موشک سدید در واقع نمونه توسعه یافته موشک طوفان یا تاو هست که در چند مدل (با سیکرهای مختلف و با پیشران و بدون پیشران) ساخته شده و  به نظر بنده دلیل حذف پیشران از نمونه ای که با نام 342 شناخته میشه ,  سرجنگ نسبتا ضعیف موشک تاو هست که احتمالا با حذف پیشران اصلی (یا حتی موتور اولیه استوانه ای که برای خروج موشک از لانچر استفاده میشه) سعی کردن این ضعف رو پوشش بدن! این مدل از سدید احتمالا صرفا در حمله به تجمعات و استحکامات تروریست ها بکار گرفته میشه و نمونه دارای پیشران , نمونه ضد زره سدید هست! در پهپادهای همرده آمریکایی از موشک هلفایر با سرجنگی 8 الی 9 کیلوگرم استفاده میشه در حالی که موشک طوفان (تاوها ایرانی) از سرجنگی 4 کیلوگرمی بهره میبره!  با این حال به دلیل بهره گیری از بالک های بزرگتر در این نمونه در مقایسه با تاو و سدیدهای دارای پیشران میشه گفت تا حدودی با بهره گیری از این بالک ها و گلاید میشه مسئله محدودیت برد رو هم حل کرد!  در آینده باید روی پلت فرمی مشابه و هم اندازه هلفایر و بریم اشتون کار کنیم.  

این مباحث به موضوعی که بنده مطرح کردم زیاد ارتباطی ندارن! عرایض بنده در مورد عملیات روانی و فریبی هست که طرف غربی به موازات مذاکرات و توافق و اجرای قرارداد ، اجراش کرده و بازهم ادامه اش میده! البته این طرف هم همچین بیکار نیستن! حالا چون برداشت غیر صحیحی صورت گرفت ، فقط این رو عرض کنم که عموم مردم بیشتر همین مواردی رو که در پست بالا اشاره کردم می بینن و یه جورایی هم حق دارن! چراکه مشکلات داخلی رو میشد بدون مذاکره هم حل کرد و نیازی نبود دو سال... بگذریم ، بحث در رابطه با این موضوع در چهارچوب این تاپیک قرار نداره.

سفر مقامات دولتی به فرانسه هم انجام شد و از رافال و میراژ و سایر قراردادهای نظامی خبری نشد! خیلی از این اخباری که در رسانه های خارجی منتشر و در رسانه های داخلی بهشون پر و بال داده میشه ، در واقع بخشی از یک عملیات روانی گسترده بعد از برجام هستن! نمونه اش همین خبر تمایل ایران به خرید رافال (و خیلی اقلام دیگر روسی و چینی مشمول تحریم 5 ساله تسلیحاتی) در بخش نظامی و سوق دادن شرکت ها و برندهای مطرح در سطح بین اللملی به سمت ایران در بعد اقتصادی! یکی از اهداف اینکار (غیر از تغییر آرا مردم و تثبیت آرا موافق) ، تحت تاثیر قرار دادن ذهنیات و تفکر مردم هست! در شرایطی که بعد از اجرای برجام ، مردم کاهش نرخ ارز و کالاهای مصرفی رو مشاهده نمیکنن! بالاخره اگر روزی مردم تاثیر این قرارداد رو در زندگی خودشون و وضعیت کشور (خصوصا امنیت و رفاه) مشاهده نکنن ، این قرارداد به راحتی میتونه در طی یکی دو سال آینده به سرنوشت توافق سعدآباد دچار بشه!

خرید تی 90 به دلیل ادعای مستقیم پوردستان ، فرمانده نیروی زمینی ارتش نسبت به احتمال خرید سوخو30 از شانس بالاتری برخوردار بود که در نهایت... به دلیل ابقای تحریم های تسلیحاتی تا پنج سال آینده و مشروط بودن خرید ها به تائید شورای امنیت و تغییر ماهیت تهدیدات ایران و کارایی بالاتر این تسلیحات در مقابل تهدیدات جدید نسبت به تهدیدات گذشته ، با احتمال بالا میشه ادعا کرد که طرف های غربی در صورت بالا بودن تعداد سفارشات اجازه تحویل سفارش رو صادر نمیکنن و سفارش محدود هم به سود کشور فروشنده نیست و خطر کپی برداری رو افزایش میده! بنابراین از ابتدا هم چنین اخباری با اما و اگر فراوان روبرو بودن!

در رابطه با تصاویر بدنه موشک های توچکا که بنابر تصور غالب  , موشک فیل شده محسوب میشن باید گفت چرا در گزارشات تصویری از سرجنگی این موشک تصویربرداری صورت نمیگیره؟ در سطح فضای وب , تصاویر بسیار زیادی از سقوط بدنه این موشک دیده میشه که جای تصاویر سرجنگی در بین این گزارشات خالیه! وقتی از بدنه تصویر برداری میشه , به طور حتم امکان تصویربرداری از سرجنگی هم باید وجود داشته باشه که معمولا اینکار انجام نشده!دیگه در جایی مثل سوریه که گروه خنثی سازی درکار نیست! در اونجا با یک مشت داعشی و تکفیری مواجه هستیم که خیلی هم از قرارگیری در مجاورت مواد انفجاری واهمه ای ندارن!   نکته بعدی اتصالات قسمت سرجنگی این موشکه که با اتصالات سایر قسمت های بدنه موشک متفاوته و در دو نمونه سمت چپ , چنین اتصالاتی دیده نمیشه!         صرف عدم وجود سطوح کنترلی در دماغه دلیلی بر عدم جدایی کلاهک نیست! اولا هدایت اجسام پرنده صرفا به استفاده از سطوح کنترلی محدود نیست! هرچند اثرات خاصی از انواع سیستم های هدایتی در کلاهک این موشک دیده نمیشه!  ثانیا این موشک , یک موشک نقطه زن محسوب نمیشه و در صورت جدایی قسمت سرجنگی , رفتار آیرودینامیکی پرتابه با قبل یقینا تفاوت خواهد داشت و با توجه به جداسازی احتمالی در مرحله انتهایی و نزدیک هدف , مثل پرتابه گوله های توپ میتونه در موقعیت معین شده فرود بیاد و احتیاج خاصی به سطوح پایدار ساز نداره!    https://en.wikipedia.org/wiki/Schwerer_Gustav     نکته آخر اینکه یعنی صنایع نظامی شوروی تا این حد سهل انگار و سرهم بند بودن که این تعداد از تولیداتشون فیل میشه؟ اونهم تولیدات موشکی که روسها واقعا تو این موضوع جایگاه بالایی داشته و دارن!     با توجه به واکنشهایی که در مورد گفته دوست گرامی جناب چکا مشاهده کردم , به نظر احتمال اینکه از این پست سوبرداشت صورت بگیره وجود داره! اما دوستان اطلاع دارن که حداقل بنده هیچگاه نسبت به روسیه و شوروی موضع مثبتی نداشتم! البته طرح چنین مسائلی در یک محیط علمی واقعا عجیبه! 

بانکر باستر رو اگر تسلیحات سری GBU در نظر بگیریم ، در این صورت جنگنده حامل با محدودیت تعداد پرتابه و برد کوتاه (نسبت به پدافند سطحی) روبرو هست و این مسئله اولا باعث به خطر افتادن خود حامل میشه و ثانیا پرتابه ها با سیستم های موشکی و توپخانه ای در معرض تهدید قرار می گیرن! اونهم با در نظر گرفتن توان پدافندی سطحی و هواپایه چین! در مورد موشک ها و بمب های دور ایستا هم این مورد صادقه و علاوه براین ، این تسلیحات گران تر هم هستن! بنابراین نمیشه به این راحتی و با گفتن یک بانکر باستر ، زحمات و تدابیری که برای حفاظت از این پایگاه ها صرف و اندیشده شده رو بی حاصل جلوه داد! مگر اینکه با بمب افکن ها و تسلیحات دور ایستای متعدد برای هر ورودی بشه تا حدودی موفقیت کسب کرد ، که اینم کار پر خرجی به نظر میرسه و به طور کامل پایگاه رو غیر فعال نمیکنه!

موضوع مورد بحث ، آزادی نیروهای آمریکایی نیست! مسئله خط ارتباطی هست که ایجاد شده و علاوه بر موضوع هسته ای ، در سایر موضوعات هم بکار گرفته میشه! اونهم در حالی که موضع رهبر انقلاب در مورد رابطه با آمریکا و مذاکره (در موضوعاتی غیر از مسئله هسته ای) مشخص و واضحه! حداقل دو‌بار جان کری از این خط برای منافع آمریکا بهره برداری کرده ، اما این خط ارتباطی نتونسته جلوی اقدامات خصمانه مجالس و دولت آمریکا رو بگیره و مانع از تصویب تحریم های جدیدتر بشه! کاملا واضحه که منافع این خط ارتباطی یک سویه و صرفا برای آمریکاست! همونطور که در مذاکرات هم نظرات و خواسته های خودشون رو به طرف مقابل دیکته و تحمیل میکنن!

جان کربی ادامه داد: «ما با ایران روابط دیپلماتیک نداریم و فعلاً تنها کانال ارتباط ما، کانال دو وزیر خارجه است که فعلاً کارآمدترین کانال موجود است و در این قضیه (آزادی ملوانان) هم موثر واقع شد.» http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13941024001060

فکر نکنید که کشوری مثل فرانسه به همین راحتی آخرین دستاوردهاشو در اختیار یک کشور خارجی قرار میده!در تعداد بالا اینکار توجیه اقتصادی داره اما در تعداد کم ، چنین بحثی مطرح نیست!خصوصا در مورد کشورهایی که توان بالقوه در ساخت و توان بالفعل در مهندسی معکوس دارن ، اینکار حماقته! حالا رابطه ما با کشورهای غربی و مواضع و سیاست های اونها در قبال ایران هم کاملا روشنه! بهترین کار خرید جنگنده ای از خانواده فلانکر هست که در صورت قطع پشتیبانی ، شاید امکان تامین برخی قطعاتش از طرف چین (با توجه به تولید جنگنده هایی از خانواده فلانکر در چین) هم میسر باشه!البته باید دید آیا روسیه فلانکر رو در اختیار ایران قرار میده یا نهایتا پیشنهادش در حد فالکروم خواهد بود؟

چند وقت پیش نوبخت در یک مصاحبه گفته بود «فرانسه می تواند نیازهای ما را به جنگنده های هوایی میراژ براورده سازد» و این روزنامه هم ظاهرا به همین حرف استناد کرده و بزرگنمایی انجام داده! خرید جنگنده از کشورهای غربی (اگر به فروش تمایل داشته باشن) به هیچ وجه نیازها و مشکلات نهاجا رو برطرف نمیکنه! چراکه مهمتر از بحث فروش ، مسئله پشتیبانی و دادن قطعات به میزان لازم هست! به میزانی که بشه تا حداقل چند ماه و چند سال و در شرایط نبرد و در زمانی که احتمالا پشتیبانی قطع میشه ، ناوگان رو سرپا و‌ عملیاتی نگه داشت! تقریبا تنها گزینه های خارجی برای ما روسیه و چین هستن!

فرمایش شما کاملا درسته. http://www.military.ir/forums/topic/16705-جدیدترین-پیشنهاد-به-آمریکا-خط-ارتباط-ویژه-مستقی/ http://www.military.ir/forums/topic/28306-molnyia-،-پیغام-رسان-سرخ/

به بهانه مذاکرات هسته ای ، ظاهرا یه خط ارتباط مستقیم هم راه اندازی شده! یک بار نشنیدیم که طرف ایرانی ، زمانی که آمریکایی ها سعی میکنن در مورد سایر موضوعات گفتگو و دخالت داشته باشند ، صراحتا بگه که ما در موارد دیگر ، به غیر از بحث هسته ای اجازه مذاکره و گفتگو رو نداریم! اون از ممانعت از ورود کشتی ایرانی به یمن با تلفن جان کری و اینم از آزاد سازی سربازان متجاوزشون که درست در برهه ای که قراره برجام از طرف اونها اجرا بشه به مرزهای ایران تجاوز کردن! آمریکا به صورت نرم در حالت نفوذ و عادی سازی روابطه و انگار برخی ها هم بدشون نمیاد...

  سلام این یه ایده خامه و نیازمند بررسی بیشتره! همین که ارو و تاد رو به چالش میکشه دستاورد بزرگیه! اتفاقا منظور بنده ساخت موشکی هست که بعد از فاز صعود بتونه تمام موشک های ذکر شده رو رها کرده و موشک ها فاز میانی تا شیرجه رو مستقلا طی بکنند!   نکته دیگر اینکه فکر میکنم باید موقعیت لانچر موشک بالستیک و شناور SM-3 رو هم در نظر گرفت! مطمئنا بیشتر موشک های شهاب 3 و قدر و سجیل از نیمه شمالی کشور شلیک خواهند شد و احتمالا این مسئله در شانس اصابت موشک SM-3 , پیش از رها سازی  تاثیر منفی خواهد داشت! علاوه براین باید در نظر گرفت که در صورتی که بتوان با استفاده از توان موشکی ضدکشتی سطحی و هواپایه (از کروز تا بالستیک در رنج های مختلف) خیلج فارس و دریای عمان رو ناامن کرد , تهدید SM-3 هم حذف میشه یا کاهش پیدا میکنه! حداقل اگر از نمونه زمین پایه SM-3 استفاده نشه که اونهم در صورت بکارگیری  (اگر هدف رو فلسطین اشغالی در نظر بگیریم) حداقل 300 کیلومتر فاصله لانچر اس ام 3 رو دورتر میبره!

ایده جناب مارین به نظر برای اعمال در موشک های بالستیک کوتاه برد (نظیر فاتح)  میتونه مناسب باشه و حتی به جای سیکر آشیانه یاب راداری  , میشه از سیکر های حرارتی و راداری فعال برای مقابله با هواگردهای خارج از شیلتر (که در تهاجم اعراب به یمن یا  زمان آمادگی ناتو برای تهاجم به کشور هدف دیده میشه) و یا اهداف دریایی و حتی شاید زرهی استفاده کرد!  اما برای موشک های میانبرد و دوربرد پیشنهاد بنده ساخت یک موشک جدید (با قطر بیشتر) هست که در مرحله نهایی به جای سرجنگی معمول ( mirv یا marv) از چندین موشک مینیاتوری مستقل  (در سایزی که موتورش توان کافی برای  گذر از فاز میدکورس تا ترمینال رو داشته باشه و سرجنگی مناسبی هم , حمل کنه)  بهره ببره! پرتاب همزمان چنین موشکی حتی شاید برای سیستم هایی نظیر PAC-3 هم دردسر ساز بشه و قبل از رسیدن موشک هایی مثل  اس ام-3 و تاد و اَرو 3 هم ریز موشک ها رها شدن و ماموریت حامل (قدر- سجیل یا موشک جدیدتری که پیشنهاد شده) به پایان رسیده! دلیل ساخت موشک جدید اینه که شاید موشک هایی مثل سجیل یا قدر توانایی حمل تعداد مناسبی از این ریزموشک ها رو نداشته باشن! به همین دلیل شاید بهتر باشه قطر موشک ها رو افزایش داد!

بالها و بدنه از رپتور الگو برداری شدن و احتمالا از دو موتور F-414 به عنوان پیشران استفاده خواهد کرد.

تشکر. چیزی که برای بنده عجیبه حداکثر وزن برخاست  پائین این هواپیماست! در همین رده , صنایع دفاعی ایران هواپیمای برهان رو معرفی کردن که با وجود استفاده از موتور ضعیف تر ( حدودا 2 الی 3 کیلونیوتن کمتر) , اما از حداکثر وزن پروازی بالاتری برخورداره! این مسئله نشون میده که سازه این هواپیما احتمالا از برهان ضعیفتره!     پ.ن: سفارش هواپیمایی در این رده توسط وزارت دفاع روسیه , نشون دهنده اینه که برهان (شفق آموزشی جدید) هم میتونه به عنوان هواپیمایی مشابه , در نهاجا بکار گرفته بشه! البته اگر پروژه مهندسی معکوس اف 5 و خصوصا کوثر 88 اجازه بدهند! نکته جالب دیگر , توان پیشران دو هواپیماست که تقریبا برابر هستن!

سلام بیشتر فرمایشات شما رو قبول دارم اما راه حلی وجود داره؟    در حال حاضر قیمت هر بشکه نفت در حدود 30 دلاره و با  عدم اجرای تحریم ها و افزایش تولید ایران و اشباع بازار , احتمال افت قیمت تا 20 دلار هم محتمله! از طرف دیگه منابع بلوکه شده 150 الی 180 میلیارد دلاری که به عنوان یک امتیاز برای ایران تبلیغ میشد به 29 میلیارد دلار کاهش پیدا کرده! و اگر ادعای مسئولین دولتی در مورد این رقم درست باشه , بعید هست که مبلغ قابل توجهی از این رقم به بخش نظامی تخصیص داده بشه! مشکل بعدی مسئله ممنوعیت 5 ساله در نظر گرفته شده در قطعنامه 2231 برای فروش تسلیحاته که احتمالا مشکلاتی رو به دنبال خواهد داشت و اگر حتی شورای امنیت خرید رو تائید کنه به دلیل منابع مالی محدود و بودجه نظامی پائین خرید قابل توجهی نمیشه انجام داد.   شاید شما به اطلاعات لازم دسترسی داشته باشید ولی حداقل ما اطلاع نداریم که در فاصله دهه 80 تا 90 شمسی که قطعنامه 1929 وضع نشده بود به چه دلیلی خریدی در زمینه هوایی انجام نگرفت؟ حتما مطلع هستید که وقتی تعداد فروشنده ها کاهش پیدا میکنه قیمتها هم به صورت نجومی افزایش پیدا میکنن و حتی امکان مطرح شدن بحث دریافت امتیاز هم ممکنه وجود داشته باشه! همین چند وقت پیش شایعه ای در خصوص فروش تعدادی جنگنده جی 10 در قبال واگذاری امتیاز نفتی پخش شد که کذب بودنش بعدا مشخص شد اما این اخبار میتونن بازتاب دهنده انتظارات و شرایط پیشنهادی مقامات کشور فروشنده باشن!   بنابراین برای یک تحلیل درست و منطقی و عادلانه باید به همه اطلاعات دسترسی داشت! چه بسا در مقطع زمانی یاد شده راه بهتری وجود نداشت!یا تلاشهایی انجام گرفته اما به دلیل مانع تراشی (مثل قضیه اس 300) نتیجه ای در بر نداشته! 

در همین ابتدای صحبت و برای رفع سوء تفاهم احتمالی , باید عرض کنم که بنده هم به لزوم داشتن یک نیروی هوایی مقتدر و به روز معتقدم و یکی از آرزو ها و دغدغه های بنده هست , اما سعی میکنم واقعیت  ها رو هم در نظر داشته باشم!   تهاجم ترکیبی ایده خوبیه اما چه کنیم که خرما بر نخیل است و دست ما کوتاه! ارزیابی بنده (بر مبنای این چند سالی که مباحث نظامی رو پیگیری میکنم) نشون دهنده اینه که از ابتدا برنامه ریزی برای رسیدن به این هدف وجود داشت! به موازات تلاش برای ساخت موشک های بالستیک , در زمینه هوایی و تولید جنگنده هم  با اندکی فاصله تلاشهایی صورت گرفت که اولین محصولات این تلاش آذرخش و صاعقه (در ابتدا با بازسازی تایگر و سپس تولید قطعات) و هواپیمای آموزشی تذرو/درنا  بود که در زمان خودشون اقدامات قابل توجهی به شمار میومدن , اما متاسفانه این حرکت تا به حال نتایج قابل قیاس با برنامه موشکی نداشته! یکی از دلایلش رو میشه پیچیده بودن تولید این جنگ افزارها و نداشتن زیرساخت و دانش ذکر کرد! البته تا اواسط یا اواخر دهه 80 شمسی  با مشارکت کشور روسیه پروژه ای با نام M-ATF پیگیری میشد که در صورت عدم فشار آمریکا و ادامه همکاری روسیه تا الان میشد تمام تایگر ها رو از رده خارج و نمونه رزمی این طرح (M-ATF 2010) رو جایگزین کرد! بعد از به سرانجام رسیدن این پروژه قطعا تلاشهایی برای ساخت یا مونتاژ جنگنده های سنگین تر هم انجام می گرفت , اما متاسفانه این اقدامات حاصلی نداشتن و وزارت دفاع جمهوری اسلامی مجبور شد پروژه رو مستقلا پیگیری و تمام زیرساخت ها رو (مثل ایجاد شرکت تولید موتورهای هوایی با ادغام و تجمیع صنایع کوچک و پراکنده در بخشهای مختلف) برای تولید جنگنده فراهم کنه! از نمونه آموزشی شفق هم یک طرح سبک تر (با توجه به امکاناتی که فعلا در اختیار داریم) با نام برهان پدید اومد که آینده اش مشخص نیست اما احتمال پیگیری طرح M-ATF 2010 در قالب پروژه ساخت جنگنده نیمه سنگین همچنان وجود داره!   خب این از بحث تولید جنگنده در ایران! اما در زمینه خرید هم سالها قبل تلاش شد تعدادی میگ 29 دست دوم یکی از کشورهای اروپایی خریداری بشه اما با فشار آمریکا این اقدام نتیجه ای در بر نداشت! در زمینه خرید مستقیم از تولید کننده ما به غیر از روسیه و چین تقریبا گزینه دیگری در اختیار نداریم که البته تولیدات چین هم جدیدا به تراز جهانی دارن نزدیک میشن و خیلی ها هنوز این تولیدات (خصوصا جی 10) رو قبول ندارن! کشورهای اروپایی هم اگر پیش از تحریم (مثل فروش میراژ اف 1 توسط فرانسه) حاضر به فروش میشدن , در مورد پشتیبانیشون در زمان نیاز تردید جدی وجود داشت!   در سال 2007 پیش از وضع تحریم های تسلیحاتی شایعه ای وجود داشت مبنی بر خرید 250 فروند فلانکر (+) که از سوی مقامات روسی تکذیب شد (+) و گفته شد که تا سال 2014 خط تولید پر شده! هر چند این شایعه بزرگنمایی و غیر واقعی به نظر میرسید , اما ممکنه بخشی از برنامه ایران برای نوسازی ناوگان نهاجا در طی مثلا ده سال با مونتاژ داخلی بوده باشه! خلاصه اینکه به نظر میرسه اهمیت نیروی هوایی از ابتدا هم درک شده بود اما ظاهرا در تقدیر نبود که ما به چنین امکاناتی دسترسی داشته باشیم :neutral:       صحبت سر اینه که این حامل "مهمات دقیق دورایستای هواپرتاب" آیا توان عبور از سد  تایفون و رافال اعراب (در زمان کنونی و قبلتر میراژ و...) یا جنگنده های ناتو و آمریکا رو خواهد داشت؟ اگر هزینه هر فروند جنگنده رو بین 30 الی 100 میلیون دلار در نظر بگیریم  با شانس کم موفقیت و بازگشت سالم به پایگاه , آیا بازهم میشه گفت که هزینه ساخت و نگه داری نیروی موشکی (بالستیک و کروز) هست که سنگینی میکنه؟   به نظر میرسه هوافضای سپاه برای تامین امنیت هوایی منطقه و لانچرهای موشکی (کروز- بالستیک-ضد ناو) سیستم های موشکی سیار حرز نهم و رعد (سوم خرداد-طبس) رو خریداری و تولید کرده  که این تسلیحات در کنار تور ام 1  و  پدافندهای توپخانه ای متحرک میتونن در مقابل تهدیدات تسلیحات دور ایستای هوا پرتاب و کروز  تا حد بالایی  امنیت رو حفظ کنن و در برد بلند تر هم اس 300 و سیستم های داخلی در حال دریافت و تولیده. البته کسی  ادعای بی نقص بودن این روش رو نداره اما به هر حال باید محدودیت های ما رو هم دید! در کنار این محدودیت ها ما حداقل از نعمت و قابلیت ارزشمند وسعت سرزمینی برخورداریم که کار رو برای دشمن سخت تر خواهد کرد!   بحث پشتیبانی رو کلا از همون ابتدا فاکتور گرفتیم! صحبت سر مسئله تهاجم به منافع یک کشور و ورود به حریم هوایی این کشور بود!     خیالتون راحت! سرعت اصابت این سلاح اونقدر بالاست که قبل تغییر تصمیم , موشک به هدف برخورد کرده :)       دکترین نظامی ایران تدافعی هست نه تهاجمی! در چنین حالتی ما برعکس مثلا آمریکا قصد تصرف یک کشور و تغییر حاکمیتش رو نداریم!  فرض کنید تمام این 4500 هدف قرار باشه با موشک کروز مورد اصابت قرار بگیرن! در چنین حالتی  (اگر مسئله تلفات و نقص فنی در نظر گرفته نشه) حداقل به تعداد 4500 موشک کروز  نیاز هست که با توجه به قیمت  یک الی دو میلیون دلاری هر موشک هزینه فاز اول این تهاجم سر به فلک خواهد کشید! بر همین اساس چنین تسلیحاتی برای اهداف خاص بکار گرفته میشن.

از سرجنگی bunker buster (سنگر شکن) DF-15C هم نباید غافل شد.

به نظر دوستان این ایده برای ما هم میتونه قابل استفاده باشه؟ اثر بخشی و کارایی و هزینه های بکارگیری این ایده رو در مقایسه با واحد های ضد زره چطور تصور میکنید؟  به نظر میرسه اصلی ترین مشکل اجرای چنین ایده ای برای ما بحث شناسایی و نظارت هست که به وسیله پهپاد یا حتی تغییر هواپیماهای سیویل (مثل Falcon 20 و Falcon 50) قابل انجامه اما تامین امنیت و بقاء این هواگردها در صحنه رزم مشکل به نظر میرسه!   احتمالا ساخت موشک های مینیاتوری و تعبیه اونها درکلاهک زلزال بارشی در مقایسه با مهمات Skeet برای ما قابل حصول تر هست!  [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10299/sadexpl.jpg][/url]

  سلام تشکر بابت ایجاد تاپیک به طور کلی همینطوره که فرمودید , اما در کنار این موضوع چند مسئله دیگر هم وجود داره!    مسئله اول هدف از ایجاد نیروی موشکی  هست , به صورت دقیق تر باید گفت این نیرو برای چه کاری ایجاد میشه؟ در مورد ما بیشتر بحث بازدارندگی و افزایش هزینه  برای دشمن مطرحه! در کنارش اثر گذاری پائین روش های مرسوم تهاجمی!   مسئله دوم  کشور بکار برنده نیروی موشکیه! به دلیل عدم وجود توازن بین توان دفاعی (سطحی و هواپایه) دشمن و توان تهاجمی نیروی هوایی ما , به نظر میرسه هزینه نابودی اهداف به وسیله تهاجم هوایی بسیار بالا و درصد موفقیت عملیات و بازگشت سالم به پایگاه بسیار کم خواهد بود! بر همین اساس به نظر میرسه در مورد ما کارآیی نیروی موشکی ائم از کروز و بالستیک) در مقایسه با تهاجم نیروی هوایی خیلی بیشتره! حتی اگر فرض کنیم اهداف به وسیله تسلیحات دور ایستا مورد هدف قرار میگیرن , در مقابل میشه گفت که همین کار رو با موشک های کروز سطح پایه (مثل لانچر سه فروندی موشک سومار/مشکات با سرهای جنگی مختلف) یا موشک های بالستیک نقطه زن میشه انجام داد! حتی امکان پرتاب انبوه فریب دهنده های ارزان هم میسره! چیزی که در ناو امکان پذیر نیست یا مشکله!    مسئله سوم تهدیدات تعریف شده هست! در مورد ما بیشتر تهدیدات در فواصل کوتاه تا متوسط هستن که به دلیل وسعت سرزمینی در صورت داشتن دقت کافی در هدایت موشک ها (کروز و بالستیک) کمترین نیاز رو به تهاجم هوایی خواهیم داشت!    به طور خلاصه در تعریف و تبیین اهداف نیروی هوایی ما , با توجه به تهدیدات , تحریم ها و معدود بودن منابع تامین تسلیحات و همچنین پائین بودن کارایی و کیفیت تسلیحات در مقایسه با تسلیحات دشمنان منطقه ای و فرامنطقه ای , کمبود منابع مالی ,  امکانات و ظرفیت هایی که داریم (سرزمینی , دانش , ماشین آلات و زیرساخت های فنی) , بیشتر باید دفاع هوایی و پشتیبانی از نیروی های سطحی (زمینی و دریایی) مطرح باشه تا تهاجم به پایگاه ها و اهداف سطحی دشمن!

  این تحلیل شخصی خودتونه یا  ادعای نیروی هوایی آمریکاست؟ بر مبنای گفته شما اصلا تولید همچین جنگنده ای غیرعقلانی بود , چراکه حتی توانایی بازکردن دریچه های محفظه هاش رو هم از ترس شناسایی شدنش نداره! برعکس تصور شما به نظر میرسه به دلیل توقف تولید اف 22 و داشتن تعداد کمی از اونها (بر اساس نیازهای USAF و تهدیدات پیش رو) مجبور شدن همچنان ایگل رو در خدمت داشته باشن! البته بر طبق سناریویی که شما تعریف کردی ایگل  و حتی اف 22 همچنان در برد موشک های جنگنده های نسل 5 و 4.5 روسی و چینی قرار میگیرن!

16 موشک برای چه هدفی؟ مشخصه که منظور از جنگنده های جدید روسی و چینی بیشتر نمونه های پنهانکار هستن تا نسل چهار! حالا این 16 فروند موشک برای چه هدفیه؟ برای مقابله با تسلیحات دور ایستای هوا به سطح یا درگیری با جنگنده های نسل 5؟ یعنی جنگنده های چینی و روسی رو تا این حد دست بسته می پندارن؟ البته بهره گیری حداکثری از ظرفیتها رو نفی نمیکنم اما این هدفی که ذکر شده خیلی رویائیه!

YH-63:   YH-64:   AH-64:   شاهد 129:

در یکی از تصاویر از سدید 361 اسم برده شده در حالی که در تصویر دیگری موشک سدید 1 نمایش داده شده! با توجه به نبود چنین کدی برای سدید ها  و استفاده از موشک ویخر در لیست تسلیحات شاهد 216 , احتمال  تولید ویخر با عنوان سدید 361 تقویت شده! در نمایشگاه هوافضا یک موشک (احتمالا) سام با عنوان سدید 630 نمایش داده شد که بر این اساس نام گذاری موشک جدیدتر هوا به سطح با همان عنوان سدید بعید به نظر نمیرسه!     سدید  (دارای پیشران): [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10321/Shahed-129_Oghab-6.jpg][/url]   با کد S3A و دارای پیشران :      سدید 342 (بدون پیشران):