با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست و با پوزش از محضر دوستان بخاطر تأخیر سه ساله در تکمیل این تاپیک ، بررسی گرز مخوف روس ها رو به اتفاق هم ادامه میدهیم : آشنائی بیشتر با یک چماق روسی موشک بالستیک زیر دریائی پایه بولاوا ، یکی از پروژهای به ثمر نشسته " موسسه تکنولوژی حرارتی مسکو " می باشد که تحت رهبری طراح ارشد این موسسه " یوری سولومانف " ( یا به تعبیری دیگر یوری سلیمانف - م ) متولد شده و توسعه یافت. گر چه برخی از خصوصیات ژنتیکی و قابلیت های مهندسی آن از موشک بالستیک قاره پیمای RT-2PM2 Topol-M نشأت گرفته است ، اما باید گفت که این موشک جدید ، مسیر طراحی خود را مستقلا و از ابتدا طی کرده است و بر خلاف برخی شایعات نسخه دریاپایه توپول-ام نیست. در واقع موشک Bulava هم سبک تر و هم دارای تکنولوژی پیچیده تری نسبت به موشک Topol-M می باشد. هر چند که انتظار می رود که هر دو موشک ؛ در حوزه برخی شاخص ها و قابلیت ها ، با یکدیگر قابلیت مقایسه و تشابه را داشته باشند ؛ که از مهمترین این موارد می توان به CEP مشابه و پیکربندی یکسان کلاهک های قابل حمل این دو موشک اشاره نمود. اطلاعات منتشر شده از این موشک در چارچوب پیمان START ، به ما می گوید که موشک بولاوا ، توان حمل کلاهکی به وزن 1150 کیلوگرم را تا برد 9500 کیلومتر دارا می باشد. موشک بولاوا ، در واقع یک موشک سه مرحله ای است. مراحل اول و دوم این موشک ، از سوخت جامد استفاده می کنند. اما در مرحله سوم ، موشک بولاوا ؛ از سوخت مایع استفاده می کند. این قابلیت به موشک این امکان را می دهد تا در مرحله سوم و هنگام جداسازی کلاهک ها ، از قدرت مانور بالاتری برخوردار شود. این موشک را می توان از یک موقعیت و سطح شیبدار لانچ و پرتاب نمود ؛ که این قابلیت ( بر خلاف شلیک های عمودی سایر موشک ها ) به زیر دریائی های حامل این امکان را میدهد که در حال حرکت و عدم سکون ، قابلیت شلیک این موشک را داشته باشند. یکی از مهمترین و ترسناک ترین قابلیت های این موشک ، قابلیت های دفاعی آن است که به خاطر نحوه جدا شدن غیر همزمان کلاهک های بارانی خود می تواند در برابر سیستم های ضد موشکی مقاومت نماید و به تعبیری تا حدودی اقدامات ضد موشکی را خنثی نماید. انتظار می رود که زیردریائی های کلاس بوری که موشک بولاوا را حمل می نمایند ، تا سال 2040 میلادی ، بخشی جدائی ناپذیر از سه گانه تهاجم هسته ای روسیه باشند. ادامه دارد ... ----------------------------- پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند پ.ن 2 : ان شاء الله در پست های آینده به تاریخچه و سایر مباحث مرتبط با این چماق روسی ، خواهیم پرداخت.

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست و با پوزش از محضر دوستان بخاطر این تأخیر دو سه ساله در تکمیل این تاپیک ، بررسی کارنامه عملیاتی جاسوس پیر یانکی ها رو به اتفاق هم ادامه میدهیم. جاسوس پیر در نیروی هوائی آمریکا در کنار حضور این پرنده در نیروی دریائی ، نیروی هوائی ایالات متحده هم ، بین سال های 1954 الی 1978 ، جاسوس های پیر را در سه تیپ هوائی (هر یک متشکل از سه اسکادران مستقل عملیاتی ) به خدمت گرفته بود. تا زمان جنگ ویتنام ، مأموریت اصلی EC-121 ها ، پوشش دادن نقاط ضعف رادارهای آمریکا در قالب پست های رادار مکمل اخطار پیش هنگام در سواحل غربی و شرقی (اقیانوس های آرام و اطلس) بود. این پوشش که در قالب برنامه "موانع پیوسته " نامگذاری شده بود ، با پرواز 300 مایل دریائی از سواحل قاره آمریکا صورت می پذیرفت. این پروازهای شناسائی در خلال جنگ سرد ، در واقع مدارهای پست های اخطار دهنده زمینی را همپوشانی می نمودند. اولین اعزام به مأموریت هواپیماهای EC-121C ، در قالب تیپ هوائی 551 هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد (مستقر در پایگاه نیروی هوائی Otis ماساچوست) و در تاریخ 21 دسامبر 1954 آغاز گردید. پس از مدتی نمونه های ارتقاء یافته EC-121D و EC-121H هم به این اسکادران ها پیوستند. همتای اقیانوس آرام آن ، تیپ هوائی 552 هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد هست که در 1 ژوئیه 1955 در پایگاه نیرو هوائی Mc Clellan کالیفرنیا ، فعال شده و آغاز بکار نمود. پس از بحران موشکی کوبا ، در سال 1962 ، اسکادران 966 AEWCS (هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد) در پایگاه McCoy فلوریدا تشکیل شد ، اما همچنان این اسکادران تحت فرمان و در کنترل اداری وینگ 552 کالیفرنیا فعالیت می نمود. البته اسکادران 966 با مأموریتی دوگانه تشکیل شد. مأموریت نخست ، فعالیت های نظارتی در فضای هوائی کوبا بوسیله EC-121 و ماموریت ثانویه که اجرای عملیات حفاری طلا (یا به تعبیر دیگر جویندگان طلا-م) (Gold Digger) که به مأموریت های جاسوسی U-2 مرتبط میشد. سومین تیپ هوائی که Warning Star در اون به خدمت گرفته شد ؛ تیپ 553 شناسائی نام گرفت. این تیپ هوائی EC-121 ها ، در خلال جنگ ویتنام سازماندهی شد و از اکتبر 1967 تا زمان غیرفعال شدن اش در دسامبر سال 1970 ، در کشور تایلند مستقر بود. (تحت عنوان پروژه و عملیات BatCat) وینگ 553 ، در سراسر کشور تایلند ، در ساحل ویتنام ، همچنین لائوس و کامبوج ؛ پروازهای مداومی را انجام میداد که با هدف دریافت و تقویت سیگنال های ضعیف ارسال شده از خاک ویتنام توسط پرنده های ارتقاء یافته EC-121R صورت می پذیرفت. البته پس از سرنگونی یک هواپیما و از دست رفتن خدمه ، ماموریت های شناسائی لب مرز ویتتام بیشتر به پرنده های شناسائی QU-22 Pave Eagle واگذار می گردید که احتمال شناسائی و هدف گرفتن کمتری داشتند. تیپ 551 AEWCW ، سرانجام در سال 1969 ، غیرفعال شد. این درحالی بود که تیپ 552 ، در سال 1971 به یک اسکادران کاهش یافت و سرانجام در 30 آوریل 1976 با توجه به ورود پرنده های جدید E-3 Sentry ، اسکادران باقیمانده EC-121 تیپ 552 هم رسما تعطیل شد. پس از این اتفاق همه EC-121 های نیروی هوائی به عنوان هواپیماهای رزرو ، به پایگاه نیروی هوائی در فلریدا منتقل شدند و مدتها پس از این که اسکادران ها و تیپ های پروازی آواکس های E-3 کاملا مستقر شدند ، این هواپیماها همچنان درپایگاه فلوریدا برای آموزش های مقدماتی و ... مورد استفاده قرار می گرفتند. ادامه دارد ... ----------------------------- پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند پ.ن 2 : ان شاء الله در پست آینده به مابقی تاریخچه عملیاتی این جاسوس پیر ، خواهیم پرداخت.

تو این هفته بحث در مورد پرتاب فضایی ایران بود و بحث آمریکا و اسرائیل روی موشک قاره پیما بود ولی اصل داستان خود فضا بود موفقیت در پرتابگر یک گام بزرگ به سمت ماهواره های تجسسی و تصویر برداری است گرچه ماهواره در مدار قرار نگرفت الان ایران سه مسیر جهش داره مسیر اول قراردادن ماهواره جاسوسی و مخابراتی در فضا است که میتونه نقش مهمی در جهش اطلاعاتی کشور داشته باشه، این مسیر پرهزینه ولی طلایی است بویژه که بخشی از آینده در فضاست مسیر دوم رسیدن به توان زدن ماهواره های آمریکا و اسرائیل است که عملا زدن چشم اسفندیار است ، این توان رو با زدن آواکس ها ترکیب کنید و نتیجه اون زمینگیر شدن و گیج شدن آمریکاست و عملا بخش زیادی از اثر بخشی حملات آمریکا از بین میره مسیر سوم امکان زدن رادارهای شناسایی و سیستم های پدافندی آمریکا و متحدانش در منطقه است که در صورت رسیدن به این توانمندی و موشک هایی هم تیپ با هرمز عملا رادارهای دشمن با تهدیدی به نام موشک های ضد رادار بالستیک روبرو می شوند که از 2000 کیلومتر دورتر شلیک می شوند

کشور به دانش پرتاب ماهواره تا ارتفاع 500 کیلومتر دست پیدا کرده. چالش اصلی برای رسیدن به مدارهای بالاتر چالش موتور است. این موتور که در این پرتابگرها استفاده میشه با تغییراتی و با اسکیل کردن توانش افزایش پیدا کرده ولی تقریبا به ماگزیمم توان رسیده. الان اگر میخوان این تکتولوژی در کشور تکمیل بشه باید یک موتور جدید با تراست بالاتر از صفر در کشور طراحی و ساخته بشه تا بتوان به مدارهای بالاتر رسید. تجربه اینچنین طراحی در کشور وجود نداره و روس ها هم فکر نکنم حاضر بشن کمک کنند. به هر حال چالش اصلی الان اینه

بنام خداوند بخشنده مهربان   Bulava SS-N-32 بولاوا ، گرزی در دستان خرس های قطبی           گفتار نخست: دوستان عزیز میلیتاریست ، یکی از تسلیحاتی که در میلیتاری کمتر به آن پرداخته می شود ، موشک های استراتژیک قابل پرتاب توسط زیردریائی ها هستند. در این تاپیک بر آن شدیم تا یکی از مدرن ترین دستهای بلند جمهوری فدراتیو روسیه در این حوزه را مورد بررسی قرار دهیم.     RSM-56 Bulava موشک قاره پیمای اتمی زیرسطحی       موشک بولاوا (به روسی : Булава ) به معنای گرز ، که با کد RSM-56 طراحی گردیده ؛ در سازمان رزم ناتو با کدهای SS-N-32  و یا SS-NX-30 شناخته می شود. این موشک بالستیک که برای شلیک توسط زیردریائی طراحی گردیده است ، در سال 2013 بر روی کلاس جدید زیردریائی های نیروی دریائی روسیه به نام  "بوری" ( Borei ) بعنوان یکی از زیردریائی های قادر به شلیک موشک بالستیک هسته ای روسیه ، استقرار یافت.   از این سلاح که به تعبیری یکی از گران قیمت ترین پروژه های تسلیحاتی روسی می باشد ، به عنوان سنگ بنای سه گانه  تهاجم هسته ای روسیه در آینده نام برده می شود.   این موشک نام خود را از بولاوا که یک کلمه روسی و به معنای " گرز" می باشد ، به ارث گرفته است. بولاوا از نظر عملکرد و وزن ، تقریبا مشابه موشک تریدنت می باشد. البته با شعاع عملیاتی کمی بیشتر و وزن پرتاب مقداری کمتر.   مراکز صنعتی و تحقیقاتی روسیه ، از اواخر سال 1990 ، به مطالعه در خصوص طراحی موشکی سوخت جدید  بالستیک جامد برای روسیه اقدام نمودند. هدف این پروژه ، معرفی جایگزین مدرنی برای موشک R-39 Rif عنوان شد.   R-39 Rif   گمانه زنی می شود که سه زیردریائی "بوری" برای اولین بار هر کدام به 16 موشک بولاوا مسلح گردیده اند. این در حالی است که هر یک توان حمل 20 موشک را نیز دارا می باشند. توسعه و استقرار موشک بولاوا در نیروی دریائی روسیه ، توسط پیمان "استارت جدید" تحت تاثیر قرار نمیگیرد.   برنامه  برگزاری آزمایشات و تستهای این موشک ، از همان ابتدا با مشکلات و چالشهای فراوانی روبرو بود. تا سال 2009  ، وقوع 6 شکست در طی 13 آزمایش پرواز و  یک شکست در حین آزمایشات زمینی ، باعث بوجود آمدن دل نگرانی های جدی در خصوص عدم کارائی و یا کارائی پائین اجزای اصلی تشکیل دهنده این موشک گردید.   پس از این شکستها در دسامبر 2009  بود که آزمایشات بیشتر به حالت تعلیق درآمد و یک تیم کاوش و جستجو برای تحقیق در خصوص دلائل این شکستها انتخاب گردید.   در 7 اکتبر 2010 مجددا آزمایشات این موشک از سر گرفته شد. این آزمایش با لانچ و شلیک بولاوا از زیردریائی "دیمیتری دانسکوی" (کلاس تایفون) از دریای سفید به سمت مرزهای شرقی روسیه در خاور دور ، صورت پذیرفت که این آزمایشات نتایج موفقیت آمیزی را به ارمغان آورد.   Dmitri Donskoi Submarine   پس از رفع عیب ها ، تمامی هفت مورد لانچ و شلیک آزمایشی در این سال با موفقیت صورت پذیرفت که نشان از یک حرکت رو به جلو برای این موشک بود. در 28 ژوئن سال 2011  ، این موشک برای اولین بار از حامل استاندارد خود یعنی زیردریائی های کلاس بوری (زیردریائی یوری دالگورکی) با موفقیت شلیک شد و در تاریخ 27 اوت 2011  ، برای اولین بار ؛ برد کامل خود را (نزدیک به 9000 کیلومتر) طی نمود   مسیر طی شده در شلیک موفق بولاوا از دریای سفید   بعد از این پرتاب های موفقیت آمیز و سربلندی در تمامی آزمایشات بود که مجوز راه اندازی خط تولید موشک بولاوا صادر گردید. این موشک به طور رسمی در 27 دسامبر 2011  به خدمت گرفته شد و طبق گزارشات واصله در تاریخ 10 ژانویه 2013 بر روی زیردریائی "یوری دالگورکی" سوار گردیده و عملیاتی شد.   Yury Dolgorkiy Submarine     موشک قاره پیمای بولاوا در یک نگاه     نوع موشک :           SLBM : submarine-launched ballistic missile (SLBM) سازنده :                 جمهوری فدراتیو روسیه تاریخ بکارگیری:       10 ژانویه 2013 کاربر :                  نیروی دریائی روسیه تاریخ تولید :             2011 میلادی   مشخصات عمومی : وزن :                   36.8 تن طول :                   11.5 متر (بدون کلاهک)  / 12.1 متر (آماده پرتاب با کلاهک) قطر موشک :           2 متر قطر تیوب پرتاب :      2.1 متر   مشخصات عملیاتی : کلاهک:               6 کلاهک بارانی (توان حمل 10 کلاهک را هم دارد) با توان 150 هزار تن برای هر یک موتور:                 سه مرحله ای ، سوخت جامد ، سوخت مایع حداکثر برد:           8000 الی 8300 کیلومتر هدایت:                 اینرسائی (احتمالا آسترو-اینرسیائی ) / قابلیت بروز رسانی برای هدایت بوسیله گلوناس دقت:                   350 متر سکوی پرتاب:         زیردریائی های کلاس بوری / زیردریائی های کلاس تایفون           ادامه دارد ...     پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : ان شاء الله و اگر عمری باقی بود ، و اگر این تاپیک مقبول دوستان واقع شد ، در آینده نزدیک ، دو تاپیک دیگر در خصوص دو موشک قاره پیمای زیرسطحی دیگر را نیز تقدیم دوستان عزیزتر از جان ، خواهم نمود.   ------------------------------------------------------ کپی رایت : با توجه به تهیه این مطلب برای این انجمن ، ذکر مطالب این تاپیک فقط با بکار بردن military.ir به عنوان منبع مجاز می باشد.   مترجم : مهران (mehran55)   منبع این پست : RSM-56

اف 15 در نسخه های اولیه چه از نظر برد رادار و چه تسلیحات مورد استفاده هوا به هوا در مقابل رادار قدرتمند AWG-9 و موشک کم نظیر فینیکس حرفی برای گفتن نداشت.

در مورد مدیر جوان شبکه سه و درست و غلط بودن انتقاداتی که به افکار و سبک مدیریتش میشه به شخصه نظرم اینه که حتی در مورد ارگان هایی که مدیران شون باید حتما از یه جریان خاص و طیف متعصب ترین وفاداران به سیستم باشند هم جوان های این طیف به فسیل هاشون ارجحیت دارن چون حداقل فرق واتساپ و تلوزیون رو میدونن

  سلام عرض میکنم به برادر مهران عزیز و کوشا . جای معرفی بولاوا در سایت خالی بود که شما زحمتشو کشیدی.   در مورد این قسمت از فرمایشات شما که نقل قول کردم باید عرض کنم که ، ویکی پدیا هرگز یه منبع اطلاعاتی قابل اعتماد و راستگو نبوده و نخواهد بود. بهتر اینه که از منابع مرجع و دست اول برای گردآوری مطالب استفاده بشه.   منبع مورد استفاده شما درباره بُرد موشک ترایدنت دچار اشتباه فاحشی شده.  بُرد موشک بازنشسته TRIDENT 1 C4 حدود 7400 کیلومتر بود که از این لحاظ در رتبه پایین تری نسبت به بولاوا قرار میگیره و منبع مورد استفاده شما احتمالا به طور اشتباهی این موشک رو با بولاوا مقایسه کرده.   ولی بیشینه بُرد موشک TRIDENT II D5 به گفته منابع مختلف 12000 کیلومتر هست ، یعنی به میزان قابل ملاحظه ای با بولاوا فاصله داره.   کتاب های مرجع : https://books.google.com/books?id=kxNW1lL4aLYC&pg=PA36&lpg=PA36&dq=trident+ii+missile%2B12000%2Brange&source=bl&ots=JexDD0XCcd&sig=jWUW6rwisDBOMd0ufpttUlsWSb0&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwj0v-eiiP_JAhVImBoKHVyCDWUQ6AEIRTAG#v=onepage&q=trident%20ii%20missile%2B12000%2Brange&f=false https://books.google.com/books?id=GpoAAwAAQBAJ&pg=PA104&lpg=PA104&dq=trident+ii+missile%2B12000%2Brange&source=bl&ots=z13gtNZqu9&sig=-pBI34W-PiHNoV3_3KKF_vVZAXI&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwj0v-eiiP_JAhVImBoKHVyCDWUQ6AEISDAH#v=onepage&q=trident%20ii%20missile%2B12000%2Brange&f=false https://books.google.com/books?id=TfOcAAAAQBAJ&pg=PA71&lpg=PA71&dq=trident+ii+missile%2B12000%2Brange&source=bl&ots=w4prPFZK9S&sig=6BSCUQhn5d2ZsLtbk0DGlnW3FFc&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwj0v-eiiP_JAhVImBoKHVyCDWUQ6AEITDAI#v=onepage&q=trident%20ii%20missile%2B12000%2Brange&f=false https://books.google.com/books?id=oEiQAgAAQBAJ&pg=PA145&lpg=PA145&dq=trident+ii+missile%2B12000%2Brange&source=bl&ots=TE266PGxce&sig=q4pQBbUlZ0FRE1Qg880Ot3QnMRI&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwjv36m0iP_JAhUFCBoKHXV-Boc4ChDoAQhGMAg#v=onepage&q=trident%20ii%20missile%2B12000%2Brange&f=false   منابع تخصصی نظامی اینترنتی : http://www.nukewatch.org.uk/docs/hoc5-7-05.pdf http://www.nuclearfiles.org/menu/key-issues/nuclear-weapons/issues/capabilities/PDF%20files/USNuclearArsenal08.pdf http://spaceflight101.com/trident-ii-missile-test-wows-observers-in-california/ http://missilethreat.com/missiles/ugm-133-trident-d-5/ http://www.iiss.org/en/militarybalanceblog/blogsections/2015-090c/may-b1c8/european-defence-bcf2 http://www.nationalcoldwarexhibition.org/research/collections/ohio-class/ http://www.lockheedmartin.com/us/products/trident-ii-d5-fleet-ballistic-missile--fbm-.html   سپاس از توجه شما.

وزارت دفاع آمریکا، پنتاگون، در گزارشی گفته که این کشور به منظور یافتن و تخریب موشک‌هایی که به فضا فرستاده می‌شوند، باید درباره تکنولوژی‌های جدید از جمله لایه‌ای از حسگرهای مستقر درفضا تحقیقاتی انجام دهد. در آستانه انتشار این گزارش، یک مقام آمریکایی که نامی از او برده نشده گفته که فضا "کلید" دفاع موشکی است. این مقام آمریکایی به خبرنگاران گفت: "به منظور دریافت هشدار به موقع و ردگیری و تشخیص موشک‌ها پس از پرتاب، ما حالا به بررسی لایه حسگرهای مستقر در فضا پرداخته‌ایم." اما این مقام آمریکایی در عین حال تاکید کرده که ارتش تنها در حال بررسی این مسئله است که آیا چنین سیستمی کارایی دارد و هنوز تصمیمی در این مورد گرفته نشده است. 《 http://www.bbc.com/persian/world-46906599 》

بنام خداوند بخشنده مهربان Lockheed EC-121 Warning Star ستاره هشدار دهنده جاسوس پیرآمریکا یا جد بزرگ آواکس پیشتر در تاپیک آواکس ها ، نگاهی اجمالی به اکثریت آواکس های ساخته شده انداخته بودیدم. در این تاپیک قصد داریم ، یکی از این آواکس ها که برای بسیاری از دوستان ، تقریبا ناشناخته است ؛ را خدمت شما سروران گرامی معرفی کنیم. *** هواپیمای ای سی - 121 (ستاره هشدر دهنده) یکی از اولین نسخه های رادار پرنده و پست مراقبت پیش هنگام ، کنترل و اخطار (آواکس) نیروهای هوایی و دریایی ایالات متحده می باشد. این هواپیمای نظامی ، از ایجاد تغییرات در هواپیمای مسافربری Lackheed Constellation و تبدیل این هواپیمای نظامی به یک پرنده نظامی بوجود آمده است. این جاسوس پیر ، بعنوان مکمل خط هشدار دهنده زود هنگام از راه دور (ایستگاه های زمینی) خدمت میکرد ، با استفاده از دو رادوم ( Radomes ) بزرگ (گنبد عمودی بالا - کوهان هواپیما) و یک محفظه افقی زیر بنده ، طراحی مجدد شده است. بعدها نسخه EC-121S برای جمع آوری اطلاعات و شنود سیگنالهای ارسالی ، مورد استفاده قرار گرفت. *** این هواپیما برای اولین بار در سال 1954 معرفی شد و تا سال 1978 ، پس از خدمات فراوانی که به نیروی هوایی ایالات متحده داشت ، از خدمت بازنشست گردید. هر چند که هواپیمایی نیروی دریایی ، تا سال 1982 ، همچنان از این ستاره پیر استفاده می نمود. در صطول جنگ ویتنام ، نیروی هوایی آمریکا ، از وارنینگ استار ، در هر دو نقش "مانیتور سیگنالهای الکترونیکی و شنود" و همچنین بعنوان "پیشرو بوئینگ E-3 " استفاده میکرد. خدمه نیروی هوایی به این پرنده ؛ نام مستعار "کُنی" (مصغر و خلاصه شده Consellation ) داده بودند. در حالی که پرسنل نیروی دریایی ، از نام مستعار "ویلی ویکتور" استفاده میکردند که تعبیری عامیانه از کدگذاری ناتو برای این هواپیما در نیروی دریایی ایالات متحده (WV-1 و WV-2 ) می باشد. *** تاریخچه : هواپیمای مسافربری صورت فلکی ( Consellation) کمپانی لاکهید در آخرین سالهای جنگ جهانی یعنی سال 1943 تولید شد. نیروی هوایی و پس از آن نیروی دریایی ایالات متحده ، بلافاصله سفارش نسخه ترابری نظامی این هواپیما را به کمپانی سازنده میدهند که پس از به خدمت گرفته شدن (در همان سال 1943) با کد شناسایی "سی - شصت و نه صورت فلکی" (C-69 Consellation) نامگذاری و شناخته می شود. با توجه به رضایت نسبی هر دو نیرو از این هواپیما ، کم کم تصمیم گرفته شد تا وظایف دیگری هم برای این پرنده کاآمد در نظر گرفته شود. برای اولین بار ، در سال 1949 نیروی دریایی ، بررسی خود را برای استفاده جدیدی از این هواپیما آغاز نمود. در شرح ماموریت جدید برای این پرنده ، امکان سنجی ایجاد وظیفه گشت زنی و وظایف هشدار دهنده مخاطرات موجود در هوا را بررسی نمودن و این هواپیما را دارای شاخصه های اولیه این اقدام تشخیص دادند. نتیجه تحقیق و بررسی نیروی دریایی ، به تجهیز این هواپیما به دو رادار دوربرد در رادوم های (Radomes ) بزرگ بالا و پائین بدنه انجامید. هواپیماهای جدید در سازمان رزم این نیرو با کدهای WV-1 و WV-2 نامگذاری شدند. EC-121D یا همان WV-2 در ابتدا به رادار پشتی AN/APS-45 (رادار ارتفاع یاب) و رادار شکمی AN/APS-20 (رادار جستجوی آسمان) مجهز شده بود. البته این رادارها ، بعدها با رادارهای AN/APS-103 و AN/APS-95 جایگزین (و در واقع بروزرسانی) شدند. خدمه این هواپیما ، معمولا 18 نفر بودند. که شامل 6 افسر پروازی (دو خلبان ، دو نفر مسئول سیستم ناوبری و دو کنترل سلاح) و 12 نفر پرسنل فنی (دو مهندس پرواز ، یک اپراتور رادیو، دو نفر مسئول خدمه ، پنج اپراتور رادار و دو تکنیسین رادار ) می شدند. معمولا گروه شش نفره کادر و گروه دوازده نفره ، سربازان داوطلب بودند. هر چند ، هنگامی که کره شمالی یک فروند EC-121 نیروی دریایی را در سال 1969 به ضرب گلوله سرنگون نمود ، آمار تلفات اعلام شده ؛ 31 نفر کشته بود . *** ان شاء الله در بخش بعدی این تاپیک ، بیشتر با این پرنده اسرار آمیز و کارنامه عملیاتی آن در جنگ ویتنام آشنا خواهیم شد. ادامه دارد ... ----------------------------- پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند ----------------------------------------- کپی رایت : با توجه به اینکه تاکنون ، این مطلب ، تنها مطلب به زبان فارسی در خصوص این هواپیما می باشد، هرگونه کپی برداری یا ذکر مطالب این تاپیک تنها با ذکر نامmilitary.ir بعنوان منبع مجاز می باشد. مترجم : مهران 55 منابع : در پایان معرفی این هواپیما منابع نیز معرفی خواهند گردید.

سامانه پدافند هوایی FK-1000 یکی از جدید ترین محصولات شرکت چینی CASIC سامانه پدافند هوایی برد متوسط/ کوتاه FK-1000 می باشد. FK-1000 یک سامانه پدافندی سطح به هوا است که گفته می شود در تمامی شرایط آب و هوایی می تواند در برابر طیف گسرتده ای تهدیدات هوایی در ارتفاع کوتاه و متوسط مورد استفاده قرار گیرد. FK-1000 قادر است در مقابل موشک های کروز، هلیکوپتر های تهاجمی، موشک های هوا به سطح و هواگرد های ثابت‌ بال پاسخ تدافعی لازم را انجام دهد. کل سیستم دفاع هوایی بر روی یک شاسی کامیون تاکتیکی 8x8 نصب شده است. برجک تسلیحاتی در عقب شاسی کامیون نصب است و بخش کابین فرمان و کنترل در پشت کابین خدمه کامیون قرار دارد. سیستم کنترل آتش FK-1000 شامل یک رادار موقعیت یابی هدف که در پشت برجک نصب شده است و یک رادار کنترل آتش که در جلو برجک قرار دارد می باشد. این سامانه پدافند هوایی مسلح به دو توپ 23 میلیمتری و 12 موشک KS-1000 (در هر طرف برجک 6 موشک) است. FK-1000 می تواند اهدافی در برد 1/2 تا 22 کیلومتر و به ارتفاع 50 متر تا 10 کیلومتر را از بین ببرد. در حقیقت سامانه پدافند هوایی FK-1000 را می توان نمونه ساده تر سامانه پانتسیر اس-1 روسی دانست. سامانه پدافند هوایی FK-1000 مسلح به دو توپ 23 میلیمتری و 12 موشک KS-1000 موشک سطح به هوای KS-1000

با همت و تلاش دانشمندان، محققان و متخصصان سازمان صنایع هوافضای وزارت دفاع بعد از طراحی و ساخت و پرتاب موفقیت آمیز ماهواره برهای خانواده سفیر یک(سفیر امید، سفیر رصد، سفیر نوید و سفیر فجر) که با پرتاب آنها جمهوری اسلامی ایران به باشگاه کشورهای دارنده توان ارسال ماهواره به فضا پیوست؛ مطابق راهبرد فضائی جمهوری اسلامی ایران و نقشه راه توسعه ماهواره برها، طراحی و ساخت ماهواره برهای بزرگتر در دستور کار سازمان صنایع هوافضای وزارت دفاع قرار گرفت و پروژه سیمرغ به عنوان اولین گام در این مسیر، با هدف پرتاب ماهواره های ۲۵۰ کیلوگرمی تا ارتفاع مداری ۵۰۰ کیلومتری توسعه داده شد. وزیر دفاع در تشریح مشخصات این ماهواره بر بیان کرد: سیستم پیشرانش این ماهواره بر در مرحله اول شامل چهار موتور کلاستر شده بوده و سیستم کنترلی آن نیز از چهار موتور جهت کنترل پرواز مرحله اول استفاده می کند. سیستم پیشرانش مرحله دوم این ماهواره بر نیز از دو موتور بهره می برد. وی با اشاره به سیستم هدایت و سازه «ماهواره بر سیمرغ» گفت: سیستم هدایت کنترل این پروژه توسعه یافته سیستم هدایت کنترل خانواده محصولات سفیر است. در حوزه سازه با توجه به افزایش قطر موشک از ۱.۲۵ متر در ماهواره بر سفیر به ۲.۴ متر، تکنولوژی مورد استفاده در ماهواره بر سیمرغ کاملا جدید بوده و برای اولین بار در کشور توسعه یافته است.

فرمایش شما کاملا صحیحه. ما در وضعیتی هستیم که خیلی از رقبای منطقه ای برای ما شمشیر رو از رو بستن و چنگ و دندون نشون میدن. زمان جنگ خیلی از کشورها به عراق کمک مالی و... ارائه می دادند ولی در حال حاضر هرکدوم از همسایه ها از آذربایجان گرفته تا ترکیه ، امارات، رژیم منحوس سعودی و.. برای ما شاخ و شونه می کشن و از خرابکاری و به خطر انداختن منافع ما ابائی ندارند پس باید اون نیروها متناسب با تهدید باشه و نه 40-50 سال پیش. به نظرم نسبت به همون زمان هم به نوعی عقبیم. اف 14 در زمانی که ایران این جنگنده رهگیر رو خریداری کرد دارای بهترین تکنولوژی ممکن و بسیار جلوتر از هواپیماهای هم عصر خود بود. اف 14، میگ 21 و 23 که سهل بود بلکه اصلا با خود اف 15 و اف 16 هم قابل مقایسه نبود و بسیار پیشرفته و جاه طلبانه تر بود و گل سر سبد جنگنده های نسل 4 بود. خب در حال حاضر اگر ما مدعی این هستیم که از 40 سال پیش پیشرفته تریم باید بتونیم هواپیمایی متناسب با تکنولوژی روز یعنی از نسل پنج رو خریداری کنیم. از سمت کشورهای غربی که امکان هیچ خریداری وجود نداره. بجز جنگنده نسل پنجم که مثلا امکان خریدش از روسیه، آمریکا و... نیست، ما جنگنده نسل چهار و نیم هم نداریم. نه تایفون داریم و نه رافال و نه سوپر گریپن. زمانی می تونیم در مقابل 40 سال پیش ادعایی داشته باشیم که هواپیماهایی مثل توپولف 160، سوخو 35 و 34 و یا میگ 35 رو داشته باشیم که نداریم. بجز شهید ستاری واقعا در این سالها فرصت ایجاد یک نیروی هوایی مدرن رو از دست دادیم. چه در زمان ریاست جمهوری جناب آقای خاتمی که فرصت نوسازی و افزایش تعداد ناوگان میراژ اف 1 با پیشنهاد فرانسه رو با دست خودمون رد کردیم، یا در زمان جنگ انعقاد قراردادهای پشت پرده ای مثل ایران کنترا رو افشا و اون کانال ارتباطی و بروز رسانی تجهیزات رو بستیم. این اشتباهات دریجی باعث شده که علی رغم تلاش تحسین برانگیز در حفظ ناوگان موجود، هم از نظر کمی در مضیغه باشیم و هم از نظر کیفیت عملیاتی ناوگان متنوع هواپیمایی در تنگنا.

سلام علیکم تا جایی که بررسی کردم ، کشورهای عضو ناتو که با بالگرد میل-17 پرواز میکنند ( مثل بلغارستان ) سالی 180 ساعت پرواز را باید پُر کنند که از این رقم ، 40 ساعتش با شبیه ساز هست . در خصوص جتهای رزمی ، بنده 4-5 سال قبل ، رقم 300 ساعت را شنیده بودم ولی الان رفرنس ها را دیدم ، بین 220-200 ساعت در سال مثلا در فرانسه ، خلبانهای جتهای رزمی تا 250-150هم ساعت پروازی دارند در بریتانیا ، بین 240 -180 ساعت در سال اسلواکی ، 70 ساعت در سال نیروی هوایی آمریکا ، 250 ساعت در سال نیروی دریایی ایالات متحده ، به نقلی 400 ساعت در سال نیروی هوایی هند 300 ساعت نیروی هوایی اسراییل ، در دهه هشتاد ، 700 ساعت در سال !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! الان بین 220 - 180 ساعت نیروی هوایی آلمان ( بسته به درجه نظامی ) بین 150 تا 200 ساعت نیروی هوایی پاکستان : 312-156 ساعت

از مهمترین دستاوردهای پرتاب اخیر، برخورد رسانه ای وزیر ارتباطات با موضوع بود که در سطح اونچیزی بود که در دنیا اتفاق میافته، امیدوارم این رویه سیستماتیک بشه و نه تک چراغی منحصر به شخص، تفاوت مدیریت جوان و آشنا به دنیای مدرن و امروز البته نه از نوعی که مثلا در راس شبکه ۳ اتفاق افتاده، از جنس مثلا همین آقای جهرمی یا ستاری با مدیریت کهنه اینجا مشخص میشه.

ببر آمور برای کره جنوبی دریافت اولین جتهای پنهانکار اف-35 در مارس 2019 سئول : براساس اخبار منتشر شده در روزنامه های کره جنوبی ، نیروی هوایی این کشور به احتمال زیاد نخستین فروند از جنگنده های پنهانکار F-35A سفارش داده شده خود را در مارس2019 از شرکت سازنده ، تحویل خواهد گرفت . به گفته این روزنامه کره ای ، نخستین دو فروند از لایتینینگهای سفارشی تا پایان ماه مارس به کره جنوبی تحویل و پس از اتمام تستهای اولیه ، در آوریل یا مه 2019 بطور کامل عملیاتی خواهند شد . طبق برنامه ریزی های صورت گرفته ، از این پس ، در هر ماه ، دو فروند هواپیما تحویل میشود و در مجموع تا انتهای 2019 ، نیروی هوایی کره جنوبی ، حداقل 10 فروند اف-35عملیاتی را در اختیار خواهد داشت . پیش ازاین ، مقامات ارشد نیروی هوایی این کشور، شش فروند از این جتهای پنهانکار را در پایگاه هوایی لوک ( آریزونا) تحویل گرفته و در حال فراهم نمودن مقدمات لازم به منظور ارسال آنها به کره جنوبی بودند . ناظران نظامی براین اعتقادند که نیروی هوایی کره جنوبی ، برای خرید هر فروند از این جتها نزدیک به 120 میلیارد وون ( چیزی در حدود 112 میلیون دلار ) هزینه نموده اند . در اوایل سال گذشته میلادی ، مقامات نظامی کره ای اعلام نموده بودند که خرید جتهای نسل 5 اف-35 ، یک نقطه عطف در افزایش آمادگی رزمی نیروی هوایی این کشور بحساب می آید و در همین چهارچوب ، انتظار میرود که لایتنینگها ، در کنار ناوگان F-15K و فالکون های کره ای ، تبدیل به یک "تغییر دهنده جریان بازی " در ارتش این کشور شوند . مونتاژ نخستین اف-35 برای کره جنوبی ، در اوایل سال 2018 در خط تولید شرکت لاکهید – مارتین واقع در فورت ورث تگزاس آغاز گردید . اولین گروه از خدمه هوایی و زمینی کره ای نیز در اواخر سال 2017 ، به ایالات متحده اعزام شدند تا آموزش های لازم را دریافت نمایند و پس از اتمام این آموزش ها ، خدمه کره ای ، نخستین پرواز مستقل خود با اف-35 را در ژوییه 2018 به نمایش گذاشتند. پی نوشت : نکته مشترک و جالبی در خصوص ماهیت خریدها در حوزه نیروی هوایی برای همه کشورها وجود دارد ، به تقریب ، همه کارشناسان نظامی معتقدند که نیروی هوایی ، به یک "تغییر دهنده جریان بازی " در نبردها ، تبدیل شده است . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

بگذارید همین ابتدا از زحمتی که برای انتشار مطالب در جهت زنده نگه داشتن سایت میلیتاری می‌کشید تشکر کنم آن هم در فضایی که رسانه‌های جدید مجازی همه چیز را بلعیده‌اند در خصوص مطالب فوق اما بگذارید کمی دقیقتر و موجز با موضوع برخورد کنیم، نسخه‌ی ناونشین تجاس در واقع چیزی بیشتر از تکرار همان شکست شترگاوپلنگ نیروی هوایی نیست، سی سال توسعه برای چیزی که قیمت آن با یک Su-30mki بیشتر است و از پیچ و پرچ تا موتور و اویونیک و..... ساخت کشورهای دیگر است یک آبروریزی است و برای ما باید عبرت باشد تا الگو هند نمونه‌ی کامل یک شکست و نداشتن برنامه‌ریزی دقیق و نداشتن تعریف روشن از افق است، کشوری که از حدود نیم قرن پیش درگیر تولید جنگنده تحت لیسانس بوده با دریافت حجم بسیار زیادی کمک‌های فنی از شرق و غرب هنوز نمی‌تواند یک پلتفرم سبک آموزشی رزمی را به تنهایی پس از گذشت سی سال و صرف هزینه سرسام آور به نتیجه برساند و چیزی بسازد که از خودش در سطح جهانی حرفی برای گفتن داشته باشد؟ این وضعیت در مورد هواپیمابر ویکرام‌ هم صدق میکند و با وجود انواع و اقسام کمکها و هزینه فراوان هنوز از زمانبندی های عقب است

افقی جدید برای نیروی دریایی هند معرفی گونه دریاپایه جنگنده بومی "تجاس" برای ناوهواپیمابر/بالگرد بر INS Vikramaditya مجموعه صنعت هوایی نظامی هند بدنبال مجموعه ای از آزمایشات مستمر و ناموفق پروژه جنگنده بومی ( تجاس) که نیروی دریایی این کشور را مجبور نمود تا راهبرد خود را بصورت پی درپی تغییر دهد ، اکنون در حال برنامه ریزی جهت اعمال تغییراتی مهم جهت راه اندازی مجدد برنامه جت تک موتوره دریاپایه برای اجرای عملیات در آبهای آزاد از روی حامل های شناور خود است . اگر چه برنامه تولید انبوه نمونه زمین پایه این جت بومی درطول چند دهه گذشته با فرازو نشیب فراوانی روبرو شده و هنوز در خط تولید انبوه قرارنگرفته ، اما توجه به تلاش های مسستمر ارتش هند برای توسعه یک جنگنده رزمی سبک زمین پایه ، باعث شده تا استراتژیستهای هندی ، بتدریج بررسی یک جت رزمی دریاپایه را در دستور کار خود قراردهند ، هر چند این مساله در آینده نزدیک به چالش های غیر قابل پیش بینی مواجه خواهد شد . بااین وجود ، به نظر می رسد نیروی دریایی ارتش هند با ارائه دو بروزرسانی ، قصد دارد تا یک گونه خاص از این جت سبک را به قابلیت بلند شدن از روی سکوی پرتاب زاویه دار شناور بالگرد بر/ هواپیمابر INS Vikramaditya که تنها حامل رزمی موجود در نیروی دریایی این کشور است ، مجهز نماید . پرواز نخستین نمونه تجاس ازروی این حامل شناور نشان میدهد که نیروی دریایی هند ، همچنان اعتقاد محکمی به پتانسیل های برنامه جت بومی خود دارد و به همین دلیل سرمایه گذاری بیشتری را برای توسعه نمونه دریاپایه تجاس خواهد نمود . براساس اطلاعات منتشر شده ، نمونه دریایی تجاس در حالی نخستین پرواز خود را از روی شناور هندی به ثبت رساند که به مخازن سوخت خارجی و دو تیر موشک کوتاهبرد روسی R-73 مجهز بود . INS Vikramaditya بالتبع در نگاه نخست ، این آرایش رزمی ، نشاندهنده محدودیتهای اولیه در جت هندی است ، اما به اعتقاد کارشناسان هندی ، این رویداد ، یک قدم رو به جلو برای نیروی دریای محسوب میشود . از یک نظر ، موشک هوا به هوای R-73 یکی از سبکترین موشکهای هوابه هوای موجود در فهرست موجودی نیروی هوایی هند بشمار می رود و درصورتی که تجاس در نهایت امر وارد خدمت گردد ، برای اجرای ماموریتهای محوله می بایست به مهمات سنگین تری مسلح گردد . این موشک روسی ، در آخرین گونه های در خدمت خود ، برد درگیری 30 کیلومتر با سرعت 2.5 ماخ را به ثبت رسانده که در مقایسه ، تنها 50 درصد برد سنگین ترین موشک هوا به هوای موجود در نیروی هوایی این کشور را پوشش میدهد . با این حال ، اگر نمونه درپایه تجاس وارد خدمت شود ، نه بعنوان یک جت رزمی مستقل ، بلکه بعنوان یک مکمل سبکتر برای جتهای دو موتور MIG-29K نیروی دریایی که هم اکنون برروی شناورهای NS Vikramaditya و حامل سبکتر INS Vikrant مورد استفاده قرار می گیرد ، مورد توجه قرار خواهد گرفت . هر دو شناور فوق الذکر ، از یک سامانه مشابه پرتاب هواگردهای رزمی ، مشابه آنچه تستهای گونه درپایه تجاس برروی آن صورت گرفته بهره می برند . توجه نیروی دریایی هند به این برنامه تا اندازه ای است که فرماندهان این نیرو بدون پرده پوشی ، از علاقه مندی خود برای استفاده از این جت رزمی سبک بر روی حامل دریایی آینده خود (INS Vishal) که هم اکنون در دست طراحی است ، صحبت می کنند . این درحالی است که فلسفه طراحی این شناور رزمی هندی ، بیشتر برروی استفاده از جتهای فرانسوی Rafale M یا F/A-18 متمرکز شده و هواگرد آمریکایی ، بدلیل ویژگی های فوق العاده و همچنین مزیتهای برتر نسبت به محصول فرانسوی ، در اولویت قراردارد ، اما هندی ها ، نیم نگاهی به پروژه تجاس دریاپایه نیز دارند . به گفته کارشناسان نظامی ، علت تمایل نیروی دریایی هند به جنگنده های غربی ، کمبود تجربه روسها در طراحی جتهای دریاپایه سنگین با قابلیت پرواز از روی حامل دریایی به کمک منجنیق (catapult) است . طبیعتا" اگر نیروی دریایی هند سامانه منجنیق مشترک را برای جتهای آمریکایی در دست طراحی داشته باشد ، تجاس درپایه ، یک مکمل سبک رزمی کم هزینه برای جتهای غربی خواهد بود . پی نوشت : 1- نکات جالبی در پروژه تجاس وجود دارد . صنعت هوایی هند ، اورهال گونه های مختلفی از جتهای غربی و شرقی را تجربه و حتی یک پروژه نیمه بومی را هم کلید زده ( مصداق اعتماد به توان داخلی ) ولی همچنان برای تقویت قدرت هوایی اش ( زمین پایه و دریاپایه ) ، اقدام به خرید خارجی کند . 2- نیروی هوایی هند ،علیرغم دریافت کمکهای متعدد در این برنامه از منابع خارجی ، تجاس را همچنان یک جنگنده مکمل ( و نه مستقل ) تعریف نموده که این مساله در نوع خودش و در مقایسه با تلاش های داخلی ایران برای تعریف پروژه های موجود در قالب جتهای رزمی مستقل ، قابل توجه به نظر می رسد . 3- شاید مرور تجربه هندی ها در تعریف پروژه های بومی و در عین حال ، توجه به بروزرسانی ناوگان هوایی اش با خرید خارجی، الگوی خوبی برای ما باشد . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

بررسی حمله موشکی آمریکا به پایگاه هوایی الشعیرات پایگاه هوایی الشعیرات در ششم آوریل 2017 ساعت 3 و 45 دقیقه بامداد دو ناو یو اس اس ریپورتر و یو اس اس راس در دریای مدیترانه 60 موشک کروز دوربرد تاماهاوک را به پایگاه هوایی الشعیرات سوریه شلیک کردند. این عملیات در پاسخ به حمله شیمیایی ارتش سوریه (صحنه سازی کلاه سفیدهای مورد حمایت غرب) به خان شیخون صورت گرفت. شلیک موشک تاماهاوک از ناو یو اس اس راس در زمان حمله یک موشک در میانه راه به دلیل نقص فنی در دریا سقوط کرد. اما بنا به ادعای آمریکایی ها 59 موشک دیگر به اهداف خود دست پیدا کردند. آمریکا هرگز تصاویر اهداف موردنظر خود را قبل و بعد از عملیات منتشر نکرد، به همین دلیل آمار متناقضی در مورد میزان موفقیت این عملیات منتشر شد. روس ها ادعا کردند که 23 تاماهاوک به الشعیرات نرسیده‌اند اما منابع غیررسمی غربی با انتشار اهداف منهدم شده ادعا کردند که 59 موشک اهداف خود را با موفقیت کامل منهدم کرده‌اند که نشان از موفقیت 98.3 درصدی تاماهاوک دارد. رقمی قابل قبول و تحسین برانگیز. در این پست قصد دارم با استفاده از تصاویر ماهواره ای، ویدئوی منتشر شده از سایت اپتیک پهپاد روسی و گزارش های مختلف از پایگاه الشعیرات، میزان عملیات آمریکا را در حد توان بررسی کنم. ISI تصاویر اهداف منهدم شده در الشعیرات را منتشر کرد. طبق این تصویر 44 هدف مورد اصابت قرار گرفتند که برای برخی از اهداف بیش از یک موشک شلیک شده است. تصویر اهداف ادعایی ISI از اهداف منهدم شده در الشعیرات طبق نظر این سایت این اهداف شامل 17 شیلتر، 5 جزء از آتشبار سام 6، 7 جایگاه سوخت، 10 انبار مهمات و 7 کارگاه بوده است. خوشبختانه گوگل مپس تصاویر پایگاه الشعیرات را بروزرسانی کرده‌است و میتوانیم اهداف را با دقت بررسی کنیم. شیلترها سوراخ‌های ایجاد شده در سقف شیلترها به دلیل ورود تاماهاوک از قسمت فوقانی در این قسمت 15 شیلتر وجود دارد که 13 عدد از آنها مورد اصابت قرار گرفته است. به صورت مشخص شیلتر سمت چپ هر یک از شیلترهای دوقلو مورد اصابت قرار نگرفته است با توجه به اینکه یک اصابت ناموفق در جلوی باند وجود دارد پس نشان دهنده‌ی این است که هر 15 شیلتر هدف بوده‌اند اما 13 کروز موفق بوده اند تا اینجا 2 خطا برای تاماهاوک ثبت می‌شود. قابل توجه است که برای هر شیلتر تنها یک موشک استفاده شده است. قسمت سیاه رنگ محل اصابت تاماهاوک است کارگاه‌ها و ساختمان‌های آموزشی در قسمت بعدی 5 ساختمان دیده می شود. طبق ادعای ISI هر 5 ساختمان هدف قرار گرفته اند. اما تصاویر نشان می دهد که تنها 4 ساختمان هدف قرار گرفته‌اند. البته شاید فقط 4 ساختمان از 5 ساختمان هدف آمریکا بوده است. آتش سوزی شیلترها و ساختمان در نزدیکی یک‌دیگر از دید دوربین پهپاد و مقایسه آن با تصویر ISI اما با دقت در تصاویر قبل از حمله و بعد از حمله می بینیم ساختمانی که تخریب نشده است در جلوی آن زمین دچار تغییراتی واضح بوده است که احتمالا موشک در آن قسمت به زمین برخورد کرده و به اصطلاح اسکی کرده و فیوز موشک عمل نکرده است. تصویر یکی از ساختمان های منهدم شده. باتوجه به میزان تخریب بعید است بیش از یک تاماهاوک به آن برخورد کرده باشد. با توجه به میزان تخریب ساختمان ها با قاطعیت می توان گفت برای بعضی از ساختمان‌ها بیش از یک موشک استفاده نشده است. تنها 4 ساختمان منهدم شده است نه 5 ساختمان. یعنی باز هم 10 موشک برای ساختمان ها استفاده نشده است. جایگاه‌های سوخت قسمت بعدی پایگاه بخش جایگاه‌های سوخت است. 3 جایگاه سوخت وجود دارد. که دو جایگاه هر کدام دارای دو ردیف مخزن سوخت و یک جایگاه دارای سه ردیف مخزن سوخت است. جایگاه‌های سوخت الشعیرات پس از بروزرسانی گوگل مپس گرچه مخازن سوخت در هر جایگاه نزدیک به هم هستند اما فرض را بر این میگذاریم که برای هر ردیف یک موشک استفاده شده است یعنی 7 موشک برای 7 ردیف جایگاه سوخت. یکی از جایگاه مورد هدف پس از برخورد موشک با توجه به میزان تخریب و سرجنگی 450 کیلویی تاماهاوک به نظر نمی‌رسد که برای هر ردیف بیش از یک موشک استفاده شده باشد. در سمت راست پایگاه 24 شیلتر وجود دارد که 12 عدد از آنها با موفقیت مورد اصابت قرار گرفته است. برای هر شیلتر یک موشک استفاده شده است. در اینجا یک مورد مشکوک وجود دارد و آن هم دو اصابت در نزدیکی یکدیگر است گرچه منابع غربی آنها را تعمیرگاه/کارگاه معرفی کرده اند اما با توجه به تصاویر ماهواره ای هیچ ساختمانی قبل از حمله در آنجا وجود نداشته است. و هواگردی هم در آن مکان پارک نشده است. در آن مکان دو اثر سوختگی وجود دارد اما هیچ حفره‌ای دیده نمی شود. تصاویر آن را در پایین مشاهده می کنید. قبل از حمله پس از حمله تصویر پس از حمله از دید دوربین محل دپوی مهمات 10 محل ذخیره مهمات که تنها یکی از آنها هدف قرار گرفته است تنها یک قسمت از پایگاه باقیمانده است و آن هم انبار مهمات است. این انبار دارای 10 محل ذخیره مهمات است. از این 10 محل ذخیره تنها یک اصابت در تصاویر دیده می‌شود و 9 مکان دیگر کاملا سالم هستند. یعنی 9 کروز به اهداف خود در این قسمت نرسیده اند. تنها محل ذخیره‌ی آسیب دیده به نظر من در صد موفقیت بسیار پایین بوده است. من احتمال خود را بیان می کنم. در قسمت چپ پایگاه دو شیلتر کاملا سالم مانده‌اند و یک موشک خطا رفته است در نتیجه 2 خطا. در قسمت انبار مهمات تنها یک هدف مورد اصابت قرار گرفته است و 9 هدف سالم باقیمانده اند در نتیجه 9 خطا یک موشک هم در ابتدای پرتاب به دلیل نقص فنی سقوط کرده است. پس حداقل 12 موشک از 60 موشک به هدف اصابت نکرده اند یعنی درصد اصابت 80 درصد بوده است. این درصد موفقیت از میزان 85 درصدی ادعایی موفقیت تاماهاوک در جنگ عراق حتی کمتر است. محل برخورد دو موشک تاماهاوک که خطا رفته‌اند/ تصاویر از داخل الشعیرات است. GHIAM

مدل سه بعدی موشک ماهواره بر سیمرغ تصاویر درست و بدرد بخوری از موتور مرحله ی دوم دردست نبود .. اما مرحله ی اول رو سعی کردم یکم دقیق تر مدل سازی کنم مدل سازی موشک با نرم افزار راینو متریال و رندر با نرم افزار key shot Simorgh missile 3d model

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست ، بررسی کارنامه عملیاتی جاسوس پیر یانکی ها رو به اتفاق هم ادامه میدهیم.     جاسوس پیر در هواپیمائی نیروی دریائی آمریکا     WV-2 ها در حد فاصل سالهای 1956 الی 1965 ، به عنوان جزء مهمی از دیواره دفاعی دو سوی آمریکای شمالی (اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام) خدمت میکردند و اطلاعات بدست آمده توسط این پرنده ها ، در شکل گیری دفاع ساحلی یکپارچه نیروی دریائی ایالات متحده ، نقشی اساسی ایفاء می نمود.   این گروه از پست های پیش اخطار ( اصطلاحا " دیوار های دفاع ساحلی " نیروی دریائی) ، از پنج سطح ایستگاه راداری پرنده سرنشین دار (آواکس) تعریف شده بود که وظیفه اسکورت  هوائی ناوشکن های نیروی دریائی را به عهده داشتند.    این مأموریت های اسکورت ، در قالب شش تیم عملیاتی که در گشت های 20 ساعته و در ارتفاع های 1000 الی 4000 متر (3000 الی 12000 فوت ) ، وظیفه مراقبت و  اعلام هشدار هوائی به ناوگان ایالات متحده را برعهده داشتند.   هدف آنها در این عملیات ها ، ( علاوه بر ایجاد پوشش هوائی برای ناوگان ایالات متحده ) ، گسترش دادن پوشش هشدار دهنده اقیانوس های دو سوی ایالات متحده در مقابل حملات غافلگیر کننده بمب افکن های اتحاد جماهیر شوروی و همچنین اخطار به موقع در برابر حملات موشکی دولت های متخاصم نظیر شوروی و چین و ... بود.   در واقع اقدام این پرنده ها ، فرمت و بخشی از پروژه عظیم " خط شبنم " بود. پچ و نشان عملیاتی واحدهای " خط شبنم " خط شبنم     سد دفاعی اقیانوس اطلس     خط دفاعی اقیانوس اطلس (موسوم به BarLant) از دو اسکادران مجزای از هم ( VW-13 و VW-15 ) که بصورت چرخشی در پایگاه NAS Patuxent رودخانه مریلند واقع شده بود ؛ بعلاوه یک اسکادران (VW-11) که بصورت دائمی و مداوم در پایگاه نیروی دریائی Argentia در نیو فاندلند مستقر بودند ، تشکیل شده بود. مأموریت همیشگی این خط دفاعی پرواز تا مدار آزور (the Azores) و بازگشت بود.     برای پشتیبانی مداوم از این محور دفاعی، یک واحد آموزش اخطار پیش هنگام در پایگاه رودخانه ناس پاتکسنت (NAS Patuxent) تشکیل و مستقر شده بود. پروژه BarLant  که علامت اختصاری (The Atlantic Barrier) می باشد ، عملیات خود را از 1 ژوئیه 1956 آغاز نمود و تا اوایل 1965 با پرواز های خود ؛ پوشش مستمر و مدوامی را در این محور برقرار ساخت.    این سد دفاعی ؛ بعدها برای پوشش فضای هوائی آسمانهای " گرینلند " ، " ایسلند " و " بریتانیا " در سال 1961 به انگلستان منتقل شدند. هواپیماهای پایگاه آرگنتیا (Argentia) نیز با رفتن به پایگاه NAS Keflavik ایسلند ، محدوده پوشش هوائی خود را گسترش دادند.    دیواره دفاعی اقیانوس آرام     سد اقیانوس آرام (The Pacific Barrier) که به اختصار (BarPac)  نامیده میشد ، عملیات خود را از تاریخ 1 ژوئیه 1958 میلادی ، با استقرار یک اسکادران EC-121 در پایگاه دریائی  NAS Barbers Point واقع در منطقه " هاوائی " آغاز نمود. این اسکادران از پایگاه دریائی NAS Midway به هاوائی منتقل شده بود.   این دیواره دفاعی هم وظایف متنوعی را برعهده گرفته بود که از همراهی با اسکادران هفتم اسکورت ناوگان دریائی (CORTRON SEVEN) تا ایجاد یک خط مراقبت هوائی از " جزیره آداک " تا " میدوی " را شامل میشد. بطور معمول ، چهار یا پنج فروند WV-2 برای پوشش دادن تمامی این خط ساحلی لازم بود.   فرجام     عملیات نیروی سد ، سرانجام در سپتامبر 1965 متوقف شد و نیروی دریائی ، هواپیماهای EC-121K شاغل در پروژه دیوار دفاعی خود را بازنشسته نموده و به انبار های ذخیره سازی خود منتقل نمود. علی رغم تعطیلی پروژه دیوار دفاعی (سد) ، نیروی دریائی ایالات متحده ، باقی EC-121 های خود را حفظ نمود و تا سال 1975 در قالب چهار اسکادران عملیاتی دیگر بکارگیری کرد. اسکادران هایVQ-1 و VQ-2 بوسیله هواپیماهای جمع آوری اطلاعات EC-121M ، به ترتیب در پایگاه های NAF Atsugi ژاپن و Rota اسپانیا خدمت نمودند.     VW-4 در قالب عملیات ویلی ویکتوری ، در خلال سالهای 1954 الی 1975 به رصد طوفان های دریائی در اقیانوس اطلس می پرداختند. مقر اصلی این اسکادران در جکسون ویل فلوریدا بود ، در حالی که از پایگاه دریائی روزولت در پورتوریکو هم استفاده می نمود. در حالی که چهارمین اسکادران (VW-1) که در پایگاه NAS Agana گوام مستقر بود ، همین وظیفه رصد طوفان در اقیانوس آرام را بر عهده گرفته بود. این هواپیما همچنین در قالب اسکادران 86 آموزشی (VT-86) که در NAS Glynco مستقر بود و به آموزش افسران جوان و دانشجویان خلبانی نیروی دریائی اختصاص داشت؛ خدمت نمود. در حالی که اسکادران سی و سوم تاکتیکی جنگ الکترونیک (VAQ-33) تا سالها در نورفولک ویرجینیا در حال خدمت بود.     در تاریخ 25 ژوئن 1982 ، آخرین فروند NC-121K ( جمعی اسکادران VAQ-33 ) بازنشست گردید و با این اقدام پرونده عملیاتی جاسوس پیر در نیروی دریائی ایالات متحده بسته شد.     ادامه دارد ...   -----------------------------   پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند    :winking: پ.ن 2 : ان شاء الله در پست آینده به تاریخچه عملیاتی این جاسوس پیر در نیروی هوائی ایالات متحده آمریکا ، بطور مفصل خواهیم پرداخت.

بخش یکم .   قسمت دوم :   13.   سرتیپ آیکن ، جان .   10 می 1879 - 20 ژوئن 1964 .   گارد ملی .   14.    سرلشگر آکین ، اسپنسر بال .   13 فوریه 1889 - ششم اکتبر 1973 .   http://www.generals.dk/content/portraits/Akin_Spencer_Ball.jpg   15.   سرتیپ آلکساندر ، کلاید چارلز .   یکم ژولای 1892 - 26 مارس 1965 .   16.   سرتیپ آلکساندر ، ادوارد هاریسون .   4 ژانویه 1902 - 14 نوامبر 1978 .   نیروی هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا .   http://www.generals.dk/content/portraits/Alexander_Edward_Harrison.jpg   17.   سرتیپ آلکساندر ، جورج مورل .   یکم آگوست 1889 - سوم مارس 1961 .   گارد ملی ویرجینیا .   http://www.generals.dk/content/portraits/Alexander_George_Murrell.jpg   18.   سرتیپ آلفونته ، جیمز رایموند .   7 دسامبر 1886 - 8 فوریه 1951 .   http://www.generals.dk/content/portraits/Alfonte_James_Raymond.jpg    پیپش تو حلقم ...   19.   سرتیپ آلارد ، جان استتسون .   16 ژانویه 1977 - سوم اکتبر 1967 .   نیروی هوایی .   20.   سرتیپ دوم زرهی آلن ، فرانک آلبرت جونیور .   19 ژوئن 1896 - 20 نوامبر 1989 .   افسر فرمانده لشگر یکم زرهی از هشتم مارس 1943 تا 14 فوریه 1944 .   21 .   سرتیپ آلن ، هاروی کلارک .   21 مارس 1888 - 12 دسامبر 1963 .   22.   سرلشگر آلن ، لون کوپر .   29 مارس 1894 - 27 سپتامبر 1979 .   افسر ستاد گروه ارتش یکم  از یکم ژولای 1943 تا 28 دسامبر 1944 .   23.   سپهبد زرهی آلن ، رودریک راندوم .   29 ژانویه 1894 - یکم فوریه 1970 .   فرمانده لشگر سوم زرهی در جبهه آفریقا .   http://www.generals.dk/content/portraits/Allen_Roderick_Random.jpg   24.   سرلشگر سواره نظام آلن ، تری د لا مه سا .   یکم آوریل 1888 - 12 سپتامبر 1969 .   ادامه  دارد ...

در اینکه رهگیر تامکت زمانی شکارچی بی رقیب آسمون بوده و الان بازنشسته به حساب میاد شکی نیست و از اونجایی که تولید ۰ تا ۱۰۰ به روز شده این جنگنده تو اوضاع کنونی ما امری محاله ولی تا زمانی که ندونیم که درون اون Cockpit تامکت هایی که الان در اختیار داریم چه خبره نمیتونیم با این قاطعیت نظر بدیم به غیر بحث موتور ها که در نسخه D به F-110 GE-400 ارتقا یافته و متاسفانه به دلیل Outdated شدن تحریم ها هیچ رقمه بهش دسترسی نداریم و یا طرح جایگزین های احتمالی RD-33 یا AL-31 و یا بومی سازی و... همین که شاهد پروازش هستیم به واسطه Overhaul باز جای شکرش باقیه ، ارتقا سنگین در حوزه ارتقای راداری احتمالا آرائه فازی هیبریدی باند های S&L ، اویونیک ، سیستم های جمینگ تسلیحات ارتقا یافته و هماهنگ شده چه بسا در آینده نزدیک تسلیحات دورایستا AAM با پلتفرم های جدید با قابلیت رهگیری Cargo Awacs و اهداف تهاجمی ، AGM GBU ها ،‌ پاد نشانه گذار لیزری و با توجه به تجاربی که در این مدت کسب کردیم در آینده نزدیک ممکن است شاهد تامکت های Multi-Role نسل ۴.۵ عملیاتی که میتونه خیلی از خلاء های نیروی هوایی ما رو در شرایط تحریم پر کنه شاهد باشیم انشاءالله

وزیر ارتباطات:ماهواره «پیام امیرکبیر» در مدار قرار نگرفت!!!! . ماهواره‌ای که از سری میکرو ماهواره‌ها است و به سفارش سازمان فضایی ایران از سوی محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر به منظور انجام مأموریت تصویربرداری طراحی و ساخته شده بود وزن این ماهواره حداکثر برابر با ۱۰۰ کیلوگرم بوده و قرار بود توسط ماهواره‌بر سیمرغ در مدار کم ارتفاع (LEO) و در ارتفاع ۵۰۰ کیلومتری از سطح زمین و با شیب مداری ۵۵ درجه قرار گیرد. مدل کیفی این ماهواره در بهمن ماه سال ۱۳۹۵ در مراسم سالانه روز ملی فناوری فضایی رونمایی شد و به گفته دکتر مصطفی صفوی مجری طرح و عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر طول عمر عملیات پیش‌بینی شده برای این ماهواره ۲ سال یود. برای ماهواره پیام امیرکبیر سه مأموریت "تصویربرداری سه‌طیفی (سبز- قرمز و مادون قرمز نزدیک) و پانکروماتیک از محدوده ایران (به‌صورت نزدیک به زمان‌واقعی و ذخیره- ارسال) "، "ذخیره و ارسال پیام (S&F)" و "اندازه گیری تشعشعات فضایی" در نظر گرفته شده بود . جالب اینکه از همان زمان که رئیس جمهور فرمودند ماهواره پرتاب خواهیم کرد در فضای مجازی شایعه سقوط موشک و قرار نگرفتن ماهواره و... به شکل عمدی مطرح بود واقعا دلیل این شکست سیاسی بوده یا فنی؟ . آشنایی با ماهواره پیام در خیر ایسنا . https://www.isna.ir/news/97102413165/پرتاب-ماهواره-با-ماهواره-بر-ایرانی-در-شرایط-تحریم-فضایی-کشور

در مورد بزرگنمایی برخی رسانه های داخلی مثل همین مشرق و فارس و تسنیم و... با شما هم عقیده هستم و به شخصه به هیچ وجه تحلیلهاشونو دنبال نمیکنم با این اوصاف به گفته کارکنان زحمت کش نیروی هوایی ایمان دارم ، ممکنه کار کند پیش بره ولی به پیش میره https://youtu.be/tLtDjMGmB_s