تشکر او توجه شما و پاسخ شما. همون طور که خودتان جواب دادید شاید این روش پیاده شدن از خودروهای رزمی در زمان جنگ جهانی خوب بوده ولی دلیل نمی شه که همون روش رو بعدا هم بکاربرد مخصوصا که خودتون هم اشاره کردید که در ماردر این روش رو کنار گذاشتن و مثل روسها رفتن به سمت در از عقب. بزرگترین اشکال بالا بودن درب خروج سربازها این است که در هنگام پیاده شدن در معرض تیر مستقیم دشمن قرار می گیرند و شاید در اون بالا اصلا فرصت پیدا نکنند که پیاده بشوند و سنگر بگیرند ولی وقتی در از عقب باز بشه خود بدنه ی خودرو نقش یه سنگر موقت رو برای سربازان پیدا می کنه منتظر دیگر مطالب روشن گر شما هستیم دوست عزیز

استفاده از این نوع ادوات زرهی در ارتش المان در جنگ جهانی دوم نتیجه ی خیلی خوبی برجای گذاشت و ورماخت با تکیه بر هتزرهایش در جبهه ی شرق بارها موی دماغ زرهی روسها شد

بسیار ارائه ی خوب و عالی بود.انشالله این مباحث رو به اتمام برسونید

این قضیه ی پیاده شدن سربازان از دریچه سقفی خیلی ناجور بوده. با کدوم منطق جور درمیاد؟ ظرفیت ش هم خیلی کم بوده این همه مخارج فقط برای 5 نفر سرباز؟

خدمه زیردریایی آلمانی به ناخدای خود ایمان داشتند اما ترس در چهره همگی آنها دیده می شد. سالها قبل و در زمان جنگ جهانی اول دو زیردریایی آلمانی همین راه را رفته بودند اما هیچکدام به پایگاهشان بازنگشته بودند. اینبار اما، گانتر تصمیم گرفته بود که ناممکنها را ممکن کند و ضرب شستی به بزرگترین نیروی دریایی جهان نشان دهد. زیردریایی آلمانی به آرامی از میان جزایری کوچک راهش را به سوی پایگاه دریایی اسکاپافلو در شمال اسکاتلند ادامه داد. پس از عبور از موانع ورودی بندر گانتر راهش را گم کرد و مجبورشد که به سطح آب بیاید. ساعت 1 بامداد روز 14 اکتبر 1939 شبی تاریک بود اما گانتر توانست در زیر نور شفق قطبی پیکره بزرگی را در فاصله 4 کیلومتری تشخیص دهد. زیردریایی با فرمان ناخدای شجاعش به زیرآب رفت و پس از قرارگرفتند در محل مناسب اژدرهایش را شلیک کرد. با اولین صدای انفجار خدمه کشتی غول پیکر رویال اوآک از خواب پریدند. تمام خدمه فکر می کردند که این صدا ناشی از یک انفجارداخلی است. همین امر سبب شد تا کسی به فکر دفاع از کشتی نباشد و گانتر با خیال راحت به شکارش ادامه دهد. او 7 اژدر به سوی کشتی دشمن شلیک کرد که تنها دو تا از آنها در بدنه کشتی دشمن نشستند. 15 دقیقه بعد رویال اواک در اعماق آب بود و 833 نفر از خدمه خود را نیز با خود برده بود. انگلیسی ها تا فردا صبح ،که غواصانشان تکه پاره های اژدرهای آلمانی را در بدنه ناوشان یافتند، فکر نمی کردند که مورد حمله یک زیردریایی قرارگرفته اند. پس از اینکه آنها فهمیدند یک زیردریایی آلمانی به راحتی وارد یکی از بنادر حفاظت شده انگلیس شده هراس بر آنها چیره گشت. این حمله جسورانه به قدری عالی اجرا شد که چرچیل درباره اش نوشت:"شاهکاری برجسته با مهارتی حرفه ای." دستگاه تبلیغاتی هیتلر با طول و تفصیل به شرح این عملیات متهورانه پرداخت و پس از اینکه یو-47 به پایگاهش بازگشت به گرمی از خدمه اش استقبال شد. حتی هیتلر هواپیمای شخصی خود را فرستاد تا آنها را به برلین ببرد. اکنون گانتر و زیردستانش به سوژه تبلیغاتی مناسبی برای مجلات و روزنامه های آلمان تبدیل شده بودند. ویلیام شیرر ،خبرنگار آمریکایی که قبل از جنگ گانتر را در برلین ملاقات کرده بود، او را این چنین وصف کرد:"روشن، جسور، کاملا توانا و یک نازی متعصب." در نتیجه این پیروزی شگفت انگیز، گانتر پرین اولین فرمانده زیردریایی رایش سوم شد که به مدال صلیب شوالیه دست یافت. او توانست بیش از 30 کشتی متفقین را غرق کرده و به 8 کشتی دیگر صدمه واردسازد. در روز 20 فوریه 1941 زیردریایی یو-47 پایگاه خود را در فرانسه ترک کرد. 4 روز بعد گانتر به یک کاروان دریایی متفقین حمله کرد و توانست 4 کشتی دشمن را شکار کند. 13 روز بعد آخرین پیام بیسیم یو-47 شنیده شد. یو-47 در غرب ایرلند به همراهی تمامی خدمه و ناخدای بی همتایش غرق شد. علت غرق شدن این زیردریایی تا به امروز در هاله ای از ابهام باقی مانده است. منبع :مجله اطلاعات هفتگی مترجم....

سلام الف- خیر الکلام ما قل و دل ب- به نظر این حقیر ما هنوز هم در ایران چیزی به نام ملیت ایرانی نداریم که بخواهیم دولت-ملت داشته باشیم ج- پست دوم چه  ربطی به پست اول داشت؟

[font="Times New Roman","serif"][size=4]برای بیشتر مردم ،به ویژه در غرب، فرود انسان بر روی ماه توسط سفاین فضایی آپولو نشان دهنده ی اکتشاف ماه است. به هرحال، باید به خاطر داشت که شوروی (سابق) یک برنامه ی اکتشافی روبوتیک پیشرفته در سطح ماه داشت و حتی برای فرود انسان بر روی ماه نیز برنامه ریزی کرده بود. [/size][/font] [b][font="Times New Roman","serif"][size=4]قسمت اول : فاش شدن اسرار[/size][/font][/b] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در 19 آگوست 1989 روزنامه ی ایزوستیا بسیاری از سرنخهای پروازهای فضایی روسها را فاش کرد که با وجود تأکید زیاد مخالفان، روسها در دهه ی 60 سعی داشته اند تا انسان را زودتر از آمریکایی ها بر سطح ماه فرودآورند. مقاله ی ایزوستیا "چگونه به ماه پرواز نکردیم" نام داشت و شور زیادی در میان بسیاری از دانشمندان فضایی غرب ایجاد کرد. این مقاله تقطه ی عطف مهمی در گلاسنوست گورباچف بود. برای اولین بار، هزاران مهندسی که در برنامه ی ماه نوردی روسها حضور داشتند توانستند موفقیتها و شکستهایشان را در معرض دید دیگران بگذارند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]دو ماه بعد، در 27 نوامبر 1989، متخصصینی از دانشگاه ام.آی.تی اولین مدارک را درباره ی برنامه ی ماه نوردی روسها یافتند. در یک انبار انیستیتوی هوانوردی مسکو ، یک کالج پیشرو در روسیه، آنها ماه نشین حشره سان خود را نمایش دادند. جهانیان ماه نورد آپولوی آمریکایی ها را 20 سال قبل دیده بودند و حالا دست کم می توانستند به رقیب روسی آن هم نیم نگاهی بیاندازند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]شل شدن چفت و بستهای امنیتی روسها اطلاعات بیشتری را درباره ی برنامه های ماه نوردی روسها آشکار کرد. ایزوستیا به کمبودهای مالی، چشم و همچشمی هایی که نیروی انسانی روسها را در دفاتر طراحی گوناگون پخش و پلا کردند، تغییر سیاستهای کلان و اشکالات فنی ترسناک اشاره کرد. ماه نورد غبار گرفته ی روسها در مسکو هیچ نشانه ای از اینکه روسها 4 سال بعد از آمریکایی ها به ماه رفته باشند برخود نداشت. فضانوردان آپولو به زمین بازگشتند. اما هنوز بسیاری از تکنولوژی های مدرن روسی که سبب شکست برنامه ی ماه نوردی روسها شده است فاش نشده اند. سهل گیری روسها در مسائل امنیتی اطلاعات جدید بیشتری را درباره ی برنامه ی ماه نوردی آنها پس از بازگشت آخرین سفینه ی آپولو به زمین افشا کرده است. آنچه فاش نشده است این نکته است که بسیاری از تکنولوژیهای مدرن فضایی روسها در همان برنامه ی شکست خورده ریشه داشته اند.[/size][/font] [b][font="Times New Roman","serif"][size=4]قسمت دوم: رویای کورولیف[/size][/font][/b] [font="Times New Roman","serif"][size=4]اطلاعات محرمانه ی 1989 به صورت غیرعمدی در 30 امین سالگرد کلیدخوردن برنامه ی ماه نوردی روسها فاش شدند. در روز دوم ژانویه 1959 سفینه ی لونا-1 ،که "رویا" هم نامیده می شود، از کنار ماه گذشت تا به عنوان اولین ساخته ی بشر به گرد خورشید بچرخد. در 13 سپتابر 1959 لونا-2 در سطح ماه سقوط کرد تا اولین ساخته ی بشر بر روی ماه باشد. در روز ششم اکتبر 1959 لونا-3 اولین عکس را از سمت تاریک ماه گرفت.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]کسی که پشت این برنامه ها بود سرگئی کورولیف ، سر طراح برجسته ی روسها و مدیر دفتر طراحی ویژه ی شماره 1 بود. کورولیف مغز متفکر پروژه ی اسپوتنیک-1 ، اولین ماهواره ی ساخت بشر، بود که در روز چهارم اکتبر 1957 به مدار زمین فرستاده شد. با بزرگنمایی موفقیت اسپوتنیک او در روز 28 ژانویه 1958 برای خروشچف نامه ای نوشت و او را به پرواز به ماه قبل از آمریکایی ها ترغیب کرد. خروشچف بلافاصله با او موافقت کرد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]اسپوتنیک توسط یک موشک آر-7 اصلاح شده به مدار زمین رفت. برای رسیدن به ماه یک ماهواره به قدرت بیشتری از قدرت موشک آر-7 نیاز داشت. یک راه حل این بود که با اضافه کردن مخازن سوخت و موتورهای نصب شده بر روی آنها قدرت موشک را اضافه کرد. هر کدام از این مخازن و موتورها یک "مرحله" نامیده می شوند. کرولویف به والنتین گلوشکو ،مدیر دفتر طراحی راکتهای آزمایشگاه دینامیک گاز، نزدیک شد تا یک مرحله به موشک آر-7 اضافه کنند. گلوشکو خوستار یک مرحله ی ابتکاری بود که از سوخت جدیدی استفاده می کرد که در هنگام مخلوط شدن محترق می شد. کورولیف در این فکر بود که تکنولوژی جدید سبب تأخیر در پروژه می شود و به دنبال استفاده از مرحله ای بود که از سوختهای شناخته شده ی موجود استفاده کند. گلوشکو بودجه ی کورولیف را رد کرد و کورولیف او را سرزنش کرد و در عوض سراغ دفتر طراحی رفت که تجربه ی کمتری در ساخت موشک داشت. کورولیف توانست در عرض 9 ماه به مرحله ی بعدی موشک خود دست پیداکند در حالی که طرح گلوشکو تا یک سال بعد آماده نشده بود.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در حالیکه آمریکایی ها به خاطر کورولیف مسابقه را تا به اینجا باخته بودند مسابقه ی فرستادن ماهواره به ماه آغاز شد و در نهایت این مسابقه به فرستادن انسان به مدار زمین کشیده شد. در روز 12 آوریل 1961 یوری گاگارین سوار بر وستوک-1 آمریکایی ها را کیش مات کرد. در روز 25 می 1961،در یک سخنرانی معروف در کنگره، کندی اعلام کرد که: اکنون زمان این فرارسیده است که گام های بلندتری برداشته شود... زمان این رسیده است که این کشور نقش پیشروی خود را در اکتشافات فضایی بازی کند که در بسیاری از موارد کلید برتری آتی ما در سطح زمین خواهد بود... من باور دارد که این کشور می تواند خود را به این اهداف برساند قبل از اینکه این دهه به پایان خود برسد انسانی را بر روی کره ی ماه فرود آورد و به سلامت به زمین بازگرداند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]مقامات شوروی نکات مهم سخنرانی کندی را جدی نگرفتند. به هرحال، کورولیف فرصتی یافت تا درگیر رقابت بر سر ماه با آمریکایی ها بشود. در دهم مارس 1962 او یک پرواز فضایی سرنشین دار به گرد ماه را بدون اینکه فضاپیما در مدار ماه قرار بگیرد یا بر روی آن فرود بیاید برنامه ریزی کرد. قرار بود که 3 موشک آر-7 متوالی فضاپیما را به مدار زمین ببرند. هر 3 مرحله ی موشک به هم وصل می شدند و به سفیه ی سایوز متصل می شدند. فضاپیمای سایوز یک فضاپیمای 3 نفره بود که شامل یک ماجول استوانه ای خدماتی با یک موتور موشکی، یک کپسول فرود مجهز سپر حرارتی و یک ماجول کروی به عنوان فضای زندگی اضافی بود. در می 1963 کورولیف یک نقشه ی دیگر طراحی کرد. این نقشه شامل یک فضاپیمای سایوز و یک موشک یک مرحله ای بود که در فضا توسط تانکرهای روباتیک سوختگیری می شد. پروازهای دوگانه ی وستوک (وستوک 3 و 4 در آگوست 1962 و وستوک 5 و6 در ژوئن 1963) شامل عناصری بود که برای نقشه ی کورولیف حیاتی بودند. این پروازها شامل فضاپیماهایی بودند که پشت سر هم پرتاب شدند و با موفقیت به هم نزدیک شدند. مأموریتهای وستوک رسانه های غربی را درباره ی گزارش قریب الوقوع بودن سفر روسها به ماه آشفته کرد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]فرود آمدن انسان بر روی ماه، چالش بزرگتری بود که به موشکی قدرتمندتر از آر-7 نیاز داشت. دفتر طراحی کورولیف طراحی اولیه ی چنین راکتی را در سال 1956 شروع کرده بود. در مارس 1960 کورولیف طرح اولیه ی یک موشک چند مرحله ای به نام ان-1 را ارائه کرد. در 23 ژوئن 1960 دولت شوروی اجازه ی توسعه ی موشک ان-1 را که قرار بود 50 تن را به مدار زمین ببرد صادرکرد. کورولیف فکر می کرد که از دو موشک ان-1 به علاوه ی یک موشک آر-7 برای بردن فضانوردان به ماه استفاده کند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]گلوشکو از ساختن موتورهای موشک ان-1 سرباز زد. کورولیف می خواست که در موتور ان-1 کروزن را با اکسیژن مایع بسوزاند اما گلوشکو با سماجت به سوختهایی که در هنگام ترکیب محترق می شوند چسبیده بود. در اول اکتبر 1960 کورولیف از طراح موتورهایی هوایی ،نیکولای کوزنتسوف، برای ساخت موتورهای ان-1 کمک گرفت. دشمنی بین کورولیف و گلوشکو سرطراحان روس را به دودستگی کشاند و سبب تأخیر در برنامه ی فضایی آنها شد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]اختلاف بین گلوشکو و کورولیف نه تنها سبب شکاف بین روسها شد بلکه سرعت برنامه ی ماه نوردی آنها را نیز کم کرد. ولادیمیر چلومی ،سرطراح دفتر طراحی ویژه ی 52 جاه طلبی های خود را داشت. او پسر خروشچف را در لیست کارکنانش داشت که به او فرصت نزدیک شدن به رهبر شوروی را می داد که کورولیف نیز از آن محروم بود. برنامه ی ماه نوردی چلومی به دنبال یک موشک بزرگ ،که بعدها موشک پروتن نامیده شد، بود تا یک سفینه ی سرنشین دار به نام کپسول ال.کا را به مدار ماه ببرد. این نقشه نیازی به ملاقات یا الحاق در مدار زمین ،که نقطه ضعف اصلی برنامه ی کورولیف بود، نداشت. در میانه ی 1964 دولت شوروی با موشک چلومی و سایوز کورولیف موافقت کرد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در مارس 1964 دفتر کورولیف جزئیات طرح موشک ان-1 را که می توانست 75 تن را به مدار زمین ببرد کامل کرد اما خروشچف علاقه ی کمی به این برنامه نشان داد و پول کمی برای آن تهیه کرد. در سوم آگوست 1964 در تلاش برای آماده کردن یک برنامه ی ماه نوردی با استفاده از یک موشک بدون ملاقات یا الحاق در مدار، کورولیف توانایی حمل بار موشک ان-1 را تا 92 تن افزایش داد. طراحان او برای هر کیلوگرم وزنی که به وزن بار ان-1 افزودند 50 تا 60 روبل پاداش گرفتند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]ترکیب کمبود بودجه و شکاف بین گلوشکو و کورولیف در شکست طرح نهایی موشک ان-1 نقشی محوری بازی کرد. اولین مرحله ی موشک شامل 30 موتور ، 30 احتمال برای شکست، بود. کورولیف از موتورهای کوچک استفاده کرده بود چون ساخت و آزمایش آنها ساده تر و ارزان تر از چند موتور بزرگ بود. در یک تصمیم شوم کورولیف تصمیم گرفت که مرحله ی اول نباید به عنوان یک واحد آزمایش شود زیرا هزینه ی این آزمایش خیلی زیاد بود. او بر یک سیستم خودکار داخلی به نام "کورد: برای کشف خطا و خاموش کردن موتورها قبل از منفجر شدن شان تکیه کرد. هزینه ی این میانبرد هنگامی که آزمایش پروازی ان-1 در سال 1969 شروع شد خود را نشان داد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در اکتبر 1964 خروشچف از قدرت کنار گذاشته شد. برای کورولیف این نشانه ای بود مبنی بر اینکه آرزویش درباره ی فرستادن انسان به ماه به خود او واگذار خواهد شد. در ماه دسامبر ، 3 سال پس از تصویب طرح آمریکایی ها، یک کمیسیون دولتی ،که توسط متحد کورولیف مستیسلاو کلدیش رئیس آکادمی علوم شوروی هدایت می شد، طرح کورولیف برای فرود انسان بر ماه را تصویب کرد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]نقشه ی کورولیف فرستادن دو فضانورد با یک سفینه ی لوک ،که از سفینه ی سایوز مشتق شده بود، به مدار زمین توسط یک موشک 3 مرحله ای ان-1 بود. یک مرحله ی چهارم لوک را به پیش می راند، یک مرحله ی پنجم به نام بلاک-دی و یک سفینه ی فرود به نام ال.کا ( با کپسول ساخت چلومی به همین نام اشتباه نشود) به سمت ماه می رفت. موتور بلاک-دی باید سرعت لوک و ال.کا را در مدار ماه می گرفت. سپس یک فضانورد باید در فضا از لوک به ال.کا می رفت بلاک- دی و ال.کا را از لوک جدا می کرد و با استفاده از موتور بلاک-دی به سوی ماه می رفت. پس از اینکه بلاک-دی سوختش را به آخر می رساند ال.کا باید جدا می شد و با استفاده از موتور خود بر سطح ماه می نشست. فضانورد باید سنگهای ماه را برمی داشت و پرچم شوروی را بر سطح ماه نصب می کرد. همچنین برای کم کردن وزن، موتور ماه نشین به گونه ای طراحی شده بود که ال.کا را به مدار ماه برگرداند تا با لوک الحاق کند. فضانورد باید دوباره به لوک بازمی گشت و ال.کا را رها می کرد و سپس لوک موشکهایش را برای بازگشت به زمین روشن می کرد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در سپتامبر 1965 چلومی و کورولیف توافق کردند تا کپسول مشکل دار ال.کا ساخت چلومی را با فضاپیمای ال-1 ساخت کورولیف عوض کنند. ال-1 یک سایوز بدون ماجول مداری در جلوی آن بود. توجیه کورولیف این بود که توسعه ی یک سفینه ی جداگانه غیر از مشکل اصلی (فرود بر سطح ماه) غیرمعقول است. ال-1 باید مدار زمین را توسط آخرین مرحله ی موشک ان-1 ترک می کرد. در 15 دسامبر 1965 طرح ماه نورد جدید به نام یو.آر.500کا-ال-1 تصویب شد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در سال 1966 بالاخره برنامه ی ماه نوردی روسها بر روی غلطک افتاد. اما در روز 14 ژانویه 1966 یک عمل جراحی کوچک بر روی کورولیف یک تومور بزرگ در شکم کورولیف را آشکار کرد. پیشگام بزرگ فضانوردی مرد و معاونش واسیلی میشین جانشین او شد.[/size][/font] [b][font="Times New Roman","serif"][size=4]قسمت سوم: بدون کورولیف[/size][/font][/b] [font="Times New Roman","serif"][size=4]درحالیکه روسها هنوز از ضربه ای که در اثرفقدان کورولیف گیج بودند به اولین موفقیت در برنامه ی ماه نوردی خود رسیدند: در روز سوم فوریه 1966سفیه ی لونا-9 به عنوان اولین ساخته ی بشر بر روی ماه فرود آمد و عکسهایی از سطح ماه به زمین ارسال کرد. این سفینه ی 100 کیلوگرمی ثابت کرد که ،همانطور که انتظار می رفت، فضانوردان در غبار سطح ماه فرونخواهند رفت. با وجود این موفقیت، برنامه ی روسها هنوز از آمریکایی ها عقب تر بود. در سال 1966 آمریکایی ها چند مأموریت بدون سرنشین ،به نام برنامه ی جیمینی، را کامل کردند که برای آزمایش تکنولوژی و تکنیکهای برنامه ی ماه نوردی آمریکا طراحی شده بود. روسها پاسخ ضعیفی به ده پرواز جیمینی دادند؛ دو پرواز وسخود.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]به هرحال، در روز 27 ژانویه 1967 برنامه ی ماه نوردی آمریکایی ها با تراژدی روبرو شد. آپولو-1 بر روی سکوی پرواز آتش گرفت و 3 سرنشین درون آن کشته شدند. قرار بود که در میانه ی فوریه همان سال آنها ماجول فرماندهی آپولو را در مدار زمین آزمایش کنند. ناسا پروازهای سرنشین دار خود را تا کامل شدن تحقیقات درباره ی این فاجعه متوقف کرد. رهبران روسیه در فاجعه ی آپولو-1 فرصتی دیدند تا عقب ماندگی خود را جبران کنند. آنها دستور دادند تا موشک ان-1 در اواخر سال 1967 آزمایش شود و برنامه ی فرستادن انسان به ماه در اواخر سال 1968 اجرا شود. [/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]به هرحال، تیر روسها دو ماه بعد به سنگ خورد. در روز 23 آوریل 1967 ولادیمیر کوماروف در درون سفینه ی سایوز-1 نشست. تقریبا بلافاصله سفینه ی او دچار چندین مشکل شد و در نتیجه برنامه ی ملاقات و الحاق با سایوز-2 در مدار لغوشد. در طی بازگشت اجباری به زمین چتر سفیه باز نشد؛ سایوز-1 سقوط کرد و کوماروف در درون آن کشته شد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در روز نهم نوامبر 1967 ناسا آپولو-4 ، اولین پرواز بدون سرنشین با موشک ساترن-5، را به فضا فرستاد. موشک غول پیکر بدون اشکال کار کرد و یک ماجول فرماندهی آپولو را در مدار قرار داد. سفینه در مدار بازگشت از ماه قرارگرفت تا سپر حرارتی و چترهایش آزمایش شود و به سلامتی در دریا فرود آمد. این آزمایش صحت برنامه ی ماه نوردی آمریکایی ها را ،که با وجود فاجعه ی آپولو-1 بیشتر بر اهدافشان تمرکز کرده بودند و منابع بیشتری برای برنامه ی خود تهیه کرده بودند، تأیید کرد. در روزهای بعدی دولت شووری برنامه ی آزمایش موشک ان-1 را تا اواخر سال 1968 عقب انداخت.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]تأخیر در برنامه ی موشک ان-1 بدان معنی بود که چشم امید روسها به سفینه ی ماه نشین دوخته شده است. به هرحال، سفینه ی ال-1 نیز مشکلات خاص خود را داشت. در مارس 1968 اولین سفینه ی بدون سرنشین ال-1 ،به نام زوند-4، در حال بازگشت به جو زمین از بین رفت. در ماه سپتامبر 1968 زوند-5 بدون سرنشین به دور ماه گشت و عکسهایی از آن به زمین فرستاد اما در اقیانوس هند سقوط کرد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]برنامه ی ماه نوردی آمریکایی ها در اکتبر 1968 دوباره از سرگرفته شد و واتلر شیرا، دان ایسل و والت کانینگهام ماجول فرماندهی آپولو-7 را به مدت 7 روز در مدار زمین آزمایش کردند. کمی بعد ناسا اعلان کرد که آپولو-8 به مدار ماه فرستاده خواهند شد و شوکی به روسها واردکرد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]زوند-6 پس از پرواز به گرد ماه (17 نوامبر 1967) سقوط کرد. با وجود این شکست، فضانوردان روس با شجاعت به مقامات این کشور اعلام کردند که حاضرند به صورت داوطلبانه با سفینه ی زوند-7 پرواز کنند تا از آپولو-8 جلوبزنند. کرملین از ترس اینکه شکست زوند-7 اسباب خجالت شوروی در جهان شود درخواست آنها را رد کردند. در شب کریسمس 1968 فرانک بورمان، جیمز لول و ولیام آندرس با سفینه ی آپولو-8 ده بار به دور ماه چرخیدند. آنها اولین انسانهایی بودند که از موشک ساترن-5 سواری گرفتند و به دور ماه چرخیدند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]روسها پروژه ی ال-1 بایگانی کردند و تمام منابعشان را در پروژه ی ان-1ال-3 بکار گرفتند به امید اینکه در آخرین لحظه آمریکایی ها به اشکال برخورد کنند و آنها بتوانند در رقابت بر سر ماه پیروز شوند. در روز 16 ژانویه 1969 سفینه های سایوز-4 و 5 در مدار زمین الحاق کردند. آلکسی یلیسیف و یوگنی خرونوف لباسهای فضایی شان را پوشیدند و بین دو سفینه جابجا شدند تا ثابت کنند که جابجا شدن بین دو سفینه در فضا مطابق با پروژه ی ان-1-ال-3 امکان پذیر است.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]اندکی پس از بازگشت آنها به زمین اولین موشک ان-1 به سکوی پرواز منتقل شد و شمارش معکوس 28 روزه برای یک پرواز آزمایشی بدون سرنشین شروع شد. در روز 21 فوریه 1969 مرحله ای اول ان-1 روشن شد و به آهستگی موشک 2700 تنی را از سکوی پرتاب بلندکرد. لرزشهای ناشی از کارکرد موتورها لوله های سوخت را در هم شکست و آتش سوزی آغازشد. 69 ثانیه بعد سیستم کورد موتورها را خاموش کرد. موشک در 50 کیلومتری نقطه ی پرواز به زمین خورد. در روز سوم جولای 1969 ، 3 هفته قبل از پرواز برنامه ریزی شده ی آپولو-11، روسها دومین موشک ان-1 را پرتاب کردند. یک پمپ اکسیژن مایع منفجر شد و آتش سوزی آغازشد، کورد موتورهای موشک را خاموش کرد و ان-1 بر روی سکوی پرتابش سقوط کرد و منفجر شد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]روسها می دانستند که اولین پرواز آمریکایی ها برای فرود بر روی ماه ،آپولو-11، برای میانه ی 1969 برنامه ریزی شده است. با اینکه آرزوی روسها برای پرواز سرنشین دار بر باد رفته بود هنوز امید داشتند که افتخار آپولو را بدزدند. در روز 13 جولای روسها سفینه ی روباتیک لونا-15 را برای جمع آوری خاک ماه و بازگرداندن آن به زمین به فضا فرستادند. 3 روز بعد آپولو-11 به فضا پرتاب شد. در روز 20 جولای 1969 نیل آرمسترانگ و ادوین الدرین با ماجول ماه نشین عقاب بر روی سطح ماه فرود آمدند. در روز 21 جولای لونا-15 به سطح ماه سقوط کرد و نابود شد و دست آخر این آپولو-11 بود که توانست خاک ماه را به زمین بازگرداند.[/size][/font] [b][font="Times New Roman","serif"][size=4]قسمت چهارم: گذشته ی مدفون[/size][/font][/b] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در نوامبر 1969 روسها گروه های طراح برنامه ی مخفی خود برای سفر به ماه را منحل کردند. رهبران شوروی در انظار اظهار کردند که هیچ برنامه ای برای فرود آوردن انسان بر روی ماه نداشته اند. به علاوه، آنها ادعا کردند که سفینه های روباتیک آنها می تواند اطلاعات علمی بیشتری نسبت به آپولو جمع آوری کند بدون اینکه زندگی کسی را به خطر بیاندازد. همانطور که بعدتر ثابت شد در روز 12 سپتامبر 1970 لونا-16 به عنوان اولین پرواز روباتیک موفق به ماه رفت و از 15 نوامبر 1970 تا 4 اکتبر 1971 روبات چرخدار لونخود-1 به اکتشاف سطح ماه پرداخت.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]به هرحال، بعضی از مهندسین روسی هنوز امیدواربودند تا فضانوردانشان را در حال قدم زدن بر روی ماه ببینند. جانشین کورولیف ،میشین، تصمیم گرفت که با ایجاد یک پایگاه دائم در مدار ماه تا سال 1980 از آپولو پیشی بگیرد. برنامه ی ان-1ال-3 به دو پرتاب موشک ان-1 ،یک موشک برای ارسال ماه نشین به مدار ماه و دیگری برای پرتاب مرحله ی فرود، برای هر سفر نیاز داشت. ماه نشین و مرحله ی فرود باید در مدار ماه الحاق می کردند سپس مرحله باید موشکهایش را روشن می کرد تا ماه نشین را تا سطح ماه پایین بیاورد. مرحله باید سوختش را به آخر می رساند و جدا می شد و سپس موتور ماه نشین باید فرود را به آخر می رساند. در سال 1972 شورای سرطراحان با برنامه ی میشین موافقت کرد مشروط به اینکه موشک ان-1به موفقیت برسد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در روز 27 ژوئن 1971 سومین موشک ان-1 یک پرواز بدون سرنشین را شروع کرد. عکس العمل گردابی 30 موتور مرحله ی اول موشک سبب شد تا موشک به دور خود بچرخد. محموله ی موشک از موشک جداشد و در نزدیکی سکوی پرتاب سقوط کرد. موشک به پروازش ادامه داد و 20 کیلومتر آن سوتر بر زمین افتاد. یک دهانه به قطر 30 متر در اثر انفجار موشک در زمین ایجادشد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]چهارمین آزمایش موشک ان-1 در 23 نوامبر 1972 با انفجار مرحله ی اول تنها چند ثانیه قبل از روشن شدن مرحله ی دوم به آخر رسید. شکستهای مکرر در یک موشک جدید غیرمعمول نبود اما پشتیبانی دولت از موشک ان-1 در حال تحلیل رفتن بود و کم کم مخالفت با ان-1 در شورای سرطراحان توسط رقیب قدیمی کورولیف ،گلوشکو، پامی گرفت.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در روز 7 دسامبر 1972 آپولو-17 آخرین مأموریت ماه نوردی قرن بیستم را آغازکرد. اوجن کرنان و هاریسون اشمیت در روز 11 دسامبر بر سطح ماه فرود آمدند. در طی دو روز آنها محوطه ای بزرگتر از آنچه را که لونخود-1 در طی 11 ماه پیموده بود زیرپا گذاشتند. در روز 19 دسامبر آنها در اقیانوس آرام فرود آمدند و 100 برابر بیش از آنچه که روسها در 3 پرواز موفق خود از ماه به زمین آورده بودند با خود همراه داشتند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]در می 1974 گلوشکو میشین را از سر طراحی سفینه های سرنشین دار برکنار کرد. اگرچه آزمایش دیگری برای ماه آگوست برنامه ریزی شده بود اما گلوشکو فورا آزمایش موشک ان-1 را معلق کرد. در مارس 1976 گلوشکو پروژه ی ان-1 را لغو کرد و دستور داد تا تمام سخت افزارهای ساخته شده برای پروژه ی ان-1ال-3 معدوم شوند. 6 موشک ان-1 باقی مانده تفکیک شدند. بازدیدکنندگان پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان می توانند پوسته های موشک، محوطه های پارکینگ و دیگر ساختمانهایی را که برای ان-1 ساخته شد ببینند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]میشین به عنوان استاد در انیستیوی هوانوردی مسکو مشغول به کار شد. وی از نفوذش برای نگهداشتن یک ماه نشین ال.کا ،همان که اساتید دانشگاه ام.آی.تی در سال 1989 دیدند، استفاده کرد. پس از آشکار شدن برنامه های ماه نوردی روسها در سال 1989 او به منتقد رک و بی پرده ی گلوشکو و سیاستهای فضایی شوروی تبدیل شد.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]سخت افزارهای برنامه ی ماه نوردی شووری به منظور بازتابش تغییرات دوران رقابتهای دو ابرقدرت بر سر ماه فعال نگه داشته شده اند. موشک پروتن با مرحله ی بلاک-دی ،که برای پروژه ی ان-1ال-3 طراحی شدند، اکنون ماهواره های تجاری را به فضا می برند. سایوز ،که در اصل به عنوان یک سفینه ی ماه نورد طراحی شد، از سال 1971 تا به امروز ده ها تن از مردم کشورهای مختلف و روسیه را به فضا برده است. سفاین فضایی سایوز به عنوان فضاپیما و سفینه ی نجات برای آمریکایی ها، کانادایی ها، روسها، اروپایی ها و ژاپنی هایی که در ایستگاه فضایی بین المللی کار می کنند به کار می روند.[/size][/font] [font="Times New Roman","serif"][size=4]منبع: [/size][/font] http://wars-and-history.mihanblog.com/post/721 [b][font="Times New Roman","serif"][size=4]دیوید اس.اف. پروتری[/size][/font][/b] [b][font="Times New Roman","serif"][size=4]مترجم رضاکیانی موحد[/size][/font][/b]

ای بابا پس این سواره نظام عثمانی توی جنگ چیکار می کرده؟

اینجا رو ببینید http://wars-and-history.mihanblog.com/post/194

عجیبه ها من اسم این لگن رو تا حالا نشنیده بودم

تایپ-92 مسلح به توپ ضدتانک   وی.زی-551 نوعی نفربر زرهی چرخدار است که در ارتش خلق چین با دو کد تایپ-90 و تایپ-92 شناخته می شود و بیشتر در واحدهای پیاده مکانیزه مورد استفاده قرار می گیرد. این زرهپوش تا کنون بازار خارجی خوبی داشته است.   تایپ-90 تایپ-90 اولین بار در رژه ی 1984 ارتش خلق چین دیده شده و مدل پایه ی وی.زی-551 محسوب می شود. تایپ-90 توسط شرکت نورنیکو ساخته شده است. این خودرو به عنوان خودروی پایه برای ساخت انواع تجهیزات زرهی دیگر بکاربرده شد. طرح بدنه ی وی.زی-551 زرهپوشهای روسی بی.تی.آر و فرانسوی وی.آ.بی را به خاطر می آورد. البته طرح چینی ها بزرگتر و سنگین تر از نفر بر روسها است و برجک آن در قسمت عقب بدنه منتقل شده است. در ضمن ابعاد و وزن آن هم با زرهپوش فرانسوی ها متفاوت است.   شاسی وی.زی-551 کپی چینی کامیونهای مرسدس بنز 2060 می باشد. خدمه ی آن 3 نفر بوده و کاملا آبی-خاکی است. تایپ-92 به یک قبضه توپ 25 میلیمتری و یک مسلسل 7.62 میلیمتری هم محور مسلح شده است و می تواند 9 نفر سرباز را در خود جای دهد. نمونه ی نفربر آن تنها یک قبضه مسلسل 12.7 میلیمتری دارد و می تواند 11 سرباز را حمل کند. نمونه های ضدتانک، پست فرماندهی، توپ خودکششی، توپ ضدهوایی،آمبولانس و خودروی تعمیراتی نیز از روی وی.زی-551 ساخته شده اند.   زرهپوش پلیس   در طی خدمت این خودرو مشاهده شده که توان پیشرانه ی آن نابسنده و توانایی خروج از جاده ی آن نارساست. در نتیجه، ساخت نمونه های 4 چرخ و 8 چرخ آن لغو شد و تمرکز بر روی بهبود وضعیت نمونه ی 6 چرخ آغازشد. نمونه های بهبود یافته ی این خودروی زرهی در سال 1995 با نامهای تایپ-92 (در نقش زرهپوش) و تایپ-92آ (در نقش نفربر) وارد خدمت شده اند.   ان.جی.وی-1 ان.جی.وی-1 نسل بعدی تایپ-90 محسوب می شود. چینی ها بعد از مدتی متوجه شدند که توپ 25 میلیمتری نصب شده بر روی تایپ-90 در درگیری با زرهپوشهای ساخت روسیه شانسی ندارد و در نتیجه برای کمک گرفتن به کشورهای غربی روی آوردند. در قراردادی با شرکت فرانسوی جیات قرار شد که توپ 25 میلیمتری خودکار جیات بر روی تایپ-90 نصب شود و کار بر روی طراحی مجدد برجک آن آغازشد. کار بر روی خودروی جدید در سال 1988 به پایان رسید و این زرهپوش ان.جی.وی-1 نام گرفت. فرانسه در سال 1989 از این پروژه کنار کشید و چینی ها دست بکار مهندسی معکوس توپ 25 میلیمتری جیات شدند. این توپ بعدتر در تایپ-92 بکارگرفته شد.   تایپ-92 با طراحی تایپ-92 مشکلات تایپ-90 حل شدند. تایپ-92 اولین بار در سال 1986 دیده شد و از همان شاسی تایپ-90 بهره گیری می کرد. بهترین راه تشخیص تایپ-90 از تایپ-92 دقت به وضعیت چرخهای آنها است. در تایپ-90 فاصله ی محورهای اول و دوم با فاصله ی محورهای دوم و سوم فرق دارد در صورتی که در تایپ-92 این فواصل یکسان هستند. ادعا می شود که تایپ-92 در برابر گلوله های 12.7 میلیمتری کاملا مقاوم است به سیستم مقابله با حملات ش.م.ه مجهز شده است. قابلیت حمل آن با انواع هواپیماهای باری وجود دارد. شاسی تایپ-92 نیز مانند تایپ-90 برای ساخت انواع و اقسام ادوات زرهی استفاده شد. پس از مدتی پروژه های ساخت خودروی 4 چرخ و 8 چرخ بر اساس تایپ-92 دوباره به جریان افتاد. در حال حاضر انواع توپهای 105،120 و 122 میلیمتری و انواع برجکهای مسلح به موشک انداز زمین به زمین و زمین به هوا بر روی تایپ-92 نصب شده است.   کاربران انواع مختلف وی.زی-551 در جهان عبارتند از: آرژانتین، بلغارستان، چاد، اندونزی، کنیا، پاکستان، چین، نپال، عمان، سریلانکا، سودان و ایران. تایپ-92   وزن 15.5 تن طول 6.63متر عرض 2.8 متر ارتفاع 2.8 متر خدمه 3نفر+ 9 سرباز سلاح اصلی توپ اتوماتیک 25 میلیمتری سلاح فرعی مسلسل 12.7 میلیمتری مسلسل 7.62 میلیمتری هم محور با توپ اصلی پیشرانه موتور دیزل 8 سیلندر مجهز به توربوشارژ سیستم تعلیق مستقل برای هر چرخ توان 320 اسب بخار سرعت 90 کیلومتر/ساعت سرعت در آب 10-11 کیلومتر/ساعت برد عملیاتی 800 کیلومتر عبور از شیب 30% عبور از خندق 1.2متر عبور از مانع عمودی 0.5متر   زرهپوش 4 چرخ مسلح به موشک ضدتانک     تایپ-92 با توپ 25 میلیمتری   رضاکیانی موحد به نقل از اینجا: http://wars-and-history.com/post/942   مطالب مرتبط: آشنایی با خودروی زرهی ZSL92 ساخت چین   با اندکی ویرایش منتقل شد

لطفا توسط مدیران سایت به بخش تاریخ جنگ ایران و عراق منتقل شود منبع فصلنامه نگین ایران (فصلنامه تخصصی مرکز مطالعات دفاع مقدس سپاه پاسدارانشماره 27 زمستان 87) نقل با ذکر مأخذ اصلی بلامانع است. دوستان توجه کنند بعضی جاها رو که در موردشون حرف داشتم های لایت کردم. زرد به نشانه مثبت و قرمز به نشانه منفی. بعدا نظراتم رو درباره شون کامل می نویسم.

طراحی و توسعه نیوپور-17 در حقیقت نمونه ی بزرگ شده ی جگنده ی فرانسوی نیوپور-11 بود. نیوپور-17 به یک موتور قوی تر، بالهای بزرگتر و سازه ای قوی تر از نیوپور-11 مجهز شده بود. در ابتدا این هواپیما را به یک موتور با توان 110 اسب بخار مجهز کردند اما بعد این موتورهای با موتور به توان 130 اسب بخار جایگزین شدند. نیوپور-17 مانورپذیری و نرخ صعودی عالی داشت. بالهای نازک این هواپیما نقطه ضعف آن بودند و به همین دلیل "یک و نیم باله" نامیده می شد. تیرک اصلی بال ضعیف بود و در شیرجه با سرعت بالا حرکت هواپیما را آشفته می کرد. در طراحی اولیه نیوپور-17 مسلسل لوئیس نصب شده بر بالای بال را حفظ کرد اما بعدتر این مسلسل با یک مسلسل ویکرز که از داخل ملخ شلیک می کرد تعویض شد. در نیروی هوایی سلطنتی مسلسل بالای بال حفظ شد اما آن را بر روی برجک فاستر نصب کردند. برجک فاستر یک ریل فلزی منحنی بود که به خلبان اجازه می داد تا برای تعویض خشاب مسلسل را از بالای بال هواپیما پایین بیاورد. بعضی از هواپیماها به هر دو مسلسل مجهز شدند اما کاهش توانایی های پرواز هواپیما سبب شد تا طراحان به یک مسلسل رضایت بدهند. تاریخچه ی عملیاتی نیوپور-17 در ماه مارس 1916 به نیروی هوایی فرانسه تحویل داده شد و به سرعت جایگزین هواپیماهای قدیمی نیوپور-11 شد. این هواپیما از تمام جنگنده های بریتانیا در آن روزگار سر بود و به همین دلیل به نیروی دریایی و نیروی هوایی بریتانیا نیز تحویل داده شد. در آن سال تمام اسکادرانهای نیروی هوایی فرانسه تعدادی نیوپور-17 دریافت کردند. این هواپیما آنقدر خوب بود که آلمانها تعدادی نیوپور سقوط کرده را ،که وضعیت تقریبا خوبی داشتند، به کارخانه های هواپیماسازی خود فرستادند تا از روی آن کپی شود. نتیجه ی این مهندسی معکوس ساخت هواپیمای زیمنس-شاخرت دی.آی بود که غیر از موتور یک کپی کامل از نیوپور-17 بود. آلمان این هواپیماها را در جبهه شرق به کار گرفت. در ابتدای سال 1917، نیوپور-17 به وسیله ی نسل جدید جنگنده های آلمانی منسوخ شد. فرانسوی ها برای اینکه جایگاه شان را دوباره به دست آوردند شروع به طراحی نیوپور-24 و نیوپور-27 کردند اما هواپیمای اسپاد اس-7 جای نیوپور-17 را در اسکادرانهای فرانسوی گرفته بود. انگلیسی ها اما هنوز به نیوپورهایشان وفادار بودند و نیوپور-24 را تا اوایل سال 1918 در خدمت نگه داشتند. بسیاری از تکخالهای متفقین ،از جمله بیشاپ و بال، با جنگنده های ساخت نیوپور پرواز می کردند. پس از اینکه نیوپور-17 را از جبهه ها عقب کشیدند آنها را برای آموزش به آموزشگاه های خلبانی فرستادند. کاربران آمریکا، اروگوئه، ایتالیا،استونی، اکراین، بلژیک، تایلند، چکسلواکی، رومانی، روسیه، شوروی سابق، شیلی، فنلاند، فرانسه، کلمبیا، لهستان، مجارستان، نیروی دریای بریتانیا، نیروی هوایی بریتانیا،هلند. نیوپور-17 مشخصات خدمه 1 نفر طول 5.80 متر عرض بال 8.16 متر ارتفاع 2.4 متر پیشرانه 1 دستگاه موتور 9 سیلندر به توان 110 اسب بخار سرعت 177 کیلومتر/ساعت سطح بال 14.75 متر مربع وزن خالی 375 کیلوگرم وزن کامل 560 کیلوگرم سقف پرواز 5300 متر نرخ صعود 3000 متر در 11.5 دقیقه تسلیحات یک قبضه مسلسل ویکرز یا یک قبضه مسلسل لویس + 8 راکت مداومت پرواز 1.75 ساعت برگرفته از: http://wars-and-history.com/post/941

چه جالب اون فیلم رو دیدم ولی اصلا به نوع هواپیماها دقت نکردم. راستش محو جمال هنرپیشه زن فیلم شده بودم

منظورتون اینه که توربین مپنا مثله اینه؟

  در روز 14 آگوست 1941 طلایه داران لشکر هشتم پانزر در سر راه خود به سوی لنینگراد به حومه ی کراسنویارسک  رسیدند. فرمانده ی ستون زرهی آلمانی نمی دانست که آنها به سوی یک کمین به خوبی تدارک دیده شده گام بر می دارند. در حقیقت، تنها واحد روسی که بر سر راه آلمانها قرار داشت عبارت بود از یک گروهان تانک به استعداد 7 دستگاه تانک سنگین کا.وی-1. فرمانده ی روسها ،ستوان کولوبانوف یک روز قبل منطقه را به دقت مطالعه کرده بود و موضع کمین خود را به دقت انتخاب کرده بود. وی در جنگ زمستانی با فنلاند خلع درجه شده بود و اکنون تصمیم گرفته بود که با انجام دادن یک حمله ی متهورانه موقعیت سابق خود را در ارتش سرق بدست آورد. او دستور داد تا در کناره ی مردابی که تنها راه عبور آلمانها از میان آن می گذشت زمین را بکنند و تانکها را در درون سنگرهای کنده شده استتار کنند. کولوبانوف به خدمه ی تانکهایش دستورداد که دو برابر معمول مهمات بزنند و بیشتر این مهمات از گلوله های ضدتانک انتخاب کنند. او دستور داد تا تانکها از تیراندازی خودداری کنند و منتظر دستور وی باقی بمانند. نقشه ی او این بود که برای گیج کردن آلمانها تمام تانکها با هم حمله نکنند و هر زمان تنها یک تانک با دشمن درگیر بشود تا آلمانها نتوانند تعداد دقیق تانکهای او را حدس بزنند. او 2 دستگاه از تانکهایش را به عنوان ذخیره نگه داشته بود تا در موقعی که وضعیت وخیم شد وارد کارزار شوند. هنگامی که ستون زرهی آلمانها به برد مؤثر تانک کولوبانوف رسید او با اولین شلیک خود تانک فرمانده ی ستون را منهدم کرد. تانکهای آلمانی گمان کردند که این تانک بر روی مین رفته به همین دلیل ستون زرهی متوقف شد. این بهترین فرصت برای کولوبانوف بود تا تانک دوم را هم هدف قراردهد. پس از آن بود که آلمانها فهمیدند در کمین افتاده اند و چون تانکهای روسی به خوبی مخفی شده بودند ناچار شدند به صورت کور به اطراف شلیک کنند. کولوبانوف ستون زرهی آلمان ها را به توپ بست. تانکهای آلمانی از جاده خارج شدند تا آرایش دشتبان بگیرند اما در زمینهای نرم منطقه گرفتار شدند و به طعمه ی آسانتری برای تانکهای روسی تبدیل شدند. قبل از اینکه مهمات کولوبانوف به انتها برسد 22 دستگاه تانک آلمانی و 2 قبضه توپ کششی آلمان طعمه ی او شده بودند. کولوبانوف به تانکهای دیگر فرمان حمله داد و 21 دستگاه تانک آلمانی دیگر در طی نیم ساعت بعدی هدف قرارگرفتند. در مجموع تعداد 43 دستگاه تانک آلمانی توسط 5 دستگاه تانک کا.وی-1 روسی  منهدم شدند(2 دستگاه تانک ذخیره وارد نبرد نشدند). خدمه ی تانک کولوبانوف پس از نبرد جای 135 گلوله ی تانک را بر روی بدنه ی تانک خود شمردند که هیچ کدام به زره ضخیم کا.وی-1 اثر نکرده بودند. تانکهای آلمانی در این نبرد اغلب پانزر-2 و پانزر-3 بودند که توپهای (20 میلیمتری و 37 میلیمتری) آنها هیچ اثری بر روی کا.وی-1 نداشت. در عوض توپ 76 میلیمتری کا.وی-1 می توانست از فاصله ای به مراتب دورتر و با دقت بیشتر در زره تانکهای آلمانی نفوذ کند. این نبرد به عنوان یک نقطه ی عطف توسط دستگاه تبلیغاتی استالین بکار گرفته شد. ستوان کولوبانوف  دوباره به درجه ی سروانی رسید و به مدال "رتبه ی لنین" دست پیداکرد. راننده ی او نیز "نشان پرچم سرخ" گرفت. در سال 1980 به درخواست اهالی منطقه در محلی که تانکهای گروهان کولوبانوف به آلمانها حمله کردند بنای یادبودی ساخته شد و چون نتوانستند نمونه ای از تانکهای کا.وی-1 را بیابند به جای آن یک دستگاه تانک ژوزف استالین-2 را در آنجا قراردادند. نویسنده : رضاکیانی موحد منبع http://wars-and-history.com/post/916

خیلی جالبه چون توی یکی از کشورهای خاورمیانه هم همچنین اتفاقی افتاد و گفتن که در اثر جابجایی مهمات به انبارها و زاغه ها افنجار روی داده . حالا اینکه سرتیپ مملکت داشته با خودش گلوله ی توپ این ور اون ور می برده رو کسی توضیح نداد ظاهرا همه جای دنیا آسمون یه رنگه

احسنت بر شما. و کودتا در حقیقت چیزی نیست جز توی سر مردم زدن و عوض کردن یه الیگارشی با یه الیگارشی دیگه این همون چیزی هست که من اولش گفتم: مردمی که عقل و شعور ندارن همون بهتر که توی سرشون زد. این مسئله در بیشتر دوران تاریخ صادق بوده که وقتی کار دست خود مردم سپرده شده بعلت دید کوتاه و احمقانه ی اونها به مسائل بیشتر مشکلات حل نشده باقی مانده اند. مثالهای دیگرش انقلاب فرانسه و انقلاب سرخ روسیه است که هر دوتا شون به علت بی کفایتی عامه ی مردم به دیکتاتوری ختم شد البته باید یادت باشه همون طور که دموکراسی مطلق در دنیای واقعی وجود نداره دیکتاتوری مطلق هم وجود نداره . هر دیکتاتوری برای حکومت به مردم نیاز به یه دسته آدم داره که امور رو براش هندل کنند. این جوری هست که یه الیگارشی در اطراف دیکتاتور شکل می گیره. پس دو تا الیگارشی داریم: الیگارشی که با رای مردم سرکار میاد و بهش اصطلاحا می گیم دموکراسی و دموکراسی که به زور سر کار می یاد و بهش می گیم دیکتاتوری هر کدوم از این دو ممکنه از پشتیبانی مردم برخوردار باشند یا نباشند. همون طور که اشاره کرده ناپلئون و هیتلر تا اخرین لحظه پشتیبانی ملتشون رو داشتن با اینکه دیکتاتور بودن محمد مرسی تا اخرین لحظه پشتیبانی خود اخوان المسلمین رو هم (به صورت کامل ) نداشت با اینکه با رای مردم اومد سرکار

بستگی داره به ملت ش و وضعیت مثلا در موردمصر من منتظر بودم نظامیان این کشور زودتر از اینها کودتا بکنند در کل حکومت مردم بر مردم که چیزی جز افسانه نیست برادر. نه تو روم نه تو یونان  و نه هیچ جای تاریخ هیچ تمدنی بر اساس دموکراسی مطلق قابل اداره کردن نبوده و نیست دموکراسی مطلق فقط در قبایل وحشی قابل دسترسی هست به محض اینکه از نظر تاریخی وارد تمدن بشیم نیاز به بوروکراسی پیدا می شد و دموکراسی کم کم عقب نشینی می کنه الان هم در هیچ جای دنیا دموکراسی به معنای حکومت مردم بر مردم وجود نداره مگر قبایل آمازون که برگ می بندن به خودشون به هرحال در خدمتیم

بعد از اتحاد دو المان (1991) دنیای غرب کلی میگ-29 به دست آورد. چه نیازی بود به این یکی برای مقابله با فالکروم های عراقی (1991)؟

جالبه که در عرض 2-3 روز راننده رو پیداش کردن

سلام دوست عزیز وقتی که دو نفر از روی یک متن واحد ترجمه کنند واضح هستش که ترجمه های به دست اومده شبیه به هم میشه بهتر هست برای اینکه وقتمون رو کمتر روی دوباره کاری ها تلف بکنیم بریم سراغ مواردی که ترجمه نشده من خودم وقتی می خوام یه کار جدید رو شروع کنم اول سرچ می کنم ببینم کسی قبلا روش کار نکرده باشه این جوری سرعت مون چند برابر می شه تا اینکه هر کدوم یه مطلب رو دوباره و دوباره ترجمه کنیم با توجه به استعداد شما امیدوارم که کارهای بکر و نابی را در آینده از شما ببینیم رضاکیانی موحد

دوست عزیز ملتی که عقل و شعورش رشد نکرده و عرضه ی تصمیم گیری درباره ی سرنوشت خودش رو نداره همون بهتر که به سرنوشت ش احترام گذاشته نشه و توی سرش کوبیده بشه. نمونه ش که مشالله توی خاورمیانه امروزی زیاده. نیازی به مثال زدن نیست

سلام آرش جان مرسی که این تاپیک رو اینجا درست کردی ولی کاش که اون قسمت سبزرنگ ابتدای مطلب رو اینجا قرار نمی دادی درباره ی جلیقه ی ضد گلوله توی همون منابع انگلیسی نوشته بود که خود آلمانها در جنگ جهانی اول ابتدا ازش استفاده کردند (برای همین نیروهای استورم تروپر) ولی بعدا چون سنگین بود ترجیح دادن  که سرعت رو فدای حفاظت نکنند و به تدریج جلیقه ی ضد گلوله رو کنارگذاشتن دوست عزیز ما هم ادعا نکردیم که از دور زدن حریف در عملیات رمضان استفاده شده. کلا در روشهای جنگی ایران (مخصوصا در عملیات بیت المقدس) تاکتیکهای نفوذ (بر اساس اصل غافلگیری) اولویت خاصی داشته اند. حالا توی تاکتیک نفوذ قرار نیست که تمام خط دفاعی دشمن دور زده بشه بلکه واحدها به خطوط دشمن رخنه می کنند و هر جا که مقاومت دشمن زیاد باشه اونجا ر و کنار می ذارن و می رن سراغ جاهای دیگه. در عملیات رمضان هم همین اتفاق افتاد نفوذ به خطوط دشمن و سعی در دور زدن اونها. خود شما بهتر می دونید که حتا در مرحله ی اول تا نوک کانال ماهی هم بچه ها نفوذ کردن چیزی که شما بهش می گید عدم الفتح ما بهش می گیم شکست. کسانی که این عملیات رو طراحی کردن اگر در ارتش عراق خدمت می کردن کمترین بلایی که سرشون می اومد این بود که به جوخه ی اعدام می سپردنشون حق با شماست ولی عملیات محمد(درود خدا بر وی و خاندانش) رسول الله کوچکتر از اون بود که به عنوان یه عملیات ازش نام برده بشه. در خیلی از کتابهای جنگ هم اصلا ازش نامی برده نشده (حتی به عنوان یک تک محدود) چون واقعا تاثیرخاصی در جنگ نداشت درباره ی استفاده از زرهی و مکانیزه در این عملیات ما چیزی نخوندیم. اگر شما مطلبی دراین باره دارید لطف کنید و در یک تاپیک جداگانه بهش بپردازید. در ضمن بلایی که سر یگان زرهی سپاه اومد رو هم تشریح کنید که ثواب داره. ما رو هم درجریان ایجاد تاپیک جدید بذارید یا حق

در مارس 1983 رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا -رونالد ریگان- برنامه جنجالی دفاع استراتژیک خود با نام جنگ ستارگان را منتشرکرد. بر اساس این طرح باید یک سپر محافظ در فضا مستقر می شد تا دفاع از آمریکا را در برابر حملات موشکی از هرگوشه از جهان برعهده گیرد. رهبر وقت شوروی -یوری آندروپوف- بلافاصله آمریکا را متهم کرد که قصد دارد در زمینه نظامی بر شوروی پیشی بگیرد و دستور ساخت تجهیزات مقابله با سپر موشکی ریگان را صادرکرد. فضاناو جنگی "پولوس" نیز قسمتی از این تجهیزات بود. آندروپوف تا زمان مرگ بر آن بود که با آمریکا به یک توافق برای غیرنظامی کردن فضابرسد. پس از مرگ آندروپوف در فوریه 1984 چرنینکو جانشین وی شد و تلاش برای عقد قرارداد غیرنظامی کردن فضا را ادامه داد. آمریکا بدون توجه به علائق روسها در روز 12 ژوئن 1984 اولین موشک ضدموشک خود را آزمایش کردند و با رد کردن تلاشهای دیپلماتیک روسها، آنها را وادارکردند تا در اول جولای ساخت پولوس را برای مقابله با توسعه طلبی نظامی آمریکا در فضا آغازکنند. گورباچف در اولین سفرخارجی خود در دسامبر 1984 نظامی کردن فضا را محکوم کرد. او پس از مرگ چرنینکو در 12 مارس 1985 دستور داد تا توسعه سلاح های فضایی متوقف شود. اظهارات گورباچف توسط وی.وی پالو یکی دیگر از طراحان سالیوت تایید می شود. فضاناو پولوس قرار بود که تنها برای آزمایش روشهای مقابله با جنگ ستارگان بکارگفته شود. چنین فضاناوی باید می توانست تا در زمان 6 دقیقه یک کلاهک هسته ای را به هر نقطه ای از آمریکا روانه سازد. گورباچف تسلیحات جنگ ستارگان ریگان را نه ابزار دفاعی بلکه تجهیزات "تهاجم فضایی" می نامید و بارها اعلام کرد که شوروی با تاکتیکهای نامتقارن پاسخ جنگ ستارگان را خواهد داد و درنهایت، جنگ ستارگان عاملی برای بی ثبات کردن جهان خواهدشد. سیستمهای روسی پرتاب کلاهکهای هسته ای از ماهواره ها با عجله توسعه یافته بودند و ناپایداری آنها رهبران سیاسی شوروی را به هراس افکنده بود. وظیفه پولوس دفاع در برابر تسلیحات ضدماهواره و تسلیحات لیزری بود. یک قبضه توپ بدون عقب نشینی بر روی آن نصب شده بود که وظیفه دفاع در برابر موشکها و ماهواره های ضدماهواره را برعهده داشت. برای هدفگیری بهتر یک دستگاه نشانه روی چشمی نیز به رادار هدفگیری این توپ اضافه شده بود. بدین سان، امکان ردیابی تهدیدات بدون ایجادسیگنالهای قابل ردیابی ایجادشده بود. این ترفند برای این بود که اگر نسل جدیدی از موشکهای ضدماهواره-ضدتشعشع ساخته شدند بتوان بدون نیاز به رادار آنها را از بین برد. در مجله "زمین و جهان" مقاله ای از "یوری کورنیلوف" سرطراح دفتر طراحی سالیوت چاپ شد که جزئیات ساخت و آزمایش فضاناو روسها را تشریح می کرد. این مقاله "پولوس ناشناخته" نام داشت. کورنیلوف از خوانندگان تقاضا کرده بود که به خواندن "فضای بین خطوط" بپردازند چرا که فاش کردن اسرار شوروی سابق ممکن بود برای او به قیمت یک دوره زندان 10 ساله تمام شود. بنابر مقاله وی سلاح های نصب شده بر روی این فضاناو برای مقاصد صلح آمیز طراحی و ساخته شده بودند!!! موشک انرژیا از ابتدا برای حمل شاتل بوران طراحی و ساخته شده بود اما در سال 1985 آشکارشده بود که شاتل فضایی بوران مدتها بعد از تکمیل موشک انرژیا آماده خواهدشد. بنابراین، وزارت ماشینهای عمومی دستور داد تا ماکت آزمایشی در اندازه اصلی و با وزن 100تن برای آزمایش موشک انرژیا ساخته شود. در جولای همان سال طراح اصلی پروژه با نام "پولخین" زیردستانش را جمع کرد و بیان کرد که "باکلانوف" وزیر وقت وزارت صنایع ماشینهای عمومی دستور ساخت این ماکت را داده است و آنها وظیفه دارند تا آن را تا سپتامبر 1986 برای پرتاب آماده کنند. ساخت چنین فضاپیمایی به صورت عادی در حدود 5 سال به طول می انجامید اما به گروه ساخت فضاپیما تنها یک سال فرصت برای تکمیل پروژه داده شده بود. برنامه های فضایی شوروی یک دوره 5 ساله به طول می انجامید و کورنیلوف از این شکایت داشت که به پروژه فضاناو پولوس زمان کمتری داده بودند. او تصمیم گرفته بود که پولوس را به عنوان اولین محموله موشک انرژیا به فضا بفرستد ولی هیچ دلیلی برای این همه شتاب در مقاله اش ارائه نمی دهد. کورنیلوف در ادامه مقاله اش بیان می کند که علت سرعت طراحی پولوس استفاده از اجزاء بکاررفته در چند پروژه دیگر برای ساختن فضاناو جدید می باشد. قطعه واسط بین فضاناو پولوس و موشک انرژیا از "شاتل روسی بوران" به عاریت گرفته شده بود. ماجول اصلی فضاناو برای ایستگاه فضایی "میر-2" ساخته شده بود. دریچه ورود و خروج سفینه از سفینه "تی کا اس" گرفته شده بود. در آن زمان تجهیزات نسل بعدی فضاپیماهای شوروی دوران آزمایش خود را می گذراندند و هنوز عملیاتی نشده بودند. تعدادی از ایستگاه های فضایی "سالیوت" ساخته شده بود و یک سفینه باری سرنشین دار با ظرفیت 20 تن به نام "تی کا اس" نیز در کنار آنها توسعه یافته بود. فضاپیمای 100 تنی "اسکیف-دی" تنها در مرحله طراحی و بر روی کاغذ بود. تیم طراحی پیشنهاد کرد که با قراردادن سفینه آزمایش شده تی کا اس به عنوان هسته کارش، طراحی سفیه جدید را آغازکند. تعدادی از ماجولها و سیستمهای شاتل در دست ساخت بوران نیز وام گرفته شد. در 19 آگوست 1985 وزارت خانه جزئیات برنامه زمان بندی تکمیل فضاپیما را اعلام کرد. اسکیف-دی و متعلقاتش در آگوست 1986 به پایگاه فضایی بایکونور منتقل شدند. اسکیف-دی تا ژانویه 1986 در این مرکز مونتاژ و آزمایش شد. ساخت این فضاناو جنگی در اولویت برنامه های فضایی روسها قرارگرفت و وزیر صنایع دفاع خود شخصا آن را پیگیری می کرد. او به همراه جانشین وزارتخانه هر هفته از پروژه بازدید می کردند و دستورات فوری برای تهیه ملزومات مورد نیاز را صادرمی کردند. کورنیلوف به یک منعکس کننده پرتوهای لیزری اشاره می کند اما هیچ اطلاعاتی درباره تجربیات حاصل از آن نمی دهد. او همچنین بیان می کند که تمام نیروهای نظامی شوروی درگیر آزمایش پولوس بودند. قراربود که واحدهای نظامی سعی کنند که با استفاده از رادار، هدفیاب های حرارتی و چشمی پولوس را رهگیری کند و پس از شناسایی آن سعی کنند تا با لیزر به سویش شلیک کنند. اگر لیزر به بدنه فضاناو برخورد می کرد منعکس کننده باید آن را به سوی زمین بازتابش می داد. بدین سان، بدون استفاده از پرتوهای رادیویی می توانستند توانایی پنهانکاری پولوس را آزمایش کنند. عکسهای منتشرشده از پولوس آن را با بدنه ای به رنگ سیاه نشان می دهند. احتمالا برای رنگ کردن بدنه آن از مواد جذب کننده امواج رادار استفاده شده است تا کشف کردن فضاناو را سخت تر کرده باشند. یک تولید کننده مه که ابری از باریوم بوجود می آورد نیز در فضاناو نصب شده بود تا سلاح هایی که برای هدایتشان از پرتوهای لیزری استفاده می شود را گمراه کند. مخازن پولوس از ترکیبی از گازهای زنون و کریپتون پرشده بود. هنگامی که این مخازن در مدار زمین تخلیه می شدند نوری ایجاد می کردند که این نور از زمین قابل دیدن بود. این ترکیب برای این بکاررفته بود که آزمایش سیستم ضدموشکی پولوس از زمین و بدون مخابرات رادیویی آزمایش شود. به دلیل فشار در هنگام پرتاب، قرار شد تا پولوس به صورت واژگون بر روی موشک انرگیا نصب شود. یعنی بر خلاف دیگر ایستگاه های فضایی مشابه، قسمت سر پولوس در پایین و قسمت انتهایی پولوس در بالای موشک قرارگرفتند. موشکهای کوچکی در انتهای پولوس نصب شدند. قرار بود پس از ارتفاع گرفتن و جداشدن پولوس از موشک انرگیا، پولوس 180 درجه بچرخد و سپس این موشکها روشن شوند تا فضاناو در مدار خود قرارگیرد. هنگامی که در روز 15 می 1987 پولوس به فضا پرتاب شد همین چرخش فاجعه آفرید. موشک به جای 180درجه چرخش به چرخش خود ادامه داد تا اینکه دوباره سر پولوس به سوی زمین قرارگرفت. در این زمان موشکهای کمکی روشن شدند و به جای اینکه فضاناو را در مدار زمین قرار دهند آن را به اعماق اقیانوس آرام فرستادند. این فاجعه به دلیل اشکالاتی در حسگرهای سیستم هدایت اینرسیایی پولوس روی داد. عجله در ساختن ایستگاه سبب شد تا از حسگرهایی استفاده شود که قبلا در فضاپیماهای کاسموس به کارگرفته شده بودند. آزمایشهای کافی بر روی این حسگرها به عمل نیامد و پولوس با سرعت از کارخانه به سوی سکوی پرتاب فرستاده شد. مسئولین این سهل انگاری بلافاصله اخراج یا تنزل رتبه داده شدند. بعدها هیچ یک از مشاوران ریگان یا بوش اطلاعات خود را درباره این فضاناو جنگی برای عموم آشکارنکردند. نیروی دریایی ایالات متحده هیچ بیانه ای درباره کوشش برای یافتن بدنه پولوس در اعماق اقیانوس صادرنکرد. کورنیلوف ادامه می دهد که کوتاه زمانی پس از پرتاب پولوس گورباچف از بایکونور بازدید کرد و آزمایش سلاح های مدارگرد را ممنوع کرد. کورنیلوف ادعا می کند که گورباچف از واکنش غرب می ترسید و گمان می کرد که دنیای غرب این آزمایشها را به عنوان کوشش روسها برای نظامی کردن فضا خواهندیافت و تمایلات صلح طلبانه روسها را نادیده خواهندگرفت. هر چند که فضاناو پولوس در مدار زمین قرارنگرفت اما بازهم طرح آن موفق بود چرا که این طرح بعدها هسته اصلی ساخت ایستگاه فضایی "میر-2" شد. در صورت موفقیت، حضور انحصاری پولوس می توانست سیمای جنگ سرد را در ماه های پایانی آن به صورت اساسی تغییر دهد. ‏سه شنبه‏، 2008‏/09‏/02--‏19:50 اسکیف-دی ام پولوس مشخصات طول 37متر حداکثرقطر 4.1متر وزن 80تن وسیله پرتاب موشک انرژیا ارتفاع گردش 280 کیلومتر تجهیزات رادار و سایت چشمی برای هدفگیری توپ دفاعی؛تولیدکننده ابرباریم برای به اشتباه انداختن ماهواره های ضدماهواره رنگ بدنه ضدرادار؛تجهیزات ارتباطی لیزری برای برقراری سکوت رادویی [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_laser_space_battle_station_Skif_6%7E0.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_Polyus_Cutaway_01%7E0.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_poluys11.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_pol14.png[/img] نویسنده ادگورداین مترجم رضاکیانی موحد