیشرانه های دوقلو ( میگ-35) یا جت رزمی تک موتوره J-10C را بعنوان جنگنده های نسل ++4 که به ترتیب در ژوئن 2019 و مارس 2018 وارد خدمت شده اند را بعنوان مکمل سوخو-30 وارد خدمت نماید . با توجه به این پیشینه ، برخی تحلیلگران نظامی بر این اعتقادند که در رقابت میان میگ-35 وجی -10 به منظور تعیین یک مکمل برای سوخو-30 ، گونه بهسازی شده فالکروم ، در عین اینکه نسبت به رقیب چینی خود سنگین تر است ، اما رادار قدرتمندتری را با خود حمل خواهد نمود ، قدرت مانور بیشتری داشته و در سرعت و ارتفاع بیشتری قادر است وارد عملیات شود . مضاف براین ، مسلح شدن میگ-35 به موشک R-37M با برد 400 کیلومتر ( 398- 150 کیلومتر ) در مقایسه با برد300 کیلومتری تقریبی PL-15 جت J-10C قابلیت های بیشتری را در اختیار تهران قرار خواهد داد . اما هر جت روسی و چینی ، به رادارهای AESA و خروجی های موتور بردار رانش سه بعدی مجهزبوده و با درصد بالاتری می توانند با شبکه پدافند هوایی ایران یکپارچه شوند . هر چند جی -10 بلحاظ عملیاتی ، ارزان تر خواهد بود و احتمالا" برخی قابلیتهای پنهانکاری را نیز در اختیار خواهد داشت ولی بلحاظ برد رادار و پایایی رزمی ، در سطح پایین تری نسبت به جنگنده روسی قرار می گیرد . اگر چه تاثیر روندها و بده- بستانهای سیاسی بر خرید جنگنده های رزمی توسط ایران تاثیر گذار به نظر می رسد ، اما میگ-35 را میتوان انتخاب آشکار نیروی هوایی ایران بشمار آورد . علیرغم انکه فالکروم ارتقاء یافته روسی ، هزینه عملیاتی بالاتری را طلب می کند ، اما امتیاز نصب موشک R-37M ، به معنای وجود برد شکار 2 برابری نسبت به مهمات عملیاتی موجود در منطقه خاورمیانه است ، چرا که بخش اعظمی از کشورهای منطقه ای و رقیب جمهوری اسلامی ایران ، به مهمات استاندارد AIM-120C با برد 105 کیلومتر بوده و تعدادی ازآنها نیز درآستانه خرید مهمات AIM-120D با برد 180 کیلومتر هستند که با توجه به این ارقام و سابقه درخشان نیروی هوایی ایران در استفاده از مهمات برد بلند در عملیات رزمی واقعی ( ترکیب تکرار ناشدنی فینیکس / تامکت .م ) و همچنین تجربه غیر قابل باور تکنسین های نیروی هوایی ایران در تعمیر ونگهداری ناوگان MIG-29A های خریداری شده در دهه نود میلادی ، مزیت آشکاری را فراهم مینماید . ضمن اینکه با خرید این جنگنده ، نخست در هزینه های آموزشی صرفه جویی قابل توجهی صورت گیرد و دوم اینکه نیاز به پرداخت پول برای ایجاد زیرساختهای جدید برای جتهای امتحان پس نداده چینی وجود نداشته باشد . با وجود همه این مزیتها ، این احتمال وجود دارد که نیروی هوایی ایران ، در نهایت بسمت خرید J-10C برود ، چرا که نیروی های مسلح ایران ، به تقریب خاطره خوشایندی از اتحاد شوروی و سپس روسیه در خصوص فروش سلاح ندارند ، چرا که تجربه نشان داده که سیاست فروش سلاح روسها در خاورمیانه ، بشدت تحت تاثیر لابیهای طرفدار غرب و بخصوص اسراییل قرار دارد . از جمله این موارد میتوان به فریز شدن خرید تعداد بیشتری MIG-29A و احتمالا MIG-31 در اوایل دهه نود میلادی ، توقف فروش سامانه اس-300 در اوایل سال 2010 ( با دستور مستقیم دیمیتری مدودف ) تحت فشار غرب ، نام برد ، این خاطره ناخوشایند ، تا جایی در میان جامعه ایران نفوذ نموده که به گزارش برخی مطبوعات داخلی ایران ، روسها به احتمال بسیار زیاد ، کدهای حساس سامانه اس -300 را در اختیار اسراییل قرار داده است که این به شکل خودکار ، روند حمله احتمالی نیروی هوایی اسراییل به ایران را تسهیل خواهد کرد . از نظر ایرانی ها ، درصورت خرید موشکهای R-37M چه چیزی مانع ازآن خواهد شد که روسها ، شیوه های استفاده از این سلاح را بر علیه جتهای عبری ، در اختیار تل آویو ، قرار ندهد ؟!!!!!! رقبای سرسخت سمت راست : R-37 سمت چپ : PL-15 گذشته از اطمینان ایرانی ها به چین بعنوان کشور قابل اطمینان در حوزه تامین سلاح ( البته نویسنده ظاهرا مطالعه عمیقی در خصوص خریدهای نظامی ایران از چین ندارد . م ) ، مزیتهای خرید جنگنده چینی ، بخصوص وضعیت موشک PL-15 عامل مهمی در خرید جی-10 خواهد بود . مهمات PL-15 درسطح گسترده ای ، در مقایسه با موشک روسی،بصورت عملیاتی بکار گرفته شده و سرمایه گذاری افزون تری از سوی ارتش چین برای توسعه این موشک صورت پذیرفته است . این بدان معناست که درصورت انتخاب J-10C ، گزینه خرید موشکهای پیشرفته تر برای تهران ، باز خواهد بود . مضاف براین ، خرید جی-10 می تواند دست نیروی هوایی ایران را برای خرید جتهای سنگینتری نظیر سوخو-35 یا سوخو-57 ، بازتر نموده و این بدان معناست که ناوگان جنگنده های عملیاتی نیروی هوایی ایران ، تنوع بیشتری خواهد یافت ( البته این مساله ، چالش های لجستیکی افزون تری را نیز بدنبال دارد .م ) ، بویژه اینکه حداقل تا تاریخ انتشار این تحلیل ، چین برنامه ای برای صادرات جنگنده سنگین خود ندارد و این بدان معناست که تطبیق عملیاتی جتهای روسی و چینی ، سخت تر خواهد شد . از سویی دیگر ، خرید جی-10 می تواند نزدیکی بیشتر روابط سیاسی و دفاعی ایران و چین را فراهم آورد و این به نوبه خود ، احتمالا موجبات افزایش سرمایه گذاری چین در اقتصاد ایران و بطور طبیعی ، پشتیبانی سیاسی بیشتری از سوی چین را فراهم آورد . بنابراین ، خرید جی-10 مسیر سرمایه گذاری بیشتر چینی ها در ایران پیش بینی میشود ، ضمن اینکه می توان چنین حدس زد که با توجه به مزیتهای ایران در منطقه ، جریان همکاری های قطعا" یکطرفه نخواهد شد . ایران به نوبه خود می تواند هزینه خریدهای خود را با تحویل نفت یامنابع دیگر تامین کند ، کاری که به احتمال زیاد ، انجام آن با روسیه ، به مراتب سخت تر خواهد بود . در مجموع ، اگر تهران قصد داشته باشد ، ماهیت خرید راهبردی اش ، از روسیه باشد ( جتهای سنگین و سامانه های دفاع هوایی پیشرفته تر ) ، جی-10سی ، از شانس بالایی برای تامین نیازمندی های نیروی هوایی ایران در میان مدت به یک جنگنده سبک یا میان وزن نسل ++4 برخوردار خواهد بود . پی نوشت : 1- بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

متشکرم ولی یک تبصره بسیار ظریف این وسط هست . بنده معتقدم که شناخت دشمن ( تهدید ) نزدیک به 99 درصد مسیر برای نیل به هدف را تشکیل میدهد ( شامل توانایی ها ، نیات و آسیب پذیریها ) یعنی تا زمانی که شناخت کامل و همه جانبه ای وجود نداشته باشد ، عملا" راه حل ( استراتژی ) برای استفاده ، وجود ندارد یا حتی معنا پیدا نمی کند . شاید مثال تاریخی آن را بشود برای تشکیل oss و بعد cia مورد توجه قرار داد . احساس نیاز به وجود سازمان سلف اطلاعات مرکزی (oss) زمانی ایجاد شده که مجموعه منسجمی برای کسب اطلاعات از دشمن و جلوگیری از نشراطلاعات موجود نبود . طبیعتا" ماهیت عنصر متخاصم در زمان تشکیل یک شکلی بود ( متحدین ) ، بعد از جنگ به یک شکل دیگر درآمد ( شوروی ) و بعد از فروپاشی اتحاد شوروی هم به یک صورت جدید تبدیل شد ولی در تمامی این سالها ، یک مفهوم تغییری نکرد و آن احساس نیاز به شناخت دشمن بود . اهمیت شناخت دشمن ، نیازمند ساختار به هم پیچیده ، متراکم و صد البته هزینه بر هست